Hallo lieve lezers van Bookstamel, het thema van de korte verhalen van deze maand is liefde en dan elke vorm van liefde die mogelijk is. Het verhaal van vandaag De savanne verlicht is geschreven door Eveline van Dienst. Maar voor we naar het verhaal gaan zal ik haar eerst even aan jullie voorstellen.

Wie is Eveline van Dienst?

Eveline van Dienst heeft het schrijven twee jaar geleden ontdekt. Vorig jaar heeft zij voor mijn blog het kortverhaal ‘Herinneringen hangen aan een palmpasenstok’ geschreven. Inmiddels zijn er enkele kortverhalen van haar in verhalenbundels verschenen o.a. Van coronatest naar wall of shame in Oh, wat een (geweldig) jaar (2022); Music sounds better with you in Ready or not (e-book 2022); Fitness for life in Fabel & Feit (2022); Bittere Chocola in Vlaams Fruit 2 (2022); en een spannend kerstverhaal in Een Bloederige Kerst (2022). Daarnaast heeft zij twee kinderboekjes (Amy op zolder (2021) en Ridder Joris (2022)) op haar naam staan. Een derde boekje (The greatest hunter of the village – als onderdeel van een educatie project in Ghana) is in de maak. De boeken zijn via boekenwinkels en webwinkels te bestellen.

De savanne verlicht.

Daar zitten ze dan. Bea en Jan. Eindelijk. Ze hebben allebei een cocktail in de hand. Ze kijken elkaar aan en glimlachen. Na een lange reisdag is dit het moment van welverdiende rust. Ze zitten op de veranda van hun lodge. De schommelstoelen wiegen ze langzaam heen en weer. Een gekoelde luchtstroom vanuit de ventilator boven hen streelt hun gezichten. Al vele jaren keken ze hier naar uit; een reis naar Afrika, een safari om de big five te zien. Ze hebben er lang voor moeten sparen, want dit soort reizen zijn tegenwoordig bijna niet meer te betalen. Elke mogelijkheid om extra geld te verdienen namen ze aan. Bea heeft regelmatig maaltijden verzorgd voor buurtgenoten en Jan heeft zelfs meegedaan aan een slaaponderzoek. Ze noemt hem sindsdien gekscherend haar proefkonijntje. ‘Proost schat.’ en ze heft haar glas.

Nu is het zo ver. Hun lang gekoesterde droom komt uit. Bea ademt diep in en blaast langzaam uit. Ze ontspant en tegelijkertijd wordt ze opgeladen; ze voelt de energie door haar lichaam stromen. Terwijl ze over de langgerekte vlakte kijkt, luistert ze aandachtig naar de omgevingsgeluiden. Ze hoopt vanavond, maar ten minste één keer deze vakantie, enkele wilde dieren te zien.

Bea en Jan zijn goed voorbereid. Ze hebben boeken gelezen, op internet uitgebreid informatie opgezocht en diverse documentaires bekeken. Ze hadden elk een eigen moodboard gemaakt waarin ze hun wensen verwerkten. Een reisorganisatie bood ze op basis van hun gecombineerde wensen een passend aanbod.

‘Oh Jan, ik kan niet wachten om een olifant in het wild te zien.’

‘Één olifant? Een kudde bedoel je. Het zijn kuddedieren.’

‘Ja, natuurlijk bedoel ik dat. Hoe fantastisch zal het zijn om een kudde olifanten mét kalven te zien?!’

‘Ik hoop wel dat je genoegen neemt met Afrikaanse olifanten.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Nou, als je voor de Indiase variant gaat, dan wordt je teleurgesteld …’

Bea kijkt hem vragend aan.

‘Die zijn in India! Snap je? Afrika – India …’ Jan begint hard te lachen. Bea kan er niet zoveel mee. Ze rolt haar ogen omhoog en schudt haar hoofd. Een theatrale zucht volgt waarna ze een zoen van Jan in haar hals krijgt. Daar moet Bea dan weer van lachen. Ze vindt Jan altijd zo aandoenlijk wanneer hij de grootste lol heeft om zijn eigen slechte grappen.

