Hallo lieve lezers van Bookstamel, Het is weer zondag mijn favoriete dag van de week! Want op zondag is het tijd voor een kortverhaal. Ik vind deze korte verhalen zo ontzettend leuk. Eerder konden jullie al het mooie korte verhaal Sneeuwpop lezen wat geschreven is door Joseph Roelands. En nu is Joseph dus terug met een nieuw kortverhaal. Dit keer is de titel Droom Elf.

Voor de mensen die Joseph Roelands nog niet kennen. Joseph is de auteur van de boeken Gebroken Zandloper en Heksenburcht. Wil je meer te weten komen over deze boeken en Joseph Roelands zelf. Dan raad ik je aan om de youtube video te kijken van de Zomer vol boeken met Joseph Roelands.

En dan wens ik jullie heel veel plezier met Droom elf.

Droom-elf

deel 1

‘Mijn oma had heel vaak voorspellende dromen,’ zegt Eric tegen hem. Dolf kijkt zijn beste vriend aan met van ongeloof gefronste wenkbrauwen.

‘Echt waar,’ houdt Eric vol, ‘ze wist al dat mijn moeder eerst twee zonen zou krijgen en daarna een dochter, toen mijn moeder nog niet eens getrouwd was.’

Ze zitten samen naar een programma over paranormale ervaringen te kijken, op de kamer van Dolf. De zomervakantie is net begonnen en omdat zijn ouders voor hun werk in het buitenland zitten, mag Eric twee weken komen logeren. Al meer dan vijf jaar zijn ze beste vrienden. Er is maar weinig dat Eric niet van Dolf weet en andersom. Urenlang zitten ze te gamen en te praten over films, muziek, school en vriendinnetjes. Nou ja, Eric vertelt over vriendinnetjes en Dolf luistert dan met rode wangen naar de verhalen over stiekem zoenen in het bos naast het dorp.

Zelf heeft hij nog nooit een meisje gehad. Er zijn wel eens meisjes geweest die hem om zijn nummer vroegen of een poging hebben gewaagd om hem te versieren, maar Dolf vind het allemaal maar lastig. Hij bewondert zijn vriend. Ondanks dat Eric met zijn zestien jaar zelfs een jaar jonger is dan hijzelf, lijkt hij er ongeremd op los te flirten. Zelfs zijn moeder heeft Dolf wel eens gevraagd of er niet een meisje is dat hij leuk vind.

Die zijn er wel. Maar allemaal een stuk ouder dan hij. De meisjes van school of die Eric en hij zien bij het uitgaan, doen hem gewoon niet zoveel. Ze zijn wel aardig, en sommigen ook zeker mooi, maar er mist iets voor Dolf. Misschien zijn zijn verwachtingen gewoon wel te hoog. Eric vertelt regelmatig over een avond met een meisje, die hij niet eens super-leuk of aardig vind.

‘Maar goed genoeg voor een uurtje,’ lacht hij dan stoer. Dolf lacht dan mee, maar denkt er het zijne van. Het is het enige punt waarop Eric en hij echt als dag en nacht van elkaar verschillen. Want zelfs qua uiterlijk, zouden ze broers kunnen zijn. Donker haar en bruine ogen, sportief en volgens vele meiden is hij zelfs net nog wat knapper dan Eric.

Eric zit geboeid naar het scherm te kijken, terwijl de presentator van het programma iets vertelt over lucide dromen. Dolf luistert nog maar half. Hij denkt aan de laatste weken op school en aan iets dat hij zelfs Eric nog nooit heeft verteld.

Hun leraar Frans is vrij zwaar getroffen door Corona, en ze hebben een vervanger gekregen: Monica. Zelfs alleen het denken aan haar naam, doet een glimlach om de lippen van Dolf verschijnen. Vierentwintig, net van de universiteit, rood haar met hele lichtblauwe, bijna witte ogen. In zijn hoofd noemt hij haar zijn ‘Elf’.

—

… het bos voelt groter dan zoals hij het kent. Eric zal vast wel weer ergens met iemand staan te zoenen. Hij loopt dieper het bos in. Hoe minder mensen hij om zich heen heeft, hoe lekkerder Dolf zich voelt. En hij weet dat zijn Monica ook het liefst alleen is. Hier wil hij haar tegenkomen. Zonder pottenkijkers. Gewoon met zijn tweeën. Niemand die hen zal veroordelen over wat ze voor elkaar voelen. Hier kunnen ze zichzelf zijn en toegeven aan elk verlangen.

De oude boom staat, waar deze altijd staat. Aan de rand van een open plek. Hier ziet hij haar het vaakst. Niet dat ze hem ziet, of weet dat hij er is. Altijd gebeurt er iets, voordat hij de moed heeft verzameld om naar haar toe te gaan. Hij klimt op de dikke lage tak.

