Hoi lieve lezers van Bookstamel, het is februari en dat betekend dat het tijd is voor een nieuw thema voor de korte verhalen. En hoe kan ik ook anders dan in Februari de maand van de liefde het thema Liefde te kiezen. En dan bedoel ik liefde in de breedste zin van het woord. Dit kan dus ook bijvoorbeeld de liefde van een kind voor zijn moeder zijn. Ik ben zelf reuze benieuwd wat de auteurs van deze maand gekozen hebben. Elly Vos bijt de spits af met het verhaal Niets is wat het lijkt. Maar voor we naar het verhaal toegaan maken we eerst even kort kennis met Elly.

Wie is Elly Vos.

Elly is tweeënveertig jaar oud en woont samen met haar man, twee cavia’s en twee katten in het Brabantse Waalwijk. Vanaf jonge leeftijd schrijft ze al fantasieverhaaltjes, leest ze boeken in allerlei genres en typt makkelijk leesbare verslagen over de meest uiteenlopende onderwerpen.

In 2021 verscheen haar debuutroman “Met mij is toch niks mis,” een psychologische roman over onder andere sociale angsten. Voor een deel is het verhaal gebaseerd op haar eigen leven. Zelf heeft ze namelijk hetzelfde traject gevolgd als Sophia en merkte dat er nogal wat onbegrip was.

Hoe leg je anderen uit wat onrealistische angsten zijn, wat ze met je doen? Het is niet zomaar iets wat tussen je oren zit. Je hebt geen knopje die jouw gedachten kan uitzetten.

Na haar eerste roman schrijft ze alleen nog korte verhalen. Wie weet, in de toekomst, verschijnt er een tweede boek van haar. Elly schreef al eerder het verhaal De magische Beker voor mijn blog.

Niets is wat het lijkt

Ik knipoog naar mezelf in de achteruitkijkspiegel. ‘Volgens de plaatselijke krant moet dit een bijzonder event worden.’ Grijnzend trek ik mijn stropdas recht. ‘Degene die dit schreef, weet nog niet half hoe speciaal het zal zijn. In ieder geval voor mij.’

Ik kijk vanuit mijn voorruit naar de grote ramen, de blauwe gordijnen, de verlichting die er doorheen schijnt. ‘Dat zal vast de zaal zijn, waar mijn avontuur begint. Eén goedgelovige dame is genoeg om mijn avond compleet te maken.’

Tevreden laat ik mijn hoofd tegen de hoofdsteun rusten. ‘Ze zal alles doen wat ik wil. Daarna …’ Ik strijk met mijn vingertoppen over mijn kruis en lach.

Ongemakkelijk wipt Marjolein op haar stoel. Ze glimlacht even naar de vrouw naast haar. Door het geroezemoes is het onmogelijk om elkaar te verstaan. Het plekje naast haar is leeg. Ze zou met Emma naar deze speeddate avond gaan. Helaas ligt die nu met griep in bed. Eigenlijk wilde Marjolein zich daarom ook afmelden, wat zou betekenen dat ze haar inschrijfgeld niet terug zou krijgen. Er zit dus niks anders op dan er maar het beste van te maken.

De ruimte is sfeervol gedecoreerd met kaarsen en roodtinten. Aan de bar, die in het midden van de zaal is gebouwd, staat een jongeman met donkere krullen en blosjes op zijn wangen de kopjes te vullen. Marjolein zet haar ellebogen op tafel, maakt een kommetje van haar handen en laat haar kin erin rusten. Hij zal vast niet bij de mannen horen waar ze straks uit kan kiezen, denkt ze spijtig.

Verveeld schuift ze de papieren wat dichter naar zich toe om alles eens goed te kunnen bekijken. Aan de matchkaart zit een klein potloodje bevestigd. Hiermee kan ze aangeven welke man ze beter wil leren kennen, of juist niet. Ook heeft ze drie consumptiebonnen gekregen en een folder voor de speciale Valentijn-escaperoom.

