Interview met Sterre Collins

Hallo lieve lezers van Bookstamel, Mei nadert alweer langzaam aan zijn einde. Dat betekend dat het dus ook weer tijd wordt om afscheid te gaan nemen van de auteurs van eigen bodem voor deze maand. Als eerste is het tijd voor het Interview met Sterre Collins alvorens we zeggen tot de volgende keer 🙂 Want een afscheid op bookstamel is natuurlijk niet voorgoed we gaan vast nog veel meer van deze leuke auteur horen. Mocht je nou denken wie was Sterre Collins ook alweer lees dan de blog waarin ik haar voorstel

Interview met Sterre Collins

Je las al vanaf jonge leeftijd! Waar komt je liefde voor lezen vandaan?

Mijn ouders lazen veel. Ik kan me de zondagen dat we alle vijf, mijn ouders, twee zussen en ikzelf, in de huiskamer zaten met een boek, nog zo voor de geest halen. Voor een film heb ik geen geduld. Ik kan mijn aandacht er moeilijk bijhouden. Bij een boek is dat anders. Je moet zelf beelden bedenken bij wat je leest en daarin kan ik me echt verliezen. Een boek kan je meenemen naar plekken waar je nog nooit geweest bent en je komt in situaties terecht waar je nooit in hoopt terecht te komen maar waar je stiekem wel nieuwsgierig naar bent. En lezen is enorm goed voor je woordenschat. Als ik een woord niet kende, zocht ik het op. Ook geloof ik oprecht dat veel lezen je een beter ontwikkelt mens maakt. Door te lezen, zeker boeken zoals ik ze schrijf, dwingt je, mensen te gaan begrijpen waar je in de eerste instanties nul begrip voor hebt. Ik denk dat dit de wereld een klein beetje mooier kan maken.

Sterre Collins is een pseudoniem waarom besloot je om deze jong adult onder een pseudoniem uit te brengen? (Deze hoef je natuurlijk niet te beantwoorden)

Ik vind het belangrijk dat er een duidelijk onderscheid is tussen mijn boeken voor volwassenen en die voor jongeren. Hoewel ik weet dat veel volwassenen ook YA lezen, en andersom, wil ik niet dat er een verkeerde verwachting wordt gewekt bij de lezer.

Hoewel mijn schrijfstijl als Sterre duidelijke overeenkomsten heeft met die van mijn andere alter ego en ook de onderwerpen maatschappelijk kritisch zijn, kies je voor een YA toch een iets andere toonzetting dan voor een boek voor volwassenen. Door voor Sterre Collins te kiezen, is het voor de lezer meteen duidelijk of deze te maken heeft met een YA of volwassen literatuur. Al durf ik wel te stellen dat de liefhebber van mijn volwassen boeken, zeker ook fan zal zijn van mijn boeken die ik schrijf onder Sterre Collins. En andersom.

Wanneer besloot je dat schrijven echt iets was wat je wilde gaan doen?

Na een moeilijke periode in mijn leven, bleek schrijven een goed middel te zijn om dit te verwerken. Deze hersenspinsels werden een boek dat zo goed ontvangen werd dat doorschrijven een logisch gevolg was.

Bonnie en Clyde waren de inspiratie voor jouw boek Verstoten. Waarom liet je jezelf juist door deze personen inspireren?

Eigenlijk begon het met een documentaire over vaders die hun kinderen niet meer mochten zien na een vechtscheiding. En hoewel ik dit intriest vind voor de betrokken vaders, heeft de houding van deze moeders ook invloed op hun kinderen. Deze kinderen groeien op met een beeld van hun vader dat slechts de visie van hun moeder is. Ze kunnen geen gebruik maken van hun recht, hun eigen visie op hun vader te vormen. Ik vind dat kwalijk.

