Trauma verwerking: Tegen een muur op lopen

Hallo lieve lezers van Bookstamel, Toen ik jullie vertelde dat ik was begonnen aan een therapie om mijn trauma’s te verwerken werd ik gevraagd of ik zo nu en dan een blog wilde plaatsen hoe het daar mee gaat. Nu ben ik hier inmiddels een weekje of 6 mee bezig en vond dat het tijd was voor een update.

De eerste sessies

De eerste paar sessies verliepen eigenlijk zonder problemen. We gingen nog niet heel diep in op de trauma’s maar ik leerde veel over mijn angsten. Zo leerde ik dat je niet kan flauwvallen als je een paniekaanval hebt omdat dan letterlijk je bloeddruk om hoog gaat. Dat flauwvallen is nou net mijn grootste angst als ik een paniek aanval heb. Maar ook leerde ik realistisch kijken naar mijn angsten. Want hoe groot is de kans dat de dingen waar ik bang voor ben ook echt gebeuren. En als ze dan echt gebeuren wat is dan eigenlijk mijn doem scenario en is dat wel zo erg mocht die uitkomen.

Natuurlijk kreeg ik daarvoor ook huiswerkopdrachten mee en ik ging vol goede moed aan de gang. Ik merkte ook echt dat ik stappen aan het zetten was.

Een stapje te ver

Ook mijn therapeut zag dat ik stappen maakte en werd daar erg positief door. Zo positief dat hij mij opeens overviel met het uitproberen van emdr therapie. Deze therapie is in het verleden al fout gegaan bij mij dus ik was er op dat moment letterlijk nog niet klaar voor. Maar goed ik probeerde het maar en toen gebeurde het ik liep letterlijk tegen een grote muur aan die alles blokkeerde. Een muur waarvan ik letterlijk misselijk werd en kei hard van weg wilde rennen. Daarna ging ik een midweekje weg en ging alles eigenlijk prima.

Tot ik die vrijdag thuis kwam en weer naar therapie zou moeten gaan. Ik werd misselijk kreeg hoofdpijn en mijn hele lichaam kwam in verzet. Nou het verhaal van de spierspanningen etc hebben jullie allemaal al kunnen lezen. Mijn hele lichaam kwam in opstond. Deels door mijn hms en fibromyalgie maar die worden getriggerd door de spanning en de stress. Al met al stortte ik gewoon letterlijk in ik kon niet meer ik was op. Zo voel ik me momenteel eigenlijk nog steeds. Mijn hele lichaam doet pijn, ik heb keelontstekking ben goed verkouden en mijn spieren blijven te gespannen. Morgen moet ik voor de zekerheid bloedprikken om te kijken of er geen onderliggende ziekte is. Maar zowel mijn huisarts als mijn therapeut vermoeden dat dit een nogal heftige reactie op de therapie is.

Tja echt tijd dus om hier aan te gaan werken want dit gevoel is echt rot! Aan de andere kant schreeuwt alles in me ho stop ho die muur wil je niet over stop er maar mee. Maar naar een goed gesprek afgelopen vrijdag waarin mijn therapeut ook aangaf dat hij te snel was gegaan. We goede afspraken hebben gemaakt over hoe we het gaan aanpakken en ik weer wat vertrouwen terug heb. Heb ik besloten om door te zetten. Al gaan we het wel op een iets rustiger tempo doen zodat het goed is vol te houden.

Ik hoop dat ik aan het einde van de week weer wat ben opgeknapt en langzaam aan weer wat meer online kan zijn om op jullie lieve berichtjes te reageren en weer lekker ontspannen wat aan mijn blog te werken.

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***