Kortverhaal: Het meisje dat niet kan zingen door Roos Hanemaaijer

Hey lieve lezers van Bookstamel, het is weer zondag en dat betekend dat het weer tijd is voor een nieuw kort verhaal. Inmiddels hebben we er al heel wat korte verhalen opzitten 🙂 Wil je die nou teruglezen neem dan even een kijkje onder het kopje korte verhalen. Vandaag is er weer een nieuw kort verhaal de titel is Het meisje dat niet kan zingen en het is geschreven door Roos Hanemaaijer.

Roos Hanemaaijer hebben jullie hier op mijn blog al een aantal keer voorbij zien komen. Maar de leukste manier om deze auteur te leren kennen is misschien nog wel om de live Q&A terug te kijken die ik had met haar. Maar heb je daar nou geen zin in dan kun je ook het interview lezen met Roos Hanemaaijer.

Ik wens jullie heel veel plezier met dit korte verhaal.

Het meisje dat niet kan zingen

‘Into the unknoooooown’, schalt het door de speakers. Vol bewondering luistert Emma naar de klanken van de muziek. Ongelofelijk hoe een mannenstem zulke hoge noten kan produceren. Zo zuiver en luid. Wat zou zij er niet voor geven om zulk geluid te kunnen produceren.

Normaal is Emma helemaal niet zo’n grote fan van mannenstemmen in liedjes. Ze houdt vooral van volle vrouwenstemmen, zoals die van Anouk of Christina Aguilera. Of Willemijn Verkaaik, de aanstichter van haar voorliefde voor Disney muziek. Haar vertolking van het laat het los in Frozen 1 was fenomenaal. Daardoor kon ze Frozen 2 niet zomaar aan haar voorbij laten gaan. Maar tot haar verbazing waren het deze keer niet de versies van Willemijn die haar buiten zinnen bracht. Het was deze versie van Panic in de disco! Een mannenstem die drie octaven omhoog schiet met de simpele zin ‘into the unknown’.

Wel bizar, bedenkt ze zich, dat een vrouw van veertig jaar oud naar Disney muziek zit te luisteren tijdens haar werk. Stel dat iemand haar zou betrappen, dat zou ronduit gênant zijn. Ze zou haar dochters als excuus kunnen gebruiken, maar op dit moment zijn die niet in haar thuiskantoor. Dus als ze nu betrapt wordt, zal ze een andere smoes moeten bedenken.

Nou is het niet zo dat ze alleen maar naar Disney muziek luistert. Beyoncé schalt ook regelmatig door het huis of Kelly Clarkson. Toch hebben juist deze Disney liedjes iets magisch. Iets van hoop en kansen. Ze schetsen een toekomst van mogelijkheden. Mogelijkheden waar ze vanuit haar eigen tekortkomingen nooit had kunnen bedenken.

Als kind playbackte ze regelmatig Disney liedjes. Toen was dat heel gewoon. Ze was vooral gek op het lied van de kleine zeemeermin. Haar noodroep naar een andere wereld. Een wereld met nieuwe opties en gebruiken. De mensenwereld, boven de zee. Met een sterke hoop om liefde te vinden in die wereld. Iets wat Emma toen al aansprak.

Ooit had ze de hoop dat ze door hard te werken ook zou kunnen zingen als Ariël. Maar het werd haar al gauw duidelijk dat dat niet voor haar was weggelegd. Net zo min als voor haar eigen dochters. Die schreeuwen regelmatig keihard mee met Woezel en pip of K3. Bomvol enthousiasme en plezier. Maar zelfs Emma moet soms even weglopen voor deze herrie. Hoe graag ze haar dochters ook wil steunen.

Daarom zegt ze er verder niets van. Zo kan ze de illusie van haar dochters zo lang mogelijk in stand houden. Dat was haar nooit gegund.

‘Mam, mogen we een snoepje’.

‘Nee, het is nog geen vier uur’.

‘Maar maahaam’.

‘Nee’ Boos draait haar oudste zich om en loopt stampend de trap terug omhoog naar haar kamer. Thuis werken heeft zijn voordelen, maar ook zeker zijn nadelen, denkt Emma bij zichzelf. Zelf heeft ze ook best trek gekregen. Ze staat op en neemt haar glas mee om die beneden in de keuken te vullen. Ondertussen snuffelt ze rond in de voorraadkasten voor een ‘gezonde’ snack, maar bezwijkt voor de chocolade. Ze propt deze snel naar binnen roept dan naar boven:

‘Willen jullie een eierkoek?’ Haar dochters moeten ten slotte gezond eten.

‘Nee! Een snoepje’. Dan niet, denkt ze bij zichzelf. Ze pakt voor zichzelf een eierkoek uit de zak en draait deze weer dicht, zodat de rest niet uitdroogt. Vlak voordat ze weg wil lopen, besluit ze nog een klein hoekje chocolade af te breken en in haar mond te stoppen. Ze heeft ten slotte al de hele dag hard gewerkt.