‘Een kopje koffie mevrouw?’

Verschrikt kijkt Marjolein op. Het is de jongen die net nog achter de bar stond.

‘Het ziet er naar uit dat u wel wat kunt gebruiken.’ Hij zet het dienblad op tafel en geeft haar een heerlijk geurende kop aan. Hun vingertoppen raken elkaar kort aan als ze het van hem overneemt.

‘Succes vanavond.’ Hij knipoogt en loopt terug naar de bar.

‘Goedenavond dames, welkom.’

Vlak naast de ingang staat de host van vanavond naast een enorme bronskleurige gong. Emma had eerder al verteld dat de gastvrouw hierop slaat. Het betekent dan dat het tijd is voor de mannen om een plekje op te schuiven.

‘Ik zie dat jullie allemaal een plekje hebben gevonden. Het is tijd om de mannen erbij te halen.’

De dubbele deuren zwaaien open en een groep stoer uitziende mannen verzamelt zich. Dames beginnen te klappen. Iemand fluit. Marjolein laat haar blik over de hoofden glijden. Zal ze met een van hen een leuke avond hebben, of gaat ze alleen naar huis?

Een paar lichtgroene ogen staren haar aan. Hun blikken kruisen elkaar. Marjolein voelt haar wangen gloeien.

‘Heb je vanavond een match, dan kunnen jullie samen, gratis, deelnemen aan onze unieke escaperoom.’

Marjolein schuift wat ongemakkelijk in haar stoel, terwijl de heren hun naar hun eerste gesprekspartner lopen. Een nerveuze knoop knijpt zich samen in haar buik. Twintig gesprekken van elk zo’n vier minuten. Daarna is het de bedoeling dat iedereen zijn matchkaart inlevert. Binnen een uur weten ze welke koppels voor elkaar gekozen hebben, wat kennelijk heel snel is. Bij de meeste speeddating events kan het soms wel een dag duren voordat de uitslag bekend is.

Een stevige vent met een walm van nicotine om zich heen, komt als eerste tegenover haar zitten. De kennismaking verloopt stroef. Het geluid van de gong komt als een verlossing.

Na een korte pauze blijft Marjolein teleurgesteld zitten. Ze bekijkt de matchkaart. De eerste tien mannen waren vreselijk. Hun levens passen totaal niet bij die van haar. Werkloze kerels, gebrek aan zelfvertrouwen, geen eigen mening, weinig gevoel voor humor. Ze wil niet samen zijn met iemand die afhankelijk is van haar.

‘Wil het een beetje lukken vanavond?’

Marjolein hapt naar adem, kijkt in de glinsterende ogen van de charmante barman en lacht. ‘Dit is al de tweede keer dat je me laat schrikken.’

‘Sorry,’ zegt hij. ‘Drinken?’

‘Doe maar een biertje,’ zegt ze met een zucht. ‘Na alles wat ik zojuist heb doorstaan, heb ik die wel verdiend.’

‘Jouw date komt vast nog wel.’ Hij glimlacht, geeft haar een glas aan en vertrekt naar het volgende tafeltje.

Daar zit ze, mijn nietsvermoedende, onschuldige date, mijn doel voor vanavond. Marjolein, heet ze, volgens haar naambordje. De donkere ogen, haar geforceerde glimlach, vertellen me dat ze hier niet wil zijn. Na de volgende gong mag ik tegenover haar gaan zitten.

In gedachten zie ik voor me wat ik met haar zal doen. Ik strijk met het puntje van mijn tong over mijn lippen, probeer zo onopvallend mogelijk mee te luisteren met het gesprek wat zij voert, zodat ik mijn eigen verhaal daarop aan kan passen. Mijn gesprekspartner lult maar door. Ik knik, hum wat, zonder te luisteren naar wat ze zegt.

Zodra het signaal klinkt, schuif ik mijn stoel naar achteren. Ik haal diep adem en bereid me voor op mijn rol als verleider.

