Hoe het nu met mij gaat?

Hallo lieve lezers van bookstamel, Het is weer eens tijd voor een persoonlijke update! Want regelmatig krijg ik de vraag van jullie hoe het nu met mij gaat. Tja en op dat gebied heb ik best wel wat te vertellen. De afgelopen 6 weken waren namelijk niet de makkelijkste voor mij sterker nog zeg maar dat ze behoorlijk pittig waren. Veel mensen zullen denken maar het is toch ook leuk! Ja dat klopt maar ik zal je uitleggen waarom de afgelopen weken ook heel zwaar waren voor mij.

Autisme en ADD tijdens een verbouwing

Laat ik maar beginnen met de verbouwing. Voor veel mensen iets waar ze echt naar uit kijken want hé je krijgt er iets heel moois voor terug. Nu keek ik zelf ook heel erg uit naar de verbouwing. Maar ik ben ook een persoon met autisme en add dus helaas begon voor mij de stress al een aantal weken van te voren. Want wie komen er in mijn huis, hoeveel herrie zal er zijn, waar moet ik overdag zitten, gaat alles wel goed en ga zo maar even door. Voor mij is het heel belangrijk om rustmomenten in mijn dag te bouwen. Aan de ene kant om even te ontprikkelen maar aan de andere kant ook voor mijn lichamelijke beperkingen.

Ik weet niet of jullie het wel eens geprobeerd hebben maar rust pakken tijdens een verbouwing daar kun je wel naar fluiten. Want de hele dag zijn er bouwvakers over die vloer. Die mensen hebben vragen waar jij antwoord op moet geven en tja voor ik antwoord op die vragen kan geven moet ik toch echt even nadenken. Gelukkig was mijn partner de eerste twee weken waarin het meeste gebeurde thuis en nam hij die verantwoordelijkheid op zich.

Wat ik ook ontzettend moeilijk vindt is de rotzooi overal. Geen een kamer is meer vrij van troep alles staat anders dan dat ik het gewend ben. Voor veel mensen niet zo erg maar door mijn autisme hou ik van structuur. Mijn potjes boeken etc moeten allemaal rechtstaan. Mijn mini bieb normaal mijn veilige rustige haven werd onze woonkamer help rotzooi in mijn heiligdom. Ergens even rust pakken dat lukte dus niet zo goed. Dus ik raakte nog al overprikkeld.

Koken zonder keuken

Normaal kan ik goed ontspannen door lekker te koken. Maar uhm koken zonder keuken hoe doe je dat? Tja we hadden een oven en een crockpot. Maar voor veel gerechten die je daar in maakt is toch echt ook bereiden in de pan nodig van te voren. Je raadt het al de pizzatent, friettent en andere afhaal tentjes waren onze beste vriend.

Nu wil ik natuurlijk heel graag afvallen maar dat gaat op die manier niet. Iets waar ik erg van baalde en de pizza, pasta en friet kwamen ook al snel mijn neus uit. Daarnaast hadden we ook niet echt een gezellige plek om even lekker te eten. Dus meestal werd het even snel uit het vuistje opgegeten.

Lichamelijke ongemakken

Tja en dan naast mijn geestelijke overprikkelingen heb ik dan nog mijn lichamelijke ongemakken. Ik kreeg enorm veel last van mijn schouder/bovenarm (Heb ik nog) Hiervoor kreeg ik sterke ontstekingsremmers maar die doen eigenlijk niet zoveel. Nu probeer ik samen met de fysio de spieren in de arm weer wat losser te krijgen waardoor de pezen hopelijk minder vervelend gaan doen.

Mijn handen tja die blijven een lastig verhaal. Momenteel heb ik in mijn beide polsen last van vastlopende pezen Quervain noemen ze dat. Ik heb daarvoor eerst een erg vervelende prik gehad. Ik reageer daar altijd slecht op en krijg de eerste dagen altijd veel meer pijn. Maar die prik werkte niet. Gipsen hadden we al vaker gedaan en ook dat werkte niet. Dus moeten mijn handen geopereerd worden. De linkerkant is inmiddels gedaan en aan het herstellen. Maar rechts komt er dus ook nog aan.

Mijn hartslag is nog steeds enorm hoog zodra ik een dag mijn betablokkers vergeet. Helaas weten we niet zo goed waar dit vandaan komt want mijn hart is verder gezond. Vervelend is het wel want met de betablokkers voel ik me net een 100 jarige oma.

Je kan dus wel stellen dat ik mijn lijf op dit moment enorm bui ben. Ik wil het liefst helpen mijn huis poetsen en inrichten maar heel veel kan ik op dit moment dus niet.

Was alles dan piep?

Nee, zeker niet ik besef maar al te goed hoe gezegend ik ben met een fijn dak boven mijn hoofd, een lieve vriend en katten, mijn familie en vrienden. Maar zeker ook de mensen die ik online ontmoet. Zo stond er met mijn verjaardag opeens een auteur voor de deur. Zij had een actie opgesteld waarbij ze met 39 auteurs geld hadden ingezameld om voor mij een kitchenaid te kopen! Deze wilde ik heel graag hebben zodat ik kon blijven bakken zonder pijn in mijn handen. Zeg nou zelf hoe bijzonder is zo’n kado van mensen die jou alleen kennen van je blog en het online contact.

Daarnaast heeft mijn vriend zijn baan nog steeds, kunnen we makkelijk onze maandelijkse boodschappen doen en hebben we ons huis om kunnen toveren in ons paleis. Heb ik al mijn boeken nog om me heen die me ontspanning bieden en troost op dagen dat ik veel pijn heb. Ik ben dan ook vooral dankbaar en probeer alles altijd vanuit het positieve te bekijken.

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***