De eerste paar dagen verblijven ze in een lodge in een natuurreservaat waardoor de kans op het zien van wilde dieren redelijk groot is. Garantie is ze alleen niet gegeven. Tijdens deze dagen gaan ze twee keer mee met een excursie; eenmaal in de ochtend en eenmaal in de avond. Terwijl ze vanavond uit hun glas nippen, gaat de zon langzaam onder. De silhouetten van de struiken en bomen steken mooi af tegen de oranje kleurende lucht. Normaliter zijn ze altijd zo spraakzaam, maar vanavond zijn de woorden schaars. Ze genieten van alles wat ze zien en horen. Zelfs de kevers vinden ze fantastisch. Ze zijn minder enthousiast over enkele andere insecten die ze komen vergezellen. Alleen al het gezoem van de muggen bezorgt ze de kriebels.

Ze hebben authentieke Afrikaanse gerechtjes op tafel staan. Deze gaan er met smaak in. Bea en Jan mogen dan wel nuchtere Hollanders zijn, ze staan open voor elke exotische ervaring die er op hun pad komt. Ze kennen de gerechtjes niet, maar ze herkennen wel de smaken; de gerechtjes lijken namelijk veel op die uit andere keukens. Van alles wat er op tafel staat, vindt Bea de frikkadels het lekkerst en Jan de vetkoek. De frikkadels zijn gekruide gehaktballetjes die hun tongen doen prikkelen en de vetkoek, tja, dat is een net soort van oliebol.

De tijd gaat deze avond snel voorbij. Maar tijd is nu bijzaak. Waar het er nu om gaat, is het moment; het moment van samenzijn.

‘Jan?’

‘Ja …’

‘Raad eens hoeveel ik van jou hou?’

‘Hoeveel kansen heb ik?’

‘Één lijkt me wel voldoende, toch?’ ze geeft hem een knipoog.

‘Oké, laat me dan eenmaal raden … tot aan de maan en terug.’

‘Fout. Guess again. Oh nee, dat mag niet. ‘ zegt ze plagend. ‘Je zat in de buurt, maar jouw antwoord is in getallen uit te drukken en mijn liefde voor jou niet.’ De ogen van Jan glinsteren. ‘Ik hou oneindig veel van jou!’

‘En ik ook van jou.’

Als de zon volledig is weggezakt, wordt het landschap verlicht door de maan. Haar aanwezigheid zorgt ervoor dat nieuwe dieren tevoorschijn komen. Op de balustrade van de veranda branden enkele lampjes om te voorkomen dat gasten hun benen breken als ze aan de wandel gaan. Deze zijn zo zacht brandend dat ze niet storend zijn voor de wilde dieren. Regelmatig worden Bea en Jan verrast door vele gele oogjes in de bomen. Plotseling zien ze een schuchter bewegend beestje in de open vlakte. Ze kijken goed, kijken beter en zien … een aardvarken. Ze zijn door het dolle heen; ze vinden het zo bijzonder om dit mee te maken. Ze weten dat het een schuw nachtdier is dat zich niet zo snel laat zien. Bea moet haar best doen om zich in te houden. Om niet te juichen van enthousiasme. Jan reikt zijn hand naar die van haar en zij accepteert hem. Hun vingers verstrengelen. Ze voelt een schok door haar lichaam gaan, gevolgd door een rilling over haar rug. ‘Kippenvel …’ zegt ze.

‘Ja, hier ook.’

De volle maan die aan de hemel staat zorgt ervoor dat het diertje goed zichtbaar blijft tot het moment dat het weer verdwijnt tussen de struiken. De volle maan; voor sommige een vloek, maar voor Bea en Jan is zij op dit moment een zegen.

Ze zijn de big five bijna vergeten, want dit moment van beleving en bezinning is veel waard. Bíjna vergeten … want dromen zijn er om na te jagen en ze zitten er nu middenin. Bea en Jan klinken hun glazen en toosten op hun mooie leven. Één van eindeloos samenzijn.

Dat was het korte verhaal De savanne verlicht van Eveline van Dienst. Super bedankt Eveline dat je dit verhaal wilde schrijven

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***