Interview met Roos Hanemaaijer

Hallo lieve lezers van Bookstamel, Jeetje de blogs van eigen bodem zijn momenteel wel een beetje een rommeltje hé 😛 Ik mis de structuur die ik had van elke ma, di, do en vrij een nieuwe blog online. Maar ja ziek zijn en wat problemen met mijn website gooide roet in het eten. Gelukkig ben ik met een hoop dingen weer bijna bij 🙂 Alleen de blogs van eigen bodem dat duurd nog wel even. In mei hoop ik weer in het vaste ritme te zitten. Maar goed vorige week konden jullie dus al alles lezen over de favorieten van Roos Hanemaaijer en al weer even geleden stelde ik Roos aan jullie voor. Vandaag is het tijd voor het interview met Roos Hanemaaijer.

Ik vind de interviews altijd super leuk omdat je de auteurs dan echt beter leert kennen. Na het interview krijgen jullie ook nog een recensie van het boek Geen weg meer terug van Roos. Maar die zal voor half april zijn!

Interview met Roos Hanemaaijer

Oke, laten we bij het begin beginnen als kind schreef je graag maar later verloor je het schrijven uit het oog. Op welk moment besefte je dat je liefde voor schrijven eigenlijk nooit is weg gegaan?

Op het moment dat ik wat artikelen mocht schrijven voor gympower en Horsimo (oud-paardenblad). Vanuit de positieve feedback die ik daarvan kreeg, ging ik zelf blogs schrijven. Vanuit de blogs kwam het eerste boek en na veel professionele teksten, heb ik ergens ook de stap durven maken naar persoonlijke teksten. Deze teksten schreef ik wel op voor mijzelf, als een dagboek, maar durfde ik echt niet te delen. In mijn eigen proces kwam er steeds meer acceptatie voor wie ik ben en wat ik heb meegemaakt, waardoor ik uiteindelijk ook deze teksten wel durfde te delen.

Je begon met het opschrijven van je eigen gedachtes had je toen ook al het idee om daar een boek van te gaan maken?

Het was meer een droom. Een droom waarvan ik dacht dat ik die nooit zou durven uitvoeren. Maar na het succes met mijn professionele boeken en steeds meer zelfacceptatie is het mij toch gelukt. Mede dankzij ondersteunende woorden van vrienden en familie en mijn schrijfcoach Marije van den Bovenkamp. Zij geloofde echt in mijn verhaal.

Je bent negen keer Nederlands kampioen voltige geworden. Kun je voor de mensen die het niet kennen uitleggen wat dit is.

Voltige is turnen op een levend paard. Dus niet in de gymzaal of turnhal, maar in een manege. Het paard loopt op een cirkel, vastgehouden door de longeur (persoon in het midden) en de voltigeur (sporter) springt dan op het paard en doet allerlei oefeningen. Zoals handstanden, rollen, radslagen, etc. Er zit wel een beugel om het paard en een beschermend dek. De voltigesport is er bij met de paplepel ingegoten, aangezien mijn moeder al voltigetrainer was toen ik klein was.

Door je gedrevenheid werd je ook erg onzeker je voelde je zelf niet goed genoeg. Een gevoel wat ik maar al te goed ken. Tegenwoordig zie je onder jongeren ook steeds vaker burn outs door de druk die we ons zelf opleggen. Waar denk je dat dit streven naar perfectie vandaan komt?

Het is de cultuur. Een cultuur die draait om geld en uiterlijke vertoon. Ergens is materie en status belangrijker geworden dan waardering, zelfacceptatie en voldoening. Het klinkt misschien zweverig, maar zo is het niet bedoeld. Er zit echt wel een waarheid achter het ‘ouderwetse’ idee om als gemeenschap voor elkaar te zorgen en elkaar te helpen, zoals je nog steeds ziet in Afrikaanse en zuidelijke landen. Dat idee van samen sterk zijn we steeds meer kwijt geraakt, het draait meer om jou alleen. Tel het op bij het idee dat iedereen om je heen perfect is, door alle filters en photoshop programma’s die in omloop zijn. Je wilt meedoen aan die wedloop om succesvol te zijn, dus ga jij datzelfde doen, waardoor je steeds verder van jezelf verwijderd raakt.

Voor mij persoonlijk zit er meer achter, omdat ik als kind al het gevoel had niet goed genoeg te zijn. Maar ik denk dat de huidige jongeren vooral kampen met individualisme, terwijl de mens van nature een sociaal dier is. Dan kom je iets te kort. De balans tussen voldoende jezelf blijven en veilig en geaccepteerd ergens bij horen is verstoort, waardoor er allerlei extremen ontstaan.

Uiteindelijk werd je depressief. Had je dit zelf ook al snel door of werd je hier door je omgeving op gewezen?

