Hallo lieve lezers van Bookstamel, het is alweer tijd om Luc Vos uit te gaan zwaaien als auteur van eigen bodem. Het zal vast niet de laatste keer zijn dat jullie op mijn blog iets over deze auteur lezen. Maar zijn maand in de spotlight gaan we afsluiten met een mooi interview met Luc Vos. Dus wil jij er achter komen wat deze auteur lastig vind aan schrijven? Of wat het grootste verschil is tussen een kort verhaal of een compleet boek? Lees dan snel dit interview.

Interview met Luc Vos

Waar komt je liefde voor het vertellen van verhalen vandaan?

Van het lezen. Als kind verslond ik elk boek in de lokale bibliotheek. Tot het punt dat er niets meer over was wat ik kon lezen in de voor mij aangewezen rayon en ik ook minder voor de hand liggende boeken (Konsalik romans) begon te lezen. Maar daarvoor was ik in mijn hoofd al altijd verhalen aan het verzinnen. Altijd gebeurde er wel iets, mijn fantasie stond nooit stil. Het was dan ook maar een kwestie van tijd voor ik die verhalen op papier zou beginnen zetten, al duurde dat toch nog wel een hele poos.

Pas op wat latere leeftijd begon het schrijfvirus bij je te kriebelen? Las je vroeger wel al graag boeken?

Ja, zoals gezegd, las ik alles, maar is het pas toen ik een stap terugnam in mijn professionele carrière dat ik tijd vond om die fantasie, die altijd aan het sluimeren was, naar buiten te laten. Met het gekende resultaat tot gevolg.

Is schrijven je fulltime baan of beoefen je er nog een ander beroep naast?

Het lijkt soms of het een fulltime baan is, als ik kijk naar de hoeveelheid uren die erin gaan, maar ik heb nog een (soms meer dan) fulltime baan als consultant in klantgerichte IT-projecten. Het lijkt een gekke combinatie, maar het vult elkaar perfect aan. Als ik een drukke dag heb gehad op het werk, dan begin ik te schrijven en is alles stress van de dag verdwenen. Ik kan het ook vrij goed van elkaar afschermen. Tijdens mijn werk ben ik niet met mijn boeken bezig, al komt er af en toe wel een ideetje voorbij gevlogen, dat ik dan snel noteer, waarna ik weer verder werk en ’s avonds de draad opneem.

Wat vind je het moeilijkste aan het proces van verhaal in je hoofd naar boek in de winkel?

Het afstand nemen om te zien of het goed genoeg is. Verhalen komen zeer vlot uit mijn hoofd naar het virtuele papier. Verbeterrondes vallen ook best mee, maar tegen de tijd dat het klaar is om naar de uitgever gezonden te worden, heb ik het verhaal zo vaak gelezen, dat er voor mij niets meer spannend aan is. Ik weet hoe alles loopt, inclusief niet beschreven achtergronden, dus kan ik zelf niet meer goed oordelen of het goed genoeg is. Maar gelukkig doet mijn uitgever dat wel heel goed.

Wat is de belangrijkste les die je hebt geleerd tijdens het schrijven van je boeken?

Blijven schrijven. Ik deed aan heel veel schrijfwedstrijden mee, eindigde in behoorlijk wat op een hoge plaats (shortlist, longlist, publicatie, podium), maar ook in een heel aantal viel ik niet in de prijzen. Soms zijn er verhalen, waarvan ik denk dat ze echt goed zijn, die niet zo overkomen en anderen die ik wat minder vind, die wel hoog eindigen. Ik heb geleerd dat een afwijzing geen einde is, maar een nieuw begin. Als een verhaal het niet haalt in een wedstrijd, herbekijk ik het, herschrijf ik het, bekijk het bijzonder kritisch en ofwel gaat het op de schop ofwel hergebruik ik het in andere wedstrijden. Dat is vaak al heel goed uitgedraaid. Wat alleen maar tot de conclusie kan leiden dat blijven schrijven, schrappen, verbeteren en oefenen, de enige manier is om beter te worden. En als er wedstrijden zijn die feedback geven, die vooral gebruiken. Daar kan je bijzonder veel van leren. En heel simpel: niemand kan alles winnen, of overal in de shortlist komen. Ongeacht hoe goed je ook bent. Laat je daar niet door afschrikken, maar blijf schrijven en vraag feedback aan mensen die hun oprechte, ongezouten en opbouwende mening geven.

Je schrijft zowel korte verhalen als lange verhalen wat is het grootste verschil tussen deze twee?