‘Mam?!’

‘Ja?’

‘Kan je andere muziek aanzetten boven?’ Automatisch pakt ze haar mobiel uit haar zak en opent de benodigde App.

‘Welke muziek?’

‘Doe maar sprookjes’

‘Ok’. Ze klikt de playlist sprookjes aan en zet het geluid iets harder. Overdag kan dat wel, dan zijn de buren toch niet thuis. Emma loopt de trap weer op en ploft neer op haar bureaustoel. Terwijl ze kauwt op haar eierkoek kijkt ze rond in haar thuiskantoor. Foto’s van haar gezin, opbeurende spreuken en gelukkig een plekje naast het raam. Ze kijkt naar buiten en zucht; ‘Wat als ik nou wel had kunnen zingen?’

‘Because of you!’ gilt Emma met Kelly mee. Ze zit in haar auto, op weg naar werk. Een van de weinige momenten dat ze hardop mee durft te zingen met één van haar lievelingsnummers. Zelfs dan heeft ze de neiging om zich in te houden. Alsof ze Kelly niet wil beledigen.

‘Because of yo’ Ze stopt net zo direct met zingen, als haar auto voor het stoplicht. Mensen kunnen haar nu tenslotte goed zien. Voorzichtig kijkt ze opzij en ziet een mevrouw haar lippen stiften in de achteruitkijk spiegel. Ze is gelukkig niet de enige ijdeltuit in de omgeving.

Het stoplicht wordt groen en ze geeft vol gas. Nog maar vijf minuutjes rijden en ze is op haar werk. Daar aangekomen, pakt ze haar tas, zwaait haar autodeur open en raakt bijna haar collega Miriam.

‘O, sorry!’

‘Geeft niet’. Ze halen bijna tegelijkertijd hun schouders op en barsten in lachen uit. Samen lopen ze het pand in en klimmen de trap op naar kantoor.

‘Dus ik zeg tegen haar: dat is heel normaal. Iedereen verlies wel eens een haar. Dat betekent nog niet dat je kaal wordt’. Emma knikt instemmend. ‘Die kleintjes kunnen soms zo overdrijven’, gaat Miriam verder, ’ze verzinnen de raarste dingen’. Dat herkent Emma maar al te goed.

‘Mijn jongste zei laatst dat ze eindelijk begreep waarom groentes zo vies waren en fruit wel lekker was’. Emma grinnikt erbij.

‘Nou waarom?’, vraagt Miriam.

‘Omdat fruit in bomen groeit en groente uit de grond komt. En de grond smaakt niet lekker’.

‘Haha, die kinderen verzinnen de gekste dingen’. Miriam veegt een traan weg van het lachen. ‘Trouwens ik wilde je nog iets vragen’.

‘Vraag maar raak’.

‘Het koor waar ik in zing komt wat mensen te kort en ik vroeg mij af of je interesse hebt?’

‘Ik?! Maar ik kan helemaal niet zingen!’

‘Lekker belangrijk. Omdat we met z’n allen zingen hoor je echt niet wie er vals zingt en wie niet. En dan nog, wat maakt het uit’.

‘Nou veel, ik wil echt niet voor gek staan’.

‘Dan staan we toch samen voor gek?’

‘Jij kan echt veel beter zingen dan ik’. Emma schudt haar hoofd. Alsof het voor Miriam hetzelfde zou zijn als voor haar. Miriam zingt al vijf jaar in een koor en doet soms zelfs een paar solo’s. Dat is niet te vergelijken.

‘Nou, denk er maar rustig over na’.

‘Niet nodig, ik doe het niet’.

‘Doe niet zo flauw. Je zou mij enorm helpen, anders moet het koor straks stoppen’.

‘Ik zou je heel graag willen helpen, maar dit kan ik echt niet’.

‘Kom in ieder geval een keer kijken. Dan hoef je niet mee te doen. Dan heb ik in ieder geval het idee dat je het een kans hebt gegeven’.

‘Ok, maar alleen omdat jij het bent’. Emma heeft de woorden nog niet uitgesproken of Miriam hangt al om haar hals.

Emma had direct spijt van haar belofte. Helemaal nu het zover is en ze niet meer terug kan. Daar zit ze dan op een koude, harde stoel. Voor haar staan zeven moedige koordames. Allemaal zingen ze voortreffelijk. De steen in Emma’s maag wordt groter een groter. ‘Wat doe ik hier in godsnaam’, fluistert ze tegen zichzelf. Dat is in een kerk vast geen passende gedachte. Ze schud haar hoofd.

‘Emma, kom eens’. Ze ziet Miriam opgewekt wenken. Dit is geen onderdeel van de afspraak, denkt Emma bij zichzelf, ik zou alleen maar kijken. Toch staat ze braaf op en sjokt richting haar vriendin.

‘Nou iedereen, dit is Emma en zij is vandaag dus komen kijken of het zingen in een koor iets voor haar is’.

