Interview met Marianne Swinkels

Vandaag mag ik Marianne Swinkels het hemd van het lijf vragen in dit interview. Maar voor we daarmee gaan beginnen Marianne kun je jezelf even in het kort voorstellen aan de lezers?

Mijn naam is Marianne Swinkels, ik ben 44 jaar jong, 20 jaar getrouwd met mijn man, Marty, en samen kregen wij twee kinderen: Sidney en Bryan. Ik ben geboren en getogen in het Groningse Stadskanaal, maar sinds vier jaar woonachtig in ’t Harde/Gelderland. Ik houd van plezier maken, maar ben serieus op het moment dat het nodig is. Ook ben ik in het bezit een flink portie zelfspot en volgens mijn man lacht het hardst om mijn eigen grappen . Van beroep ben ik autofotograaf van exclusieve auto’s en auteur. In 2018 debuteerde ik met de literaire thriller Wrede onschuld. Begin dit jaar lanceerde ik mijn tweede boek; de autobiografische roman ‘Loslaten doet pijn – het waargebeurde verhaal van Bryan.’

Waar komt je passie voor schrijven vandaan?

Ik lees met regelmaat dat auteurs op jonge leeftijd het talent voor schrijven al bezaten. Dat had ik niet. Wel was ik dol op verhalen bedenken. Ik kon hele werelden verzinnen vol vriendelijke, magische wezentjes. Het opschrijven van die werelden was, door mijn extreme vorm van dyslexie, niet voor mij weggelegd. Met mijn 44 lentes jong ben ik dus wat later tot bloei gekomen, maar ik ben nog altijd in het bezit van het leed dat dyslexie heet.

Het eerste boek dat je schreef was een thriller je tweede boek Loslaten doet pijn is een waargebeurd verhaal. Waarom besloot je van genre te veranderen.

Ik ben niet per se veranderd van genre. Ik houd nog altijd van thrillers, maar ook van fantasie. Toen ik Wrede onschuld schreef wist ik niets van de schrijverswereld – sterker nog, het was niet eens de bedoeling om een boek te schrijven. Gezien mijn verleden wist niet dat ik het in me zat. Gaandeweg leerde ik de kneepjes van het vak, zo ook de valkuilen. Tijdens het redactiewerk, van Wrede onschuld, besloot ik dat de tijd daar was om ons eigen verhaal op papier te zetten. Ik was er klaar voor.

Zit er veel verschil tussen het schrijven van een thriller en een waargebeurd verhaal?

Dat is dag en nacht verschil. Bij een non-fictie weet je hoe het is gegaan. Je hoeft niets te verzinnen of het mooier/dramatischer te maken dan het al was. De kunst is om een goede verhaallijn en mooie overgangen te creëren. Een leugentje, of een andere draai geven aan de werkelijkheid (om het verhaal beter te maken) vind ik een no-go. Ook moet je bepalen wat je wel en niet wilt vertellen; er zijn natuurlijk altijd gebeurtenissen die privé blijven. Tenslotte schrijf je het verhaal voor een groot publiek.

Loslaten doet pijn is geschreven over jou eigen leven. Was het soms niet ontzettend moeilijk om dingen op te schrijven. Ik kan me voorstellen dat je op zo’n moment dingen herbeleeft die je misschien liever zou vergeten.

Vanaf het begin wist ik dat ik dat ik de lezer wilde meenemen naar die periode; alsof ze er zelf bij waren en van een afstandje meekeken. Als ik dat effect wilde bereiken, moest ik “All the Way” durven gaan. Er zijn zeker dingen gebeurd die ik liever had willen vergeten, maar als ik bang was die herinneringen op te halen had ik het boek niet geschreven. Natuurlijk heb ik tijdens het schrijven gehuild, maar ik heb ook ontzettend gelachen omdat ook leuke momenten, die een beetje naar de achtergrond waren verdwenen, terugkwamen.

Bryan blijkt een afwijking te hebben al voor zijn geboorte. Ik kan me niet voorstellen hoe het is als je dat te horen krijgt. Wat was op dat moment jou eerste gedachte als moeder zijnde?

Ik wist dat er iets mis was voordat het geconstateerd werd. Het was een oersterk gevoel, een bewustwording. Ik had mijn zorgen met meerdere mensen gedeeld, maar een gevoel wordt in de meeste gevallen niet serieus genomen. Toen we tijdens een echo hoorde dat er iets was ontdekt, wat de gynaecoloog nog nooit eerder had gezien, dacht ik: ik wist het! Het is ongelooflijk hoe ons brein zo’n traumatische ervaring verwerkt: je gaat binnen een zeer korte tijd van realiteit naar ontkenning, van verdriet naar berusting en hoop, van duizenden vragen naar compleet blanco. In het kort: een complete crash in de bovenkamer.

Daarna begint de strijd om het vinden van de diagnose en de oorzaak van het ziek zijn van Bryan. Als ouders ben je op zo’n moment vrij machteloos. Aan welke mensen had je op die momenten veel steun?

Dit vind ik een lastige vraag om te beantwoorden. Wij hebben veel steun mogen krijgen, en iedereen deed dat op zijn of haar eigen manier. Je vindt niet alle steun die je nodig hebt bij een en dezelfde persoon. Het klinkt misschien heel raar, maar iedereen lijkt zijn/haar eigen “taak” op zich te nemen, en zo is er altijd wel iemand binnen handbereik om mee te lachen, te huilen of praten. Maar ook iemand die gewoon in stilte naast je zit kan enorme troost bieden.

