Interview met Marlies Slegers

Hallo lieve lezers van Bookstamel, Jeetje is deze maand omgevlogen of niet! Mijn vriend en ik zijn vooral in de tuin bezig geweest. Ik heb vooral lekker veel boeken gelezen. Want tja mijn lichaam doet al een paar maanden niet wat ik wel en dan moet je er toch het beste van maken. Een van die boeken was Briefjes voor Pelle van Marlies Slegers. Een bijzonder boek met een mooi thema. Ik vertelde jullie daar vorige week al van alles over. Maar vandaag is het tijd om Marlies een aantal vragen over dit boek en schrijven in het algemeen te stellen. Lezen jullie gezellig mee met dit interview met Marlies Slegers?

Interview met Marlies Slegers

Je hebt inmiddels al 43 boeken op je naam staan! Wanneer ontdekte je voor het eerst dat je een liefde voor schrijven had?

Dat had ik als kind al! Ik herinner met dat ik als kleuter al tijdschriften maakte. Later schreef ik dagboeken. In Indonesië begon ik steeds meer korte verhalen te schrijven. Ik hield ervan om ‘s avonds in mijn kamer te zitten, achter mijn bureau en dan maar verhalen te bedenken en schrijven. Dat ik er een beroep van kon maken, wist ik toen nog niet.

Als schrijver bezoek je ook scholen om over je boeken te vertellen. Wat is het leukste aan een school bezoek?

Ik hou ervan om het contact met mijn – potentiële – lezers te hebben. Als ik in een klas sta, waar na afloop kinderen zeggen dat ze dan toch mijn boeken willen lezen, ga ik met zo’n goed gevoel weer naar huis. Of kinderen die na zo’n bezoek me bedanken omdat het zo’n leuk uur was. Schrijven is een erg eenzaam beroep – en na zo’n bezoek kan ik er weer even tegenaan.

Je schrijft voor de jeugd krijg je ook wel eens berichtjes van deze jongere met vragen over jou of je boeken?

Absoluut. Wanneer er een nieuw deel komt van de serie Liv, bijvoorbeeld. Of omdat ze een boekbespreking hebben en graag iets willen weten daarvoor. Na verschijning van mijn boek Onder mijn Huid – dat over sexting gaat – kreeg ik wel mails van meisjes die zeiden hetzelfde te hebben meegemaakt. Ik antwoord altijd, want het is enorm leuk als iemand de moeite neemt je te mailen.

Zoja wat was de leukste vraag die je ooit hebt gekregen?

Oef, lastige vraag! Dat kan van alles zijn. Zoals of ik hun idee in mijn boek wil verwerken. Of, als er ooit een film gemaakt wordt van een van mijn boeken, zij dan de hoofdrol mogen spelen.

Ik mocht briefjes van Pelle lezen een boek dat gaat over de 12 jarige hoogbegaafde Pelle. Was het moeilijk om je in te leven in een hoogbegaafd persoon?

Nee, niet echt. Dat gebeurde gewoon al schrijvende. Pelle ontstond gedurende dat proces van schrijven.

Pelle zijn vader is overleden heb jij in je leven ook al te maken gehad met verlies?

Ja, zeker. Verlies kan op veel fronten zitten. Je kunt bijvoorbeeld je naïviteit verliezen, of afscheid moeten nemen van een droom die je had. Of, zoals Pelle, van iemand. Iedereen kent in zijn leven verlies. Mijn moeder stierf vijf jaar geleden, en alhoewel ik daar vrede mee heb, is het wel verlies. Daarnaast zag ik mijn huwelijk na 28 jaar samen onverwacht stranden, ook dat was een groot verlies en flinke rouw. Het was geen fijne scheiding, voor zover scheidingen al fijn zijn, haha. Maar al dat verlies heb ik deels wel verwerkt met Pelle.

Pelle zijn vader heeft hem een schoenendoos met briefjes achtergelaten met allemaal opdrachtjes die hij moet doen. Ik vind dit zelf echt een heel mooi idee. Waar haalde je de inspiratie voor dit idee vandaan?