‘Mag ik bij je komen zitten?’

Marjolein kijkt in de heldergroene ogen van de man die als laatste bij haar aanschuift. Aan het begin van de avond voelde ze al een aantrekkingskracht, nu weer. De hand die hij uitsteekt, is krachtig, zelfverzekerd. Ze voelt haar wangen onmiddellijk weer warm worden.

‘Ik ben Vincent, mijn vrienden noemen me Vinnie.’

Ze praten, alsof ze elkaar al jaren kennen. Marjolein is geraakt door zijn verhaal. Als alleenstaande vader van een meisje van drie, probeert hij het hoofd boven water te houden. Nu zoekt hij een vrouw waar hij zijn leven mee kan delen en een liefdevolle moeder voor zijn grote, kleine vriendin.

Het is zijn openheid, samen met het opgewekte optimisme, waardoor Marjolein hem heel graag beter wil leren kennen, maar ook zijn oprechte nieuwsgierigheid naar haar leven. De minuten, die bij de vorige kandidaten zo lang duurden, vliegen voorbij.

Na afloop levert iedereen zijn matchkaart in, ook Marjolein. Er is maar één naam aangekruist, wat haar kans op een date aanzienlijk verkleint. Ze laat Emma via een berichtje weten dat het op één kerel na een teleurstellende avond was en staart dan, onderuitgezakt in de stoel, voor zich uit. Ze zal nog een uur moeten wachten op de uitslag.

‘Lust je nog een pilsje?’

‘Van jou altijd,’ zegt Marjolein. Behulpzaam wil ze het glas aanpakken dat de barman voor haar op tafel wil zetten. Met haar hand stoot ze tegen die van hem. De onhandige actie zorgt ervoor dat hij een flinke plas bier op tafel morst. Geschrokken kijkt Marjolein hem aan. Dan schieten ze allebei in de lach. Snel pakt hij een doekje, veegt alles schoon en zet een nieuw glas voor haar neer.

‘Voorzichtig zijn, hè.’ Hij knipoogt weer en vertrekt.

Van een afstand bekijk ik haar. Ze zit alleen, praat met niemand. Behalve met die gluiperd die haar steeds een drankje komt brengen. Die gast moet bij haar uit de buurt blijven, daar zal ik voor zorgen. Zodra ik met Marjolein klaar ben, is hij de volgende. Met samengeknepen ogen volg ik de barman, terwijl ik mijn stropdas wat strakker aantrek.

‘Marjolein en Vincent, gefeliciteerd. Jullie zijn de laatste match van deze avond. De koppels mogen de escaperoom betreden’, zegt de host.

Marjolein kijkt toe hoe beginnende stelletjes elkaar opzoeken en zich bij de deur dringen. Ze staat op als Vincent op haar afkomt.

‘Zullen wij eerst wat drinken samen? Het is nu toch te druk.’

Ze knikt en wil al naar de bar lopen, als Vincent haar tegenhoudt. ‘Laat mij maar.’

Hij draait zich om. Dan gaat zijn telefoon. Abrupt staat hij stil, haalt zijn mobiel uit zijn broekzak en kijkt op het scherm. Dan kijkt hij naar Marjolein. ‘Sorry, deze moet ik even nemen.’ Dan loopt hij weg.

Marjolein haalt haar schouders op, staat op en loopt naar de bar.

‘Geen escaperoom voor jullie?’ vraagt de barman.

‘Nou, we wachten tot het wat rustiger is.’

In haar ooghoek ziet ze Vincent staan. Hij kijkt naar haar, met opgetrokken wenkbrauwen. Zal hij boos zijn, omdat ze toch zelf drinken is gaan halen? Ze schudt haar hoofd. Vast niet.

‘Mijn dochter wilde me welterusten wensen,’ zegt Vincent, zodra hij terug is. ‘Ze was boos op oma, die geen verhaaltje wilde voorlezen. Heb jij kinderen?

