Van een getrokken kies naar de hel
Hey lieve lezers van Bookstamel, jullie hebben het vast gemerkt het was hier een week of 2 erg stil! Er verschenen zelfs wat lege blogs online die ik ingepland had staan. Het gebeurd niet snel dat ik mijn blog zo links laat liggen en helemaal niks post. Maar hé het had dan ook een reden. Een hele goede maar niet zo’n leuke reden. Gelukkig voel ik me sinds vrijdag weer een beetje mens en kan ik langzaam aan weer dingen op gaan pakken. Maar voor ik daar mee ga beginnen dacht ik laat ik jou als lezer even meenemen in mijn horror 10 daagse!
Een kies laten trekken.
Normaal een simpel routine klusje van 5 tot 10 minuten en klaar is kees. Nu ben ik al super bang voor de tandarts dus zo simpel als ik het zeg is het voor mij sowieso al niet. Maar goed ik had de avond van te voren bij mijn mama geslapen en die ging gelukkig mee naar de tandarts. Daarnaast heb ik een super lieve tandarts die mij altijd enorm op mijn gemak stelt. Dus ik was vol goed vertrouwen en toen de verdoving erin zat dacht ik nou het ergste hebben we weer gehad. Maar zoals altijd besloot mijn lijf weer eens om niet mee te werken. De kies wilde er niet uit wikken, wiebelen trekken slijpen voor mijn gevoel duurde het uren. Maar uiteindelijk was het kreng dat mij al 3 jaar lastig viel eruit. Uiteindelijk heb ik ongeveer een drie kwartier tot een uur in de stoel gelegen. Het belangrijkste de tand was er in zijn geheel uit dus dat was fijn.
Die dag dacht oooh dit valt reuze mee het gaat eigenlijk wel dikke prima. Ja het trekken was niet fijn maar dat was achter de rug en de pijn was prima handelbaar. Dus besloot ik om lekker thuis te gaan slapen.
De volgende dag.
Van een pijn die ik amper voelde ging ik in de nacht naar aardig wat pijn. Dus besloot ik de tandarts te bellen. Een ontsteking naar 1 dag zou raar zijn dus ik moest even geduld hebben en pijnstillers slikken. Maar ik voelde dat er ergens iets niet klopte het deed echt veel te veel pijn. Op de vrijdag weer een dag later kon ik opeens niks meer eten zoveel pijn had ik. Zelfs een hapje vla kreeg ik er niet in. Dus belde ik weer de tandarts en mocht ik langskomen.
Ze besloten om het gat goed te reinigen en stuurde me weer naar huis.
Het weekend.
Op zaterdag zat ik huilend van de pijn in mijn bed. Ik kon al twee dagen niet eten of slapen en werd helemaal gek ik wilde het liefst mijn hoofd tegen een muur aan rammen en wegrennen. Dus besloot ik om om 22.00 in de avond de noodtandarts te bellen. Daar kon ik helaas pas de volgende dag om 12.00 terecht dus ik moest nog even door bikkelen. De volgende dag om 12.00 kwamen we bij de noodtandarts aan. Nou geloof me dat was echt geen pretje. Ten eerste mocht mijn partner niet mee naar binnen. Daarnaast bleek er een flinke ontsteking te zitten bij het gat van mijn getrokken kies dat uitgebreid schoongemaakt moest worden. Hoewel de tandarts vriendelijk was en super goed zijn best deed op mij te verdoven werkte de verdoving niet voldoende en ging ik tijdens het schoonmaken door de grond. Mijn vriend hoorde mij kermen van de pijn in de hal en zijn hart brak.
Eenmaal klaar kreeg ik een recept mee voor een antibiotica kuur! Gelukkig waren de provocatie testen afgerond waardoor we weten dat er een kuur is die ik mag hebben, daarnaast kreeg ik ibuprofane 600 mee voor de pijn en zou ging ik naar huis.
Maar de pijn bleef enorm.
Wederom naar de tandarts.
De dag daarop kon ik weer naar mijn eigen tandarts zodat zij even kon kijken naar de wond. Zij vond het het beste om zo even door te bikkelen want hoe meer ze nu zou doen hoe langer het zou duren voor de pijn over zou gaan. Een paar dagen later zat ik er weer helemaal door heen. Ik voelde een scherpe punt door het tandvlees heen en werd erg onrustig. Mijn partner ging met mijn moeder wandelen en ik besloot mee naar haar te gaan om daar wat afleiding te zoeken. Toen we het nieuwe recept voor de ibuprofane gingen halen vertelde ik van de harde punt en wilde de tandarts gelijk even kijken. Er bleek kaakbot bloot te liggen en de ontsteking had doorgelekt in het kaakbot en dat gaf de extreme pijn.
Pijnvrij
Dat ben ik zeker nog niet maar langzaam aan kom ik weer een beetje tot leven. Ik kan langzaam aan de medicatie wat afbouwen en een paar uurtjes per dag ben ik redelijk fit dat ik wel iets kan opruimen of wat kan lezen of typen. Maar na een paar uurtjes ben ik dan ook helemaal op. Eten dat gaat nog steeds niet super. Ik eet vooral zachte dingen en zelfs dat gaat wel eens fout. (Dan stik je opeens bijna in een maiskorrel) Maar ik ben weer positief!
De komende week kunnen jullie dus langzaam aan weer wat blogs verwachten. De Q&A die zitten er nog even niet in. Want praten is nog steeds vermoeiend en pijnlijk.
Liefs, Melanie
*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***