Klinkt simpel, maar is het ook: de lengte. Een kortverhaal komt soms in één keer uit mijn hoofd en ik heb geen hulpmiddelen nodig om het overzicht te houden. In het geval van lange verhalen of een boek, heb ik soms de hulp nodig van een Excel file om te weten wat exact wanneer gebeurt, wie het doet, etc… Vooral in ZEVEN was dat belangrijk, aangezien de klok telkens zeven uur aftelde, ik moest tellen of alles kon kloppen, of ochtend en avond, zon en maan, etc… allemaal op het juiste ogenblik vielen. Ook zijn er meestal veel meer personages in een boek, ook dat bijhouden, hun naam, hun karakters, hun trekjes, vergt wat meer aandacht. Een blonde vrouw kan niet plots een kale man worden 

Wat vind je van deze twee het makkelijkste om te schrijven?

Moeilijke vraag. Korte verhalen komen er sneller uit, wat makkelijker lijkt, maar de ruimte om het hele verhaal op te bouwen binnen een beperking van aantal woorden, is soms moeilijker dan het lijkt. Alles moet erin zitten: opening, midden, spanningsopbouw, verrassend einde. In een boek zijn die beperkingen er niet, wat ook het risico inhoudt dat ontsporing om de hoek loert. Het houden van het overzicht zoals eerder aangegeven, is een grotere uitdaging, maar de ruimte is gewoon comfortabeler.

Al is het ook zo dat de beperkte ruimte van een wedstrijd je verplicht om je te focussen op de essentie van het verhaal.

Hoe is het om mee te doen aan een schrijfwedstrijd?

Zeer fijn, maar ook spannend en soms teleurstellend. Als je wint, is het uiteraard bijzonder leuk. Als je op het podium wordt geroepen of jouw naam op de shortlist staat, gaat je hart wel wat sneller kloppen. De dag van de aankondiging stijgen de zenuwen, maar het is zo fijn om het vele harde werk beloond te zien door een finale of podiumplaats. Dat blijft echt de max.

Als je een personage zou moeten bedenken dat gebaseerd is op je eigen persoonlijkheid hoe zou dit personage er dan uit moeten zien?

Een eeuwige twijfelaar. Op zoek naar het doen van het goede, maar altijd denkend dat het niet lukt.

Je hebt al behoorlijk wat verhalen op je naam staan wie is je favoriete personage en waarom?

Anne Verelst, zonder twijfel. Zij is uiteraard het hoofdpersonage van ZEVEN, zij wordt dat ook in het nieuwe boek dat eraan komt en zij deed al mee in een aantal boeken die ik in eigen beheer uitgaf (en in een trilogie die nog klaar ligt). Dus ja, deze pittige dame, eerlijk, groot verantwoordelijkheidsgevoel, hard als ze het moet zijn, maar tegelijk gevoelig en met haar angsten en pijn, is een dame die ik bijzonder graag zie.

Spannende verhalen is echt jouw genre geworden. Waarom trekt dit genre je zo aan?

Omdat ik het zelf ook altijd graag las. Maar ook omwille van het onverwachte en de kans die dit genre mij geeft om een inkijk te nemen in de psyche van de mens, om te begrijpen waarom ze in staat zijn tot dingen die ‘normale’ mensen niet horen te doen, om de achtergrond te schetsen van gekwetste mensen en hoe zij reageren op wat hen overkwam, is gewoon geweldig om te doen. De personages zijn niet altijd de leukste, maar het boeit mij mateloos om te begrijpen waarom ze die foute dingen doen. Ik geloof dat niemand slecht wordt geboren, dat er (bijna) altijd iets is dat de aanleiding gaf tot dit gedrag en dat wil ik begrijpen en omschrijven.

Als je boek eenmaal in de boekhandel ligt gaan er natuurlijk allemaal mensen een mening vormen over je boek. Vind je het lastig om deze meningen te lezen?

Als ze onderbouwd zijn, valt het wel mee. Ik heb geleerd dat niet iedereen elk genre of elke schrijfstijl goed vindt en dat is oké. Waar ik het moeilijk mee heb, en wat ik gelukkig nog maar heel weinig heb mogen ervaren, is totaal niet onderbouwde kritiek. Afbreken zonder het boek gelezen te hebben, is vreselijk, maar zoals gezegd, heb ik daar nog bijna niet mee te maken gehad en ik hoop dat dit zo blijft. Natuurlijk is het altijd leuker om te lezen dat iemand mijn boek het beste vond, maar het is oké om te lezen dat iemand dat niet vond, zeker als ze zeggen waarom. De eerste keer is dat zeker even slikken, maar dat went en het hoort er gewoon bij. Mensen hebben verschillende smaken en dat is goed. En dat leidt tot verschillende appreciaties.

