Kortverhaal Herinneringen hangen aan een palmpasenstok van Eveline van Dienst

Hallo lieve lezers van Bookstamel, Het is weer zondag en dat betekend tijd voor een nieuw kort verhaal! Dit keer is het verhaal geschreven door Eveline van Dienst. Herinneringen hangen aan een palmstok is het perfecte verhaal zo net voor de paasdagen. Heb jij mooie herinneringen aan pasen? Vertel het me dan in een comment dat zou ik echt super leuk vinden.

Wie is Eveline van Dienst.

Eveline is in het dagelijks leven werkzaam in de (jeugd)GGZ. Daarnaast is zij moeder van een kindje van drie jaar oud. Het moederschap gaf haar inspiratie voor het schrijven van een kinderboekje. In september 2021 is het interactief (voor)leesboekje ‘Amy op zolder’ uitgebracht. In eerste instantie dacht zij dat het daarbij zou blijven, maar het (schrijven) smaakte naar meer. In februari 2022 is het eveneens interactief (voor)leesboekje ‘Ridder Joris’ uitgebracht en een derde kinderboekje is in de maak. Voor volwassenen is er in jan. 2022 een kort verhaal (‘van coronatest naar wall of shame’) van haar gepubliceerd in een verhalenbundel. En binnenkort (mei en juli 2022) zullen er twee andere korte verhalen in verhalenbundels verschijnen. Wat er verder nog op de planning staat? We zullen het gaan zien. 

Herinneringen hangen aan een palmpasenstok

Het is zaterdagmiddag. Mijn kleine grote vent en ik hebben vanochtend boodschappen gedaan op de boerenmarkt conform ons standaard lijstje zoals groenten, fruit en zuivel. We hebben dit keer ook wat extra’s gehaald waaronder rozijnen, pinda’s en broodhaantjes. Morgen is het namelijk Palmpasen. Nu ik zelf moeder ben van een peuter, merk ik dat ik de behoefte krijg om tradities, waaraan in mijn gezin van herkomst werd gedaan, weer op te pakken. Weer op te pakken. Jazeker, zoals het er staat. Veel van wat we vroeger met het gezin deden, doen we niet meer, doe ik niet meer. Dit heeft natuurlijk in de eerste plaats alles te maken met de verschillende levensfases die ik tot nu toe in mijn leven heb doorlopen en de rollen die ik daarin heb gespeeld.

Op dit moment speel ik dus al enige tijd de rol van moeder. Het is een complexe rol met meerdere lagen. Het script staat niet vast. Bijna dagelijks worden er nieuwe onvoorziene scènes toegevoegd. Dat maakt de rol leuk, spannend en uitdagend. Improviseren is het bijpassende werkwoord. Ik zou zo mee kunnen doen aan tv programma’s zoals de vloer op, de grote improvisatieshow en de lama’s. Soms vraag ik me wel af of ik er niet per ongeluk meerdere verschillende (grote) bijrollen bij heb gekregen zoals die van huishoudelijke hulp, kok en scheidsrechter. Ik zou willen dat ik nu kan schrijven dat ik in alle rollen goed, beter of misschien zelfs de beste ben, maar mijn eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik moet schrijven dat mijn afgeleverde werk met een ruime voldoende volstaat.

De powervrouw in mij, die haar voorbeelden vooral uit de selfmade miljonairs op (social) media haalt, wil meer. Zij ziet als voorbeeld een jonge zakenvrouw met een volle bos coupe soleil en een zon gebruinde killer body die zelfverzekerd haar pitch staat te doen op de tv. De realistische vrouw in mij, die haar voorbeelden vooral uit haar lotgenoten haalt, vindt het wel prima zo. Zij ziet dezelfde zakenvrouw alleen dan met facial fillers, hair extensions, blond uit een tube en een oranje huid door de tanspray. Daarnaast ziet zij op de door het trollenleger gelikte foto’s de vervormingen van het lichaam van de (zaken) vrouw en van de omgeving die door het gebruik van een fotobewerkingsprogramma zijn ontstaan. . En wanneer je dát ziet, dan zie je een onzekere vrouw die zich achter een groot plastic fantastic masker verschuilt. Deze vrouw houdt haar masker geforceerd op, voor anderen maar vooral voor zichzelf. Nee, dat is niks voor mij. Doe mij maar een 5 minuten klei masker van het huismerk van de kruidenierswinkel. Dat is lekker snel met een verfrissend resultaat en bovendien levert het nog leuke foto’s op die je achteraf niet hoeft te bewerken. Helemaal top!

