Afscheid nemen van mijn oude ik
Hey lieve lezers van Bookstamel, 3 Jaar lang vocht ik elke dag tegen de pijn in mijn handen. Operatie na operatie een spuit hier een spuit daar spalken en gips alles deed ik eraan om mijn handen weer volledig te kunnen gebruiken. Het maakte me niet uit hoeveel pijn het deed hoe zwaar het was en meestal deed ik alles ook nog met een lach. Het meisje wat nog geen week gips om zich heen kon hebben werd er een met 12 weken gips. Het bange meisje in mij werd steeds meer een vechter. Ik had maar een doel een droom en dat was ooit weer kunnen werken. Mijn handen weer kunnen gebruiken zonder pijn.
Helaas kwam aan die droom gisteren een eind. Voor de zoveelste keer ging ik met mega veel pijn naar mijn arts toe. Vol hoop en goede moed. Als je dan te horen krijgt dat er niks meer is wat ze kunnen doen doet dat ontzettend veel pijn. Ik denk dat het nog wel meer pijn doet dan de fysieke pijn. En het stomme was in de auto onderweg naar het ziekenhuis met me moeder had ik het er nog over hoe jaloers ik was op mijn zus dat zij nog kan werken. Ik hoor mijn moeder nog aan de arts vragen of er echt niks meer is wat ze kunnen doen. Het antwoord luid nee ook met fysiotherapie kunnen ze niks meer doen en hij weet ook niet meer wat die nog zou kunnen doen.
Het enige wat ik kan doen tegen de pijn is standaard braces aan mijn handen gaan dragen. Braces die vervelend zitten en mijn fysiek beperken. De optie waar we drie jaar lang als een leeuwin tegen gevochten hebben. Maar al dat vechten was zinloos. Alle pijn elke operatie alle weken in het gips allemaal voor niks want toch zijn we op het punt beland waar we niet wilde belanden.
Ik denk dat niemand kan voelen wat ik op dit moment voel. De pijn van vervlogen dromen, de pijn van misschien wel tervergeefse hoop. Het gevoel al je dromen en wensen te moeten opgeven omdat je die doelen nooit meer zal halen. Verdriet omdat jou ziekte nu niet alleen meer van binnen zit maar ook aan de buitenkant zichtbaar wordt. Nu kun je denken dat is toch niet zo erg. Maar door mijn autisme heb ik me altijd al anders gevoeld als anderen en dit wordt hierdoor in mijn ogen weer versterkt.
Ik kan gillen ik kan huilen ik kan schreeuwen maar dat helpt allemaal niet. Opgeven nog zoiets dat ik kan doen maar dat zit niet in de aard van dit beestje. Doorgaan dat is wat ik vooral wil doen. Gewoon doorgaan niet meer denken aan wat niet meer kan maar gaan kijken naar de dingen die wel nog kunnen. Gewoon even een knuffel van mijn vriend er samen overpraten en weer door.
Nieuwe dromen maken, nieuwe wensen maken, zo snel mogelijk dingen aan leren op een andere manier waardoor ik ze niet hoef te missen. Misschien toch die boekseat weer eens een kans geven met lezen. Misschien wat vaker om hulp moeten vragen maar wel genieten van het leven. Er zijn ook dromen en kansen die nog wel uit kunnen komen. Al is het niet het pad dat ik wilde bewandelen en weer een stempeltje erbij.
Innerlijk komt het allemaal wel weer goed. De buitenkant dat vind ik lastiger. In al die jaren van vechten en hopen ben ik veel aangekomen. Stoppen met werken in de horeca, niet meer roken, steeds minder kunnen sporten en gaan eten uit frustratie dat heeft mijn lijf niet goed gedaan. Tja en het is makkelijk gezegd je moet gewoon gaan afvallen.
Maar hoe pak je afvallen aan als je alleen maar thuis zit, niet kan sporten door je beperkingen en een van de weinige dingen waar je echt van geniet eten is. Eten staat voor mij voor gezelligheid. Maar het is niet alleen de kilo’s elke litteken op mijn hand staat voor een gevecht. Een gevecht wat ik niet gewonnen heb. Elk litteken staat voor een droom die vervlogen is. Elk litteken staat voor hoop die er niet meer is. En elke keer als ik naar zo’n litteken kijk doet het pijn.
Mijn ziekte heeft me dus niet alleen van binnen veranderd maar ook van buiten. Het liefst was ik nooit ziek geworden. Was ik nog steeds die vrolijke spontane meid die hield van in de horeca werken. Die knappe slanke dame die zich geliefd voelde maar aan de andere kant altijd eenzaam was. Die meid die alles kon zonder na te denken.
Aan de andere kant ben ik nu een sterke vrouw die weet wat vechten is. Iemand die enorm veel heeft geleerd in de afgelopen jaren. Die zich niet meer eenzaam voelt maar steeds meer welkom door haar familie, zoon, schoonfamilie en de liefde van haar leven .Een vrouw die houdt van lezen en koken en daar steeds meer haar weg in vindt ondanks de pijn en de beren op de weg. Een vrouw met een blog die veel mensen graag lezen. Een vrouw die kan genieten van de kleine dingen zoals een lekker kopje thee, haar 2 poezen, of een mooie film op tv.
Ik ben misschien wel een betere versie van mezelf geworden als ik mijn oude ik maar kan loslaten. Als ik kan vertrouwen op de toekomst die voor me ligt en degene die ik nu ben. Die gewoon even een arm om zich heen wil en dan weer wil doorgaan. Want elke dag leer ik nieuwe dingen elke dag zit ik beter in me vel en uiteindelijk weet ik, ik kom er wel.
Nu alleen nog leren voelen dat ik goed ben zoals ik ben, met al mijn littekens beperkingen en wat er nog meer bij hoort. Het gaat niet over wat andere van mij vinden maar om hoe ik me voel!
