Interview met Lucy Neetens

Hallo lieve lezers van Bookstamel. Vandaag is het weer tijd voor een interview met Lucy Neetens. Lucy heeft 34 jaar gewerkt als verpleegkundige. Maar na de 34 jaar vond ze het tijd om haar schrijversambities op de voorgrond te plaatsen. Ze nam ontslag bij het ziekenhuis en sindsdien schrijft ze kinderboeken en korte verhalen. Maar sinds kort is daar haar aller eerste roman Een blauwe blik bijgekomen! Tijd dus om eens wat meer te gaan ontdekken van deze auteur.

Je bent begonnen als auteur met het schrijven van kinderboeken. Waarom koos je juist hier voor?

Omdat twee mensen (op verschillende plekken en verschillende tijden) zeiden dat mijn werk hen een beetje deed denken aan het werk van Annie M.G. Schmidt. Toen dacht ik, misschien moet ik dan beginnen met een kinderboek schrijven. Zo ontstond Kaggeli Darius; een boek met korte versjes over een mannetje dat in een brievenbus woont (voor kinderen van 3 tot 7 jaar). Ik vond het schrijven van dat kinderboek zo leuk, dat er ook nog een deel 2 en een deel 3 zijn gekomen.

Toch was het een droom van je om ooit eens een roman te schrijven. Die droom is nu uitgekomen met Een blauwe blik dat onlangs bij Godijn Publishing debuteerde. Hoe ben je bij deze uitgeverij terecht gekomen?

Toen ik in 2017 mijn overstap maakte van kinderboeken naar korte verhalen, volgde ik een schrijfcursus in een centrum voor kunst- en cultuureducatie in mijn woonplaats Hoorn. Deze cursus werd gegeven door Elly Godijn van Godijn Publishing. Daarna heb ik bij deze uitgeverij meegeschreven aan diverse verhalenbundels. En nu dus een roman.

En waarom wilde je ook graag eens een roman schrijven?

Eigenlijk was dat wat ik het eerst wilde. Maar die stap leek zo groot. Ik ben dus als het ware stapje voor stapje (via de kinderboeken en de korte verhalen) naar het schrijven van deze roman toegegroeid.

Je schrijft naast boeken ook korte verhalen wat is het grootste verschil tussen het schrijven van een boek en een kort verhaal.

Je bent langer bezig.

Eerlijk gezegd zijn er voor mij niet zo veel verschillen. Ik schrijf nogal kriskras. Hoofdstuk 26. Hoofdstuk 17. Hoofdstuk 4. Hoofdstuk 12. Zo ongeveer. En elk hoofdstuk is dan eigenlijk ook een soort van kort verhaal.

Wat vind je zelf het fijnste om te schrijven?

Ik vind het allemaal leuk. Na het schrijven van mijn Kaggeli Darius boeken was ik een beetje bang dat ik het element “spelen” – zo voelde voor mij het maken van die boeken – zou gaan missen, maar ik speel nog steeds. Tegenwoordig zie ik vooral het research doen als spelen (hoewel het in principe natuurlijk een serieuze bezigheid is). Research doen voelt vaak als spoorzoeken en je stuit daarbij regelmatig op de meest onverwachte en prachtige schatten.

Waar komt de inspiratie voor je verhalen vandaan?

Mijn inspiratie komt overal vandaan. Van in de buitenlucht vertoeven en je zintuigen goed de kost geven. Van ontmoetingen. Van een enkel mooi woord dat je in een krantenbericht tegenkomt. Van een plaatje dat ontroert. Vaak begint het met iets heel kleins. En de meeste inspiratie komt tot mij als ik alleen ben (blijkbaar kan ik me er dan beter voor openstellen).

Over welk onderwerp zou je graag eens een verhaal willen schrijven?

Oei, dat vind ik een moeilijke vraag. Meestal komt een verhaal tot mij en is er van tevoren niet per se een willen. Misschien over een Yopper (Young Onset Parkinson); iemand die voor zijn vijftigste de diagnose Parkinson krijgt. Daar las ik onlangs een artikel over. Het woord Yopper (kende ik niet) triggerde me. Ook vind ik het leuk om verhalen te schrijven waarin een ding de hoofdpersoon is. Ooit schreef ik een verhaal over een paarse, bovenste bikinihelft. Zo leuk om te doen!

