Hey lieve lezers van Bookstamel, waar ik het afgelopen jaar amper blogs heb gepost. Zitten November en December boordevol met leuke blogs. Zo vol dat er soms 2 per dag verschijnen zoals vandaag. Maar hé dat vinden jullie vast niet erg want dan hebben jullie lekker veel te lezen. Vandaag is het zondag en dat betekent tijd voor een kortverhaal. Dit keer is het verhaal geschreven door Joseph Roelands. Eerder schreef hij al de verhalen Droom Elf en Sneeuwpop voor mijn blog. Deze verhalen werden zeer goed ontvangen door jullie! Dus nu ben ik reuze benieuwd naar wat jullie vinden van het korte verhaal De zeven Kerstballen. Heel veel leesplezier

De zeven Kerstballen

deel 1

Ik vind het een rare tijd om een Kerstboom op te zetten. Eergisteren stonden we nog bij de kist van oma, en nu moeten we net gaan doen alsof we vrolijk zijn met de feestdagen. Ik ben niet vrolijk, ik voel me niet vrolijk en die hele Kerst kan me gestolen worden. Het enige fijne is, dat ik van oma haar oude kerstversiering heb gekregen en die mag ik nu in onze boom hangen. Het is wel niet zo heel veel, maar ik wil niet dat er iets anders bijkomt. Dit is een goed jaar voor een meer sobere boom. Mijn vader zit te klooien met de gietijzeren voet. Hij heeft de boom net gehaald en elk jaar is het grappig om naar hem te kijken, wanneer hij hem probeert een beetje rechtop te zetten.

In de app, klets ik met Titia, mijn nichtje, die morgen komt logeren. We schelen maar drie maanden en we hadden elkaar voor de begrafenis al ruim twee jaar niet gezien en veel teveel te vertellen, dus mag zij de Kerst bij ons komen. Helemaal vanuit Brugge, waar ze met haar vader en Belgische moeder woont. Haar ouders zullen dan op Tweede Kerstdag ook komen, hier eten en in een hotel overnachten, de dag erna gaan ze dan weer terug en nemen ze Titia ook weer mee. Maar morgen komt ze met de trein aan. Tien dagen zijn we samen. Ze moet wel bij mij op de kamer slapen, omdat oom Floris, die uit Australië is overgekomen, al in de logeerkamer slaapt en zelfs tot na Oud & Nieuw bij ons zal blijven.

Terwijl ik mijn vader film en Titia en ik lachen om het gestuntel, roddelen we over het rare accent dat Floris heeft gekregen. Hij woont pas zeven jaar ‘down-under’, nadat hij op reis door Guatamala de liefde van zijn leven heeft ontmoet. Een blondine uit Sydney. Maar nu al, kan hij opeens geen goed Nederlands meer spreken. zonder elke twee zinnen ‘mate’ erachteraan te gooien.

Als mijn vader eindelijk de kamer heeft verlaten, al staat de boom nog steeds niet helemaal recht, beëindig ik mijn chat en begin de grote doos uit te pakken. Urenlang ben ik bezig om op mijn dooie akkertje, toepasselijk, als ik aan oma denk, de boom op te tuigen. Mijn moeder is al twee keer veel te vroeg komen kijken naar het eindresultaat. Als eerste gaan de lampjes erin. Echt nog zo’n ouderwets snoer met lampjes in de vorm van kaarsjes die je allemaal goed vast moet draaien, want als je één lampje losdraai, gaan ze allemaal uit. Eigenlijk is de draad veel te kort en ik kom amper twee keer om de boom heen, maar ik vind het meer dan genoeg zo. Na de slingers, kralenkettingen en het ‘heksenhaar’, kan ik beginnen aan de kerstballen.

Eigenlijk zijn ze spuuglelijk. Van een soort lichtgeel glas gemaakt, met daarop afbeeldingen van veelkleurige vogels in een kale boom en hier en daar andere winterse taferelen. Maar ze passen prima bij hoe ik me voel en wee degene die er wat van zegt. Onder in de doos zit nog een laatste kleiner doosje, met zeven andere ballen erin. Ze passen eigenlijk helemaal niet bij de anderen, maar dat kan me nu niet schelen. Ze waren van oma, en dus goed genoeg voor de boom dit jaar. Onder de ballen ligt ook nog een kleine rode envelop. Die bekijk ik later wel, en ik leg hem op de leuning van de bank naast de boom.

Ook deze ballen zijn van glas gemaakt, maar dan volledig transparant. Binnenin zitten kleine huiselijke miniatuur tafereeltjes. Van Kerstbomen en open haarden in verschillende huizen. Grappig genoeg lijkt één van de huisjes op de woonkamer van oma. Inclusief die oude piano en een ronde salontafel. Met de bal dichtbij mijn oog, tuur ik naar binnen. Ze zijn knap gemaakt. Inderdaad bijna levensecht en met een bijzondere hoeveelheid details. Zelfs de zeshoekige asbak staat op haar tafeltje. Ook de andere interieurtjes worden bekeken en het valt me op dat deze net zo zorgvuldig zijn afgewerkt.

