Project happy me – not so happy

Hallo lieve lezers van Bookstamel, Op deze dag voor autisme wilde ik eigenlijk een blog met jullie delen over mijn leven met autisme. Maar zoals het afgelopen jaar al wat vaker is gebeurd loopt het weer eens allemaal anders dan gepland. Afgelopen week werd mijn project happy me namelijk meer project not so happy me. Waarom dat zo is ga ik je vandaag uitgebreid vertellen.

Op controle bij dokter Terng

Afgelopen maandag moest ik op controle bij de chirurg van mijn hand. Deze afspraak was in de ochtend voordat we een midweekje op vakantie gingen naar Landal om bij te komen van de verbouwing. Ik dacht deze afspraak wel in de ochtend te kunnen plannen omdat ik er vanuit ging dat alles wel goed zou zijn. Ik had de afgelopen weken wel veel pijn aan mijn duim en liet ook regelmatig weer wat uit me handen vallen maar ik verwachte dat dit gewoon met het herstel te maken had. Dit bleek echter niet het geval te zijn.

Foto’s laten maken.

Al vrij snel na het voelen van mijn duim besloot dokter Terng om foto’s te laten maken dus daar gingen we dan op naar de rontgenafdeling. De foto’s waren snel gemaakt maar helaas was daarop te zien dat het bot dat ze 1.5 jaar geleden hadden vastgezet toch weer ruimte er tussen had wat dus mijn pijn en uitval verklaarde. Dit betekend dat ik nog maar 3 opties heb. Mijn leven lang een brace dragen aan mijn linkerhand en dus mega beperkt zijn. Dezelfde zware operatie als 1,5 jaar geleden nog een keer ondergaan. Dat betekend dus ook weer 3 maanden gips 🙁 Of het bod laten verwijderen en er een pees voor terug laten zetten. De kans dat mijn banden dan weer te slap worden is dan aanwezig of dat mijn duim compleet naar binnen klapt en ik niks meer er mee kan doen.

Ik besloot om er tijdens de midweek weg over te gaan nadenken en komende donderdag mijn antwoord aan dokter Terng te laten weten. Momenteel weet ik echt nog niet welke keuze ik ga maken.

Tijd om op vakantie te gaan.

Positief als ik ben besloot ik om dit toch maar naast me te leggen en lekker op vakantie te gaan. Lekker veel wandelen, lekker eten en gewoon genieten samen met mijn vriend. Tja die vakantie liep ook iets anders dan gepland. Sowieso was het park niet meer zo leuk als dat het vroeger was maar daarover later meer in een blog. Maar ook moesten we de vakantie op donderdag ochtend al afbreken. De reden dat we eerder naar huis gingen was niet zo stof.

Gevecht met de deurklink.

Op de woensdag avond bleef ik namelijk met mijn al zwakke duim achter de deurklink hangen. Echt super dom en ik weet nog steeds niet hoe het gebeurde maar de pijn was niet meer normaal. Op dat moment wilde ik eigenlijk gelijk naar huis maar het was al een uurtje of 9. Dus besloten we om naar het ziekenhuis in Venlo te gaan. Daar kreeg ik al snel te horen dat ze aan een breukje of skiduim dachten. Op SEH was het op dat moment te druk. De keuze was dus eerder naar huis gaan en op donderdag ochtend naar mijn eigen ziekenhuis gaan of op donderdag terug naar de SEH van Venlo. Inmiddels waren zowel mijn vriend als ik helemaal klaar met alles en besloten om dan maar 2 dagen eerder naar huis te gaan.

In het ziekenhuis bleek ik geen breuk te hebben maar hebben ze er wel gips omheen gezet voor een week. Tja en dan hoor ik donderdag hoe of wat bij dokter Terng.

Hoe nu verder?

Dit is momenteel voor mij de grote vraag. Ik blog met heel veel liefde en plezier en ook de facebookgroep doe ik met heel veel liefde en plezier. Maar momenteel loop ik al enorm achter met alles. Daarnaast zal ik zeker het komende half jaar weinig met mijn handen kunnen doen. Welke optie of operatie ik ook kies. Mijn blog zal dus sowieso naar een heel laag pitje gaan. Mijn moeder en partner hebben aangeboden af en toe een recensie voor mij te willen typen of een lekker recept. Verder denk ik er over na om de interviews dan maar via youtube te gaan doen. Hoe dan ook zal er veel gaan veranderen. Ik moet pas op de plaats maken en dat vind ik heel moeilijk. Mijn blog en de groep zijn voor mij echt dingen waar ik heel veel energie uit haal. Maar als ik continu niet kan typen en achter blijf lopen dan wordt het enorm frustrerend.

Momenteel is zelfs een boek vast houden een ramp laat staan een foto maken. Dus momenteel is deze happy girl echt even niet zo happy en zit ze met d,r handen in de haar. Maar uiteindelijk komt alles goed en is voor alles een oplossing te vinden.

Liefs, Melanie