Interview met Kim ten Tusscher
Hallo lieve lezers van Bookstamel, het leek me leuk om deze maand eens een lees marathon te doen. Een hele serie te lezen in een maand. Ik heb besloten om dit te gaan doen met De vertellingen van de ondergang serie van Kim Ten Tusscher. Bloed het eerste deel in deze serie las ik al eerder. Dus blijven Macht, Vuur 1 en 2 en Blind over. Nu zul je denken vier boeken dat red je makkelijk. Maar geloof me de boeken van Kim zijn lekker dik dus deze zullen me naast de blogs van eigen bodem compleet in beslag nemen. Maar het word tijd om ze te lezen want Kim is druk bezig met het schrijven van Storm. Maar goed omdat ik dus deze maand en volgende maand een Kim Marathon doe vonden Kim Ten Tusscher en ik het wel zo leuk om samen ook nog een interview te doen! Tijd dus voor een interview met Kim ten Tusscher.

Interview met Kim Ten Tusscher:
Zo Kim dat is lang geleden vertel hoe gaat het met je?
Ja, dat is inderdaad alweer een tijdje geleden, maar het is altijd fijn om op jouw blog te gast te zijn. Het gaat goed. Ik ben lekker druk met de afronding van Storm en daarnaast gaat alles ook gewoon z’n gangetje.
Jouw schrijf carrière begon met een droom. Had je toen ooit verwacht dat je nu 11 boeken op je naam zou hebben staan?
Oh nee, absoluut niet. Tot ik Hydrhaga schreef, was ik eigenlijk helemaal niet met schrijven bezig. Ik wilde kostuummaker worden voor fantasy films. Dat ik zo verslaafd zou raken aan het schrijven was echt een complete verrassing, maar wat ben ik blij dat ik dit heb ontdekt. Ik zou nu niet meer zonder kunnen.
De nacht dat Muireal stierf is het enige korte verhaal dat je ooit hebt geschreven. Kunnen we dus wel stellen dat je het makkelijker vind om een dik boek te schrijven dan een kort verhaal?
Haha, dat heb je helemaal goed. Korte verhalen zijn echt niet mijn ding. Een verhaal is altijd omvangrijker dan ik in eerste instantie denk. Dat dit een kort verhaal is geworden, komt doordat het bij de rest van mijn wereld hoort. Eigenlijk is het een soort proloog van Jager en Prooi.
Het korte verhaal van Kim kun je hier lezen.
Zo ja wat maakt het schrijven van een kort verhaal dan zo moeilijk voor jouw?
Ik ben veel te nieuwsgierig, denk ik. Ik stel mezelf tijdens het schrijven constant vragen. Wie is deze persoon eigenlijk? Hoe zit dit stukje geschiedenis dat ik nu prijsgeef? Wat zit er achter die bergen? En dan ontdek ik weer allemaal nieuwe, interessante zaken waardoor een verhaal groeit en groeit.
Wat ook niet helpt, is dat ik verhalen verkeerd inschat. Bij Storm dacht ik ook: iedereen is nu op de plek waar ze moeten zijn, dus nog even dit en dit en dan kan de finale plaatsvinden. Maar ondertussen moet er nog heel wat worden uitgepraat en is het ook handig dat ik de technieken achter het strijdplan uitleg, want hoe werkt die magie nu eigenlijk? En dan loopt het aantal pagina’s weer op.
Je zou denken dat ik het na elf boeken beter zou kunnen inschatten, maar nee. Eigenlijk zou de Vertellingen van de Ondergang een trilogie worden, toen werden het vier boeken, daarna moest Vuur gesplitst worden, want te dik om te drukken en uiteindelijk is het een serie van vijf dikke pillen geworden. Gelukkig klagen de lezers daar niet over. Die zijn vooral blij dat er nog meer te lezen is.
Hoelang ben je bezig met het schrijven van een compleet boek?