Daarnaast hebben de Nederlandse Bonnie en Clyde, Antonio Marcos van der P en Enise Merve B, die in 2014 gewelddadig actief waren, me altijd geïntrigeerd. Hun pakkans was vele malen kleiner geweest als ze zich hadden opgesplitst maar ze bleven bij elkaar. Waarom? Ook is het zeldzaam, een liefdespaar dat samen zulke gewelddadigheden pleegt. Wat bewoog deze jonge mensen, wat was hun achtergrond, was er ergens in hun leven een moment geweest dat wij, als maatschappij, in hadden kunnen grijpen waardoor het niet zo verschrikkelijk fout was gegaan?

Al schrijvende aan Verstoten kwam deze belangstelling bijna als vanzelf in mijn boek terecht. Zo gaat het bij mij vaker. Ik begin met een plan maar al schrijvende gaat dat plan met mijn hersenen aan de haal en vormt zich een nieuw verhaal.

Haal je vaker je inspiratie uit verhalen van de mensen om je heen of personen die vroeger leefde?

Verhalen moeten voor mij herkenbaar zijn. Personages moeten meer zijn dan fictieve personen. Het moeten mensen zien naast wie je kunt wonen, waarmee je samen kunt leven, die je tegen kunt komen in je dagelijkse leven. Daarnaast is schrijven voor mij een kunstvorm. En kunst is op zijn mooist als het schuurt, wanneer het je tot nadenken zet. Goede kunst verandert jouw leven een heel klein beetje, ook al is dat slechts voor een moment. Het prikkelt je om naar iets in jezelf te gaan waar je liever aan voorbij gaat. Maar goede kunst verleidt je ook om te blijven kijken, ook al doet het een beetje pijn, juist omdat je voelt dat het meer is dan slechts een mooi beeld. Eigenlijk is goede kunst als het werkelijke leven; het doet soms pijn, maar die pijn bepaald je ontwikkeling. Mijn inspiratie kan dan ook niet anders dan zijn oorsprong vinden in de maatschappij. Want daar is echte kunst te vinden.

Heb je altijd al geweten dat je boeken voor Young adults wilde gaan schrijven?

Nee. Sterker, ik wilde het niet. Maar ik zat in een impasse. Ik had in één jaar tijd twee heftige boeken geschreven, corona deed zijn intrede, ik raakte zelf besmet en de wereld leek honderdtachtig graden te draaien. Sandra, mijn uitgeefster, kwam met het voorstel een YA te schrijven. Gaandeweg het gesprek begon het te kriebelen in mijn buik. Het plantje van plezier voor schrijven, dat ik altijd met me meedraag en dat volledig afgestorven leek te zijn, bleek toch niet dood en begon weer te groeien. Een YA was volledig buiten mijn comfortzone maar bleek enorm leuk om te doen. Ik ben dan ook erg blij met het resultaat van dit YA-debuut.

Je boek word uitgegeven door Hamley Books. Wat vind je zo fijn aan deze uitgeverij?

Sandra is naast uitgeefster ook een vriendin. Onze band gaat verder dan een zakelijke. En hoewel de uitgeverij van haar en haar vrouw is, is hij ook een beetje van de auteurs. We denken mee, worden serieus genomen in onze ideeën. Het is echt niet zo dat alles wat ik wens als auteur ook wordt doorgevoerd maar mijn inspraak is groot. Zeker als het mijn boeken betreft.

Hamley is dynamisch en niet bang om vernieuwend te zijn. Dat lijkt misschien niet bijzonder maar de boekenwereld is behoorlijk dogmatisch en conservatief.

In Verstoten is het hoofdpersonage 16 jaar oud. Hoe was jij als 16 jarig meisje?

Ik was wat eenzaam. Mijn zoon is nu ook 16 en ik herken veel van mezelf in hem. Misschien is eenzaam ook niet het goede woord. Het impliceert iets triest maar dat was niet zo. Maar ik was heel autonoom, wist donders goed wat ik wilde maar nog veel beter wat ik niet wilde. Voor mij was het belangrijker om eerlijk te blijven naar mezelf dan om maar leuk gevonden te worden, geen dingen te doen die ik niet wilde. Dat herken ik ook in hem.

