Kortverhaal Maria en Oscar door Lianne Reintjes

Hey lieve lezers van Bookstamel, Het is weer tijd voor het zondagse korte verhaal. Dit keer is het verhaal geschreven door Lianne Reijntjes! Lianne ken ik al langere tijd. Ik heb namelijk haar boeken Opgescheept en Kwetsbaar verliefd gelezen. Maar daarnaast heb ik deze leuke auteur ook al een paar keer mogen interviewen.

Wie is Lianne Reijntjes?

Lianne Reijntjes is Schrijfster en dan met name van Chicklit en feelgood verhalen. Haar hart ligt dan ook echt bij feelgood. Waarom? Nou, omdat er al genoeg leed en onrecht is in de wereld. Dus waarom zou ze daar nog over willen schrijven. Nee zij schrijft liever lieve verhalen waar ze vrolijk van en blij van word, en waar ze ook andere vrolijk en blij kan maken. Ze wil haar lezers laten wegdromen bij haar verhalen. Meer ontdekken over deze auteur? Neem dan eens een kijkje op haar website Lianne Letters.

Kortverhaal Maria en Oscar

Regen kletterde tegen de grote steen die de hoge rozenstruiken in de reusachtige achtertuin sierde. De druppels sierden de roze rozenbladeren en vielen subtiel omlaag, het natte gras in. Een subtiel briesje raasde tegen Maria’s met kippenvel bezaaide lichaam en ze trok haar gebreide vest wat dichter tegen zich aan. Het vest was ooit fleurig pastelgekleurd, nu was het vaal geworden van de vele wasbeurten. Maar dat hinderde niet. Het was haar lievelingskledingstuk, juist omdat het na al die jaren van wassen en dragen zo lekker zat.

Maria liet haar ogen over de steen vallen, waar zijn naam in gegraveerd stond en waar zijn lichaam onder lag. De tranen die over haar wangen stroomden, voelden warm in vergelijking met de koude regendruppels die tegen haar lichaam kletterde. De natuur wist momenteel precies hoe zij zich voelde en paste zijn gedrag aan op haar gemoedstoestand.

Bijna 15 jaar was hij haar steun en toeverlaat. Oscar was haar maatje, haar rots in de branding. Ze dacht aan hoe ze op warme dagen samen over het strand liepen en pootje baadden in het zoute water. Hoe ze samen elke avond in de landelijke, naar haar oma’s baksels ruikende keuken haar bereide maaltijden opaten, en hoe gek hij was op haar kippenragout met champignonsaus, die ze alleen klaarmaakte op speciale gelegenheden. Hoe ze na het eten samen op de bank zaten en hij zijn mooie, donkere ogen op haar liet vallen. Dan wist ze dat hij net zoveel van haar hield als zij van hem, en dat ze hem de hele avond kon knuffelen en kusjes op zijn hoofd en zwarte krullen kon drukken.

Ja, ze hadden mooie herinneringen samen. Maar ineens was het voorbij. Nu waren het alleen nog maar dat wat ze in de afgelopen 15 jaar samen hadden gemaakt. Herinneringen.

Toen Oscar ongeneeslijk ziek bleek overweldigde het Maria zo dat ze een paar weken lang niet meer wist hoe ze nou moest leven. Ook al had Oscar gewild dat ze met elkaar van hun laatste momenten samen zouden genieten, Maria was ten einde raad. Alle gebeurtenissen stapelden zich zo snel achter elkaar op, dat Maria niet eens echt de kans kreeg om afscheid van hem te nemen. Nu speet het haar, en zou ze willen dat ze hem nog vijf minuten tot leven kon wekken. Alleen maar om nog heel even samen bij elkaar te liggen en hem te zeggen dat het goed met haar kwam, en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken.

Maria wist niet of ze ooit nog open zou staan voor een nieuwe Oscar in haar leven. Eerlijk gezegd dacht ze dat ze nooit meer iemand zou vinden zoals Oscar. Hij was uniek. Mooier dan mooi, liever dan lief.

Ze kon hier de hele dag blijven staan. De frisse druppels op haar lichaam laten kletteren. Haar vale vest doordrenkt van de regen tegen haar lichaam laten plakken. De tranen uit haar ogen haar wangen laten opwarmen, en die samen met de regendruppels op haar lichaam laten versmelten.

Ze weet nog dat ze een keer tegen Oscar zei dat het leven veel te snel kwam en veel te snel ging. Daar begreep hij nou niets van, hij leefde altijd in het hier en nu. Hij maakte zich geen zorgen om het verleden of de toekomst. Daar genoot ze nou zo van. Dat was een van de dingen die ze van hem had geleerd.

En nu ze hier stond, in het weer dat precies uitstraalde zoals ze zich voelde, zei ze dat ze hem plechtig beloofde dat ze zijn manier van denken en leven zou overnemen en voortzetten. Dat hij haar had geinspireerd om het ook op deze manier te doen.

Ze leerde hem kennen op de boerderij naast de hare, waar hij toendertijd was grootgebracht, en het was liefde op het eerste gezicht. Ze bleken veel dingen gemeen te hebben; ze hielden allebei van lange strandwandelingen, haar oma’s lekkere zelfgemaakte gehaktbrood en naar het kijken van de vogels en vlinders die op een vroege lentedag uitvlogen.

Er kwam een klein lachje op Maria’s gezicht toen al haar herinneringen aan Oscar de revue passeerden. Want herinneringen draag je altijd met je mee en zijn onwisbaar. Ook al neemt het leven bruut je geliefden van je af, herinneren neemt niemand van je af. Die blijven altijd bij je. Het is alles wat je hebt, en vanaf dat moment besloot Maria dat wat ze nog van Oscar had, voor haar verdere leven te koesteren.

‘Kom je, schat?’ vroeg Jean-Pierre bezorgd, die haastig op Maria kwam afgelopen en meteen zijn arm om haar heen sloeg. ‘Het is geen weer om hier te staan, kom gauw mee naar binnen, voordat je kou vat.’

Maria knikte en liet haar hoofd tegen haar man zijn schouder vallen. ‘Ik mis hem zo.’

Jean-Pierre trok haar steviger tegen zich aan en kuste haar op haar van de regen doorweekte haar. Het deerde hem niet. ‘Ik ook, liefje. Maar het is goed zo. Hij heeft vijftien mooie jaren bij ons gehad.’

Maria knikte gerustgesteld. Daarbij had ze altijd haar herinneringen nog.

Ze liepen naar binnen, het oude huisje van Maria’s oma waar zij met Jean-Pierre was ingetrokken toen ze overleed, en waar zij samen met Oscar de gelukkigste wezens ter wereld waren.

Samen aten ze de kippenragout met champignonsaus, waar Oscar gek op was, en besloten hem daarmee te eren aangezien ze dit altijd aten op speciale gelegenheden.

Na het eten zette Maria zijn foto op het kastje bij de open haard, en keek ernaar met een gelukzalige glimlach. Zijn zwarte, gekrulde haar, zijn mooie donkere ogen, zijn tongetje dat lichtjes uit zijn bek stak… Een hond zo mooi en lief zou nooit meer in haar leven komen, maar dat was oké. Oscar was uniek in zijn soort.

Lianne Reijntjes super bedankt voor het korte verhaal Maria en Oscar! Ik vond het echt een heerlijk verhaal!

Heel veel liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***