Kortverhaal De Surdista van Sacha Voogd 

Hey lieve lezers van Bookstamel, Tja het is nog steeds een beetje stil van mijn kant ik weet het. Aanstaande donderdag hoop ik jullie meer te kunnen vertellen over hoe lang ik uit de running ga zijn en hoe het verder gaat met mijn blog. Stoppen dat doen we natuurlijk niet maar type met een hand gaat wel erg langzaam. Vandaag is het weer zondag en behalve bankhangen heb ik wel lekker een rondje gelopen met mijn schattie! Maar zondag betekend ook dat het tijd is voor een nieuw kortverhaal. Dit keer is de titel van het verhaal De Surdista het verhaal is geschreven door Sasha Voogd.

Sacha Voogd werd geboren in Naarden en bracht een deel van haar jeugd door in Latijns-Amerika. Haar liefde voor dat continent is vaak terug te vinden
in haar korte verhalen, zoals in de bundel ‘Salsa in de Polder’ (2014) en in de roman ‘Niet met Opzet’ (2017). Ze studeerde Nederlandse taal en cultuur en voltooide de opleiding aan de Schrijversvakschool’. De Surdista schreef ze speciaal voor jullie de lezers van Bookstamel. Ik zou dus zeggen ga lekker achterover zitten en geniet van dit verhaal.