Oma’s huisje krijgt een plekje, dichtbij de bank, zodat ik daar vaak naar kan kijken deze winter. Dan ruim ik de doos op en loop naar de keuken. Er ligt een briefje op tafel van mam. ‘We zijn even naar tante Rita, we zijn voor het eten terug. Pam en Floris.’ Ik moet grinniken om het woord Pam. Ik heb het zelf een jaar of drie geleden geïntroduceerd, als een samenvoeging van ‘Pap en Mam’. Sindsdien gebruikt mijn moeder het ook vaak, omdat het wel snel schrijft, ook in de app en zo. We gebruiken het zelfs in de spreektaal, naar elkaar. Alsof ze een levende persoon is, ga ik alles wel even aan ‘Pam’ vragen of ga ik met ‘Pam’ naar de kermis. Klinkt op mijn leeftijd toch leuker dan dat ik met mijn vader en moeder ga.

Ik neem wat chips en ga languit op de bank liggen. Ik hoor het geluid van een binnenkomend berichtje vanaf de eettafel tot me komen. Te lui om op te staan onderdruk ik de neiging om dat toch te doen en prop mijn mond nog eens vol chips, terwijl ik naar de kerstbal vlak boven me staar. Ik had verwacht tegen de onderkant van de vloer van het huisje aan te kijken, maar ik kijk op exact dezelfde manier het interieur binnen als daarnet. Dan denk ik aan de envelop die in het doosjes zat. Zonder te kijken voel ik met mijn hand op de leuning achter me. Al gauw heb ik hem te pakken en haal het briefje eruit. Het is het handschrift van oma en meteen krijg ik weer tranen in mijn ogen. We zijn altijd erg close geweest, ook toen ze al een tijdje ziek was. De tekst is wel zo ongeveer het laatste wat ik verwacht had. Het lijkt wel een raadsel maar door de aanhef weet ik wel zeker dat de boodschap voor mij bedoeld is, al zal niemand dat beseffen, mocht iemand anders het briefje per ongeluk gevonden hebben.

‘Noëlle,’ schreef ze altijd op briefjes die ze stiekem aan mij gaf, of zo noemde ze me, als we alleen waren. Mijn naam is Isabelle, maar omdat ik geboren ben op Kerstavond, gebruikte zij altijd deze verbastering van het Franse woord voor Kerst. Ik was haar speciale Kerstkindje, zei ze altijd.

Ik heb al die stiekeme briefjes nog en omdat dit de laatste zal zijn die ik stiekem van haar ontvang, krijg ik toch een brok in mijn keel.

‘Soms zijn er engelen die iets moois op aarde achterlaten,

voor hen die de ziel hebben om het erin te kunnen waarnemen.

En als deze ziel zich eraan overgeeft,

gaan er nog meer werelden voor haar open.’

deel 2

De dagen erna, verdwijnt het raadselachtige briefje van oma meer naar de achtergrond. Titia en ik hebben de grootste lol samen en we trekken er veel op uit. Ook de bijzonder kerstballen hebben niet meer mijn aandacht. Totdat we op een avond op de bank naar de TV zitten te kijken. Tijdens een reclameblok kijkt Titia naar de boom en vraagt of die ouderwetse aankleding uit die doos van oma is. Ik knik en zeg er meteen bij dat ik het allemaal ook niet heel erg mooi vind, maar dit jaar wel gepast. Mijn nichtje knikt en wijst op één van de zeven doorzichtige ballen, met de huiselijke tafereeltjes erin.

‘Wel raar dat er een aantal ballen afwijken en helemaal doorzichtig zijn.’ Verbaasd kijk ik opzij naar haar. Ik open mijn mond al om haar te vragen waarom dat raar is. Als ze beschilderd zouden zijn, kon je de tafereeltjes binnenin niet zien. Met eens schok schier echter de tekst van oma ineens weer in mijn hoofd. ‘… voor hen die de ziel hebben om het erin te kunnen waarnemen …’ Ook Floris maakte al een keer een opmerking over die rare glazen ballen, waarvan hij nooit begreep dat zijn moeder die elk jaar weer in de boom hing. Er begint me iets te dagen.

‘Ach, oma was nu eenmaal een bijzonder mens,’ geef ik lachend antwoord aan Titia en we draaien ons weer naar de TV, waar het programma verder gaat.

Als Titia eindelijk slaapt en rustig ademhaalt, sluip ik mijn kamer uit. Ik wil de zeven ballen eens wat beter bekijken. Als eerste maak ik een foto van ze met mijn telefoon. De bedoeling is om dan beter in te kunnen zoomen, maar tot mijn verbazing is op de foto het hele interieurtje niet eens te zien. De bal is leeg, net zoals Titia en mijn oom de ballen blijkbaar zien. Ik kijk weer met mijn eigen ogen naar de bal. Net zo scherp en helder als ik de kamer om me heen kan zien, zie ik het mini interieurtje van oma. Ben ik gek aan het worden?