Mijn zoon zit in de leerlingenraad, is lid van de klankbordgroep van zijn school, dat had ik vroeger ook wel gewild. Een stem hebben.

Daarnaast was ik gek op paardrijden. Ik had, net als mijn tweelingzus, een eigen paard. Maar anders dan bij haar, waar winnen voorop stond, ging het mij vooral om het plezier. Of ik nu eerste werd of laatste, het kleurde mijn wedstrijddag niet. Mijn ouders begrepen dat niet en het zorgde voor veel wrijving. Onlangs heb ik het daar nog met mijn moeder over gehad, dat het me verdriet had gedaan dat er meer aandacht ging naar mijn zus die echt niet altijd gezellig was op wedstrijden, wan je kunt nu eenmaal niet altijd winnen, en er vaak neerbuigend naar mij werd gekeken omdat ik zo onserieus leek te fladderen. Het was een goed gesprek waarin ze ook aangaf spijt te hebben daar zo weinig oog voor gehad te hebben. Dat heeft haar namelijk ook plezier ontnomen. Ze had meer kunnen genieten van een kind dat simpel geniet van het zijn, ongeacht hoe de situatie om haar heen is. Dan is het ook goed en is het uitgesproken. Ik denk dat ik als zestienjarige ook zo was. Ik had een duidelijke mening maar blijven hangen in mineur of negativiteit paste me ook toen al niet.

Lucy haar vader heeft het gezin verlaten. Hoe was de band tussen jou en je ouders?

We begrepen elkaar niet altijd. Maar dat wil niet zeggen dat ik een slechte jeugd of een slechte band met ze had. Er zijn wel momenten geweest dat het contact minder goed was. Daar stond tegenover dat mijn opa en oma naast ons woonden dus dat was een fijne uitvalsbasis.

Waar het vooral wrong was als ik keuzes maakte die mijn ouders niet begrepen maar waarvan ik wist dat ze goed voor me waren. Of waarvan ik wilde onderzoeken of ze goed voor me waren. Ik wilde niet dat ze voor de muur gingen staan. Wat ik wilde was dat ze me, zonder verwijten, een doekje voor het bloeden gaven als ik tegen die muur aan was gelopen. Dat zal niet altijd makkelijk zijn geweest voor ze.

Maar al met al was het goed. Mijn ouders hebben fouten gemaakt, maar het zijn mensen. Aan de andere kant waren ze er ook altijd, bijna altijd, als ik het nodig had. Onze band werd sterker toen mijn vader ziek werd en de tijd tot aan zijn dood is me dierbaar. Toen hoorde ik dat ze ook trots op me waren, gaven aan dat ze mijn autonomiteit vaak onterecht als kilte hadden gezien, gingen ze waarderen dat ik niet altijd de antwoorden gaf die ze leuk vonden maar dat het wel eerlijke antwoorden waren en dat ik ze ondanks die antwoorden, ze wel zelf hun keuzes liet maken zonder hen daarom te veroordelen.

Het heeft geen zin je ouders te blijven beoordelen om de fouten die ze gemaakt hebben. Je maakt je leven een stuk leuker als je de meeste waarde geeft aan het feit dat ze van je houden, met al hun kwaliteiten en al hun tekortkomingen.

Wat vond je het moeilijkste aan het proces van verhaal in je hoofd naar het boek Verstoten dat nu overal in de winkels ligt?

Ik vond niet zoveel moeilijk eigenlijk. Schrijven is voor mij een fijn proces waar ik van geniet. Ik geloof er ook heilig in dat genieten van het schrijven noodzakelijk is. De lezer zal merken wanneer de schrijver niet heeft genoten van het schrijven aan het manuscript.

