Hey lieve lezers van Bookstamel, Het is zondag dus tijd voor een nieuw kort verhaal. Dit keer is het korte verhaal geschreven door Lonneke Kossen en heeft de naam gekregen Op een dag is het tijd.

Lonneke stelt zich zelf even voor.

Als buitenmens, is het thema natuur mij op het lijf geschreven. Of ik nu wandel met de hond, op de fiets zit, of op de rug van mijn pony, een dag niet naar buiten is een dag niet geleefd. Dat is ook te lezen in mijn debuutroman ‘Nachtmerrie in de polder,’ de novelle ‘De Sweanhoeve,’ die ik schreef voor de bundel ‘Stervenskoud’ en in mijn nieuwe thriller ‘Spanningsboog,’ welke in april uitkomt. 

Voor dit verhaal leek het mij leuk de natuur zelf ook eens aan het woord te laten. Ik ben benieuwd wat je er van vindt. Veel leesplezier!

Meer info over mij en mijn boeken vind je op facebook, @Lonneke Kossen-Groot

Op een dag is het je tijd

De zon is net op en de merels zingen boven op mijn kruin het hoogste lied. Hun zwarte, opbollende borstkasten, glanzen in de eerste zonnestralen. Moeizaam rek ik krakend mijn oude takken en zwiep mijn kruin heen en weer. De merels wippen met klapperende vleugels op, maar landen weer moeiteloos terug tussen mijn takken. Laat deze oude boom toch slapen, druktemakers. Ik kijk om me heen, de jonge boompjes zijn al wakker en rijken met hun gladde, groene takken naar de zonnestralen. Mijn eigen takken zijn ruw en broos. Het kost me ieder voorjaar meer energie om nieuwe bladeren te vormen, terwijl de jonge boompjes al flink in het blad zitten. Ik zucht en laat mijn takken ritselen. Hoe lang sta ik hier nu wortel te schieten? Ik ben gestopt met het tellen van de jaarringen. In dit bos ben ik geboren, ontsproten uit een gevallen eikeltje. Nu ben ik een van de oudste, maar ooit was ik net zoals die jonge knapen om me heen.

Op een dag is het je tijd. Dan komen de bomendokters. Ze lopen met gefronste wenkbrauwen langs ons, turen in onze kruinen, kloppen op onze bast en breken takjes af. Als het je tijd is, dan zetten ze een verfkruis op je bast. Dan ben je ziek, of je vangt te veel licht. Je moet hoe dan ook plaatsmaken voor het jonge grut, zodat zij kunnen groeien. Krakend krom ik mijn bast. Daar staat hij, mijn verfkruis. Een aantal weken geleden kwam de bomendokter me vertellen dat ik ongeneselijk ziek ben, dat het mijn tijd is.

Twee eekhoorntjes rennen achter elkaar aan over mijn takken en een specht ontdoet me roffelend van mijn ongedierte. De eerste wandelaars passeren over het pad en turen met verrekijkers in mijn kruin. De eekhoorns blijven roerloos zitten. Dan wijken de wandelaars van het pad af en lopen zigzaggend tussen de andere bomen door mijn kant op. Takken kraken en een van de jonkies breekt zonder pardon bij zijn nog fragiele stam af. He, sukkels, pas op! Als ze naast me staan, worden er rugzakken afgedaan en er dikke touwen uitgehaald. Met een ferme zwaai, werpen ze een touw over een van mijn onderste takken en om beurten klimmen ze langs mijn stam omhoog. Krakend en kreunend onderga ik het gewicht van deze twee volwassen mannen. Waar zijn ze mee bezig? Als ze samen op de tak zitten, verwacht ik dat deze elk moment bezwijkt. Moet dit, op mijn oude dag? De mannen klauteren verder en nestelen zich uiteindelijk ieder op een afzonderlijke tak, hoog in mijn kruin. De merels, eekhoorns en specht zijn verhuisd naar mijn buurman en kijken nieuwsgierig toe.

Enkele uren verstrijken, waarbij het gewicht op mijn takken steeds zwaarder wordt. Ik zou de mannen er uit willen schudden. Dan klikt in de verte het bekende, angstaanjagende geratel van zwaar geschut dat over het pad onze kant op komt. Het zware geschud dat ik al vele malen eerder hoorde. De mannen veren overeind, daar zijn ze, hou je vast! De eekhoorns vluchten en alle vogels vliegen op. De jonkies stoppen met ruziën en het wordt muisstil om me heen. Ineens begrijp ik wat de mannen in mijn kruin komen doen. Maar, mannen het is mijn tijd!

Ik was de schuilplaats voor vele dieren. Tussen mijn takken zagen honderden jonge vogels voor het eerst het levenslicht. Er is in mij gevloten en geklommen, liefgehad en ruzie gemaakt. Er is tegen mij aan gepist en ik ben geknuffeld. Ik heb vele, steeds extremere stormen en droogtes doorstaan. Mannen, ik waardeer jullie inzet, maar het is gewoon mijn tijd.

Dit was het korte verhaal Op een dag is het je tijd van Lonneke Kossen. Ik hoop dat jullie er van genoten hebben.

Vond je dit nou een leuk kort verhaal lees dan ook eens. De boom in van Mienke fijen

Of Foute liefde geschreven door Johnny bollé

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***