Ik draai de bal een paar keer rond. Ik blijf alles gewoon zien, alsof er niets draait, net als toen ik er van onderen naar keek, terwijl ik op d bank lag. Ik doe dat nu ook. Ik staar naar het mij zo bekende interieur. Hoe vaak zat ik hier samen met haar te praten. Over van alles en nog wat. Zelfs over jongens op school of over hoe zij als meisje van 14 verliefd werd op mijn opa. Ik sluit mijn ogen en denk glimlachend aan hoeveel ik van haar hou. Ik voel me niet verdrietig.

‘Hi lieve Noëlle’, klinkt de stem van mijn oma. Verschrikt open ik mijn ogen. Ik lig op de bank in haar huis. Zij zit op haar schommelstoel bij de open haard. Met tranen in mijn ogen sta ik op. Ze steekt haar hand uit en ik kniel bij haar.

‘Hoe k-kan dit?’ vraag ik stotterend. Haar oude ogen glimlachen en ze zegt dat het kan omdat ik, net als zijzelf, een bijzondere ziel heb. Ik zie dingen en ik kan dingen, die anderen niet kunnen. Ze wil dat ik begrijp dat ze echt dood is, maar dat ik nu met haar ziel kan spreken.

‘In de kerstbal,’ eindigt ze haar uitleg. Ik kijk nu eens goed om me heen. Het interieur voelt inderdaad als dat van mijn oma, maar het is toch iets anders. De muren zijn er niet echt en het is slechts een deel van haar kamer, waar ik me bevind. Eromheen bevindt zich een soort doorzichtige schil, de buitenkant van de kerstbal.

‘Droom ik nu?’ vraag ik de wijze oude vrouw. Ze glimlacht en schudt haar hoofd.

‘Al zal iedereen die je dit zou vertellen, dat wel als enige verklaring zien. Nee, lieve schat. Dit is echt. Kijk maar eens door het glas naar buiten, dan zul je morgenvroeg het bewijs horen.’

Ik loop naar de rand van de vloer en leg mijn handen tegen het glas. Ik zie onze woonkamer en de bank waar ik net nog op lag. Weliswaar iets vervormd, door het gebogen glas, maar duidelijk herkenbaar. En de bank is leeg. Mijn moeder komt binnenlopen. Ze gaat op de bank zitten en zet de TV aan. Ze slaapt wel vaker slecht de laatste tijd. Ik klop op het glas en zwaai met mijn armen.

‘Ze kan je niet zien,’ fluistert oma, ‘mijn dochters ziel is helaas niet zo sterk als die van jou. Gelukkig heb ik wel mijn Kerstengel gekregen, nu bijna vijftien jaar geleden.’ Ik loop terug naar oma en vraag of ik haar op deze manier altijd kan komen opzoeken. Ze knikt, en zegt dat ik ook de andere ballen kan bezoeken. Die zijn van andere families, maar ze kent ze inmiddels allemaal al heel goed. Er zijn zeven sets van zeven ballen. En in iedere familie wordt deze steeds doorgegeven naar de volgende sterke ziel. Ik zal hen de komende jaren allemaal leren kennen.

‘Maar alleen met Kerst,’ voegt ze er met een ietwat verdrietige stem aan toe. De hele adventsperiode, en daarna tot aan Drie Koningen.’ Ik vraag lachend of ze daarom altijd al zo vroeg de boom optuigde, en ze knikt. Dat werd door velen als vreemd beschouwd, en uitleggen kun je het aan niemand.

Als de glazen wanden beginnen op te lichten, begrijp ik dat het licht aan het worden is. Mijn moeder is inmiddels allang weer weg en op aanwijzingen van oma ga ik op de bank liggen om terug te keren.

‘Tot gauw, lieve Noëlle,’ fluistert ze nog en geeft me een kus. Wanneer ik mijn ogen weer open doe, zie ik het interieurtje weer in bal, zonder oma. Het duurt slecht een halve minuut, dat ik denk dat ik het misschien toch allemaal gedroomd heb. Dan komt mijn moeder binnen. Ik vraag haar of ze vannacht weer even op is geweest omdat ze niet kon slapen. Verrast kijkt ze me aan, maar zegt dat ze inderdaad een uur of twee TV heeft gekeken, hier op de bank. Ik gloei helemaal van binnen, wetende dat het dus geen droom was, want ze heeft mij niet zien liggen op de bank, en geef haar een kus. Dit wordt een heerlijke Kerst, net als elk volgend jaar, denk ik bij mezelf, en huppel de kamer uit. Mijn moeder verbaasd achterlatend.

Super bedankt dat Joseph dat je De zeven Kerstballen hebt willen schrijven voor mijn blog.

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***