Interview met Tamara Onos

Hallo lieve lezers van Bookstamel, Vandaag is het tijd voor een interview met Tamara Onos. Yes jullie weten ondertussen wat dat betekend. Het is tijd om afscheid te gaan nemen van de auteurs van eigen bodem van Februari en uit te gaan kijken naar de auteurs van eigen bodem voor maart.

Interview met Tamara Onos

Je vond schrijven altijd al erg leuk, maar pas een aantal jaar geleden maakte je er meer tijd voor vrij. Waarom heb je zolang gewacht om er tijd voor vrij te maken?

Goede vraag. Waarschijnlijk omdat het even duurde voor ik ongegeneerd tijd voor mezelf durfde te maken. Gezin, bedrijf, vrijwilligerswerk, alles is belangrijk. Het heeft even geduurd voor ik snapte dat dingen doen waar ik zelf heel blij van word, ook heel belangrijk is.

Samen met de Schrijfjuffers volgde je een cursus bij Marelle Boersma in Portugal. Hoe was het om deze cursus te volgen?

Dat was vooral heel fijn. In een mooie omgeving, met leuke mensen de hele dag schrijven en nadenken over je boek. De oefeningen van Marelle, de gesprekken met de anderen en het lekkere eten van Jan Kostelijk maakten dat het boek met sprongen vooruit ging. En daar op de berg bleek dat totaal verschillende mensen met een vergelijkbare droom elkaar kunnen optillen.

Zou je beginnende schrijvers ook aanraden om een cursus te volgen?

Ik heb meerdere trainingen bij Marelle gevolgd en ook bij andere instanties en dat kan ik zeker aanraden. Het is net als piano spelen. Je komt in je eentje een eind, maar met een leraar en heel veel oefenen leer je het pas echt.

Wat zou jezelf nog graag leren op het gebied van schrijven?

Ik hoop dat elk boek beter wordt dan het vorige. En een specifiek probleem waar ik altijd tegenaan loop, is dat ik met te weinig woorden schrijf. Tot op heden heb ik nog niet hoeven schrappen, alleen maar bijschrijven. Dat is iets wat ik in ieder geval nog moet leren.

Onder invloed is de eerste thriller die je hebt uitgebracht. Deze werd gelijk positief ontvangen. Hoe was het om je eerste boek uit te brengen?

Het was doodeng. Ik heb er letterlijk nachten van wakker gelegen. Je gooit een stukje van jezelf de wereld in. ‘Dit is wat mijn hoofd kan verzinnen.’ Naarmate er meer reacties kwamen van mensen, werd het ook minder eng. Eigenlijk bleek alles mee te vallen. De meeste kritieken waren positief, maar ook het ontvangen van slechte kritiek bleek mee te vallen. Je kunt niet voor iedereen schrijven. Een deel van de mensen zal het niks vinden wat je schrijft, dat blijkt ook niet erg te zijn.

Wilde je altijd al een thriller schrijven?

Als kind las ik graag spannende boeken en ook nu ontspan ik het meest bij een goede thriller. De keuze voor een thriller lag daarom voor de hand. Inmiddels heb ik ook een non-fictie boek geschreven en dat vind ik ook leuk, maar de thriller is mijn kindje.

Hoe zit dat nou is totaal iets anders als je thriller Onder invloed wat was het grootste verschil in het schrijven van deze 2 boeken?

Eén van de lessen van Marelle Boersma was: je moet zichtbaar worden als schrijver. Om interessant te zijn voor uitgevers en om onder de aandacht te komen van lezers. Zij gaf daarom aan: je moet bloggen. Die blogs werden verhalen over wat ik las in de krant en wat ik meemaakte in mijn omgeving, maar altijd leidde het als vanzelf naar mijn werk: veilig en gezond werken/leven. Die blogs waren de basis van Hoe zit dat nou? Eigenlijk was dat makkelijker om te schrijven. Per verhaal research doen, schrijven, bijspijkeren en weer één klaar. Een thriller vind ik veel moeilijker. Je hebt een verhaallijn nodig, karakters en alles moet met elkaar kloppen. Je kunt minder makkelijk afgeronde stukjes maken. Als je één ding verandert, moet dat ik het hele boek doorgevoerd. In de blogs schrijf ik ook als mezelf en in de thriller moet ik mij elke keer inleven in de personages, zien wat zij zien, voelen wat zij voelen. Het is een heel andere manier van schrijven. De overeenkomst is dat de rode lijn altijd mijn vakgebied is: blootstelling aan gevaarlijke stoffen of andere werkgerelateerde omstandigheden.

