Kortverhaal Broken connection van Elizabeth Kayland

Hey lieve lezers van Bookstamel, Vandaag is het tijd voor het zondagse korte verhaal maar dan op dinsdag! Maar hé dat mag de pret niet drukken. Want een kort verhaal is natuurlijk elke dag leuk om te lezen toch. Het korte verhaal van deze week heeft de titel Broken Connection en is geschreven door Elizabeth Kayland.

Elizabeth Kayland is natuurlijk geen onbekende op mijn blog want eerder las ik van haar al Broken Past en Broken Truth de eerste twee delen uit haar geweldige fantasie serie over draken. Onderstaand korte verhaal sluit perfect aan bij deze serie. Dus mocht je nog nooit een boek van Elizabeth hebben gelezen dan kan het zijn dat er in het korte verhaal Broken Connection een kleine spoiler staat! Aan de andere kant is een kort verhaal natuurlijk een super leuke manier om een auteur te leren kennen.

Denk je nu na het lezen van dit korte verhaal hé ik wil wel meer ontdekken over Elizabeth en haar verhalen neem dan een kijkje op haar website.! Heel veel leesplezier.

Broken Connection

‘Viko, denk eraan: niet vliegen.’ Rayianna huppelde achterwaarts door de nauwe straatjes van Tirakan. Ze stak haar vinger berispend in de lucht, maar werd onderbroken door de zucht van haar drakenvriend voor ze nog iets kon zeggen.

‘Ja, ja. We willen niet dat die shrobey ons vindt.’ Viko vouwde zijn vleugels zo dicht mogelijk tegen zijn lijf. Nog iets minder dan een jaar en hij zou niet meer door deze straten passen.

‘Sai is geen shrobey,’ zei Rayianna. Ze stopte en zette haar handen boos in haar zij. ‘Sai is mijn lijfwacht.’

‘Mooie lijfwacht is me dat.’ Een snortend geluid ontsnapte aan Viko’s lippen. ‘Hij kan niet eens een zevenjarig prinsesje in de gaten houden.’

‘Hij kan er niets aan doen dat ik gewoon slimmer ben.’ Zelfvoldaan wachtte Rayianna op het gevatte antwoord van Viko. Toen dat niet kwam keek ze hem vragend aan. Hij stond als een standbeeld met geheven hoofd voor zich uit te staren. Rayianna voelde hoe angst zich langzaam meester van hem maakte. ‘Viko?’ vroeg ze voorzichtig. Ze strekte haar hand naar hem uit en raakte zachtjes de schubben op zijn wang aan.

Viko schoot uit zijn trance en haakte een klauw door de rand van haar shirt. ‘We moeten gaan,’ zei hij op dwingende toon.

‘Waarheen?’

‘Terug naar het kasteel. Zo snel als we kunnen.’ Viko probeerde zich om te draaien, maar de nauwe weg liet daar geen ruimte voor.

‘Echt niet,’ riep Rayianna geschrokken. ‘Als ik nu terug ga, krijg ik op mijn kop dat ik weggelopen ben en duurt het weer maanden voor ik een nieuwe kans krijg.’ Ze trok zich los. ‘Ik wil met mijn vrienden spelen. Het is al zo lang geleden dat ik ze nog gezien heb.’

‘Rayianna,’ Viko keek haar streng aan. ‘Dit is niet het moment om koppig te zijn. We moeten terug!’

‘Waarom dan?’ Eigenwijs zette ze enkele stappen verder de straat in.

‘Het is niet veilig daar.’ Viko keek over haar heen in de richting van het stadsplein.

‘Pff,’ ze wuifde zijn bezwaar weg. ‘Als je Sai bedoelt, die ontloop ik wel. Ik heb m’n trucjes, dat weet je.’ 

‘Ik zou je niet weghouden als het enkel die shrobey is waar je voor moet oppassen. Rayianna! Wacht!’

Vastberaden rende ze in de richting van het plein. Hoe dichter ze kwam, hoe duidelijker het rumoer te horen was. Het klonk anders dan ze gewend was. Zodra ze dat besefte, vertraagde ze. Het zicht dat zich voor haar uitspreidde op het moment dat ze het pleintje bereikte, deed haar maag keren en de inhoud ervan belandde voor haar voeten op het met bloed vermengde zand. Mensen renden schreeuwend door elkaar. Mannen met donkere harnassen stormden van alle kanten het plein op, zwaaiend met hun zwaarden. Het geschreeuw ging door merg en been.