Veel schrijvers vinden de recensies het moeilijkst, denk ik. Zelf heb ik daar minder last van. Natuurlijk is het leuk wanneer je alleen maar lovende woorden krijgt, maar dat is niet realistisch. Je kunt niet voor iedereen het beste boek schrijven. Wat ik wel lastig vind zijn oneerlijke recensies. Je hebt valse mensen die een slechte recensie schrijven, zonder je boek gelezen te hebben, omdat je een keer op Facebook bijvoorbeeld, iets hebt geschreven dat ze niet bevalt. Of omdat jouw boek beter scoort dan het boek van de auteur die ze hun vriendje noemen. Dan gaan ze jouw boek omlaag halen om het boek van het vriendje gemiddeld hoger te laten scoren. Maken daar zelfs accounts voor aan om dat vaker te kunnen doen. Mensen die de persoon niet los kunnen zien van het product. Dat vind ik lastig en daar kan ik echt even ziek van zijn. Maar heel snel komt dan bij mij weer naar boven dat dit eigenlijk gewoon hele zielige mensen zijn met normen en waarden waar ik niks mee kan en waar elke minuut die ik aan ze besteed, verloren tijd is.

Vind je het spannend wat de lezers van je boek gaan vinden?

Natuurlijk. Maar wel een gezonde spanning. Het allerbelangrijkste vind ik of ikzelf tevreden ben met wat ik uiteindelijk in de winkel laat leggen. Wanneer er in de recensies een gemene deler is qua kritiek moet ik daar wat mee, zo realistisch ben ik wel. Maar ik kan niet iedereen plezieren.

Ook zegt het niet altijd alles over de verkoopcijfers. Zonder arrogant te zijn, scoren mijn boeken die ik onder mijn andere naam schreef, aanzienlijk beter dan de boeken van bijvoorbeeld Saskia Noort. Maar ik weet ook honderd procent zeker dat zij beter verkoopt. Dat is eigenlijk niet eerlijk. Maar echt naam maken in de boekenwereld is moeilijk en wordt niet makkelijker. Dus, als de lezer vindt dat mijn boeken minstens dezelfde aandacht verdienen als die van Saskia Noort, wordt dan mijn ambassadeur en prijs ze overal, ook bij je lokale boekhandel of bibliotheek, de hemel in .

Je houdt van verhalen die de lezers aan het nadenken zetten. Waarom vind je het zo leuk om dit soort verhalen te schrijven?

Ik ben niet van de small talk. Nooit geweest. Dat geneuzel op verjaardagen over de aanbiedingen bij de Albert Heijn of de witte en de bonte was, verschrikkelijk. Ook toen ik 16 was en uitging; die meiden die uren aan de bar konden praten over jongens en de kleur van de lippenstift, of die alle voorbijgangers keurden als vee op de markt, wat voelde ik me daar een buitenstaander bij. Waarschijnlijk ben ik gewoon niet goed in gesprekken die lekker makkelijk zijn. Ik raak snel verveelt daarin. Of het een tekortkoming is of een kwaliteit, daar ben ik nog niet over uit.

Is er een persoon of thema waar je nog graag ooit een boek over zou willen schrijven?

Zolang het een thema is dat schuurt, een taboe, dan schrijf ik erover. Ook als het om mensen gaat waar een oordeel over is, iemand waar door de maatschappij al een mening over is gevormd slechts op grond van roddel en achterklap en misschien wat, gekleurde, feiten, dan is het mijn man. Of vrouw.

Zou het je leuk lijken om ook een Young adult fictie te schrijven die gebaseerd is op ware gebeurtenissen? Dus een beetje een mix tussen fictie en non fictie.

Jawel. Maar wel onder die voorwaarde dat de regie bij mij blijft liggen. De non-fictieve persoon krijgt zeker inspraak maar ik heb het eindoordeel. Ik weet wat werkt en wat niet werkt. Dat klinkt vast arrogant maar een patiënt moet je ook niet zelf zijn blinde darm laten verwijderen.