Als ik al met een serie bezig ben, doe ik meestal een jaar over ieder deel. Als ik met een nieuwe serie start, zit er wat meer tussen. Met Blind en Storm loopt het trouwens wat anders. Over Blind heb ik ongeveer anderhalf jaar gedaan. Mijn vader werd namelijk ernstig ziek en is uiteindelijk begin vorig jaar overleden. Storm komt juist weer binnen een jaar uit.
Eigenlijk schrijf ik best snel, want het zijn geen dunne, simpele boekjes die ik schrijf. Aan de andere kant verdoe ik heel veel tijd door mijn chaotische manier van schrijven. Lang niet alles wat ik bedenk, komt ook in het uiteindelijke boek. Dus in een jaar tijd schrijf ik nog veel meer dan wat jullie uiteindelijk te lezen krijgen.
Ik heb het geluk dat ik bijna al mijn tijd aan schrijven (en alles wat daarbij komt kijken) kan besteden. Ik werk nog 8 tot 12 uur per week bij de AH to Go en verder ben ik hier mee bezig.
Wat vind je eigenlijk het moeilijkste van het proces van verhaal in je hoofd naar boek in de winkel?
Waar ik tijdens Storm enorm tegenaan ben gelopen, is het uit handen durven geven van het verhaal. Ik ben een perfectionist én ik vind het heel lastig om hulp te vragen. Ik moet altijd alles alleen kunnen opknappen. Eigenlijk moet een verhaal al bijna klaar zijn, wil ik het aan anderen laten lezen.
Ik heb eerder ook wel met proeflezers gewerkt, maar die kregen altijd al een heel gepolijst verhaal. Bij Storm ging dat anders. Pam en Kirsten hebben soms hoofdstukken gekregen die nog nauwelijks waren uitgewerkt of waarvan ik wist dat er van alles mis mee was. Oh, wat vond ik dat erg. Dan zit ik dus echt te denken: wat zullen ze wel niet van me vinden? Ik val nu wel heel erg door de mand.
Maar het was nodig om juist feedback te krijgen op het overkoepelende verhaal. Ik wilde theorieën uittesten en zien hoe sommige ontwikkelingen zouden landen voor ik alle details ging uitwerken. Maar ik ben mezelf dus wel vaak tegengekomen.
Ik ben trouwens enorm blij dat ik het zo heb gedaan. Het was heerlijk om met anderen te kunnen brainstormen over ideeën en het verhaal is er ontzettend veel beter van geworden. Maar ik moet mezelf regelmatig vertellen dat het nu niet een minder knappe prestatie is die ik heb geleverd, omdat ik het niet alleen heb gedaan. Echt, zo stom hoe ik soms kan denken.
Nu een misschien wel heel gemene vraag maar welk personage uit al je boeken is je favoriet en waarom?
Gemene vraag? Wat denk je van onmogelijk? Mijn personages zijn allemaal zo anders en (bijna) allemaal leuk op een eigen manier. Gaaf om over te schrijven, interessant om de ontwikkeling die hij of zij doormaakt of gewoonweg lief.
Maar op dit moment is Nealyn toch wel favoriet. Zij is een van de belangrijkste personages van de laatste delen van de Vertellingen van de Ondergang. Ze is niet menselijk en daarom zo leuk om over te schrijven. Regels die iedereen in de samenleving snapt, gaan totaal langs haar heen en dat levert lekker ongemakkelijke situaties op. Daarnaast is ze ook heel sterk. Ze vliegt (soms ook letterlijk) situaties aan zonder al te veel na te denken. Daar zou ik nog wat van kunnen leren.
Als ik iets heb geleerd van alle boeken die ik al gelezen heb van jou dan is het dat je niet houdt van vrolijke mooie werelden jouw boeken hebben allemaal iets donkers iets grimmigs. Waar komt je passie hmm kunnen we dat zo wel noemen voor deze grimmige werelden vandaan?
Ja, dat heb je wel goed. De wereld die ik heb verzonnen is zeker niet vrolijk. Terwijl ik zelf eigenlijk het tegenovergestelde ben: positief ingesteld en ik zie over het algemeen het goede in een ander. Dat laatste doen de meeste van mijn personages niet. Vaak spelen vooroordelen een rol in de conflicten in mijn verhalen. Mensen denken van alles over elkaar te weten, maar elkaar vragen hoe het daadwerkelijk zit en goed luisteren naar het antwoord is er meestal niet bij.