Terug naar vroeger, naar mijn familietraditie. Met Palmpasen gingen wij naar de kerk. We gingen overigens elke zondag naar de kerk, maar dat is voor dit verhaal verder niet relevant. De kerkdienst begon altijd gezamenlijk met jong en oud bij elkaar. Vervolgens werden de kinderen apart gehaald om ze te laten deelnemen aan de kindernevendienst. Deze kinderen werden in twee groepen verdeeld op basis van hun leeftijden. Elke groep had zijn eigen programma welk ongeveer 1 uur duurde. Er werd voorgelezen, gediscussieerd en geknutseld. Er was limonade en vooral heel veel gezelligheid. Palmpasen was één van de bijzondere zondagen waarop er een specifieke activiteit werd gedaan. Op Palmpasen werden er namelijk palmpasenstokken gemaakt. Opvallend was dat er die dag meer kinderen aanwezig waren dan op normale zondagen. Dat was eigenlijk altijd wel het geval bij de bijzondere zondagen. Met Palmpasen lagen de tafels meer dan vol met knutselmateriaal; van crêpepapier tot pailletten. (Bijna) alles wat je je kan bedenken was er. De sfeer was zoals altijd zeer prettig alhoewel er wel een lichte spanning merkbaar was. Het maken van een palmpasenstok was niet zomaar iets, ooh nee, het was dé wedstrijd van het jaar. Tenminste, zo leek het… Iedereen wilde de mooiste stok maken. Less is more ging niet op. Goed fout en kitsch is kunst waren de norm. Linten, touwen, kralen en veren; alles werd vastgeplakt met lijm. Je weet wel, die doorzichtig vloeibare lijm die eerst niet uit de fles komt om vervolgens over alles en iedereen verspreid te worden. Ook de rozijnen en de pinda’s werden vakkundig met lijm op de stokken geplakt. Bedroefde koppies van kinderen waren daar wanneer de rozijnen en de pinda’s er weer door de begeleiding af werden gehaald, maar het was natuurlijk wel de bedoeling dat het eetbare eetbaar zou blijven. Chocolade kransjes werden aan de stok gehangen. Er was trouwens altijd een groot verschil in de hoeveelheid kransjes die er in de bakjes zat vóórdat de stokken gemaakt werden en de hoeveelheid kransjes die uiteindelijk aan de stokken waren gehangen, waarbij er vermeld moet worden dat de bakjes na afloop leeg waren… Hans Kazan is er niks bij vergeleken.

Na het knutselen en na het drogen (van de lijm) konden de rozijnen en de pinda’s met glazuur op de stokken worden geplakt. Als finishing touch waren daar de broodhaantjes mét een rozijnenoogje. Bij bijna iedereen kon het bovenop de stok worden geplaatst. Een enkeling had zijn stok zo over de top -letterlijk- versierd dat het haantje een andere plek op de stok moest krijgen. Nadat de stokken af waren, werden ze bewonderd en bekritiseerd door alle kinderen. Elk kind vond die van hem/ haar natuurlijk de mooiste. Alhoewel er diverse pogingen tot ruilhandel werden gedaan. Nogmaals: er was geen wedstrijd en er was dus ook geen prijs. De stok was gemaakt en bedoeld om weg te geven aan een oudere of zieke persoon (in de eigen straat). Maar menig haantje kwam na afloop van deze kindernevendienst niet ongeschonden de grote kerkzaal in. Vaak waren de oogjes opgegeten, en iets minder subtiel, het koppetje… Ik vermoed dat deze stokken niet naar personen in de straat zijn gegaan. Mijn zus en ik lieten onze haantjes altijd netjes intact. Dat er wat rozijnen, pinda’s en chocolade kransjes van de stok verdwenen waren, hoefde verder niemand te weten.

Mijn zus en ik hadden een voorkeur voor één specifiek adres om onze stok bij af te geven. Het was van een lieve oude vrouw. Wij zagen haar verder bijna nooit, maar met Palmpasen wilden we allebei graag bij haar langs. Wat wil nu het verhaal; bij het afgeven van de stok kregen we altijd een koekje bij de thee. Een leKKer zoet KoeKje. Zo een die KraaKt bij het eten. Gewoon, zoals een KroKant KoeKje zou moeten doen. Mijn zus en ik waren normaal niet zo gesteld op koekjes uit koektrommels van lieve oude vrouwtjes. Onze ervaring was namelijk dat deze koekjes over het algemeen zacht en veerbaar waren. Dat zijn mooie eigenschappen voor een mens maar niet voor een koekje. Mijn zus en ik mochten elk jaar afwisselend bij deze vrouw langs. Degene die niet aan de beurt was om bij haar langs te mogen, had het zwaar, heel zwaar zelfs in onze ogen. Degene moest op zoek naar een ander adresje. Vaak was dat die van onze buurvrouw. Dat was ook een lieve oude vrouw, alleen wel een met koekjes zonder ‘K’. Wanneer we één tot twee weken later bij ons favoriete adresje onze stok weer ophaalden, kregen we altijd een chocolaatje bij de thee én nog wat anders lekkers om mee naar huis te nemen. Kijk, dat maakte dat mijn zus en ik het haantje wel intact konden laten… Good old memories.

Steeds vaker poppen dit soort herinneringen aan vroeger bij me op. Meestal worden ze uitgelokt door momenten waarop ik met mijn kleine grote vent eenzelfde soort activiteiten doe als dat ik zelf als kind met een van mijn ouders, of mijn zus, deed. Vandaag hebben ik en mijn kleine grote vent alle benodigdheden bij elkaar gehaald om morgen samen palmpasenstokken te kunnen maken. We zullen deze dan weggeven aan een oudere of een zieke persoon in de straat. Op dit moment heeft mijn kleine grote vent nog geen voorkeur voor een bepaald adresje. We hebben twee stokken in huis, we hebben heel veel versiering, rozijnen en pinda’s en we hebben twéé broodhaantjes. Alleen heeft één van de twee haantjes de rit van de boerenbakker naar huis niet ongeschonden doorstaan; het uitstellende vermogen van een hongerige peuter is soms ver te zoeken… Misschien moeten we het morgen maar op één adresje houden. Ik overweeg onze buurvrouw ondanks dat zij niet aan de beschrijving van een lief oud vrouwtje voldoet. Ze is namelijk wel lief, maar niet oud. Maar wie weet: misschien krijgen we een leKKer KoeKje bij de thee.

Fijne Palmpasen en alvast fijne paasdagen.

Super bedankt Eveline van Dienst voor jou leuke korte verhaal voor deze zondag! Een verhaal wat perfect past bij deze tijd van het jaar 🙂 Ik ben benieuwd wie er allemaal een palmpasenstok gaat maken dit jaar!

Heel veel liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***