Interview met Jesse van Willigenburg

Hallo lieve lezers van Bookstamel, Helaas is het alweer het einde van de maand en beginnen we langzaam aan met het afscheid nemen van de auteurs van eigen bodem van deze maand. Maar ook nemen we afscheid van een bizar jaar. Maar goed vandaag sluiten we de blogs van eigen bodem af van Jesse en dat doen we natuurlijk door middel van, een interview met Jesse van Willigenburg. Zitten jullie er klaar voor?

Interview met Jesse van Willigenberg

Je houdt enorm van gamen daarbij speel je natuurlijk ook in een soort fantasiewereld. Komt jouw passie voor het fantasiegenre daar ook vandaan?

Absoluut! De hele Mianara-serie is een ode aan de prachtige en fantastische werelden die ik in games heb mogen bezoeken. Ik verlies mezelf al mijn hele leven in fantasy en wil die ervaring graag delen met anderen. Met mijn kennis van de Nederlandse (en Engelse!) taal was het oppakken van de pen niet meer dan de volgende logische stap.

Hoe lang ben je inmiddels al bezig met schrijven?

Eigenlijk lag het altijd wel op de loer, net onder het oppervlak, maar de bewuste keuze om te gaan schrijven stamt uit 2015. Ik was werkzaam als freelance fictieschrijver voor een overwegend Amerikaans team, waar ik de gelegenheid had samen te werken met Engelssprekende auteurs en redacteurs. Zij stonden aan de wieg van mijn ambitie en ik ben sindsdien altijd blijven oefenen en leren.

Je eerste boek Mianara is uitgegeven tijdens Boek10 van Godijn Publishing. Hoe ben je bij deze uitgeverij terecht gekomen?

Het oorspronkelijke manuscript van ‘Mianara 1 – Verraad’ was eind 2015 af. Pas na veel rondsturen en weinig animo of zelfs maar reacties, kwam ik uiteindelijk bij Godijn Publishing terecht, die gelukkig nog een plaatsje hadden in hun Boek10-fonds. Toen kwam de redactie, maar ook de rest van het uitgaveproces moest nog doorlopen worden. Tenslotte was het in januari 2020 dan eindelijk zover: mijn eerste eigen boek!

Hoe is het hoofdpersonage Malika ontstaan?

Ik had eens een kort filmpje in mijn hoofd van een gedaante die over de kantelen van een kasteelmuur springt. Een sjaal voor zijn gezicht, gekleed in leren pantser en met twee dolken aan zijn riem, met de volle maan op de achtergrond. Deze scène zelf heeft het uiteindelijke boek niet gehaald, maar dit zou Najeer worden, die oorspronkelijk de hoofdpersoon zou zijn geweest. Pas een aantal kladhoofdstukken verder, waar een jonge meid met smaragdgroene ogen hem onder smeulend puin vandaan haalt, kwam Malika om de hoek kijken. Nu moest zij natuurlijk ook een achtergrond hebben als personage zijnde. Hoe meer ik daar aan sleutelde, hoe meer ik het gevoel kreeg dat niet Najeer, maar Malika de eerste hoofdpersoon zou moeten zijn. En zo geschiedde. Ik begon helemaal overnieuw met wat ik al had. Al snel was het een en ander aangepast en zou de lezer als eerste met Malika kennismaken. “Ik zal hem afschudden, al is dat het laatste wat ik doe!” gevolgd door een achtervolging om gelijk de toon te zetten.

En waar haalde je eigenlijk je inspiratie voor het verhaal vandaan?

Als iemand met een lichte vorm van autisme (syndroom van Asperger) heb ik altijd al een beetje in een eigen wereld geleefd. Als klein kind was ik al de jonge prins in een groot kasteel, omringd door een dorp vol verzonnen vrienden en kennissen. Je moet iets als je in de echte wereld nergens aansluiting kunt vinden, toch? Dat kasteel en die stad vormen de basis voor de Hoofdstad in mijn boekenserie en is over de jaren heen eindeloos vaak herbouwd en opnieuw verzonnen. Tot zover de setting, maar wat de inhoud betreft heb ik inspiratie opgedaan uit onder andere The Elder Scrolls V: Skyrim, de Dishonored-spellen en de Assassin’s Creed spellenreeks. Sommige karakters en hun vechtstijlen zijn voortgevloeid uit personages uit ‘League of Legends’ en ‘Beyond Good & Evil’. Niet alleen games, trouwens. Denk bijvoorbeeld aan V for Vendetta of de Matrix-trilogie voor de actie- en gevechtsscènes, maar ook series als Avatar (The Last Airbender & Legend of Korra) vormden een deel van de basis voor het idee. Recent heb ik een liefde ontdekt voor Dungeons & Dragons, wat ongetwijfeld ook van invloed zal zijn op mijn toekomstige werk.

Familie en vriendschap zijn belangrijke onderwerpen in het boek. Wat vind jij belangrijk aan een goede vriendschap?

Door de jaren heen is mij pijnlijk duidelijk geworden dat echte vriendschap maar zeldzaam is en dat mensen veranderen zonder dat je het door hebt. Hoe kleine dingen die niet gezegd worden uiteindelijk uitgroeien tot onoverkoombare obstakels en er niets anders rest dan allemaal een ander pad te bewandelen. Echte vrienden kan je vaak op één hand tellen, maar die zijn er voor je, net zoals jij er voor hen zal zijn indien nodig. Ondertussen samen leuke dingen doen en elkaar aanmoedigen in het najagen van de doelen die je samen en voor jezelf stelt.

Hoe ver zou jij gaan om je eigen familie te beschermen?