Onlangs postje je dat de Zweedse uitgever Lind & Co het boek als luisterboek gaat uitgeven. Hoe is dat ontstaan?

Ja, wat een geweldig nieuws, hè? Ik kan het nog bijna niet geloven. Een hele tijd geleden kreeg ik een privé berichtje van een vrouw die beweerde werkzaam te zijn bij uitgeverij Lind & Co. Ze waren geïnteresseerd om Loslaten doet pijn als luisterboek uit te brengen, en of ik hen de epub wilde toesturen. Ik dacht dat het een fake account was en liet het bericht voor wat het was. Maar, mijn nieuwsgierigheid was wel gewekt. Ik bezocht hun site, maar werd daar niets wijzer van – alles in het Zweeds haha. Na een grondige speurtocht bleek de vrouw de waarheid te spreken. Ik was enthousiast een luisterboek van mijn boek? Zo gaaf. Maar wat betekende het eigenlijk voor mijn paperback en ebook? Moest ik mijn rechten afstaan? Maar, dat was niet nodig. Ik bleef als selfpublischer mijn rechten behouden.

Loslaten doet pijn is ingesproken door Willemijn de Vries, en is vanaf 17 november te beluisteren bij: StoryTel, Luisterrijk, Luisterbieb en Google Play. Het zal een bijzondere ervaring zijn wanneer Marty en ik het eindresultaat te beluisteren.

In het boek beschrijf je ook dat het soms voelde alsof artsen het welzijn van Bryan niet belangrijk vonden. Heb je dit later wel goed uit kunnen spreken tegen de artsen?

Ik wil graag benadrukken dat ik het boek niet heb geschreven om de betreffende artsen in diskrediet te brengen. Hun namen worden daarom ook niet genoemd. In de zorg gaan heel veel dingen goed, maar het gaat ook weleens fout – soms met verstrekkende gevolgen.

Bryan was geen standaard gehandicapt kind. Artsen noemden hem een medisch raadsel, niemand begreep hem. Ze verloren het menselijk aspect uit het oog, soms op zeer wrede en onacceptabele manier. Gelukkig waren wij mondig genoeg om onze zoon te beschermen, maar niet iedereen kan of durft dat. Tijdens het schrijven van Loslaten doet pijn kwamen Marty en ik erachter, dat zelfs nu, 12 jaar na Bryans dood, er een draaiboek klaarligt in het ziekenhuis – hun honger naar kennis is nog niet geblust.

Wij voelen niet de behoefte om met die artsen in gesprek te gaan. Wij hebben het hen vergeven, maar we zullen het nooit vergeten. Gelukkig waren er ook artsen die Bryan niet zagen als een project. Zo schreef Bryans kinderarts het voorwoord in Loslaten doet pijn.

Hoe ging je om met de momenten dat je er even helemaal doorheen zat.

Onze rond stuiterende dochter, Sidney, vroeg natuurlijk ook de nodige aandacht. Ik heb me weleens op de wc verstopt om even tot rust te komen, maar die kleine tornado wist me altijd te vinden haha.

Eigenlijk was er geen tijd om er even helemaal doorheen te zitten, al was dat natuurlijk onvermijdelijk. Dat waren dan ook afschuwelijk momenten en het gebeurde meestal ’s nachts. De vraag: waarom Bryan en waarom zo meedogenloos, heb ik duizenden keren gesteld. Ik heb gesmeekt om antwoorden, maar die heb ik nooit gekregen. Wanneer het goed ging met Bryan, dan konden wij, als gezin, ook weer opladen en genieten van de mooie momenten.

Wat hoop je de lezers met het boek Loslaten doet pijn mee te geven?

Ik hoop dat de lezers beseffen dat het leven niet perfect hoeft te zijn om je zielsgelukkig te voelen. Als je alleen maar kijkt naar wat je niet hebt, zie je niet hoe rijk je eigenlijk bent.

Wil je in de toekomst nog meer boeken gaan schrijven?

Ik was bezig met een nieuw verhaal, maar het manuscript is twee maanden geleden verloren geraakt. Twee verkeerde drukken op de knop betekende het einde van een goed boek… Ik ga zeker aan een nieuw verhaal beginnen.

Heb je daarvoor nog een specifiek thema in gedachten?

Ja zeker, maar het idee staat nog in de kinderschoenen en staat nog niet vast.

Wat is je grootste droom voor de toekomst?

Geen idee. Ik laat me graag verrassen.

Tot slot heb ik natuurlijk zoals altijd een aantal Dilemma’s welke kies jij en waarom?

Huisdier of geen huisdier?

Ongeacht mijn liefde voor dieren: geen huisdieren.

Leven in een dorp of in een grote stad?

Dorp

Papieren boek of e-boek?

Papier

Zon, zee en strandvakantie of Road Trip?

Zeker een Road Trip. Wij hebben veel zonvakanties gehad, maar als je eenmaal een Road Trip hebt gedaan, wilt je niet meer anders. De wereld is zo mooi.

Lopend of met de fiets?

Lopend

Friet of Pizza?

Pizza

Koffie of thee?

Koffie alsjeblieft, zonder suiker en melk