Kortverhaal My niet bellen van Petra Kruijt

Hey Lieve lezers van Bookstamel, Het is weer zondag dus tijd voor een nieuw kortverhaal. Dit keer is het verhaal geschreven door Petra Kruijt en heeft het de naam Mij niet bellen. Petra schrijft heerlijke feelgood verhalen die worden uitgegeven bij Zomer & Keuning. Zo las ik bijv al Twijfels over België en Blauwdruk van geluk van deze auteur. Ook konden jullie eerder al een boekenpraat met Petra Kruijt lezen.

Maar heb jij nou nog nooit van Petra Kruijt gehoord dan is Mij niet bellen natuurlijk de perfecte manier om kennis te maken met deze auteur.

Mij niet bellen

Jetske keek op haar trillende telefoon. Een 06-nummer dat ze niet kende. Ze liet hem overgaan tot het stopte en deed haar telefoon weer in haar zak.

Haar vrienden vonden het bloedirritant dat ze nooit opnam, maar ze wilde er gewoon niet aan. Als er echt iets was, belden mensen meestal wel nog een keer en als het kon wachten, gaf ze de voorkeur aan een appje. ‘Mij niet bellen’ gold voor haar heel letterlijk.

Hinderlijk genoeg ging haar telefoon meteen opnieuw over. Verdorie. Ze pakte hem weer uit haar zak en zag, dat dacht ze tenminste, hetzelfde nummer in beeld. Kon deze persoon geen voicemail inspreken? Die kon ze dan over drie weken een keer afluisteren, als ze tijd en – vooral – zin had om haar voicemail terug te bellen.

Opnieuw liet ze de telefoon overgaan en ze hoopte dat het hiermee klaar was.

Maar dan kende ze de beller nog niet.

(Wat ook echt zo was, ze had geen idee, het kon net zo goed Gaston Starreveld zijn als Sinterklaas als haar oma die eindelijk een mobiel nummer had.)

O! Stel dat het echt haar oma was?

Nee, die was niet zo vooruitstrevend. Die hield haar vaste telefoon en als het woord ‘oma’ in beeld verscheen, was dat een van de weinige uitzonderlijke gevallen waarin ze altijd opnam. Haar oma deed er goed aan om haar vaste lijn te houden.

Haar telefoon trilde nu een enkele keer. Vrezend voor een voicemailbericht haalde ze hem tevoorschijn, maar het was een sms.

Is dit het nummer van Jetske Schaap?

Ja, dacht ze, introduceer jezelf ook even!

Ze typte enkel ‘ja’ terug.

Fijn. Ik moet je spreken over je huurcontract.

Eh. Haar huurbaas stond in haar telefoon (onder de veelzeggende naam ‘Karel-ching!!!’), dus hij kon het niet zijn.

Wie ben jij?

Daar probeerde ik je over te bellen.

Hemel, wat was deze figuur irritant. Nu al. Kon niet missen dat het een vriend van Karel was, die kon ze ook niet luchten of zien. Als ze maar netjes op tijd betaalde en zorgde dat er geen lekkage ontstond, hoefde dat gelukkig ook niet.

Haar telefoon begon weer te trillen.

‘Kappen nou!’ zei ze hardop, voordat ze opnam.

‘Hallo, met Jetske.’

‘Jetske, je spreekt met Tom. Ik had je gebeld.’

‘Ja, sorry, ik hou niet zo van bellen.’

Hij lachte. ‘Ik ook niet.’

‘Waarom deed je het dan?’

‘Om mezelf voor te stellen. Ik had ook kunnen langskomen, maar dat is zo in your face meteen, hè.’

Langskomen? Waar was hij dan? ‘Ben je in de buurt?’

‘Niet direct. Tien minuten fietsen. Hoezo?’

‘Omdat je zei dat je kon langskomen.’

‘Ja, ik bedoelde als ik me daarop had voorbereid. Nu heb ik besloten je te bellen. Grootste fout van mijn leven.’

Er klonk een lach in zijn stem en zij moest ook lachen. Oké, misschien viel die Tom mee. Het was heus niet zo dat alle bellers vreselijk waren. Niet de bellers, alleen het bellen. Net zoals er waarschijnlijk superaardige bumperklevers bestonden, heel onderhoudende mensen die remsporen achterlieten en ontzettend leuke types die je op straat aanhielden om te vragen of je maandelijks 12 euro 50 kon missen.

Allemaal dingen waar ze niet goed tegen kon. Mogelijk was zij het probleem.

‘Nou, je hebt vast weleens een grotere fout gemaakt,’ zei ze. ‘Maar ik kan me voorstellen dat deze in de top tien komt, want je loopt de lekkerste versgebakken koekjes mis.’

‘Geef me je adres, dan kom ik eraan.’

‘Heb je dat dan niet?’

Tom lachte. ‘Natuurlijk. Goed. Ik kom eraan.’

Hij hing op en ze keek achtereenvolgens naar haar telefoon en naar haar huis. Het was een lichte puinhoop, zoals meestal als ze geen bezoek kreeg. Shit. En het ging nog wel over haar huis. Niet dat ze er iets van snapte, maar hij mocht niet zien hoe erg het eraan toe was.

In razend tempo haalde ze de vaatwasser leeg – die gisteren had gedraaid, maar ze was er nog niet aan toegekomen – en laadde ze haar bakspullen erin. Vrijdag was haar vrije dag en dat betekende vaak dat ze in de keuken stond. Niet dat ze mensen had om het allemaal mee op te eten. Dat deed ze uiteindelijk altijd weer zelf en dan berispte ze zichzelf in de avond door bij het netflixen alleen thee te nemen.