Een blauwe blik gaat over een jonge vrouw die ernstig ziek is. Met dit verhaal wil je vooral laten zien dat de liefde van naasten een medicijn kunnen zijn. Waarom vond je het zo belangrijk om dat te laten zien?

Omdat de kracht van aandacht en liefde nog (te) vaak onderbelicht blijft.

Je hebt zelf natuurlijk jaren lang als verpleegster gewerkt was het soms moeilijk om je werk niet mee naar huis te nemen?

Voor mij was dat onmogelijk. Ik kon die scheidslijn niet zo duidelijk trekken. Dat vond ik ook niet erg. Ik kon het wel ver genoeg van me afzetten.

Ik heb zelf helaas vaak in het ziekenhuis gelegen en naast mijn dierbare altijd veel steun gehad van de verpleegkundige. Is het moeilijk om mensen die bijvoorbeeld net een zware operatie hebben gehad te steunen?

Persoonlijk vond ik dat niet moeilijk. Integendeel. Dat stukje begeleiding vond ik het fijnste deel van mijn werk. De mens achter de ziekte zien. Helaas werd dat stukje begeleiding je door de steeds hoger wordende werkdruk soms ontzettend lastig gemaakt. Heel frustrerend.

Ben je momenteel al weer bezig met een nieuw verhaal of boek?

Ja. Ik ben bezig met een Godijntje (een verhaal van zo’n vijftienduizend woorden) en ik ben bezig met een tweede roman.

Kun je misschien in het kort vertellen waar Een blauwe blik overgaat? Zodat de lezers die het boek nog niet kennen het misschien wel kunnen gaan ontdekken.

Een blauwe blik is een verhaal over een jonge vrouw die de diagnose non-Hodgkin-lymfoom krijgt. Het verhaal gaat over haar vallen en weer opstaan. Over de mooie mensen om haar heen (o.a. een hartverwarmend zesjarig jongetje, een wijze zwerver, een nieuwe liefde en een hartsvriendin) die haar ieder op hun eigen manier helpen. Over de kracht van liefde. Over liefde als wapen in de strijd.

Wat heb je geleerd in de periode dat je nu schrijver bent?

Dat er in vrijwel alles een verhaal verborgen zit.

Wat zou je nog graag willen bereiken op het gebied van schrijven?

In het kader van denk groot en dromen mag? Dan zou ik graag zien dat mijn boek t.z.t. in iedere boekhandel van Nederland ligt te pronken.

Tot slot heb ik een aantal dilemma’s voor je welke kies je en waarom?

Voor altijd buiten leven of voor altijd binnen leven?

Buiten. Dat geeft toch een gevoel van vrij zijn.

Nooit meer kunnen horen of nooit meer kunnen zien?

Poeh! Dan kies ik voor nooit meer kunnen horen (en gebarentaal leren). Gevoelsmatig verandert er bij niet meer kunnen horen minder in mijn leven dan bij niet meer kunnen zien.

E-boek of papieren boek?

Papier. Het vasthouden. De omslag. De geur.

Lezen of schrijven?

Allebei. Mijn liefde voor schrijven begon met mijn liefde voor lezen.

Kinderboeken of boeken voor volwassenen?

Boeken voor volwassenen. Misschien omdat het schrijven daarvan meer van mij vergt. Die uitdaging is groter (en ik houd wel van een uitdaging).

Expeditie robinson of wie is de mol?

Wie is de Mol. Simpelweg omdat ik dat andere programma nog nooit heb gezien.

Eten zelf koken of eten bestellen?

Negenennegentig keer zelf koken en dan de honderdste keer eten bestellen.

Vrienden of familie?

Allebei. Goede vrienden zijn voor mij een soort van familie.

Makkelijk of moeilijk?

Moeilijk. Omdat ik dus wel van een uitdaging houd. En omdat je van moeilijke dingen groeit.

Dank voor dit interview, Melanie! En voor de lezers van Bookstamel; mochten jullie nog vragen hebben … Stel ze gerust, graag zelfs!

Hopelijk hebben jullie weer genoten van dit interview met Lucy Neetens. Mocht je nog vragen hebben voor Lucy plaats ze dan gerust als comment!

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***