Hey lieve lezers van Bookstamel, vandaag is het tijd voor een kerstig kort verhaal. Dit keer is het verhaal geschreven door Cecile Koops. Het verhaal heet Kerstkaarten. Maar voor we naar het verhaal toe gaan is het eerst tijd om Cecile even kort aan jullie voor te stellen.

Cecile Koops schrijft sinds 2018, ze verdiende haar sporen met korte verhalen en gedichten die de nodige prijzen wonnen. Werk van haar hand is inmiddels in een veertigtal bundels opgenomen.

Haar debuutroman ‘Het huis in Trastevere’ verscheen eind 2020, haar tweede roman ‘In alle staten’ eind 2021 bij uitgeverij Ambilicious. Haar derde boek ‘Kijkdozen’ verschijnt voorjaar 2023.

Meer informatie en verhalen zijn te vinden op haar website: https://www.cecilekoops.com Of volg haar op Facebook.

Kerstkaarten

Janna kijkt naar het kopje in haar hand en bedenkt dat haar grootouders net zo’n soort servies hadden, geribbeld met een gouden randje, waaruit ze slappe thee dronk met een mariakaakje erbij dat niet gesopt kon worden voordat hun tikritueel was afgerond. Iemand aan tafel noemde een getal van twee tot vijf. De kunst was het ronde koekje in de palm van je hand met een tikje in precies het aantal gevraagde stukken te tikken. In tweeën of vieren was relatief makkelijk, de uitdaging lag bij drie en vijf.

Haar opa wilde vaak een herkansing, meerdere koekjes werden fanatiek aan stukken getikt voordat ze de brokstukken met genoegen in de hete thee kon dopen.

Het geluid van Simons stem dringt tot haar door.

‘Sorry, wat zei je?’

‘Ik vroeg of je zin had om met kerst te komen eten.’

‘Mag ik je het later laten weten, ik weet niet wat mijn familie van plan is. Wie heb je nog meer gevraagd?

‘Jij bent de eerste.’ Hij zucht diep.

Dat biedt haar geen houvast, een etentje bij Simon is louter bij gratie van de gasten een vrolijke bedoening. De oervervelende kerstdag van twee jaar geleden met een paar stijve harken van mensen staat haar nog levendig voor ogen. Niet iets om te herhalen.

Ze kijkt de schemerige kamer rond. Op tafel staat een kant en klaar gekocht simpel kerststukje dat de uitbundige zwierigheid van een zelfgemaakte decoratie mist.

In een hoek van de kamer leunt een kerstboom met een bonte verzameling decoraties scheef tegen de muur. Aan een boekenkast hangen rode satijnen linten waaraan met een miniknijpertje vele kerstkaarten zijn vastgemaakt. Op de planken staan enkele exemplaren los opgesteld.

‘Wat krijg jij altijd veel kaarten! Ik merk dat steeds minder mensen tegenwoordig nog een kaartje sturen.’

Hij aarzelt en lijkt niet op zijn gemakt. ‘Ach, gewoon een kwestie van je contacten goed onderhouden. Ook de digitale kaarten die ik krijg, print ik uit om erbij te hangen.’

Janna drinkt haar thee en vraagt zich af waarom ze langskwam. Simon ziet er vandaag moe, oud en uitgedroogd uit. Zo anders dan toen ze elkaar jaren geleden als student op de universiteit leerden kennen. Destijds was hij bruisend en de geestigste man die ze tot dan toe ontmoet had, hij viel op in een zee van mensen. Zelfs al zagen ze elkaar soms tijden niet, bij een weerzien viel alles terug in de oude groef en gingen ze verder waar ze waren gebleven. Vandaag is het anders zonder dat ze er precies een vinger op kan leggen.

‘Heb jij Shuggie Bain gelezen?’ Hij onderbreekt haar gedachten.

Janna schudt haar hoofd.

‘Dat is zo’n geweldig goed boek. Wacht, ik zal het voor je pakken, dan kun je het ook lezen.’ Zijn voetstappen kraken op de trap. Janna staat op uit de zeeblauwe doorgezakte bank die betere dagen heeft gekend en loopt naar zijn verzameling kerstkaarten. Ze draait er een paar om. Fijne kerst en een gelukkig 2015 leest ze op een kaart, op een andere staat in een kriebelig handschrift geschreven happy 2017, Simon. Een voor een draait ze de kaarten om. Het zijn kaarten daterend van 2010 tot nu toe. Wat moet ze daar van denken?

Ongemerkt staat Simon weer in de kamer. ‘Wat doe je?’

Een blos kleurt Janna’s wangen. ‘Ik keek naar je kaarten.’ Ze huivert in haar te dunne truitje.

‘Het is het decor van mijn leven, zoals je ziet. Steeds meer vrienden ontvallen me en elk jaar wordt de stapel kaarten minder.’ Zijn stem klinkt weemoedig.

‘Dat hebben we toch allemaal? Je hoeft de schijn toch niet op te houden?’

Simon haalt zijn schouders op en lijkt zich geen houding te kunnen geven. Na een lange stilte zegt hij: ‘Ik vind het gezellig, zoveel kaarten. Net als vroeger.’ Zijn stem hapert. Met zijn mouw veegt hij de condens van het raam en kijkt, met zijn rug iets gekromd, door de vrijgemaakte streep naar buiten.

Haar blik dwaalt een moment naar buiten, naar de rij knoestige bomen in een tijdloos landschap. Een wit tapijt dempt de geluiden en onttrekt alle kleuren aan de wereld.

‘Ik ga er vandoor.’

‘Hoor ik nog van je of je kunt?’ Nog steeds ontwijkt hij haar blik. Zijn lijf verstard en lijkt zich schrap te zetten voor haar antwoord.

Opeens schaamt ze zich. De herinnering aan zijn beste jaren drijft voorbij. Tegen beter weten in en voordat ze zich kan bedenken zegt ze: ‘Weet je wat? Reken er maar op, zo nodig regel ik wel een andere dag om naar mijn ouders te gaan.’

Super bedankt Cecile Koops voor je leuke verhaal Kerstkaarten! Ik heb er van genoten.

Ik wens iedereen een fijne dag.

Liefs, Melanie

Meer korte verhalen lezen lees dan eens Sneeuwpop van Joseph Roelands of Sneeuwblokjesliefde van Anne May

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***