Zicht vermindering door Stress
Hallo lieve lezers van Bookstamel, Stress we kennen het allemaal iedereen heeft wel eens ergens stress voor gehad. Dat stress niet goed is voor de gezondheid dat weten we allemaal. Maar begin deze week had ik nooit verwacht dat ik door stress in het ziekenhuis opgenomen zou worden. Ik heb namelijk last van zicht vermindering wat later door stress bleek te komen. Maar goed laat ik jullie meenemen naar het begin.
Mijn partner had deze week eigenlijk nachtdienst maar besloot op het laatste moment vrij te nemen. Alsof het zo moest zijn. Vorige week kreeg ik namelijk last van pijnlijke en branderige ogen. Op zich niks raars ik dacht gewoon een beetje last te hebben van vermoeide of licht ontstoken ogen. Ik kreeg een zalfje van de huisarts maar het werd alleen maar erger.
Op een gegeven moment merkte ik op dat ik steeds waziger ging zien en niet meer kon lezen. Dus zijn we naar de huisarts gereden. Zonder afspraak maar omdat ik normaal al maar met een oog zie was ik redelijk in paniek. De huisarts kon niet echt een oorzaak vinden en besloot met de oogarts te overleggen.

Naar de oogarts.
Dezelfde dag kon ik om 16.30 nog bij de oogarts in het ziekenhuis terecht. Waar ik nog steeds verwachte met een zalfje weer naar huis te gaan merkte de oogarts al snel op dat het zicht in mijn goede oog van 100% was gedaald naar 25 a 35 % maar ook hij vond hier geen reden voor. Er werden verschillende testen gedaan en er kwamen steeds meer mensen de kamer binnen. Ik begon me toch wel steeds meer zorgen te maken want waarom moeten er drie verschillende mensen naar je oog komen kijken?
Een van de oogartsen besloot om te gaan overleggen met de neuroloog en die besloot om mij naar de spoedeisende hulp te laten komen. De oogarts gaf aan dat ik er rekening mee moest houden dat ik misschien wel een nachtje moest blijven. ( Huh een nachtje blijven ik heb toch gewoon een oog ontsteking?)
Op de SEH
Daar zaten we dan opeens op de eerste hulp. Allerlei vragen werden er gesteld terwijl een verpleger een infuus aanbracht en bloed afnam. Dit infuus deed echt helse pijn maar moest er verplicht in blijven. Vervolgens werd ik al snel opgeroepen om een ct scan te maken. En kwamen er weer verschillende dokters langs die verschillende testen deden. Al snel werd duidelijk dat ze dachten aan een neurologische oorzaak. (Mijn vader en tante zijn allebei jong overleden aan een herseninfarct) Dus ik werd met de minuut angstiger.
Om 19.00 in de avond kwam het gevreesde we gaan je opnemen in het ziekenhuis dan toch uit de mond van de arts. Het infuus mocht er gelukkig uit met het risico dat die later opnieuw gezet moest worden. (Maar goed ook want later werd het een flink pijnlijke plek en werd het blauw. Inmiddels heb ik er nog last van) Tja daar zit je dan met je autisme, add en angst stoornissen. Ik raakte behoorlijk onrustig van het feit dat ik opgenomen moest worden en het ook nog eens drie hoog was.
Maar gelukkig werd al snel duidelijk dat ze me op een een persoonskamer zouden neerleggen en bleek later ook mijn partner te mogen blijven slapen. (Ik moet zeggen de service en alle medewerkers van het ziekenhuis waren even goed en aardig)
De volgende dag.
De volgende dag kwamen er weer een aantal verschillende artsen langs. En moest ik een aantal nieuwe testen ondergaan waaronder een var test. Tenminste ik geloof dat het zo heet waarbij je een soort duikbril op krijgt en je vervolgens allemaal lampjes in je beeld krijgt.
En later op de dag volgde ook nog een gezichtsveld onderzoek. Hierbij kijken ze over er bepaalde punten in je gezichtsveld zijn die je niet kan zien. Maar ook werd al wel snel duidelijk dat ik nog een nacht langer in het ziekenhuis zou moeten blijven omdat er voor de volgende dag een mri gepland stond.