Ik denk dat dit ook komt door mijn nieuwsgierigheid. Ik vind het niet leuk om te schrijven over wat ik ken, ik wil onderzoeken wat ik niet ken. Daarnaast houd ik heel erg van de grote schaal van epische fantasy. Een enorme wereld waarin veel op het spel staat. In mijn verhalen woedt eigenlijk altijd wel een oorlog. In de Vertellingen van de Ondergang staat de mensheid zelfs op de rand van de afgrond. Logisch toch dat die wereld niet vrolijk en kleurrijk is?
Dat wil trouwens niet zeggen dat er geen lichtpuntjes zijn. Mijn verhalen gaan vooral over vriendschap, samenwerken en hoop in tijden van onheil. En ook over het overwinnen van die vooroordelen waar ik het net over had.
Laten we even een heel eind terug in de tijd gaan. Weet je nog hoe het voelde om als jonge Kim je debuut boek in handen te houden?
Eigenlijk is dat een vreemd verhaal. Mijn buurvrouw had het boek eerder dan ik. Dus hoe het was toen ik hem zelf eindelijk had? Dat weet ik eigenlijk niet eens meer. Wat ik nog wel heel goed herinner is mijn eerste festival als auteur. Ik ging eerder altijd als bezoeker naar Castlefest en wat was ik enorm trots dat ik daar nu met mijn debuut mocht staan. Hydrhaga werd erg goed verkocht. Dat kwam waarschijnlijk doordat jonge Kim heel enthousiast tegen iedereen zei: ‘Dit is mijn eerste boek!’ Dat vond iedereen zo schattig dat ze het boek niet konden laten liggen.
Weet je wat ik trouwens heel leuk vind? Dat heel veel mensen door mijn andere verhalen ook willen ontdekken waar ik ben begonnen en dan alsnog Hydrhaga kopen. Dat is een enorme eer, dat lezers echt alles van me in de boekenkast willen hebben.
Naast het schrijven van boeken heb je ook steeds meer geleerd om jezelf op andere manieren te presenteren denk hierbij aan filmpjes over bijvoorbeeld je schrijfproces maar ook de geweldige boeken show about books die je samen met een aantal collega auteurs host. Was het moeilijk om voor het eerst zo op camera te spreken?
Oh ja, ik herinner me nog heel goed hoe moeilijk ik dat vond. Als ik al eens een filmpje maakte, moest dat tien keer over (zelfs na grondige voorbereiding). Dat kwam de spontaniteit natuurlijk niet ten goede.
De eerste keer About Books vond ik ook ontzettend spannend. Dat is namelijk live, dus je kunt niets over doen. En nu zijn we een jaar verder en ben ik het heel gewoon gaan vinden. Zo gaaf om te zien hoe ver je kunt komen door in het diepe te springen en het te blijven doen. Daar ben ik heel trots op.
Is het voor jou als schrijver ook belangrijk dat je andere kunt blijven inspireren.
Niet alleen als schrijver, ik heb altijd al wel die drang gehad. En nu zijn mijn verhalen, maar ook de manier waarop ik mij op social media uitdruk, mijn middelen om anderen te inspireren. Wat ik mensen het liefst mee wil geven, is dat je je eigen pad moet volgen en moet doen waar jij gelukkig van wordt. Ik ben daar zelf druk mee bezig (onder andere door mijn boeken te laten vertalen), maar ook in mijn verhalen is dat een terugkerend thema. Al gaat het mijn personages niet altijd makkelijk af. 😉
In mijn boeken vind je meer onderwerpen waar je over na kunt denken. Of je die er ook uithaalt, vind ik trouwens minder belangrijk. Je mag mijn boeken ook gewoon lezen omdat je graag een spannend en meeslepend verhaal wilt lezen. Als lezer haal je toch altijd je eigen dingen uit een verhaal, passend bij jouw eigen ervaringen.