Liefs, Melanie
*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***
Wat vertel je dit mooi. Het doet me denken aan dieren die een transformatie doorgaan, zoals de rups die een vlinder wordt. Of een dier dat zijn oude huid afgooit, een nieuwe huid komt tevoorschijn. Anders, maar niet minder waardevol. Misschien zelfs wel sterker, zoals je zelfs al noemt. Ik hoop dat je mooie, nieuwe dromen krijgt die passen bij je toekomst.
Lieverd, je doet het geweldig.
Elke strijd die er op je pad kwam ging je met volle kracht aan. De uitkomst is niet wat je gehoopt had, maar dankzij elke berg die je onderweg hebt beklommen, ben je gegroeid, sterker geworden en kan jij er ook zeker van zijn dat je alle aankomende obstakels zult kunnen aangaan. Je bent niet alleen, ook al voelt dat misschien zo. Wij kunnen jouw pijn niet voelen, maar wanneer het je allemaal teveel wordt, kunnen we jou een luisterend oor bieden, een schouder, een (virtuele) knuffel.
Over de in de horeca werkende, vrolijke, knappe, spontane, slanke dame kan ik niks zeggen. Die heb ik niet gekend. Ik ken alleen de lieve, hard werkende, motiverende, knappe, sterke dame van nu. En geloof mij maar dat ik niet de enige ben die haar geweldig vind.
Mel,
Je schrijft terecht dat niemand kan voelen wat jij voelt. Ik kan me er hoogstens een voorstelling van proberen te maken. En als ik dat doe voel ik misschien pas de helft van de frustratie die jij moet ervaren.
Toch vind ik dat je jezelf tekort doet, als je schrijft dat je dit gevecht hebt verloren. Je bent de strijd aangegaan en deed dat met vaak een lach op je gezicht en terwijl je gelijktijdig, met een groot hart, veel mensen helpt. Ook nu nog, na zo’n mededeling, staat opgeven niet eens in je woordenboek. Wat mij betreft ben jij de strijd al jarenlang glansrijk aan het winnen.
Ik besef dat dit op het moment niets verandert aan de pijn of de innerlijke woede. Maar je bent een voorbeeld voor velen en sterker dan de meesten van ons.
Je bent een topper.
J.
Je blog raakt me. Weet dat je hier niet alleen in staat. 😘
Lieve Melanie,
Op mijn blog heb ik een tijdje mijn gezondheidsgevechten gedeeld, door de problemen ben ik een groot deel gestopt met mijn blog. Ik vind het knap hoe jij door gaat, ik heb de energie niet met alle pijn 24/7 en koorts. De frustratie is groot, je bent gedreven om meer te doen, maar je lichaam verraadt je.
Probeer niet in de valkuil te trappen dat andere alles wel kunnen, etc, etc. Ik weet maar al te goed waar dat je kan brengen, daar heb je niks aan. Nu tel ik mijn geluksmomenten, neem ze zoals gebracht worden en respecteer de kleinste dingen. Eigenlijk meer een Boeddhistische gedachte gang, maar dat houdt mij overeind. In een rolstoel, achter een rollator, fibromyalgia, long covid, synovitus, CVID, colitus ulcerosa en chronisch terugkerende ontstekingen in de borsten zijn allemaal mijn “vrienden” geworden in de laatste paar maanden tot 1,5 jaar. Bij alles is het eigenlijk vooral mee leren leven. Het meest pijnlijke en frustrerende wat je kan horen van een arts.
Ik schrijf dit niet om je te overtreffen, maar omdat ik je begrijp en voel. De tranen lopen over mijn wangen. Ik wil je pijn wegnemen en vrijheid geven. Je bent jong en verdiend ruimte om te leven, werken en te doen wat je wilt. Het verraadt van je eigen lichaam gaat letterlijk door merg en been.
Melanie, ik heb het allerdiepste respect voor je.
Een hele dikke knuffel 🥰 Bianca Schrijft
Jeetje wat moet dat moeilijk zijn, maar ik lees door de woorden door dat je een hele krachtig vrouw bent, die er niet bij neer gaat zitten.
Wat een mooi open en heerlijk artikel heb je geschreven over hoe je je momenteel voelt
Wat ontzettend heftig! Maar wat ben je sterk en wat goed dat je alles letterlijk van je afschrijft! Je komt er wel ❤
Wat goed die omslag die je zo bewust maakt. Ik vind het erg sterk van je
Ik voel oprecht met je mee Melanie. Ik kan niet voelen wat jij voelt en ervaart, maar ik lees hieruit je gevoelens, frustratie maar ook je kracht. Ik denk dat we allemaal krachtiger zijn dan we denken en ik vermoed dat dit voor jou ook geldt. Het gras lijkt altijd groener aan de andere kant (maar is dit 9 van de 10 keer niet). En het is ook niet interessant want het gaat om jou en jou alleen. Dit is ook rouw, rouwen om wat je hebt gehad, om dat wat je mist en misschien niet meer komen gaat. Maar wat je ook zegt, je bent een ander persoon geworden. Iemand die heeft gevochten als een leeuwin en die dat waarschijnlijk ook blijft doen. Want je bent het waard. Iedereen is het waard, om te zijn wie hij of zij is. Met alle ‘flaws’ maar ook met alle mooie en goede eigenschappen. Sterkte lieve Melanie ❤️
Wat heb je dit mooi geschreven en ook grotendeels herkenbaar. Ik ben chronisch ziek, maar het heeft me ook weer een hoop nieuwe dingen gebracht.
Ik voel met je mee en ben onder de indruk van de manier waarop je ermee omgaat. Hoe je jezelf weet te herpakken en er zelfs van weet te groeien als mens.