Aan de overkant werd een houten constructie het plein opgeduwd. De massieve wielen knarsten door het losse zand. De mannen gebaarden naar elkaar waarna het gevaarte een kwartslag gedraaid werd. De zon ketste af op de metalen punt van de reusachtige pijl die er bovenop pronkte. Ze volgde de lijn die de punt aanwees en zag de draken die door de lucht scheerden. Zo nu en dan maakte er één een duikvlucht, greep een belager, sleurde hem mee de lucht in en liet hem vanaf enkele meters hoogte vallen. Met krachtige slagen van hun vleugels hielden ze de vijand op afstand.

Rayianna stond als aan de grond genageld. Een hand trok ruw aan haar schouder.

‘Wat sta je hier? We moeten gaan,’ fluisterde Sai op dwingende toon. Zonder een antwoord af te wachten trok hij de prinses mee. Achter hen hoorden ze een luide metalen klik, gevolgd door een zoemend geluid. De kwijnende drakenbrul die daarop volgde ontnam Rayianna haar adem. Haar gezicht trok bleek weg. Een doffe bons weerklonk door het smalle gangetje waarna ze enkele meters vooruit werden geblazen.

Voor hen doemden de ivoren torens van het paleis op en in de verte zagen ze een massa mensen via de poort buitenkomen.

‘Hierheen.’ Sai duwde Rayianna naar de zijkant van het kasteel. Via een bediendeningang glipten ze de keuken in. Ze renden door de gangen waar in rustige tijden de bedienden vlijtig heen en weer liepen. De dreigende stilte die er op dat moment hing deed de haren in Rayianna’s nek overeind staan.

Sai begeleidde de prinses naar de troonzaal. In het midden van de zaal stonden Avalon en Reyansh samen met de koningin op hen te wachten. Hun gezichten hielden ze in de plooi, zoals dat verwacht werd van de koninklijke familie, maar Rayianna voelde de angst en bezorgdheid als een bedrukkend laken in de zaal hangen.

‘Waar is Viko?’ Rayianna keek in paniek om zich heen. Ze draaide zich om, klaar om haar beste vriend te gaan zoeken, maar Sai hield haar tegen. Hij wisselde een blik met Reyansh en na een goedkeurende knik, gebruikte hij een simpele spreuk waardoor Rayianna slap viel in zijn armen.

‘Zijn jullie er klaar voor?’ vroeg koningin Reeva.

‘Weet je dit zeker, moeder?’ Reyansh nam de handen van de koningin vast en keek haar bezorgd aan.

‘Je kent de profetie, jongen. Mahana zal verloren zijn als ze hier blijft. Ga!’ Met een gepijnigde blik keek ze naar haar slapende kleindochter. ‘Geef Rayianna de jeugd die ze verdient, zonder zorgen en zonder de zware last die ze uiteindelijk zal moeten dragen.’ Ze keek de zaal rond en liet haar ogen rusten op haar enige zoon. ‘Maak je geen zorgen om mij. Wanneer de tijd rijp is, wanneer de profetie is vervuld en vrede is wedergekeerd, dan spreken we elkaar weer.’ Liefdevol aaide ze de haren uit Rayianna’s gezicht. Ze gaf Sai een strenge blik ‘Hou haar veilig!’

Sai maakte een lichte buiging. ‘Ja, majesteit.’

Avalon hief haar handen en een groot kolkend licht verscheen. Reyansh keek nog een laatste maal naar zijn moeder voor hij het licht in stapte, op de voet gevolgd door Sai met Rayianna in zijn armen.

‘Houd moed, lieverd,’ sprak koningin Reeva zacht. ‘Alles komt goed.’

Avalon veegde een traan weg. Nadat ook zij door het kolkende licht was opgeslokt, werd het portaal steeds kleiner en met een laatste flits bleef koningin Reeva achter in de lege troonzaal.

Brullend kwam Viko via het balkon naar binnen gevlogen. ‘Waar is ze?’ gromde hij.

‘Rayianna is naar een veilige plek gebracht.’

‘Waar?’

‘Grote Zilveren, luister naar me. Die mensen daarbuiten hebben het net zozeer op u gemunt als op mijn kleindochter. Waar zij heen is, kunt u niet komen. U moet uzelf in veiligheid brengen. Tot de dag dat Rayianna weer terugkomt naar Mahana.’