Storm is het afsluitende deel in de vertellingen van de ondergang. Vond je het spannend om het slot voor deze serie te gaan schrijven?
Een afsluitend deel is altijd lastig en ik heb me er eigenlijk op verkeken hoe onzeker ik bij vlagen kan worden. Dat gaat echt met ups en downs. Het ene moment vind ik het verhaal goed gelukt, een paar dagen later bagger en een week daarop weer helemaal geweldig. Gelukkig zit ik nu in een periode waarin ik er weer helemaal verliefd op ben.
Wat het zo spannend maakt is dat er hierna geen weg meer terug is. Het is klaar. Af. Ik kan niet nog even iets rechtbreien of verduidelijken. Alles moet kloppen, de cirkels moeten rond zijn en de losse eindjes vastgeknoopt. En dan ook nog het liefst op een onvoorspelbare manier. Maar dat gaat me lukken, hoor. En ik heb nog een hele grote verrassing in petto voor de lezers.
Storm word aan het einde van de zomer begin van het najaar verwacht en ik kan haast niet wachten. Ik denk met mij velen. Ben je bang om straks in een zwart gat te vallen als dit boek eenmaal in de winkels ligt. Of bang voor wat de lezers van het einde gaan vinden?
Een deel van de spanning die ik hierboven beschrijf, komt zeker ook doordat ik me best zorgen kan maken over wat lezers vinden. Ik hoop natuurlijk dat ze het net zo gaaf zullen vinden als ik. Ook dat was een reden om proeflezers te gebruiken. Pam en Kirsten zijn zelf ook schrijvers, maar de belangrijkste reden om hen te vragen, was omdat ze fan zijn van mijn boeken. Zij waren dus de ideale personen om kritische vragen te stellen over het verloop van het verhaal en in de gaten te houden of personages nog wel als zichzelf reageren. Want geloof me, als schrijver zit je er soms zo diep in dat je het overzicht mist.
Er is trouwens nog een reden waarom ik het zo spannend vind. De Vertellingen van de Ondergang voelt namelijk een beetje als een uit de hand gelopen project voor mijn fans. Zij bleven na de Lilith trilogie vragen of ik ooit nog verder zou schrijven over Lilith. Eerst antwoordde ik altijd: ‘Dat ga ik nooit doen.’ Achteraf ben ik echter zo dankbaar dat de lezers bleven aandringen tot het ook bij mij begon te kriebelen, want wat ben ik blij met dit verhaal. Het was een enorme uitdaging om te schrijven, maar ook zo ontzettend gaaf om er aan te werken. Het heeft me meer dan eens verrast door de wendingen die het nam.
Heb je inmiddels ook alweer een nieuw idee of verhaal in je hoofd om aan te gaan werken nadat Storm is verschenen?
Je had het bij de vorige vraag ook nog over het zwarte gat. Nou moet ik na een boek altijd wel even bijkomen, maar echt een zwart gat, daar ben ik niet bang voor. Ik heb al een vaag idee voor een nieuwe serie. Die gaat weer in dezelfde wereld spelen, maar veel eerder. Het gaat over de servi (die zijn half waterwezen, half mens) en de Inuuk (mijn poolvolk), maar verder weet ik nog vrij weinig. Ik denk dat zij aan elkaar verwant zijn, maar uiteindelijk voerden ze een oorlog. Hoe zijn die servi geworden wat ze nu zijn (want ze waren ooit mensen)? Welke rol hebben de Inuuk gespeeld en hoe is het zo uit de hand gelopen? Ik verheug me er al op om dat te gaan ontdekken.
Inmiddels beheerst corona een groot deel van ons leven heb je daar als auteur ook veel van gemerkt of viel dat wel mee?
Ik denk dat ik er op schrijfvlak vooral profijt van heb gehad. Er was het afgelopen jaar minder druk om sociaal te doen, dus veel meer tijd om te schrijven. Mijn man en ik werkten ook de hele tijd nog gewoon buitenshuis, dus daarin veranderde niet veel.