Anyway, de vaatwasser was net vol toen haar deurbel ging. Veel te snel; ze griste nog gauw een paar sokken mee dat ze om de een of andere reden naast haar bank had neergegooid in plaats van in de wasmand en legde de kussentjes soort van recht.

Haastig liep ze via de wasmand naar de deur en ze trok hem open. ‘Hoi!’

Tom lachte, en verdorie, wat ze aan de telefoon al had vermoed klopte: hij had een prachtige lach. Niet dat dat erg was. Het was juist goed.

‘Kom binnen,’ zei ze. ‘Kom erin. Ik heb… ik moest opruimen. Dat lukte niet in tien minuten. Sorry. Kom erin. Thee?’

‘Ja, als je hebt, met zo’n koekje erbij.’

Ze ging in de keuken aan de slag terwijl hij in de gang bleef wachten. Haar huis had een ouderwetse aparte keuken waardoor je een gast die in de woonkamer zat niet kon zien, waardoor het ongemakkelijk voor hem moest zijn om daar al te gaan zitten. Ze probeerde het water te laten branden met haar ogen zodat ze sneller klaar was, maar dat had geen zin. De waterkoker nam zijn tijd.

Eindelijk had ze de thee klaar en liepen ze samen naar de woonkamer. Hij pakte een stoel en zij ging op de bank zitten.

‘Ik was wat verbaasd,’ zei ze.

‘Het heeft ons ook overvallen.’

Ze keek hem aan. Ons? En wat?

‘Eh…’ begon hij. ‘Wist je het niet?’

‘Ik denk het niet, want ik heb geen idee waar je het over hebt.’

Hij wachtte, blies in zijn thee en keek haar aan. ‘Sorry. Dan komt het al helemaal rauw op je dak. Mijn vader is twee weken geleden overleden.’

‘En je vader…’ Het kwartje viel al voor ze de vraag had afgemaakt. ‘O. O jee. Karel. Ach.’

Haar woorden klonken meelevend en daar was ze blij om. Je vader verliezen was heel erg. Dat zij Karel amper kende en wat ze van hem kende niet mocht, deed er niet toe.

‘Vandaar dat ik hier nu ben,’ zei Tom.

‘Is hij… was het…’

‘Een ongeluk,’ verklaarde hij. ‘Ik vertel het je nog weleens als je wilt.’

Ze knikte. Dat was nu natuurlijk erg lastig en hij moest het vast al zo vaak vertellen.

‘Waar het om gaat, is dat mijn zus en ik dit appartement geërfd hebben. Ze wil het verkopen, maar ik wilde dat eerst met jou bespreken. In de huidige markt…’

De schrik sloeg Jetske om het hart. Als ze het verkochten, had zij inderdaad een groot probleem. ‘Heb ik geen huurdersbescherming dan?’ vroeg ze kleintjes.

‘Ik ben bang van niet,’ zei Tom. ‘Je woont hier pas anderhalf jaar, het is een tijdelijk huurcontract.’

Ze wist dat ze niks kon inbrengen als ze besloten haar eruit te zetten. Shit.

‘Oké,’ zei ze. ‘Ik woon hier heel graag dus als jullie me willen houden, dan…’

‘Ik begrijp het,’ zei Tom. ‘Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik jou erover wilde spreken. Ik denk gewoon om een… beeld van je te krijgen. Te weten met wie we te maken hebben.’

‘Dat ik geen gek ben,’ zei ze.

‘Verre van, lijkt me.’

Ze knikte.

‘Op dat belgedoe na, dan.’

Jetske grimaste en Tom kopieerde haar blik, wat er zo grappig uitzag dat ze ondanks alles in lachen uitbarstte.

Toen ze tot bedaren waren gekomen, nam Tom een hap van het koekje. ‘Dit is erg lekker.’

‘Dank je.’

‘Ik zou denken dat je me probeerde om te kopen, behalve dat je het al aanbood toen je nog niet wist waarvoor ik kwam.’

‘Ik ben helderziend moet je weten,’ zei ze.

Tom keek haar aan. Ze keek strak terug.

‘Dan weet je zeker ook al hoe dit afloopt,’ zei hij.

‘Ik heb een donkerbruin vermoeden.’ Ze glimlachte.

‘Heeft het er iets mee te maken dat je met mij wat gaat drinken, dat we aan het einde van de avond zoenen en dat ik daarna mijn zus overhaal om je als huurder aan te houden?’

Ze liet haar mond openvallen. ‘Precies dit!’

Tom grijnsde. ‘Dan had je het mis, want…’ Hij keek naar zijn theekop. ‘We zij nu al wat met elkaar aan het drinken.’

‘O ja. Ja.’ Ze slikte. Betekende dit wat…?

‘Ik moet mijn zus maar eens bellen denk ik,’ zei Tom.

‘Ja.’

Hij keek haar aan en in zijn ogen zag ze dat er daarna iets anders op het programma stond. Iets waarbij ze haar telefoon helemaal op stil of uit zou zetten, zoveel was zeker. Zelfs als haar oma belde.

Super bedankt Petra Kruijt dat je een Mij niet bellen wilde schrijven voor mijn blog. Ik heb er enorm van genieten.

Heel veel liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***