Interview met Angelique Haak

Hallo lieve lezers van Bookstamel, Vandaag moeten we helaas weer afscheid nemen van een van de auteurs van eigen bodem van deze maand. Maar eerst is het nog tijd voor het interview met Angelique Haak. Zitten jullie er klaar voor? Daar gaan we.

Interview Angelique Haak

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen. Wist je als jong meisje al dat je boeken wilde gaan schrijven of is dit pas later ontstaan?

Ik schreef als jong meisje wel al verhalen, maar niet met het idee om later schrijfster te worden. Ik vond het gewoon leuk om verhalen te verzinnen over bijvoorbeeld alle spannende dingen die op een middelbare school zouden kunnen gebeuren… Het idee om echt zelf een boek te schrijven kwam pas toen ik ergens begin twintig was.

Hield/hou je zelf ook van lezen?

Ja, ja, en nog eens volmondig JA! Ik heb altijd al van lezen gehouden en ik kan me geen leven zonder voorstellen. Lezen is verdwijnen in andere werelden, avonturen beleven, vriendschappen sluiten, meeleven met, je verwonderen en zoveel meer (total booknerd, I know). Lezen is ook onlosmakelijk verbonden met schrijven. Je kunt niet schrijven als je niet van lezen houdt.

Was het altijd al je plan om van Een nieuw begin uiteindelijk een trilogie te maken?

Nee, helemaal niet. Een nieuw begin schreef ik als een op zich staand boek, wat mij betreft was ‘the end’ ook echt ‘the end.’ Al bij de boekpresentatie werd er door de uitgever geopperd dat het leuk zou zijn om meer over Jennifer (hoofdpersoon) te lezen en toen het boek eenmaal uit was bleef die opmerking veelvuldig van lezers terugkomen. En voor ik het wist, waren het drie boeken!

Rotterdam is in deze boeken heel belangrijk, wat vind je zo mooi of bijzonder aan deze stad?

Rotterdam is de stad waar ik geboren en getogen ben en die altijd mijn thuis zal blijven. Dat heeft een poosje niet zo gevoeld toen ik zeventien jaar geleden naar Spijkenisse verhuisde. Er is een periode geweest dat ik me echt toerist voelde als ik in Rotterdam kwam. Toen ik mijn eerste boek begon te schrijven speelde het zich toch in mijn geboortestad af. Eigenlijk heeft het schrijven van de boeken mijn liefde voor Rotterdam weer doen oplaaien. Ik ging natuurlijk ook vaak op researchtripjes en herontdekte de plekken uit mijn jeugd. De plekken in de boeken zijn dus ook echt, zo ook het politiebureau aan de Hoflaan. Het is al heel lang niet meer als zodanig in gebruik, maar voor mijn rechercheursteam vond ik dit monumentale pand in hartje Kralingen een perfecte locatie!

En verder, de meeste mensen zullen bij Rotterdam denken aan de Havenstad met schepen en zeecontainers, maar Rotterdam is zoveel meer dan dat. De charme van enerzijds iconische gebouwen zoals het Groot Handelsgebouw en anderzijds architectonische hoogstandjes zoals bijvoorbeeld de Markthal. En wat ik vooral zo leuk vind is de nuchterheid en het relativeringsvermogen van Rotterdammers (ik zeg: tik op You Tube ‘Ronald Goedemondt – Rotterdammers’ in, en je snapt waar ik het over heb ?)

Je boeken worden uitgegeven door De Crime Compagnie, hoe ben je bij hun terecht gekomen?

Dat is op zich best een grappig verhaal. Toen ik ergens mid-twintig was en mijn eerste ‘boek’ schreef, stuurde ik dit heel dapper op naar een grote uitgever. Het duurde heel lang voor er een afwijzing kwam en bij hoge uitzondering kreeg ik ook nog feedback meegestuurd. Toen heb ik (omgekeerde volgorde) mijn manuscript opgestuurd naar een redactiebureau van Ilse Karman. Toen ik tien jaar later bezig was met het schrijven van Een nieuw begin, ontdekte ik als lezer de boeken van Linda Jansma. In een van haar dankwoorden bedankte zij haar uitgeefster Ilse Karman en ik had een ‘ping-momentje’, die naam had ik eerder gezien… Ik rommelde in mijn oude papieren en vond de tien jaar oude (positieve!) beoordeling van mijn eerste manuscript. Ilse was inmiddels dus haar eigen uitgeverij begonnen en ik wist meteen dat ik Een nieuw begin na afronding naar de Crime Compagnie zou sturen. The rest is history…

Op welke plek werk je het liefste aan je boeken?

