Wat een ellende

Hallo lieve lezers van Bookstamel, Ja ik weet het momenteel is het hartstikke stil en rustig op mijn blog. Maar ik ben er nog hoor! Alleen waren de afgelopen weken een bende van ellende aan elkaar. Maar ik geloof dat het sinds het begin van deze week op donderdag en vrijdag na weer langzaam aan de goede kant op gaat. Ik zal jullie er alles over vertellen in onderstaande blog.

Hoe het allemaal begon.

Het begon zoals de meeste van jullie allemaal al weten met de verschrikkelijke krampen in mijn nek. Er was niet echt een verklaring voor en het werd gegooid op teveel stress. Inmiddels moet ik bekennen dat dit wel deels klopt want elke keer als ik in een stressvolle situatie kom zoals met mijn trauma verwerking dan speelt dit enorm op. Maar goed het was al lang geleden dat mijn bloed was onderzocht en omdat ik toch ook uitval verschijnselen heb besloten we om toch ook maar mijn bloed te gaan laten nakijken. Dus ik maakte daar een afspraak voor maar toen werd ik goed ziek. Snotteren aan alle kanten keelpijn ik was totaal gevloerd. 3x een corona test gedaan die gelukkig allemaal negatief waren maar het bloedprikken mocht toen niet.

Afgelopen maandag was het dan zover

Ik voelde me iets fitter en mocht bloed gaan prikken! Nu ben ik als de dood voor spuiten dus ik zag er enorm tegen op. Maar in het ziekenhuis was ik gelukkig al snel aan de beurt. Hoewel ik dit keer aardig rustig kon blijven verliep het niet geheel soepel. Mijn aders hadden namelijk besloten om net op dat moment in beide armen verstoppertje te gaan spelen. Uiteindelijk lukte het een tweede verpleegkundige om mij te prikken maar toen wilde mijn bloed er niet goed uitlopen. Het druppelde heel langzaam dus waren ze bang dat er opnieuw geprikt moest worden (Dit zou niet voor het eerst zijn) maar er kwam gelukkig net genoeg uit.

De uitslagen van de bloedtest waren super! Alles zag er super gezond uit alleen mijn cholesterol was wat aan de hoge kant. Maar nog binnen de marges. Toch gaan we daar de komende maanden natuurlijk goed opletten. Ook knapte ik een klein beetje op en kon ik af en toe weer een klein beetje opblijven of wat in huis toen.

En toen

Toen kreeg ik kiespijn. Alsof ik de afgelopen 2 jaar nog niet genoeg op de proef was gesteld. De kiespijn werd steeds erger en ik besloot om de tandarts te bellen. Ik kon alleen op dat moment terecht want de volgende dag zaten ze vol. Natuurlijk was Martijn werken en kreeg ik niemand te pakken. Maar mijn lieve buurvrouw wilde mij wel even na de tandarts brengen.

Echt jongens ik heb al jaren mega erge angst voor de tandarts en door corona was het 2 jaar geleden dat ik geweest was. Daar lag ik dan in me eentje te wachten op het vonnis van de tandarts en die was niet mals. Het werd trekken of een wortelkanaalbehandeling. Normaal gaat mijn moeder altijd mee om mij te steunen Jup ik weet het erg he dat je op je 38ste niet alleen naar de tandarts durft. Maar goed me moeder was er niet en ik moest toch van de pijn af. Ik besloot om dan maar die wortelkanaal behandeling te nemen. Dus de tandarts (Wat trouwens echt een hele lieve vrouw is die je gerust weet te stellen) besloot me eerste te verdoven en dan kon ik even na de toilet. Want tja van de spanning moet ik altijd heel nodig plassen.

De verdoving ging wonder boven wonder eigenlijk heel erg goed. Ondertussen appte mijn moeder terug ik vertelde dat ik een wortelkanaal kreeg en ze vroeg waar. Binnen 5 min stond ze bij de tandarts binnen om mij te steunen en dat was maar goed ook. Want alhoewel ik een stuk rustiger was als normaal raakte ik op een gegeven moment wel in paniek. Omdat ik een soort blauwe rubberen lap over me mond kreeg. Toen kwam de stik angst van de afgelopen weken enorm naar boven. Tja gelukkig had ik me moeder die wat kletste en me wist af te leiden en al met al stond ik een drie kwartier later bibberend buiten en heeft mama me naar huis gebracht.

Is het nu over met de ellende?

Nou was het maar zo’n feest. Vanochtend toch maar even langs de spoed gegaan omdat ik veel pijn in me kies kreeg. Maar dat scheen helaas wel eens te gebeuren en moet binnen drie dagen weer verdwijnen. We wachten het af ik moet sowieso dinsdag weer even langs me eigen tandarts voor controle en de 22ste moet ik terug voor deel 2 van de behandeling die een uur gaat duren. Daarnaast loopt mijn trauma therapie gewoon door en moet ik in september weer terug voor mijn hand om een datum voor een operatie te plannen. Maar niet alles is alleen maar dikke ellende! Want ik voel me weer iets meer mens dus kan ik weer langzaam aan lekker aan mijn blog gaan werken en de facebookgroep Boeken van Nederlandse en Vlaamse auteurs. Verder is mijn vriendje de 15 jarige en dat moeten we natuurlijk ook vieren. En we zijn natuurlijk nog volop bezig met de hypotheek en de verbouwplannen ik hoop jullie hier volgende week meer over te kunnen vertellen!

Liefs, Melanie