Lastig. Achteraf was ik als kind al soms depressief. Alleen werd het bestempeld als luiheid. Ik zag deze periodes als; ik heb weer teveel gedaan, dus even bijtanken. Ik probeerde het ook vooral te verbergen. Pas toen ik niet meer kon werken, ben ik echt hulp gaan zoeken. Omdat ik niet zo onprofessioneel wilde zijn.

Toen ontdekte je het schrijven weer. Wat betekent het voor jou om te schrijven?

Vrijheid om te zijn wie ik ben. Mijn woorden zorgvuldig kunnen uitkiezen, herlezen, bijschaven en kunnen delen zonder gelijk geconfronteerd te worden met de reactie van een ander. En het helpt om lotgenoten of medemensen die eenzelfde dingen hebben meegemaakt te vinden.

Inmiddels is je eerste boek uit gebracht. Wil je nu nog meer boeken gaan uitbrengen of schrijf je toch nog steeds het liefst voor jezelf?

Er zijn drie boeken op de markt van mij. Twee professionele en een roman. Ik ben met Esther van der Ham bezig met een kinderboek voor kinderen van depressieve ouders en met hulp van Rachel van Charante werk ik aan een tweede roman. Deze roman gaat over een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis, maar is deze keer wel fictief. De vraag is alleen wanneer deze af. Op dit moment heb ik veel energie nodig voor mijn gezin, aangezien mijn ziekte ook gevolgen voor hun heeft gehad en voor mijn nieuwe werk. Maar hij komt er zeker!

Ik schrijf voor mijzelf, maar deel dit vaak wel met anderen; omdat ik er mag zijn, zoals ik ben. Ik durf steeds meer ruimte in te nemen.

Wat vond je het moeilijkste aan het schrijven van Geen weg meer terug?

De persoonlijke dingen en vooral het niet besmeuren van anderen. Omdat er bijvoorbeeld negatieve gedachten in staan over anderen, of onhandige acties, waarvan ik niet wilde dat diegene daarop afgerekend werden. Wel sommige professionals, maar niet mijn naasten of mensen die alleen maar probeerden te helpen. Zij deden hun best.

In Geen weg meer terug beschrijf je niet alleen je eigen ervaringen maar ook die van lotgenoten. Was het moeilijk om deze verhalen van lotgenoten te verwerken in je boek?

Ik heb bewust mijn verhaal aangepast omdat mijn omgeving het niet fijn vond als er letterlijk in zou staan wat er gebeurd was. Dus heb ik sommige scenes verwisseld. Zo werd ik wel verrast met een aanzoek door mijn man, maar niet in Brazilië. Wel ben ik in Brazilië geweest met mijn man en juist niet met een vriendin.

Zo heb ik ook een aantal reacties van de omgeving van lotgenoten gebruikt, wat er tegen hun gezegd werd en niet zo handig was. Maar vooral het grootste dieptepunt van de hoofdpersoon Anna is niet van mij, toch wilde ik het er wel in, want het heeft weinig gescheeld of het ging wel over mij. Vroeger vond ik zelfs dat ik minder was, omdat ik nooit die stap had durven zetten. Ik vond mijzelf laf en stelde mij misschien wel aan, omdat ik dat niet deed en er alleen maar mee dreigde. Ook vind ik het belangrijk om te laten zien dat als het wel gebeurd, je juist niet zwak of een opgever bent. Natuurlijk wil je het niet, maar er zit echt wel meer achter dan dat de meeste mensen denken.

Zoals ik al schreef is een deel van het boek gebaseerd op jou eigen ervaringen. Vond je het moeilijk om deze kwetsbare kant van jezelf te laten zien in het boek?

Niet met het schrijven zelf. Maar wel op het moment dat anderen het gingen lezen. Tijdens het schrijven gaat het natuurlijk, dan doe ik het voor mijzelf. Maar op het moment dat anderen het daadwerkelijk gaan lezen, dan wil ik wel even het liefst door de grond zakken. Totdat ik de reacties krijg, waarvan de meeste superpositief en steunend zijn.

Tja en dan is je boek klaar en stuur je het de wijde wereld in was je bang voor de reacties van de buitenwereld?

Ja, dus. Maar de meeste bevestigen mijn doel. Veel lezers herkennen veel van mijn verhaal. De drang naar perfectie, het niet kunnen stoppen of veranderen, totdat je echt in de put zit. Ook partners reageerden erop en zelfs professionals. Ik weet van iemand die het gelezen heeft, dat haar huisarts het ook wilde lezen en het daarna aangeraden heeft aan een psycholoog. Dat is natuurlijk heel gaaf. Maar nog gaver vind ik dat de persoon in kwestie mijn boek bij haar houdt om af en toe weer dingen te lezen, die haar dan moed geven.

Mijn boek is echt geen bestseller, maar deze reacties maken het boek voor mij een succes.

Is er nog een onderwerp of thema waarvan je vind dat het meer aandacht zou moeten krijgen?