‘Ben je daar weer?’ vraagt de boom. Dolf knikt. De boom is aardig, oud en wijs. Ze praten vaak samen, terwijl hij op zijn Elf wacht. Hij leunt tegen de stam en de boom vraagt wat er vandaag anders gaat zijn.

‘Waarschijnlijk niets. Maar het voelt goed om er gewoon weer te zijn.’ De boom begrijpt hem. Dolf heeft net als hijzelf een ‘oude ziel’. Een kalme ziel die geen haast heeft en kan genieten van bewegingsloos wachten. De boom doet twee takken ietsjes uit elkaar, zodat Dolf beter kan kijken. Daar is ze weer. Mooi als altijd. Haar rode haren golvend in de wind. Haar gewaad, wit doorschijnend, geeft bijna licht. Ze neuriet terwijl ze naar het kleine meertje loopt …

—

deel 2

Eric kijkt hem vol verbazing aan nadat hij de spelcomputer op pauze heeft gezet. Dolf heeft net opgebiecht, wat hij vind van hun nieuwe lerares Frans.

‘Monica Beukers, van Frans?’ vraagt zijn vriend nog een keer, om er zeker van te zijn dat hij Dolf goed begrepen heeft. Dolf voelt zijn gezicht kleuren maar kan nu niet meer terug, al heeft hij er wel al spijt van, dat hij Eric dit heeft verteld.

‘Ze is 10 jaar ouder dan jij!’ lacht Eric.

‘Zeven,’ verbetert hij zijn vriend, ‘en aan het einde van deze week nog maar zes, want dan ben ik achttien.’ Dolf voelt zich in de steek gelaten door zijn beste vriend. Hij heeft hem toch ook nooit uitgelachen, als Eric weer eens met verhalen komt over één van zijn veroveringen, waar je toch ook regelmatig vraagtekens bij kan zetten.

‘Wat moet je met zo’n oude vrouw?’ gaat Eric verder, ‘terwijl je genoeg meiden van onze leeftijd kunt krijgen, en die zijn nog veel mooier ook!’

‘Monica ziet er toch ook goed uit?’, probeert Dolf zijn vriend nog een beetje te overtuigen. Eric trekt een vies gezicht, al geeft hij toe dat voor een vrouw van die leeftijd, ze er wel mee door kan.

‘Wel mee door kan’? Van binnen ontploft Dolf bijna. Toegegeven, Monica is geen model en flink wat voller dan de meiden in de klas, maar hij vind haar prachtig. Ze intrigeert hem gewoon. Vooral die ogen en die prachtige kleur van haar golvende haar.

Eric kijkt naar zijn vriend en beseft dat Dolf over zijn fantasie aan het dagdromen is. Hij slaat zijn vriend joviaal op de schouder en grinnikt dat er dan in elk geval meer lekkere meiden voor hem overblijven, terwijl hij achter zijn onbereikbare idool aanjaagt. Op het moment dat de bel uit de gang beneden klinkt, springt Eric overeind.

‘Over lekkere dingen gesproken,’ roept Eric, geeft Dolf nog gauw een boks en holt naar beneden. Dolf weet dat Eric er dit weekeinde niet zal zijn. Hij gaat zeilen met zijn nieuwe vlam en haar familie. Ze hebben hem ook mee uitgenodigd, volgens Eric gaat er ook een leuk nichtje mee, maar Dolf heeft bedankt. Hij heeft andere plannen.

Het bos is rustiger dan hij verwacht, op deze zonovergoten dag. Nog geen kwartier nadat Eric het huis heeft verlaten, is hij ook weggegaan. Zijn moeder heeft hem nog gevraagd waar hij heen gaat, maar meer dan ‘een stukje fietsen’ heeft hij niet verteld.

Niet dat hij er zelf in gelooft, maar de woorden van Eric over de ‘voorspellende dromen’ van zijn oma waren zijn hangen. Volgens zijn vriend zijn vooral dromen die heel vaak terugkomen voorspellend. Nou, de droom over Monica in het bos heeft hij bijna elke nacht en vaak zelfs overdag als hij even wegdommelt. Dus zelfs als er maar een hele kleine kans is, dat de dromen inderdaad voorspellend blijken te zijn, dan moet hij dus wel af en toe naar die plek in het bos toe.

De open plek is wel wat kleiner dan die uit zijn dromen. En het meertje amper meer dan een vennetje, vol me groene algen. Maar zijn vriend de boom staat er wel, aan de rand van het bos, al is de onderste tak niet dik genoeg voor Dolf om op te gaan zitten.

Hij gaat met zijn rug tegen de stam aan zitten. De schaduw is aangenaam en het gras koel. Ergens rechts achter hem klinken stemmen van een groepje meiden. Hij hoopt dat ze niet hierheen zullen komen.

—

… ‘Kijk eens wie we daar hebben,’ gromt de boom. Zijn hele lijf trilt van de diepe stem van zijn vriend. Dolf vraagt of zijn Elf al geweest is vandaag, maar de boom heeft haar nog niet gezien. Rustig leunt hij tegen de stam, terwijl hij wacht op wat er komen gaat. De stemmen van de groep achter hem zijn inmiddels weer verdwenen.