Op welke plek schrijf je graag aan je boeken?

Ik heb een eigen schrijfkamer met mijn bureau onder het raam. Zo blijf ik al schrijvende toch onderdeel van de wereld. Tenslotte spelen mijn verhalen zich daar ook af.

Kun je in het kort aan de lezers van bookstamel vertellen waar Verstoten overgaat?

Lucy is een rustige, wat onzekere zestienjarige. Haar vader heeft zijn gezin verlaten toen Lucy drie jaar was en sindsdien woont ze samen met haar moeder, Carleen.

Als ze de oudere Fraser ontmoet, steunt hij haar in haar zoektocht naar antwoorden over haar vader, die volgens haar moeder niets waard was. Maar is Fraser wel de man die hij lijkt?

Verstoten gaat over verliefd worden en over verliezen. Over pijn en geluk. Over keuzes maken op weg naar volwassenheid. Over kiezen voor jezelf en jezelf verliezen.

Wat zou je nog graag willen bereiken in je leven?

Als het over schrijven gaat dus de nieuwe Saskia Noort. En daarna J.K. Rowling. Ambitieus? Zeker. Maar zonder ambitie komt niemand ver.

Is er iets dat je nog graag tegen de lezers van Bookstamel zou willen zeggen?

Lees mijn boeken. En als je vindt dat mijn ambitie dichterbij moet komen, wees dan mij ambassadeur .

Maar vooral, gun jezelf regelmatig de tijd om te verdwalen in een boek.

Tot slot heb ik een aantal dilemma’s voor je welke kies je en waarom?

Lezen of schrijven?

Schrijven. Al zou ik ook zonder lezen, heel ongelukkig worden. Het is als eten en drinken. Je kunt wel al je eten tot en smoothie malen maar uiteindelijk ga je het kauwen missen.

Een klein huisje met een grote tuin of een groot huis met een kleine tuin?

Een klein huisje met een grote tuin. Slechts een balkon hebben bijvoorbeeld zou me enorm claustrofobisch maken. Ik heb ruimte nodig, letterlijk en figuurlijk, en de vrijheid om naar buiten te gaan zonder weg van huis te zijn. Binnen maak ik het wel knus. Daar is veel ruimte niet persee noodzakelijk voor.

Een hond of een kat?

Daar kies ik niet tussen. Ik ben gek op dieren en in een huis waar het goed leven is, leeft voor mij ook minimaal één hond en één kat.

Uit eten gaan of lekker zelf koken?

Uit eten gaan. Bij het idee alleen al dat ik moet koken, word ik bloedchagrijnig. Ik kook dan ook zelden.

Fietsen of wandelen?

Wandelen. Ik heb astma en woon tussen de rivieren. De dijken opfietsen laat me voelen als een hoogbejaarde wanneer de zeventig-plussers me vrolijk voorbij fietsen.

Een bos tulpen of een mooi plantje?

Tulpen zijn mijn lievelingsbloemen. Mijn bruidsboeket bestond slechts uit één soort tulp. Loeizwaar maar prachtig.

Een computer of de tv?

De televisie. Hoewel je op je computer ook programma’s kunt kijken val je nergens zo lekker in slaap als op de bank met een dekentje voor de televisie.

Expeditie robinson of wie is de mol?

Ik vind beide programma’s het toppunt van saaie televisie. Expeditie Robinson heb ik ooit gekeken omdat mijn nichtje, Elle van Rijn, meedeed maar ik dankte God op mijn blote knieën dat ze er best snel weer uitlag. Misschien zorgt deze uitspraak nu voor een familievete en ik vond het zeker niet leuk voor haar maar ik kon eindelijk weer leuke tv kijken.

Een goed boek of een muziekje luisteren?

Een goed boek. Ik ben gek op stilte.

Hopelijk hebben jullie weer genoten van dit interview met Sterre Collins. Ik vond het in elk geval super leuk om Sterre te mogen interview.

Liefs. Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***