DE SURDISTA

De surdo’s jagen een strak ritme door de straten van de wijk. Sofia blijft staan, het geluid van de lage trommels komt langzaam dichterbij. Dan vallen ook de caixa’s in met hun hogere, snellere tikken. Als het fluitje van de leider snerpt, kan ze haar lichaam niet langer stil houden. Haar oude heupen wiegen met de muziek mee, langzaam, onverbiddelijk. Het kind dat ze bij de hand houdt, deint met haar mee. Er zijn meer mensen die blijven staan, in afwachting van de muzikanten die de straten vullen met hun batucada.
De groep komt de hoek om, het stof in de straat danst voor hun voeten. Twee jaar lang klonk de muziek in deze wijk vooral binnenshuis, nu ziet ze overal lachende en dansende mensen.De surdistas wervelen met de grote trommels voor hun buik door de straat, Celsinho op de voorste rij. Ze had het kunnen weten, toch gaat er een schok door haar heen als ze hem herkent. Zijn groene ogen glijden onverschillig langs haar en het kind en blijven rusten op het meisje dat even verderop staat. Met een brede glimlach en een knipoog maakt hij een zwierige draai voor haar. Dan trekt de stoet verder.
Sofia’s keel trekt samen. Hoe dúrft hij. Daar had Eviana moeten staan, haar kleindochter en de moeder van het jongetje naast haar. Haar beeldschone kleindochter met haar olijfkleurige huid en tengere lichaam. Kort na de geboorte van het kind is Eviana vertrokken naar een land met koude en grijze luchten, waar geld viel te verdienen nu Celsinho niets van het kind wil weten. Zoals Eviana’s moeder haar lang geleden voor was gegaan. Eviana’s moeder schreef nog vier brieven, toen werd het stil. Ze is nooit teruggekomen. Eviana stuurt iedere maand wat geld en schrijft soms korte brieven waarin ze belooft terug te keren zodra ze genoeg heeft verdiend.De batucada trekt verder, één groot feest van ritme en muziek. In een opwelling gaat Sofia er achteraan. Ze wurmt zich langs de toeschouwers tot ze vlak voor Celsinho uit komt. Ze tilt het kind op. Het kind is zijn erfgenaam, hij moet toch zien hoe de jongen iedere dag meer op hem gaat lijken, met dezelfde groene ogen die hier zo zeldzaam zijn.
‘Ga weg, oude heks.’ Celsinho duwt haar ruw opzij, ze wankelt en wordt opgevangen door een vrouw die achter haar staat. Met tranen in haar ogen laat ze de muziek achter zich en loopt naar huis.Niet veel later zit ze in haar kamer. Op het gasstel staat een pan koude feijoada, de gasfles is leeg. Voor de derde keer telt ze de muntjes die op tafel liggen. Het is niet genoeg voor een nieuwe gasfles. De brief van Eviana is laat, deze maand. Het kind drentelt om haar heen, kauwend op een droge broodkorst. Sofia leunt achterover en sluit haar ogen. Het is niet eerlijk. Celsinho verdient meer dan genoeg, híj zou voor het kind moeten zorgen. Dan kon Eviana naar huis komen en bij haar kind zijn, bij haar familie, waar ze hoort.
Eviana wilde niet dat ze zich ermee bemoeit, ze heeft haar bezworen Celsinho met rust te laten. Ze zou het zelf wel regelen. Tot nu toe heeft ze de wens van haar kleindochter gerespecteerd, nu kan ze het er niet langer bij laten zitten. Niet nadat hij haar vanmorgen zó heeft geschoffeerd. Ze moet iets doen. Niet alleen voor Eviana, ook voor het kind.Ze hijst zich overeind en pakt het kind op. Celsinho woont maar een paar straten verderop. Het is het grootste huis in de wijk. Een huis van steen, zachtroze geverfd, met een veranda en een metalen hek. Ze heeft nooit willen luisteren naar de verhalen over hoe hij zijn geld verdiende. Nu is het zaak hem aan zijn verantwoordelijkheid te herinneren.
Sofia heeft geluk, het hek is niet op slot en piept als ze er zachtjes tegenaan duwt. Ze loopt het pad op en beklimt de treden naar de veranda. De zware voordeur met het protserig houtsnijwerk staat op een kier. Van binnen uit klinkt muziek, ze herkent de zijdezachte stem van Gilberto Gil, die samen met Chico Buarque een duet zingt over eindeloze mogelijkheden.
Ze gaat naar binnen. Er is niemand in de woonkamer. De grote trommel staat in een hoek, de muziek komt uit een box die op de tafel staat.
‘Hallo,’ zegt ze, zachtjes, haast aarzelend. Er komt geen reactie. Het kind is zwaar in haar armen, ze zet hem op de grond en loopt de kamer in. ‘Hallo’, zegt ze nogmaals, iets harder nu.
Het kralengordijn dat tussen de kamer en de keuken hangt ritselt. Sofia loopt er op af en houdt de strengen opzij. Celsinho staat met zijn rug naar haar toe bij het aanrecht.
‘Celsinho?’ Sofie legt alle kracht die ze heeft in haar stem. ‘We moeten praten.’
De schouders van de man verstrakken voor hij zich omdraait. ‘Wat doe jíj hier? Was ik niet duidelijk genoeg? Ga weg, en neem dat hoerenkind met je mee.’Sofia trekt het kind achter zich. ‘Heb je dan helemaal geen fatsoen in je lijf? Het is jouw kind. Je hoeft geen vader te spelen, maar je kunt er op zijn minst voor zorgen dat je kind niet omkomt van de honger.
Celsinho grijpt haar bij de schouders en duwt haar tegen het aanrecht. De stenen rand snijdt in haar rug.
‘Stom wijf. Jij hebt er niets mee te maken,’ snauwt hij haar toe. Hij legt zijn handen om haar keel. In blinde paniek graait Sofia achter zich en vindt iets hards en kouds. Zonder na te denken haalt ze uit met alle kracht die ze nog heeft. Ze hapt naar adem als zijn greep verslapt.
Celsinho wankelt, verliest zijn evenwicht en valt. Zijn hoofd slaat tegen de hoek van de keukentafel, dan zakt hij in elkaar op de grond. Een dun straaltje bloed sijpelt onder zijn haargrens vandaan.
Sofia kijkt wezenloos naar de man op de grond, dan pas ziet ze waarmee ze hem heeft geslagen. Het is een groot stuk bevroren vlees, een ribstuk zo te zien.Het gejengel van het kind haalt haar uit haar trance. Ze moet hier weg. Niemand heeft haar hier naar binnen zien gaan, niemand zal aan haar denken.
Haastig loopt ze naar de kamer, waar de muziek nog steeds speelt. Ze trekt lades en kasten open, vindt wat papiergeld en steekt dat in de zak van haar vest. Het vlees heeft ze in een stuk keukenpapier gewikkeld. De komende dagen hebben ze in ieder geval te eten.

Super bedankt dat je De Surdista met ons wilde delen Sacha! Ik heb er enorm van genoten.

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***