Zelfs als we zwijgen van Marieke Nijkamp

Hoi lieve lezers van Bookstamel, Langzaam aan proberen we lichamelijk weer wat op te krabbelen. Vandaag hebben we gelukkig een betere dag en dus ook tijd om even lekker aan mijn blog te werken. Afgelopen week toen ik in bed lag las ik het boek Zelfs als we zwijgen van Marieke Nijkamp. Een van de boeken die al te lang op mijn mag ik lezen stapel lag. Maar was dit boek een top een flop of iets er tussen in? Dat lees je in onderstaande recensie.

Titel: Zelfs als we zwijgen Auteur: Marieke Nijkamp Uitgeverij: Harper Collins Genre: Young Adult Cijfer: 4

Hier gaat zelfs als we zwijgen over:

Vijf vrienden komen nog één keer samen in een verlaten hut in de bergen voordat iedereen zijn eigen weg zal gaan. Het wordt een weekend om afscheid te nemen, van elkaar en van het spel dat ze de afgelopen drie jaar hebben gespeeld. Maar echt ontspannen wordt het niet, want iedereen heeft zo zijn eigen demonen om tegen te vechten, en allemaal dragen ze hun eigen geheim met zich mee.

Finn vertrouwt niemand meer sinds hij op straat is aangevallen, en zeker Liva niet, die niets deed en toekeek. Maddy treurt om de sportcarrière die ze na een ongeluk
heeft moeten opgeven. Carter gaat gebukt onder het gewicht van de loodzware verwachtingen van zijn familie. En Ever? Ever wil dat ze tegen elke prijs doorspelen, tot het spel zich onverwacht tegen hen keert en het een dodelijke wending krijgt…

Dit vind ik van Zelfs als we zwijgen:

De cover van het boek vind ik prachtig. Hoewel hij simpel is maakt hij je gelijk nieuwsgierig naar het verhaal. Het zelfde geldt voor de achterflap tekst en de titel. Maar helaas is het verhaal zelf niet even prachtig als de buitenkant van het boek.

Laat ik beginnen met de positieve punten. Het verhaal heeft op zich echt heel veel potentie er komt diversiteit in voor en een spannend spel. Ingrediënten voor een spannend en interessant boek. Maar helaas slaat Marieke de plank compleet mis doordat ze teveel wil stoppen in een verhaal.

De opbouw is niet echt spannend het kabbelt een beetje voort en op een gegeven moment dacht ik dat dit het eerste boek dat ik niet uit zou lezen zou worden. In het begin vertelt Marieke veel over het spel en de personages. Op zich prima om een verhaal op te bouwen zeker bij een trilogie maar in dit geval was het allemaal een beetje saai en langdradig.

Midden in het boek komt dan toch de spanning die je vanaf het begin af aan al had willen voelen. Top dacht ik dan komt het toch nog helemaal goed. de gebeurtenissen in het huisje geven een kriebel in je buik. Pas daar krijg je een beetje dat kippenvel gevoel. Dat gedeelte vloog ik dan ook door! Ik dacht echt yes komt het toch nog helemaal goed. Maar dan zakt de spanning weer weg en het plot tja dat vond ik ook niet echt heel sterk.

In het begin probeert Marieke je te vertellen wat de personages hebben meegemaakt en waardoor het spel is ontstaan. Maar helaas blijven de personages vlak en daardoor is het ontzettend moeilijk om met ze mee te leven. Dit komt denk ik ook een groot deel omdat Marieke niet echt uitleg geeft over bepaalde dingen. Want waarom gaat het steeds over “hen” Lezers die met het thema bekent zijn die zullen dit direct weten. Maar ik neem aan dat de auteur niet alleen een boek voor hun wilde schrijven dus had het zeker beter uitgelegd moeten worden. Dan had iedere lezer het gesnapt en waren de personages meer tot leven gekomen.

Ik kan natuurlijk niet invullen waarom Marieke dat niet heeft gedaan. Maar persoonlijk denk ik dat dit komt omdat Marieke vaak haar verhalen eerst in het Engels schrijft en in Amerika zijn deze termen al veel meer bekend. Ik vind het persoonlijk erg jammer dat het idee dat Marieke in haar hoofd had niet goed is overgekomen in het boek. Marieke koos namelijk voor moeilijke thema’s die belangrijk zijn om over te vertellen zoals diversiteit, doorzettingsvermogen, anders zijn en vriendschap. Daarnaast is het idee van het spel ook super goed. Als ik dan bijvoorbeeld kijk naar het boek Koorddansen van Wendy Strooband wat ook een van deze onderwerpen aan snijdt komt dit veel beter uit!

Al met al dus helaas een tegenvaller en mijn eerste onvoldoende van dit jaar! Al is dit altijd wel met pijn in mijn hart. Want het schrijven van een negatieve recensie blijf ik lastig vinden. Maar ik moet wel mijn eerlijke mening kunnen geven. Stiekem hoop ik dat dit verhaal ooit herschreven word tot het verhaal dat het had kunnen zijn.

Liefs, Melanie

*** Let op bloggen is een hobby voor mij, ik heb dan ook niemand die mijn teksten na kijkt op spelling want dat zou mij een paar 100 euro in de maand kosten. Ik heb dyslexie dus de kans is groot dat er hier en daar een spelfoutje in de tekst staat. Ik doe er alles aan om deze te voorkomen maar helaas is dat niet altijd mogelijk. ***