Samen met je mede schrijfjuffers en fotograaf Ton Bennemeer maakte je het boek Thuis – Nederland in corona tijd. Waar kwam de inspiratie voor dit boek vandaan?

De inspiratie van dit boek kwam van Ton Bennemeer. Hij maakte tijdens de eerste lockdown prachtige foto’s van huishoudens in hun deurpost. Vervolgens hebben wij als Schrijfjuffers naar aanleiding van die foto’s vragen gesteld aan de gefotografeerde mensen. Daar kwamen de meest prachtige verhalen uit naar voren.

Hoe ervaar jijzelf de corona tijd?

Door corona is mijn wereld kleiner geworden en dat vind ik niet direct een nadeel. Mijn werk gaat grotendeels door, soms in aangepaste vorm. Een aantal projecten lag stil, maar er kwamen veel nieuwe bij, omdat ‘veilig werken’ de kern van mijn werk is. Nu ging het niet om gevaarlijke stoffen, legionella, Q-koorts, maar om corona. Eigenlijk niet veel anders, alleen veel heftiger en omvangrijker. Het spannende was natuurlijk dat er weinig kennis over was. Je weet niet waar je goed aan doet en gaandeweg moet je op basis van nieuwe informatie bijstellen. Uitdagend. Je zag dat partijen beter samen werkten, want iedereen wilde aan het werk blijven.

Thuis ging het goed. Mijn kinderen zijn al wat groter en pakken het thuisonderwijs goed en zelfstandig op. Ze missen school, maar slaan zich er goed doorheen.

Verleden jaar was de lancering van Hoe zit dat nou? Het was jammer dat er weinig mensen aanwezig mochten zijn. Daar staat tegenover dat er allerlei mensen online bij waren, die anders niet gekomen zouden zijn. Zelfs vanuit Frankrijk en Suriname logden mensen in.

Oke tijd voor een aantal dilemma’s welke kies jij en waarom?

Je eigen bedrijf of een boek schrijven?

Ik hou van het ondernemerschap en van het werk dat ik doe. Bovendien leef ik van mijn bedrijf. En één van de grote voordelen is dat ik het zo goed kan combineren met het schrijven. Maar aan het eind van mijn leven heb ik spijt van de boeken die ik niet geschreven heb en waarschijnlijk niet van de opdrachten die ik niet heb uitgevoerd. Lang antwoord waarmee ik eigenlijk zeg: de combinatie. Ik wil niet kiezen.

Alleen of Samen?

Ik heb alleen-tijd nodig en kan ook prima alleen zijn, maar zonder anderen kan ik niet.

E-book of papieren boek?

Papier. Zonder twijfel. Ik lees wel e-books, maar het liefst heb ik papier in handen.

Een hutje op de hei of een appartementje in een grote stad?

Hutje op de hei. Dat heeft met die alleen-tijd te maken. En ik geniet van de natuur. Het maakt me blij. De stad vind ik al snel te druk.

Binnen of buitenland?

Kan allebei, maar binnenland is prima. Ons land en ook de omgeving waar ik woon zijn prachtig.

Schrijven of lezen?

Schrijven, maar alleen omdat ik moet kiezen. Ik word blij van beiden.

Leven in de werkelijkheid of in een fantasiewereld?

Als ik midden in een verhaal zit, wil ik nog weleens wegzinken in mijn hoofd. Maar de werkelijkheid is te prachtig om ongemerkt voorbij te laten gaan.

Een kopje koffie of liever een kopje thee?

Tot mijn veertigste heb ik geen koffie gedronken. Nu drink ik het met (amandel)melk. Heerlijk.

Gezond of ongezond?

Gezond. Het meest waardevolle in het leven.

Snel of langzaam?

Dat ligt eraan waar het om gaat. Sommige dingen kunnen me niet snel genoeg gaan, maar doe toch maar langzaam.

Hopelijk vonden jullie dit interview met Tamara Onos net zo leuk als dat ik het vond. Tamara super bedankt dat ik jou het hemd van het lijf mocht vragen deze maand!

Heel veel liefs, Melanie