Het onderwijs en hoe het huidige systeem niet meer past bij de ontwikkeling van kinderen. Het indelen op niveau, methodieken en toetsresultaten voor laten gaan op het welzijn van het kind. Het is schandalig als je leest wat er in de literatuur bekend is over goed onderwijs en hoe ver de scholen in Nederland daarop achterlopen. Zelf denk ik dan vaak terug aan mijn eigen schooltijd als kind. Ik was een voorbeeld leerling; stil, ijverig en haalde goede cijfers. Ik mocht naar het VWO en kwam nooit in de problemen, maar ik was ook doodongelukkig. Mijn resultaten waren goed, maar mijn welzijn niet. Dat heb ik al volwassene geweten.

Nu als ouder zie ik bij meerdere kinderen hoe hun zelfvertrouwen beschadigt raakt door een systeem waar ze maar in moeten passen, terwijl ze met een beetje extra hulp zoveel meer kunnen laten zien. Maar ja, dan moet het hele systeem anders en dat is natuurlijk teveel gedoe. Het gaat tenslotte maar om kinderen en die stemmen niet. Hier kan ik nog uren over doorpraten, maar dat zal ik jullie besparen

Wat is eigenlijk jou aller grootste wens?

Dat we in de wereld een manier vinden dat er meer gelijkheid, maar ook acceptatie is naar elkaar. Vooral de onmacht bij al die verschrikkelijke verhalen over uitbuiting van kinderen, armoede, oorlog, dat vind ik echt waardeloos. Ik snap dat een perfecte wereld niet bestaat, maar eentje zonder zoveel geweld en leed, zou toch wel veel fijner zijn.

Wat hoop je met jou boek te bereiken?

dat ik de mensen kan bereiken die steun hebben aan mijn verhaal. In de toekomst hoop ik ooit bij een bekende uitgever te komen, vanwege mijn kwaliteiten als schrijfster. Als bevestiging dat ik het kan als het ware. Maar het belangrijkste is dat mijn verhaal komt bij de mensen die het willen lezen en er misschien zelfs wel iets aan hebben.

Naast auteur ben je ook sportcoach waar kom je liefde voor sporten vandaan?

Sporter is altijd mijn uitlaatklep geweest, ik heb er ook wel wat aanleg voor. Ooit heb ik zelfs de sportacademie gedaan. Daarnaast kan ik als sportcoach anderen helpen om meer in zichzelf te geloven en steeds weer meer te kunnen en te durven doen. Hun eigen grenzen laten verleggen en succeservaringen opdoen. Het is mooi als je daar aan mee mag werken.

Tot slot heb ik nog een aantal dilemma’s voor je welke kies je en waarom?

Ochtend of avond?

Ochtend, dan ben ik op mijn best

Sportcoach of auteur?

Dat is een moeilijke. Ik denk auteur, omdat ik zo ook als sportcoach mijn kennis kan delen en op coachende wijze kan schrijven. Daarnaast kan ik dat beter met mijn gezin combineren.

Wandelen of fietsen?

Wandelen, dan heb je veel meer tijd om om je heen te kijken.

Een mooi bos of een strand?

De duinen. Dan ga je van een bos, naar meer duinzand, naar het strand en hoef ik niet te kiezen.

Nooit meer kunnen horen of nooit meer kunnen zien?

Nooit meer kunnen horen. Ik wil altijd kunnen zien, zeker omdat je met zien zoveel non-verbale signalen ziet en omdat ik daarvoor wel hoorde, kan ik dan nog dingen voorstellen over hoe het zou klinken. Ook ben ik heel visueel ingesteld.

Paperback of e-boek?

Paperback. Leest gewoon veel fijner. Al is een e-reader op vakantie veel makkelijker in te pakken.

Oud of nieuw?

Oud, vooral om hergebruik te stimuleren en de aarde ontzien. En oud kan soms net zo mooi zijn als nieuw. Ik vind niet dat ik een ouderwetse smaak heb, maar ben wel regelmatig in een kringloop winkel te vinden.

Links of rechts?

Rechts, hoor het liefste toch bij de grootste groep (veiliger) en ben rechtshandig.

Buiten of binnen?

Afhankelijk van de temperatuur, ik ben echt een koukleum. Dus in de zomer buiten en in de winter binnen.

Tv of boek?

Bij voorkeur een boek, behalve als ik de energie mis. Dan kijk ik toch liever tv, omdat ik dan bijna niets hoef te doen. Helaas ben ik nog steeds herstellende, dus komt dat laatste nog vaker voor dan dat ik zou willen. Want met het lezen van boeken is het beeld in mijn hoofd altijd mooier dan als ik een keer de film kijk op tv.

Dit was het interview met Roos Hanemaaijer. Roos super bedankt dat je mee wilde werken aan de blogs van eigen bodem! Ik vond het erg leuk om je op deze manier wat beter te leren kennen.