Viko liet de woorden bezinken en draaide zich woedend om. Met een krachtige slag van zijn vleugels schoot hij door de balkondeuren naar buiten en naar het oosten. Hij moest een plaats vinden waar hij tot rust kon komen zodat hij via de connectie tussen hem en Rayianna kon zoeken naar waar ze zich bevond. Een zoemend geluid dat steeds luider werd bereikte zijn oren en in een reflex ontweek hij op het nippertje de grote, metalen pijl. Niet lang erna volgde een tweede pijl, en een derde. Zigzaggend door de lucht baande Viko zich een weg door de regen van pijlen. Uitgeput na zijn halsbrekende toeren en op een veilige afstand van zijn achtervolgers landde hij op een klif bij de grens tussen Zazmaja en Itsaso. Het glinsterende water dat zich voor hem uitstrekte gaf hem hoop. Helaas was dat voor korte duur. Hij hoorde zijn achtervolgers in de verte aankomen. In een duikvlucht sprong hij van de klif tot hij het water van de zee bereikte. Met een slag van zijn vleugels scheerde hij dicht over het wateroppervlak. Hij hoopte dat zijn zilveren kleur hem camoufleerde.

Vlak voor hem landde een pijl in het water. Met een luide plons werd het door de zee opgeslokt. Verschrikt sloeg Viko met zijn vleugels. Tussen een nieuwe regen van pijlen door haastte hij zich de riffen in. De grote rotsen die hier en daar uit het water rezen boden hem wat schuilplekken. In een laatste poging om uit het zicht van zijn achtervolgers te verdwijnen, vloog hij een grot in. Een pijl vlak boven de ingang ervan zorgde dat deze door grote rotsblokken werd geblokkeerd. Viko zat gevangen. De grot had geen andere in- of uitgang.

Na elke mogelijke uitweg te hebben uitgesloten, besloot Viko zich te concentreren op zijn verbinding met Rayianna. De leegte die hij voelde wanneer hij aan haar dacht was hartverscheurend. Het was alsof ze niet meer bestond.

Weken gingen voorbij. De vissen die met het hoogtij de grot inzwommen gaven hem een eentonige, maar toch voedzame maaltijd en gaven hem de kracht om te blijven zoeken naar Rayianna. Hij gaf de hoop niet op. Viko probeerde dagelijks zijn connectie met Rayianna te herstellen en verstevigen. Hij vertrouwde erop dat zij nog leefde.

Een maand nadat Viko vast kwam te zitten voelde hij eindelijk haar aanwezigheid. Het was niet meer dan een dim licht in de verte, maar voor Viko was het genoeg om zijn enthousiasme aan te wakkeren. Zonder rust vocht hij zich een weg naar haar bewustzijn.

Hij merkte dat ze makkelijker te bereiken was wanneer ze sliep. Op de momenten dat ze wakker was, voelde het alsof Viko tegen een muur opbotste. Hoe hard hij Rayianna ook riep, ze kon hem niet horen. Af en toe stroomden er flarden van gesprekken zijn hoofd binnen. Het was in een taal die hij niet kende. Viko vroeg zich af of Rayianna zich hun taal nog wel herinnerde. De beelden die hij in haar dromen zag leken in niets op Mahana. Vreemde koetsen zonder paarden raasden over straten die er grijs en koud uitzagen. De gebouwen daar waren allemaal bijna net zo hoog als het koninklijk paleis, maar ook daar was het vooral grijs dat Viko zag.

Wanneer Rayianna een sterke emotie voelde, verdween de muur die Viko buitenhield voor een enkele seconde. Het gaf hem niet genoeg tijd om iets te zeggen, maar hij kon op die momenten wel even door haar ogen kijken.

Een jaar later had Viko genoeg grip op de connectie dat hij haar dromen kon manipuleren. Hij toonde haar hun gezamelijke herinneringen, probeerde met haar te praten en duwde zijn gevoelens haar onderbewustzijn in. Viko merkte dat Rayianna er van streek door raakte en koos voor subtielere dromen, maar veel nut had het niet. Er werd een nieuwe muur opgetrokken. Een sterkere deze keer.

Viko besloot om hun connectie voorlopig niet meer te forceren en waakte in stilte over Rayianna in afwachting van de dag dat ze terug naar Mahana zou komen.

Super bedankt Elizabeth Kayland voor je prachtige korte verhaal Broken connection! Ik heb het met heel veel plezier gelezen. Hoe vonden jullie dit korte verhaal?

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***