Plotseling ziet hij haar weer naar het meertje lopen. Het voelt anders dan de keren hiervoor. Het duurt even voordat hij beseft waarom het anders voelt: ze is naakt! Haar lijf is zoals hij zich altijd heeft voorgesteld. Vol, vrouwelijk en adembenemend. Hij vraagt zijn boom om het gat tussen de bladeren, waar hij doorheen kijkt, iets groter te maken, hij wil niet missen.

De boom snapt zijn wens en beweegt zijn takken wat verder uiteen. Haar voeten zijn het water inmiddels in gelopen en Dolf voelt zijn hart in zijn keel, terwijl hij zich aan haar vergaapt. Ineens draait ze haar hoofd om en kijkt ze recht in zijn richting. Hoewel hij in de schaduw van de bladeren zit, weet hij zeker dat ze hem ziet en snel probeert hij zich beter te verstoppen. Dolf verliest zijn evenwicht, en met een bonk valt hij in het gras, onderaan de boom …

Droom Elf deel 3

… Dolf opent zijn ogen. Hij is uiteraard niet gevallen maar zit nog steeds op de grond tegen de boom geleund. De val in zijn droom heeft hem wel wakker geschud. En dat is maar goed ook, want bij het ven staat ze naar hem te kijken. Monica! Ze is er echt. Gewoon gekleed in een zomerse jurk, niet wit, doorschijnend of lichtgevend, maar ze staat er wel.

‘Hey Dolf,’ klinkt haar stem over de open plek, terwijl ze naar hem toe loopt, ‘was je in slaap gevallen?’ Hij knikt en probeert zich te vermannen al voelt hij dat hij aan het blozen is.

‘Dag mevrouw Beukers,’ antwoordt Dolf zo koeltjes mogelijk en zegt dat hij inderdaad lekker lag te dommelen, hier tegen die boom aan. Monica schudt haar hoofd en zegt dat ze nu niet op school zijn. Dus ze heet gewoon Monica. Bovendien zal hij volgen jaar sowieso geen les meer van haar krijgen. Zonder te vragen of hij het goed vindt, ploft ze naast hem op het gras en leunt ook tegen de boom. Haar schouder tegen de zijne.

‘Fijne plek is dit hè?’ zucht ze. Hij knikt en moet zich bedwingen om zijn ogen niet teveel over haar lichaam te laten dwalen. Dan voelt hij haar hand op zijn bovenbeen …

‘Alles goed jongeman?’, klinkt een warme vrouwenstem. Dolf doet opnieuw zijn ogen open en beseft dat hij nu pas echt wakker is. Hij leunt half onderuitgezakt tegen de boomstam aan en voelt aan de stijfheid in zijn lijf, dat hij best even zo ongemakkelijk gelegen heeft. Hij komt langzaam overeind en kijkt naar de vrouw. Ze heeft rode haren, dat wel, maar is toch echt niet de vrouw door wie hij liever zou zijn wakker gemaakt.

‘Dankuwel, mevrouw, het gaat wel,’ antwoordt hij, en voelt dat zijn mond droog is. Op zijn horloge ziet hij dat hij hier al ruim 3 uur zit.

‘Wil je wat te drinken?’ vraagt de vrouw, ‘we hebben genoeg bij ons, loop maar even mee.’ Ze steekt haar hand uit en Dolf laat zich overeind helpen. Hij moet even een paar korte pasjes nemen om de slaap uit zijn been te laten verdwijnen en loopt dan met haar mee. Ze vertelt dat ze hier vaak samen heen gaan, omdat er maar weinig mensen naar deze lastig bereikbare plek gaan, ze zijn hier meestal helemaal alleen.

‘Je had gelijk, Moon!’ roep ze, terwijl ze de rietkant van het vennetje naderen, ‘hij was inderdaad in slaap gevallen. En nu heeft hij dorst. Trek even wat aan, ander voelt hij zich ongemakkelijk.’ Het hoofd van Monica verschijnt over de pluimen van het riet. Ze tuurt tegen de zon in om te zien wie de vrouw bij zich heeft.

‘Niet nodig mam,’ glimlacht ze oogverblindend, ‘dat is Dolf. Die vindt het echt niet erg om me zo te zien, want we dromen al weken over elkaar.’

Ze staat op en loopt naakt op hem af. Ze is nog mooier dan in zijn droom. Wacht even, of is dit ook een droom? Hij knijpt zichzelf hard in zijn arm. ‘Au’. Nee, dit is echt, beseft Dolf. Net op tijd, want nu kan hij tenminste bewust van de eerste kus genieten.

Super bedankt Joseph Roelands dat je nog een kort verhaal wilde schrijven voor mijn blog.

Heel veel liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***