Ik zag ooit een documentaire over twee hartsvriendinnen. Een daarvan overlijdt op veertienjarige leeftijd aan leukemie. Ik kende beide meisjes. In die documentaire, leest een van de meisjes briefjes die ze nog kreeg toen haar vriendin nog leefde. Dat vond ik zo’n mooi idee opeens, dat je nog dierbare briefjes hebt als iemand overleden is. Toen bedacht ik hoe mooi en bijzonder het zou zijn als je zo’n doos zou krijgen wanneer iemand van wie je hield, overleden is. Een doos vol met boodschappen nog. Dat idee had ik dus al wel een jaar of tien in mijn hoofd, maar in welke vorm het precies te gieten, dat wist ik steeds niet. Nou ja, iets met een jongen die zo’n doos krijgt.

Veel van jou boeken bezitten wel een belangrijk thema zoals bij Pelle rouw en verlies maar bijv voor de meer young adult boeken drugs, sexting etc. Vind je het belangrijk om in jouw boeken dit soort onderwerpen bespreekbaar te maken?

Ja en nee. Een verhaal mag ook gewoon grappig of spannend zijn, zoals de serie Gezocht: Normale Ouders. Maar een boek als Onder mijn Huid – daar zit inderdaad een stevige boodschap in, waarvan ik hoop dat jongeren in ieder geval na gaan denken over wat ze online knallen of wat ze delen met elkaar. Een boek mag meerdere lagen hebben, maar dat hoeft wat mij betreft niet bij ieder boek zo te zijn.

Je hebt 10 jaar in Indonesië gewoond en geeft 1x per jaar een schrijfcursus op Bali. Wat vind je zo bijzonder aan Bali?

Er zijn heel veel dingen die me naar Bali trekken. Het voelt als thuiskomen, iedere keer weer. Ik snuif de geuren uit mijn jeugd op, ik hoor de taal die ik ken, ik voel de warmte die ik heerlijk vind. Bali is bovendien een mooi spiritueel eiland, en je treft er mensen van over de hele wereld. Ik hou van dat idee dat je met al die culturen daar bent, dat het de wereld in het klein is, feitelijk. Het idee om daar Eat Stay Write – de retraites – te houden, kwam na de scheiding. Ik ging er zelf heen om tot rust te komen, om te helen. Het bleek een schot in de roos. En ik dacht: als het voor mij werkt, kan het ook voor anderen werken die zich opeens met een scheiding geconfronteerd zien. Uiteindelijk groeide het idee van de schrijfretraites. Een prachtige combinatie van schrijven, reizen en al je zintuigen laten prikkelen. En de afstand tot thuis, maakt dat je echt loskomt van het leven in Nederland.

Met jouw ervaring begeleid je dus ook andere auteurs niet alleen op Bali maar ook in Den Bosch op de schrijversvakschool. Heb je misschien een tip voor beginnende auteurs?

Schrijf wat je zelf zou willen lezen. Daar begint het mee. Dat is wat ik als kind deed: schrijven wat ik zelf wilde lezen. Hoe meer ik oefende, hoe beter ik daarin werd.

Je hebt 43 boeken geschreven dit is een beetje een gemene vraag maar welke is voor jou het meest speciale en waarom?

Hm, ook weer zo’n lastige. Eigenlijk zijn boeken net kindjes, en kiezen daartussen is ondoenlijk. Het zijn er ook zoveel. Ik zou er een paar willen noemen. Het is maar een scheiding, omdat ik daar heel veel dankbare reacties op krijg van vrouwen en mannen die ook te maken hebben (gehad) met een partner met een zware midlifecrisis. Die reacties zijn prachtig, intieme verhalen vaak. Onder Mijn Huid, omdat het een boek is dat vaak wat losmaakt in de klassen waar ik kom – het is namelijk niet zomaar een verhaal, maar gebaseerd op het verhaal van mijn dochter, die slachtoffer was van sexting op de middelbare school. Tja, en Briefjes voor Pelle. Want dat boek kon ik schrijven zoals ik wilde, met taal zoals ik die mooi vind. Wanneer je bijvoorbeeld een deel van een serie schrijft, heb je te maken met de kaders die je zelf in deel 1 geschapen hebt. Met Pelle kon ik alle kanten uit, ook qua taal, omdat ik niet echt naar een doelgroep toeschreef.