Sowieso in de rust van mijn eigen huis. Je ziet in films altijd schrijvers die midden in een hippe koffietent of in een bibliotheek enthousiast gaan zitten tikken, maar dat zou ik dus nooit kunnen. Ik wil het liefst stilte (dus ook geen muziek) als ik schrijf en eigenlijk heb ik het liefst dat er helemaal niemand thuis is. Dan kan ik lekker ongegeneerd hardop denken.

Wat vind je het moeilijkste aan het schrijfproces?

Focus houden. Ik heb sowieso heel vaak last van SOG (schrijfontwijkend gedrag). Op dat soort momenten is alles interessanter dan schrijven. Social media, stofzuigen, strijken, de kat flossen… als het maar geen schrijven is.

Het tweede wat ik erg lastig vind is bij mezelf blijven. Het schrijfwereldje is best een harde wereld waarin mensen je boeken soms ophemelen maar ook genadeloos af kunnen kraken. Om dan voor ogen te houden dat het meningen zijn en het niet over jou persoonlijk gaat, vind ik wel eens moeilijk. Ik ben daar erg onzeker in.

Hoe vind je man het dat je boeken bent gaan schrijven?

Hij zegt altijd grappend dat hij met één oog open slaapt, met alles wat er zich in mijn thrillerbrein afspeelt, hahaha. En verder, tja, eigenlijk is het samenleven met een auteur volgens mij lastiger dan zelf auteur zijn. Alle ups en downs van het schrijfproces, hij krijgt het allemaal van heel dichtbij mee. Als ik vastzit in een verhaal, gefrustreerd ben, als ik met mijn hoofd bij mijn personages zit en niet bij de film die we samen kijken… Maar ook de mooie momenten, de trots als er een nieuw boek verschijnt, de blijdschap als er mooie recensies zijn. Hij is degene die me uit de put praat als ik daarin zit en ten volste meegeniet als ik op wolken loop. Zonder hem zou ik het denk ik allang opgegeven hebben…

Nooit meer alleen is je nieuwste boek. Dit boek is onlangs uitgekomen. Hoe voelt het om voor het eerst een nieuw boek in je handen te hebben?

Dat is bij ieder boek eigenlijk weer anders. Bij Nooit meer alleen was het vooral heel erg emotioneel. Dat komt onder andere doordat het voor mij best wel een persoonlijk boek is maar ook omdat mijn vader in de periode dat ik aan het boek werkte ernstig ziek bleek te zijn en ook overleed. Dat maakt het extra beladen deze keer.

Nooit meer alleen gaat over 6 vrienden die verbonden worden door een groot geheim. Heb jij zelf ook wel eens iets geheim moeten houden?

Zeker wel, maar gelukkig niet het soort ernstige zaken als waar de personages in mijn boek mee te maken krijgen. Dan moet je het meer zoeken in een surpriseparty voor iemand geheimhouden of zo. Niet bepaald staatsgeheimen dus ? Maar toen ik met Een nieuw begin genomineerd was voor de Schaduwprijs (2018) stond ik wel onder ‘embargo’. Ik mocht er tot een bepaalde datum dus helemaal niets over zeggen, killing was dat…

Zo ja vind je het moeilijk om geheimen te bewaren.

Nee, normaalgesproken niet. Maar bij die nominatie waar ik het zojuist over had dus wel. Dat wilde ik natuurlijk het liefst van de daken schreeuwen… Dat was nog eens een goed lesje geduld hebben.

Wat vind je zelf belangrijk aan een goede vriendschap?

Wederzijds respect voor elkaar is wat mij betreft voor een goede vriendschap onontbeerlijk, evenals naar elkaar luisteren. Ik denk dat iedere vriendschap zo zijn eigen kwaliteiten heeft. Met de ene vriendin (of vriend) kun je misschien ontzettend lachen, terwijl je met de ander liever diepe gesprekken hebt. Het mooiste is natuurlijk als je een vriend of vriendin hebt waarmee dat allemaal kan!

Vind je het belangrijk om je boeken ook een maatschappelijke les mee te geven of schrijf je echt puur een spannend verhaal?

Beiden. Ik begin een boek meestal niet met de bedoeling een maatschappelijke boodschap mee te geven, maar uiteindelijk krijgt het boek toch altijd wel iets van een boodschap mee. Mooi hoe dat als vanzelf ontstaat.

Waarom heb je er voor gekozen om spannende verhalen te gaan schrijven?