‘O, wat enig’, roept een donkerblonde vrouw naast Miriam, waarvan de handen direct naar haar wangen schieten, alsof ze een nieuw wereldwonder aanschouwt.

‘Nou’, begint Emma, ‘ik kwam alleen maar kijken omdat Miriam dat wilde’.

‘Maar nu je hier bent, vind je het fantastisch toch?’, zegt een dame met wit haar en een bril. Emma begint in te zien dat Miriam nog de minst grote fanatiekeling is als het gaat om ronselen van nieuwe leden.

‘Zing anders een liedje met ons mee’, stelt de donkerblonde vrouw voor en ze overhandigt Emma gelijk de benodigde liedtekst.

‘O, nee. Dankjewel. Maar dat kan ik echt niet’.

‘Hoezo niet?’, begint de witharige dame, ‘je hebt toch een stem?’

‘Ja’

‘Dan kan je meezingen. Hoppakee, geen getreuzel’ Voor Emma goed en wel beseft wat er gebeurt begint de muziek te spelen en laten de dames om haar heen de eerste klanken uit hun wel getrainde kelen vloeien. Emma kijkt beduusd op het papiertje in haar handen en herkent de tekst van ‘hold on’. Van Davina Michelle. Behoorlijk modern voor dit gezelschap in haar ogen.

Plotseling staat ze weer in haar oude slaapkamer met een haarborstel voor haar mond. Vlinders fladderen in haar buik en borst steekt fier vooruit terwijl ze meezingt met haar favoriete nummer van toen. Ineens hoort ze hard gebonk op haar kamerdeur. ‘Kappen Emma! Als de ramen straks breken door jou, zal het je bezuren!’ Haar nekharen staan recht overeind rug en haar stem valt abrupt weg.

Emma huivert en wil het blaadje teruggeven aan de vrouw, maar die lijkt haar opzettelijk te negeren. Ze kijkt achterom in de hoop Miriam te vinden. Daarna naar links en naar rechts, maar ze ziet haar vriendin niet. Ze slaat haar ogen neer, ademt diep in en langzaam uit. Daarna zoekt ze opnieuw. Deze keer ziet ze haar vriendin wel gelijk staan.

‘Zing nou’ mimet Miriam naar Emma. Emma schud heftig haar hoofd. ‘Kom op’. Miriam rolt nog net niet met haar ogen. Emma sluit haar ogen en besluit te bluffen. Als ze playbackt, lijkt het alsof ze het geprobeerd heeft en zou Miriam haar met rust laten.

Ze ademt nog een keer diep in en mimet de woorden zo goed als ze kan van het blaadje af.

I’m not easy to be around
But it’s not easy to live without
‘A warm embrace’, fluistert Emma
‘Familiar face
A safer place’

Emma kijkt om haar heen. Niemand let nog op haar, iedereen gaat vol op in de muziek. Niemand dwingt haar te stoppen, lacht haar uit of rolt met haar ogen. Ze haalt weer diep adem en besluit de rest van het lied ook mee te fluisteren:

‘Hold on’ fluistert ze, ‘hold on’.

Emma schrikt, dat laatste zei ze hardop!
‘We don’t have to walk on water’, fluistert ze
‘Hold on, hold on’, zingt ze wederom hard op.

Er loopt een rilling over haar rug. Nog steeds geen afwijzing, reprimande of lachsalvo. Emma voelt hoe haar longen zich vullen met de warme lucht om haar heen. Hoe haar hart een sprongetje maakt. Ze is er klaar voor:

‘Can’t you see, I am here
Hold my hands and keep me, dear
Hold on, hold on
Love is simple, but that’s enough’

Inderdaad, dacht ze, Davina heeft gelijk. Liefde is genoeg.

Uitgeput steekt Emma de sleutel in de voordeur, draait hem om en stapt naar binnen. Binnen drie seconden hangen haar dochters om haar nek.

‘Mama!’ Emma lacht en is blij hun lieve koppies weer te zien. Ze wordt enthousiast naar binnen getrokken. ‘Mama, mama, kom! Kom gauw’. Braaf loopt ze achter haar kroost aan tot ze de woonkamer binnen komt. Daar hebben de twee de hele boel verbouwd. Kleden over de tafel en stoelen. Kussens op de grond. Met naast de kussens bekertjes water en chips.

‘Welkom in ons theater!’, zegt haar echtgenoot lachend, ‘toen de meiden hoorde dat je vandaag aan het zingen was, wilde zij speciaal voor jou een show maken. Zij willen namelijk later ook in een zangkoor, net als mama. Ja toch, meiden?’

‘Jaaaaah!’

‘Nou’, zegt Emma, ‘dan gaan we daar toch voor zorgen. En laat mij nu maar eens zien wat voor prachtige show jullie hebben bedacht’.

Ik ben super benieuwd wat jullie vinden van het korte verhaal het meisje dat niet kan zingen! Laat je het me weten in een comment? Roos super bedankt dat je een kortverhaal wilde schrijven voor mijn blog.

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***