Wat vind je het lastigste aan het promoten van je boek?

Voorlezen uit eigen werk. Ik sta achter mijn boeken, maar eruit voorlezen vind ik vreselijk moeilijk, omdat ik op dat ogenblik aan elke zin begin te twijfelen.

Met welke auteur zou je wel eens samen een boek of verhaal willen schrijven?

Stephen King.

Welke wijze les zou je mee willen geven aan jonge aspirant auteurs?

Oefenen, oefenen, oefenen en feedback vragen. Doe mee aan schrijfwedstrijden (liefst met feedback), volg schrijfcursussen, vraag proeflezers hun oprechte kritiek. En gebruik al die tips. Luister ernaar en neem ze mee. Je moet niet alles doen wat iedereen zegt, hou je aan je eigen stijl en geloof, maar neem wel mee wat terugkomt. Als je tien keer te horen krijgt dat je zinnen veel te lang zijn, luister ernaar. En blijf schrijven en blijf meedoen. Dan zal het lukken.

Wat is je aller grootste droom?

Ooit kunnen leven van schrijven, maar zelfs al dat niet lukt, is mijn droom al uitgekomen. Ik krijg de kans om heel veel te schrijven, wordt veel gepubliceerd, krijg bijzonder fijne reacties en kan intussen de wereld rondreizen. Als ik dan ook nog samen met mijn familie gezond mag blijven, dan heb ik echt niets meer nodig.

Is er nog een thema waar je graag een boek over zou willen schrijven?

Geen specifiek thema dat direct bij mij opkomt. De verhalen gaan rond mensen die lijden, die antwoorden zoeken, die door hun pijn gekke dingen doen, maar dat kan in alle mogelijke settings.

Waar kwam je inspiratie voor Zeven vandaan?

Op een dag kreeg ik een idee – geen idee vanwaar, het was er ineens – over hoe het zou zijn om opgesloten te zijn in een doodskist met een teller die naar nul gaat. Dat idee is even de koelkast ingegaan, maar niet heel lang. Dat werd dus ZEVEN.

Kun je de lezers in het kort vertellen waar zeven over gaat en waarom ze dat boek zouden moeten gaan lezen?

ZEVEN vertelt het verhaal van inspecteur Anne Verelst van de Antwerpse politie die op een zomerdag een link in haar mail krijgt naar een website waar zeven lege doodskisten worden getoond. Zij denkt even dat het een flauwe grap is tot diezelfde avond – om 7 u – het eerste slachtoffer verschijnt. Vanaf dan verschijnt er elke zeven uur een nieuw slachtoffer, als de teller tot nul is geraakt, de zuurstof op is en het licht in de kist dooft. Tussen de zoektocht naar de dader en de slachtoffers door loopt het verhaal van haar relatie met haar commissaris (Langen) die bijzonder gespannen is. Ook haar relatie met haar vriend en ex-vriend, haar dementerende moeder en voor de waarheid vluchtende vader komen voorbij, wat het geheel een spannend, maar ook menselijk verhaal maakt. Hoe het afloopt, kan ik uiteraard niet vertellen, maar de recensies die ik al mocht ontvangen en de sterren op Hebban en Goodreads scoren het boek bijzonder hoog, dus ik kan het aanraden 

Waaraan kunnen lezers een echte Luc Vos Herkennen?


Spanning, snel, korte hoofdstukken, geen te uitgebreide beschrijvingen, inzicht in het waarom iemand de slechte dingen doet die ze doen.

Dillema’s

Oké tijd voor de dillema’s welke kies jij en waarom?

Binnen of buitenland?

Buitenland

Koffie of thee?

Koffie overdag, thee ’s avonds.

Paperback of hardcover?

Maakt niet uit.

Lezen of schrijven?

Schrijven!

Een groot huis of een grote tuin?

Een groot bos in de buurt.

Lopen of fietsen?

Lopen

Schrijven met de hand of op de p.c?

Pc, mijn handschrift is onleesbaar.

Fantasie of werkelijkheid?

Fantasie

Uit eten of lekker zelf thuis koken?

Uit eten

Doe vakantie of relax vakantie?

Doe vakantie

Dit was het interview met Luc de Vos. Luc super bedankt dat je mee wilde werken aan de blogs van eigen bodem. Ik vond het super leuk om je wat beter te leren kennen.

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***