Wat natuurlijk wel gebeurde door de corona was About Books, waar we het al eerder over hadden. Dat vind ik echt een leuk gevolg van de omstandigheden. Ik heb weer een nieuwe kant van me kunnen ontwikkelen.
Wat ik wel enorm heb gemist zijn alle festivals en evenementen. Gewoonlijk zie en spreek ik mijn lezers heel vaak. Dat viel nu weg. Echt heel jammer.
Wat doe je eigenlijk graag als ontspanning tussen het schrijven van je boeken door?
Wandelen! Dat heb ik eigenlijk ook weer herontdekt door corona, net als veel mensen. Ik trek er nu ook vaker alleen op uit. En kamperen vind ik ook heerlijk. Mijn man en ik gaan meestal op vakantie in een klein tentje. Lekker primitief in de natuur. Ook als het weer minder is, vind ik het heerlijk. Zo hebben we rondgetrokken in IJsland en dat land staat niet bekend om zijn zonnige klimaat. Maar ook afgelopen november hebben we nog gekampeerd in Nederland. Kampvuurtje er bij. Echt genieten!
Is het als auteur moeilijk om je boeken onder de aandacht te brengen?
Ja, dat vind ik erg lastig. Ik wil niet overkomen als een spammer, dus ik post eigenlijk te weinig in groepen op bijvoorbeeld Facebook. Ik word er wel iets beter in, hoor, maar het blijft iets dat ik in de gaten moet houden. In eigen kring gaat het goed, maar lezers bereiken die mijn werk nog niet kennen, is een enorme uitdaging. Daarom ben ik ook zo blij met mensen zoals jij, Melanie. Ik ben enorm dankbaar voor wat jij en anderen voor ons schrijvers doen.
Heb je wel eens een boek geschreven waarvan je later dacht had ik het maar anders gedaan?
Nee, ik heb geen enkele behoefte om verhalen die al zijn uitgegeven nu nog te veranderen. Natuurlijk zou mijn debuut Hydrhaga heel anders worden als ik het nu, met alle kennis die ik tegenwoordig heb, zou herschrijven, maar waarom zou ik dat willen? Ik ben nog steeds erg trots op dat verhaal en het was de start van mijn carrière. Zonder dat boek zou ik niet zijn waar ik nu ben.
Wat ik achteraf wel anders had willen doen, is dat ik me lange tijd heel druk heb gemaakt over de mening van critici. Daardoor werd het schrijfplezier een heel stuk minder. Gelukkig heb ik dat nu van me af kunnen schudden.
Oke tot slot natuurlijk ook weer een aantal dilemma’s voor jou welke kies je en waarom?
Nooit meer dag of nooit meer nacht? Nooit meer nacht, hoe veel ik ook van het duister en de sterren houd. Altijd in het donker lijkt me niet gezellig. Ik wil de wereld in al haar kleuren kunnen zien.
Gezond eten of ongezond eten? Gezond. Geeft uiteindelijk meer voldoening en is ook heerlijk.
Wandelen of zwemmen? Wandelen! Dat vind ik heerlijk om te doen. En eigenlijk heb ik een beetje watervrees.
Nooit meer kunnen zien of nooit meer kunnen horen? Nooit meer kunnen horen. Zie ook het dilemma over dag en nacht.
Wonen in een klein huis met een grote tuin of een groot huis met een kleine tuin? Wonen in een klein huis met een kleine tuin. 😉 Ik houd van de natuur, maar heb geen groene vingers. En ik heb een hekel aan poetsen. Hoe minder woonoppervlak hoe sneller het huishouden op orde is.
Doe vakantie of luiervakantie? Doe vakantie! Zonder twijfel. Ik ben één keer in zo’n all-inclusive resort geweest en werd na één dag al gek. Toen zijn mijn man en ik gevlucht door excursies te boeken, haha. Ik wil nieuwe dingen ontdekken en ervaren.
Goden of fabeldieren? Goden. Ik vind het fascinerend wat de invloed is van religie op mensen. Ik zou zelf trouwens geen Godin willen zijn. Al die verantwoordelijkheid. Alhoewel, als schrijver ben je natuurlijk ook wel een beetje een Godheid.