En welk personage uit een van jou boeken heeft jou hart veroverd?

Pelle. Zonder twijfel. Ik weet hoe hij eruit ziet in mijn hoofd. Het is zo’n personage dat je vast wilt pakken en knuffelen. En eigenlijk ook Liv, uit de serie I Love Liv, omdat het zo’n heerlijk pubermeisje is. Je schrijft je boeken voor kinderen en jongeren van alle leeftijden. Is er veel verschil

tussen het schrijven van de boeken in de verschillende leeftijden? En voor welke leeftijd vind je het het makkelijkste om te schrijven?

ja, daar zit zeker verschil in. En dat maakt het zo leuk en afwisselend. Dat vertel ik cursisten ook altijd: het maakt niet uit of je voor iemand schrijft die 30 of 67 is, maar het maakt heel veel uit of je voor een lezertje van 6 of een lezer van 11 schrijft. Je moet je veel meer inleven in welke woordenschat ze al aankunnen, welke concepten. Ik kan niet echt zeggen dat ik een bepaalde leeftijd makkelijker vind, het is altijd ook gewoon een ambacht en hard werken.

Een verhaal begint in je hoofd en uiteindelijk ligt jou boek in de winkel. Maar daar tussen gebeurd er natuurlijk van alles. Wat vind je het moeilijkste onderdeel in dit proces?

In ieder schrijfproces, vind ik het middenstuk vaak lastig. Je weet hoe het verhaal begint en waar je heen wilt, maar dan moet er nog van alles tussenin gebeuren. Dat is lastig. En wat ik vooral vervelend werk vind, is het eindeloos corrigeren van het manuscript. Na drie keer kan ik dat verhaal niet meer zien, haha!

Wat is er eerder de illustratie of het verhaal in je hoofd?

Altijd het verhaal. Ik zie het vaak als een filmscene voor me en begin dan met dat te beschrijven.

Is er een thema waar je nog graag een boek over zou willen schrijven?

Ik wil nog over zoveel dingen schrijven. Identiteit en de keuzes daarin, maar ook over scheidingen voor kinderen, over reizen en… nou ja, eigenlijk nog heel erg veel. Ik ben voorlopig niet uitgeschreven.

Wat zou je graag willen zeggen tegen de lezers van Bookstamel?

Ik zou hen willen zeggen dat zij vooral ook ambassadeurs zijn van het lezen. Nederland doet het bar slecht als het gaat om lezen, vooral bij de jeugd. Daarom hebben we enorm veel ambassadeurs nodig die het lezen juist wel aanmoedigen – niet omdat het moet, maar omdat het leuk is.

Tot slot heb ik nog een aantal dilemma’s welke kies jij en waarom?

Schrijven of schrijvers begeleiden? Schrijven.

E-boek of papierenboek? Papier. Erg gaat niets boven snuffelen in een boekhandel, de geur van papier, het zicht op de omslagen.

Hutje midden in de natuur of appartementje in een drukke stad? Ik denk dan toch de stad.Of aan zee!

Lopen of fietsen? Lopen

Uit eten gaan of zelf koken? Ik kook graag en lekker. En tegelijkertijd kan ik enorm genieten van een lekkere maaltijd in een restaurant. Afwisselen dus!

Bali of Nederland? Die vraag is onmogelijk. Mijn kinderen wonen in Nederland en waar zij zijn, wil ik zijn. Zij zijn mijn thuis. Maar ik wil dan wel graag ieder jaar een maand of twee op Bali mogen zitten en daar schrijven.

Nooit meer kunnen horen of nooit meer kunnen zien? Horen,

Schrijven met de hand of met de computer? Computer.

Ik hoop dat jullie dit interview met Marlies Slegers leuk vonden! Marlies super bedankt dat je mee wilde werken aan de blogs van eigen bodem!

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***