Mijn liefde voor spannende verhalen begon al op de basisschool. Van mijn zakgeld kocht ik altijd Nancy Drew-boekjes, een jeugdreeks over een jonge, vrouwelijke detective. Een aantal jaren later leende een tante, die doorhad dat ik van spannende verhalen hield, me het eerste deel uit haar Baantjer-collectie. Ik heb daarna nog regelmatig haar boekenkast geplunderd en veel van de verhalen over de Cock met cee-oo-cee-kaa verslonden. Hierna volgden de boeken van Agatha Christie en zo ging ik uiteindelijk van de whodunits naar de thrillers. Dat is het genre dat me sindsdien altijd het meeste heeft aangesproken. Om te lezen maar ook om te schrijven dus.

Is er een onderwerp of verhaal dat je nog graag eens zou vertellen?

Ik heb nog wel een aantal onderwerpen in gedachten, ja. Maar daar ga ik natuurlijk niets over zeggen…

Stel iemand die net is begonnen met het schrijven van een boek leest dit interview, welke wijze les zou je deze persoon dan willen meegeven?

Zoals ik eerder al aanhaalde, lezen en schrijven zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dus: lees! Zoveel je kunt, wanneer je kunt. Buiten dat het ontzettend leuk is, is het ook je lesstof. Je leert wat je aanspreekt, wat juist niet, waar je door meegevoerd wordt, waar je op afknapt…

En als tweede: wees niet bang om ‘slecht’ te schrijven. Iets wat slecht geschreven is (en wie bepaalt er wat slecht is by the way?) kun je herschrijven, bijschaven enzovoorts. Een lege pagina is gewoon een lege pagina…

Ben je wel eens vastgelopen tijdens het schrijven van je boeken?

Haha, wanneer niet kun je beter vragen. Dit gebeurt mij tot nu toe bij ieder boek, dus ik ben bang dat het er een beetje bij hoort bij mij. Maar tot nu toe komt het ook iedere keer weer goed, dus dat schept wel vertrouwen.

Wanneer heb je jouw schrijfdoel bereikt?

Mijn grootste doel dat ik wilde bereiken met schrijven was en is dat mensen uitkijken naar mijn boeken, en een aantal uren heerlijk meegevoerd worden in een andere wereld. Dat lukt tot nu toe aardig, maar het zou natuurlijk wel heel leuk zijn als mijn groep vaste lezers nog een beetje groter wordt ?

Stel je was geen boeken gaan schrijven wat was dan je droom beroep geweest?

Oef, droomberoep, dat is een lastige… Sowieso iets met veel vrijheid en waarin creativiteit vereist is, of iets met dieren. Ik ben gek op dieren. Ja, Dolfijnentrainer besluit ik bij deze. Ik heb vijf zwemdiploma’s, dus dat moet best kunnen toch?

Waar haal je de inspiratie voor je verhalen vandaan?

Uit alles. Een omgeving, een conversatie, een nieuwsbericht… Inspiratie is nooit het probleem.

Tot slot heb ik natuurlijk ook een aantal dilemma’s voor je. Welke kies je en waarom?

E-boek of papieren boek

Papieren boek, ik ben van de oude stempel

Schrijven of lezen?

Ik denk dat ik als schrijver nu helemaal het foute antwoord geef, maar ik ga voor lezen. Ik zou echt niet zonder willen en kunnen.

Familie of vrienden?

Vrienden. Het cliché is waar: je familie kun je niet uitkiezen, je vrienden wel…

Huismus of feestbeest?

Huisfeestmus? Ik hou ervan om er thuis een feestje van te maken.

Koken of uit eten gaan?

Uit eten gaan, ik hou helemáál niet van koken.

Ontbijt of Diner?

Ontbijt. Ik ben een echt ochtendmens en dol op brood, dus kan enorm van een uitgebreid ontbijt genieten.

Koud of Warm?

Als je op de buitentemperatuur doelt, liever wat frisser dan bloedheet, maar Antarctica-stijl hoeft nou ook weer niet. Kortom, ik kan niet kiezen.

Hutje op de hei of appartement in een drukke stad?

Hutje op de hei, ik hou van rust.

Rotterdam of Spijkenisse?

Rotterdam, met de huizenprijzen van Spijkenisse ?

Lopen of fietsen.

Fietsen.

Hopelijk vonden jullie dit interview met Angelique Haak net zo leuk als dat ik het vond om hem te maken. Angelique super bedankt voor je medewerking aan de blogs van eigen bodem.

Liefs, Melanie