Ik schud mijn hoofd. ‘Wel een neefje die veel bij mij is.’ Voor het eerst sinds maanden vertelt ze van haar zus die door haar alcoholverslaving niet altijd voor haar zoontje kan zorgen, waardoor hij vaak bij haar is. Het is niet echt iets om trots op te zijn, toch luistert hij aandachtig.

‘Kom,’ zegt Vincent na een tijdje. ‘Het laatste duo is net naar binnen gegaan.’

‘Mogen wij er nog in?’ vraagt Vincent aan de vrouw die bij de ingang staat.

‘Natuurlijk, over een minuut of vijf. Mag ik jullie toegangskaarten zien?’

We geven haar onze papieren.

‘Het is de bedoeling dat jullie binnen een uur alle puzzels hebben opgelost en de sleutel voor de uitgang hebben gevonden.’

We krijgen allebei een zaklamp mee en dat is maar goed ook. De smalle gang naar de eerste kamer is aardedonker. Voetje voor voetje schuifelt Marjolein achter Vincent aan, over een vloer van houten planken.

‘Een klein lichtje was zeker te duur,’ zegt Vincent.

Marjolein hoort hem snuiven. Ze baalt van zijn sarcastische opmerking. Zij vindt dit juist spannend.

De eerste deur heeft een codeslot. Vincent begint op willekeurige cijfers te drukken, terwijl Marjolein met de zaklamp op zoek gaat naar aanwijzingen.

‘Kijk, daar!’ Enthousiast stoot ze hem aan. Op het plafond staat de rekensom (334 + 12 x 80) – 140. ‘Ben jij goed in rekenen?’ Ze kijkt naar Vincent die met zijn armen over elkaar omhoog staart.

‘Nee,’ is het enige dat hij zegt.’

‘Je helpt wel lekker mee, zeg.’ Gefrustreerd pakt ze haar telefoon.

De volgende kamer is een schaars verlichte woonkamer. Vincent ploft op de bank die tegen de muur staat, slaat zijn ene been over de andere en gaapt.

‘Doe jij nooit spelletjes?’

Hij schudt zijn hoofd.

Marjolein windt zich behoorlijk op over zijn gedrag, maar besluit haar mond te houden. Misschien houdt hij gewoon niet van puzzelen.

Onder een stel lakens vindt ze een woordzoeker die op de bodem van een doos ligt. Op de onderkant staan de woorden die ze moeten vinden. Met wat cryptische aanwijzingen vindt ze ook een pen, om de letters aan te kunnen kruisen. De overgebleven letters vormen het woord ‘rood.’ Dit verwijst naar de rode hendel die, in een rij met tien anderen, in diverse kleuren, op de grond staat. Marjolein duwt hem naar voren en ontgrendelt hiermee de volgende deur.

Wat kan dat wijf zeiken, zeg. Doe jij nooit spelletjes? Alleen als ik ze zelf heb bedacht, muts. Ik bekijk de meubels en glimlach vermakelijk. Deze ruimte biedt mogelijkheden. Zachtjes knijp ik in mijn kruis, waar het aangenaam tintelt. Nog even geduld. Ik mag geen fouten maken.

In de kamer staat een bed met rood satijnen lakens. Op het nachtkastje ligt een briefje. ‘Hoe goed ken jij jouw match?’

‘Een makkie, toch?’ zegt Marjolein

Vincent komt tegenover haar op het bed zitten. De onverschillige houding van zojuist lijkt plotseling verdwenen.

‘Wij kunnen dit.’ Er verschijnt een brede lach op zijn gezicht.

Marjolein draait het velletje om en leest voor wat de bedoeling is: ‘De man beantwoordt de vraag voor zichzelf, de vrouw vult in wat zij denkt dat hij heeft opgeschreven. Bij de volgende vraag draaien jullie de rollen om. Pas als jullie bij drie vragen hetzelfde antwoord hebben gegeven, kunnen jullie verder met het volgende spel.’