Verder was het deze dag best rustig er werd weer bloed geprikt ik verhuisde naar een andere afdeling en elke zoveel uur kreeg ik pijnstilling en werden al mijn waardes gecontroleerd.
De mri scan
De volgende dag is het tijd voor de gevreesde mri scan ik ben echt super claustrofobisch dus zag hier enorm tegen op. Een uur van te voren hadden ze me al een oxzazepam gegeven. Maar toch vond ik het allemaal maar mega spannend. Toen ik door de rolstoeldienst naar de mri scan was gebracht bleek ook nog eens dat het met contrastvloeistof moest. Dus helaas moest er weer een infuus geprikt worden.
Nu werken mijn aders vaak niet mee en in mijn ellenboog ging het dus ook mis. Na veel wrikken en duwen zat het naaldje er nog niet in. Dus werd ik toch weer op mijn hand geprikt. Deze prik ging wel goed en dit infuus deed geen pijn! (Voor degene die mij al jaren volgen en die weten dat ik enorme prikangst had. Tja die prikangst die is na al dat prikken gelukkig wel verdwenen)
De mri zelf was een hele bevalling tot 2x toe hebben ze me eruit moeten halen maar de derde keer lukte het me om stil te blijven liggen en konden ze de mri uitvoeren. Na de mri hebben we besloten om het infuus te laten zitten omdat deze geen pijn deed.
De uitslag
Na een paar uur kwam de neuroloog bij me langs. Deze vertelde dat de scans van mijn hersenen goed waren. Daar was dus geen reden voor angst en ook geen reden om mij langer in het ziekenhuis te houden. Ze weten niet waar het gezichtsverlies vandaan komt. Maar omdat ik letters op oma grote nog kan lezen gaan ze er vanuit dat mijn zicht wel terug komt. Hoelang dat gaat duren durven ze niet te zeggen.
Mijn vraag was natuurlijk gelijk maar hoe kan dit dan? Ze zien dit blijkbaar vaker bij mensen die een trauma hebben of langdurig last van stress hebben. Tja en mijn lichaam lijkt continu in de stress stand te staan dus ergens kon ik dat wel geloven. Aan de andere kant had ik nooit verwacht dat je lichaam zichzelf letterlijk uit kan schakelen door stress.
Hoe nu verder.
Momenteel is alles vooral heel vermoeiend. Ik kan niet veel meer doen dan een beetje rondlopen, een luisterboek luisteren met grote letters wat typen of op mijn telefoon kijken. Maar zodra ik dit te lang doe dan krijg ik mega steken in mijn ogen en moet ik weer plat liggen.
Voor nu is het heel veel rust pakken en paracetamol slikken voor de pijn. Maar het belangrijkste is natuurlijk de oorzaak zien te vinden en aanpakken. Nu sta ik al een half jaar op de wachtlijst voor therapie en kreeg ik laatst een mail dat ze in september pas weer naar de lijst gingen kijken. Dus dat zie ik niet zo snel gebeuren.
Dus probeer ik andere tips en trics van mensen aan te nemen, Lig ik veel te rusten op bed, eet ik gezond en probeer ik stukjes te wandelen en hoop ik snel ook weer te kunnen zwemmen. Verder staat alles op een heel laag pitje en moet ik vooral leren om mezelf aan te passen aan het zicht dat ik momenteel heb.
Er wil nog wel eens wat mis gaan ergens tegen aanlopen iets mispakken etc. Dus heb jij tips voor mij om te ontspannen of voor leuke luisterboeken laat het me dan weten. Voor nu ben ik vooral blij dat ik weer thuis ben bij mijn lieve vriend en katten.
Liefs, Melanie
*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***
Wat een verhaal Melanie, ik heb het gevolgd op Instagram en hopelijk gaat het elke dag een beetje beter met je. Heel veel sterkte en beterschap ❤️🩹 liefs Galinka