Dat hangt er een beetje vanaf hoe breed je de term ‘familie’ bekijkt. Mijn binnenste cirkel, met daarin mijn vriendin en handjevol echte vrienden is me ontzettend dierbaar en ik heb dan ook geen geduld voor mensen die dat niet respecteren. Ik bewandel mijn eigen pad. Dat is altijd al zo geweest, maar nu doe ik dat met overtuiging. Iedereen die deel wil uitmaken van het avontuur is welkom, maar soms blijkt hun avontuur niet dat van mij en is het beter dat die mensen zelf weer verder wandelen terwijl ik een andere richting op ga. Misschien is dat moeilijk te bevatten voor mensen die een wat meer traditioneel beeld hebben van wat vriendschap en familie inhoudt, maar zo zie ik het nu eenmaal.

Wat vind je het moeilijkste aan het proces van verhaal in je hoofd tot boek in de winkel?

Het vele wachten. Wachten op antwoord van een uitgever. Wachten tot het manuscript door de redactie heen is. Wachten totdat de feedback verwerkt is. Wachten tot de uitgeefdatum. Wachten op recensies. Het uitgeven is een lang en moeilijk proces, maar het moet wel goed gebeuren en dat kost nu eenmaal tijd en geld. Zelf hou ik er totaal niet van om op mijn handen te zitten, ik wil altijd aan iets bezig zijn op het gebied van schrijven. Ik voel me vreselijk ongelukkig als ik me verveel, maar dat schijnt normaal te zijn voor creatievelingen. Soms zou ik willen dat ik iets geduldiger was, maar gelukkig kan ik in de tussentijd altijd alvast met het volgende idee aan de slag.

Hoe is de prachtige cover van Mianara ontstaan?

De cover is ontworpen in overleg met Godijn Publishing, door Jen Minkman. Ik gaf in een kort stukje tekst aan wat ik ongeveer in gedachten had en zij is daarmee aan de slag gegaan. Na een beetje discussie heen en weer waren alle partijen uiteindelijk tevreden met het resultaat.

Welke magische kracht zou je zelf wel willen bezitten?

Telepathie zou wel fijn zijn. Op die manier zou ik mezelf kunnen uiten op een manier waar woorden niet nodig zijn en enkel emotie en intentie overgedragen worden. Ik heb vaak het probleem dat iets dat ik zeg verkeerd wordt opgevat of niet wordt begrepen zoals ik het bedoelde. Met een magische gave of superkracht als telepathie zou dat probleem tot het verleden behoren. Mocht dat geen optie zijn, dan zou ik graag kunnen zweven/vliegen. Zo hoef ik nooit meer in een overvolle bus of trein te zitten als ik ergens heen wil.

‘Mianara 1 – Verraad’ is deel 1, uit hoeveel delen gaat de serie bestaan?

Het plan is dat de Mianara-serie een trilogie gaat worden. Verraad, Verzet, Vergelding.

Ben je inmiddels al bezig aan deel 2?

Jazeker, deel 2 ligt op dit moment bij Godijn Publishing op de plank. Van wat me verteld is gaan de proeflezers er in januari 2021 mee aan de slag, maar dat hangt natuurlijk ook samen met andere factoren. Zodra zij het startsein geven, kunnen we daarmee aan de slag. Ondertussen tik ik lekker verder aan het derde en laatste deel van de serie.

Wat is de belangrijkste les die je hebt geleerd op het gebied van schrijven?

Ik heb zo ontzettend veel geleerd in de laatste paar jaar als het op schrijven aankomt, dat het eigenlijk geen doen is om een ‘belangrijkste les’ aan te wijzen. Dat je nooit echt helemaal uitgeschreven bent. Dat alles wat je schrijft goede oefening is, ook als het niet wordt uitgegeven. Dat je eigenlijk nooit genoeg kan oefenen, maar alle oefening mooi is meegenomen. Dat feedback van anderen onbetaalbaar is omdat het je beter helpt worden in wat je graag doet. Dat veel beginnende schrijvers niet serieus genomen worden en dus ook niet de hulp krijgen die hun manuscript net dat beetje beter maakt. Dat zelfs schrijvers met een uitgegeven werk pas net beginnen aan de lange klim omhoog. Maar goed, om er dan toch eentje uit te kiezen: Dat schrijven iets is wat je doet omdat je in je binnenste wezen voelt dat dit de goede weg is. Niet omdat je goedkeuring verlangt van anderen, maar omdat je een verhaal hebt dat verteld moet worden of een idee wat je op papier wilt zien.

Heb je nog een grote droom?

Ik probeer mezelf constant uit te dagen. Eerst was het ‘schrijf een boek dat goed genoeg is om uitgegeven te worden’, dat werd ‘schrijf een vervolg op deel 1 dat goed genoeg is om uitgegeven te worden’, daar zijn we nu. Dat wordt gevolgd door ‘maak er een trilogie van want waarom ook niet?’ en daarna waarschijnlijk iets als ‘schrijf een nieuw werk in een ander genre’. We gaan het zien! Verder hoop ik ook om in de toekomst het pad voor nieuwe auteurs naar hun eerste boek makkelijker te maken, door middel van connecties en kennis. Dat wat mij jaren kostte voor hen hopelijk in kortere tijd werkelijkheid kan worden en ook hun werk de aandacht krijgt die het verdient, om de kans op uitgave zo groot mogelijk te maken.

Hopelijk vonden jullie dit interview met Jesse van Willigenberg leuk! Jesse ik wil jou super bedanken voor je medewerking aan de blogs van eigen bodem.

Liefs, Melanie