Marjolein pakt een pen en begint enthousiast te schrijven.

Ik zit bewegingloos naar haar te kijken. ‘Mooi handschrift.’

Ze bijt op haar onderlip, kijkt me aan, glimlacht even en laat dan haar blik weer op het papier rusten. Ik schuif wat naar voren, hoor haar naar adem happen. Een spiertje bij haar mondhoek begint te trillen, maar ze kijkt niet op. Traag knoop ik mijn stropdas los, zonder mijn blik van haar los te laten. Dan klim ik van het bed en ga naast haar staan, niet in staat nog langer toneel te spelen. In een beweging sla ik mijn stropdas om haar handen. ‘Een kik en deze kamer is het laatste wat jij zult zien, vuile verleidster.’ Uit mijn kontzak haal ik een stanleymes en strijk met de punt over haar panty.

Met grote ogen kijkt ze me aan. Ik ruk aan haar benen waardoor ze op haar rug komt te liggen en wikkel de dekens om haar benen. Ze wurmt uit alle macht om zichzelf te bevrijden. Tevreden reik ik naar mijn broekriem, trek hem uit de lussen en open mijn gulp. Ze ziet het niet. Ze heeft haar handen tot vuisten gebald, tegen haar ogen gedrukt. Ze spartelt ook niet meer, wat mijn humeur drastisch verpest.

Met mijn vrije hand pak ik haar polsen en sla haar zo hard als ik kan tegen haar wang. ‘Kijk me aan, of je krijgt er nog meer.’

Marjolein gromt en kijkt hem dan met betraande ogen aan. Wat ze ziet is niet meer die vriendelijke vader, maar een monster. Ze probeert de paniek te verbannen. Koortsachtig denkt ze na. Is er een vluchtroute? De puzzels voor de volgende deur zijn nog lang niet opgelost. Haar armen en benen kan ze niet meer bewegen.

Ze ziet een glinstering in de ogen van Vincent. Opnieuw pakt hij haar bij haar polsen en drukt ze met zijn gewicht tegen het matras. Met zijn gezicht komt hij dichterbij en fluistert ‘als je alleen al denkt aan schreeuwen, zal ik ervoor zorgen dat dat lieve neefje van je in een pleeggezin belandt.’

In een beweging snijdt hij haar panty kapot, duwt dan zijn broek naar beneden en schuift wat dichter naar haar toe.

Er klinken stemmen op de gang. Een deur zwaait open. Lampen springen aan. Vincent wordt van het bed getrokken.

Met trillende handen houdt Marjolein haar glas vast, terwijl ze nietsziend voor zich uit staart.

‘Marjolein.’

Een agent staat naast haar. De warme hand op haar schouder voelt goed. Ze hoort stoelpoten die over de vloer schrapen. In haar ooghoek ziet ze dat hij naast haar komt zitten.

‘Vincent is in het echt Dominique Smeats, het verwende zoontje van een rijke bankdirecteur.’

Marjolein kijkt op. Dominique? Geen alleenstaande vader? Het waren dus allemaal leugens? Alles om haar heen begint te draaien. Was ze dan zo naïef? Ze knijpt haar ogen dicht.

‘We zijn al een tijdje naar hem op zoek, in verband met het stalken en verkrachten van meerdere vrouwen. Deze jongeman had er geen rekening mee gehouden dat hier overal camera’s hangen, ook in de ruimtes van de escaperoom.

Marjolein zucht diep. ‘Ik ben blij dat er op tijd hulp kwam. Het had heel anders af kunnen lopen.’

Even glimlacht ze naar de barman die bezorgt naar haar kijkt. Zal ze vragen met hem wat te gaan drinken? Binnenkort, als ze deze avond heeft verwerkt? Of doet hij zich ook anders voor dan hij is?

The end.

Super bedankt Elly Vos voor je mooie verhaal Niets is wat het lijkt!

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***