Een achtbaan aan emoties

Hallo lieve lezers van Bookstamel, Ik vindt het wel weer tijd voor een update over hoe het nu met mij gaat! Ik kan je in elk geval alvast verklappen dat de afgelopen 2 weken bestond uit een achtbaan aan emoties. Ik zal jullie hieronder meenemen naar alle gebeurtenissen van de afgelopen weken.

In de blog wat een ellende eindigde ik met het feit dat ik hoopte dat na de tandarts de ellende op het gebied van mijn lijf eens zou ophouden. Tja jullie raden het vast al dat was mis gedacht. Want net op het punt dat ik was opgeknapt van de wortelkanaal behandeling kreeg ik opeens mega erge pijn in mijn duim uit het niets. Nu zijn mijn handen natuurlijk wel echt mijn zwakke plek maar dit was wel een portie meer pijn! Dus besloot ik het ziekenhuis te bellen. Gelukkig kon ik de volgende dag al bij mijn vaste arts terecht.

Wat bleek de pees in mijn duim was ontstoken en vastgelopen in zijn kantrolletje. Ik kreeg een flinke spuit met antibiotica. Tja die angst voor prikken word op deze manier wel steeds minder. Nu is het afwachten of de pijn weg gaat anders word het helaas een kleine operatie. Ik moet sowieso over 6 weken terug komen om te kijken hoe het met me duim gaat.

De hypotheek is rond!

Vervolgens kregen we goed nieuws! De hypotheek is rond en 12 augustus kunnen we er voor gaan tekenen. Dat betekend dat we het komende half jaar/jaar de verbouwingen aan ons huis kunnen gaan inplannen! Aan de ene kant heb ik hier ontzettend veel zin in. Aan de andere kant kijk ik echt op tegen alle rotzooi en drukte. Ik heb natuurlijk ASS dus ik hou van structuur en tja die is dan natuurlijk compleet weg! Maar ik kijk er super naar uit om eindelijk mijn droom keuken te krijgen. Een keuken met een groot fornuis waarop ik de heerlijkste gerechten kan maken.

Afgelopen week hadden we dan ook een afspraak met een keukenboer en daar zijn we erg positief over. Als de werkzaamheden starten ga ik jullie natuurlijk meenemen in de verbouwing.

Fysiotherapie

Verder had ik gisteren mijn eerste afspraak bij een nieuwe fysiotherapeut. Deze afspraak had ik gemaakt omdat ik natuurlijk zoveel last heb van de spanning in mijn kaak en nek. Wat ben ik blij dat ik een afspraak bij deze fysio heb gemaakt. Deze man bleek namelijk veel verstand te hebben van mensen met langdurige pijnklachten waaronder mijn HMS en Fibromyalgie vallen. Van plaats allerlei oefeningen te geven of te masseren legde hij me van alles uit over waar pijn vandaan komt en hoe je dat kan verminderen. Hij gaf uitleg over Dim’s en Sim’s heel erg interessant. Ik heb dan ook besloten om met deze fysiotherapeut aan de slag te gaan met Dim’s en Sim’s en mindfulness om te kijken of dit mijn leven kan gaan veranderen. Deze therapeut gaf mij dus weer een sprankje hoop voor de toekomst.

Trauma therapie

Daarna ging ik met mijn moeder naar mijn Trauma therapie zodat mijn vriend bij haar kon gaan klussen. Ik ging zoals gewoonlijk alleen naar binnen want trauma verwerking is natuurlijk iets dat je zelf moet doen. Echter daar kreeg ik dus slecht nieuws. De autisme afdeling waar ik zit heeft te horen gekregen dat ze opgeheven gaan worden. Dat bekent dus dat ik mijn vaste behandelplek waar ik me net zo thuis voelde moet gaan verlaten. Op dat moment klapte ik dicht en besloot ik om mijn moeder er toch maar even bij te halen. Tja dan ben je 38 en blijk je toch niet zonder je moeder te kunnen.

Ik had eigenlijk twee keuzes ik kon naar Oss over gaan of ik kon proberen om mee te gaan naar de instelling waar mijn vaste therapeut naar toe gaat. Bij Oss had ik eerder een slechte ervaring en geen vertrouwen in de begeleiders dus besloot ik om met mijn therapeut mee te gaan. Maar dat betekend wel dat ik eerst bij mijn huidige plek alles moet afsluiten. Vervolgens moet ik weer een nieuwe verwijsbrief halen bij mijn huisarts. Dan kan ik me aanmelden bij de nieuwe instelling. Dan moet er weer een nieuwe intake komen en kom ik weer op een wachtlijst. Hier gaan dus wel een paar maanden tussen zitten. Ik baal daar echt enorm van want ik was net grote stappen aan het maken en voelde me daar goed op mijn plek!

Maar goed het is wat het is we kunnen het toch niet veranderen en ik sta wel achter de keus die ik nu heb gemaakt. Dus dan maar iets langer de tijd nemen voor dit traject.

Zoals jullie lezen waren er dus positieve en negatieve momenten. Maar het beste nieuws is dat ik me weer een beetje mens voel! Op de peesontsteking na.

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***