Gastblog Dyslexie met Emma van AmbitiEmma

Hallo lieve lezers van Bookstamel, Vandaag is het weer tijd voor een gastblog over Dyslexie. Dit keer vertelt Emma van de blog AmbitiEmma je over haar ervaringen met dyslexie veel leesplezier.

Ik ben Emma, een ambitieuze blogger met dyslexie. Toen ik in de tweede van de middelbare school zat werd het pas bekend dat ik dyslexie had. Simpel weg omdat ik boeken verslond dachten docenten had ik geen dyslexie kon hebben. Na een aantal 1en gehaald te hebben voor Nederlands (wegens spelling) en bijna dreigde niet over te gaan, hebben mijn ouders besloten dat het tijd was voor een dyslexietest. Daar kwam toch echt uit dat k dikke dyslexie had en dat terwijl ik dol was (en ben) op lezen en schrijven.

Na deze verklaring ging het makkelijker op school, de spelling telde niet meer mee. Ook andere vakken gingen beter, want ik kreeg hulp voor mijn radende lezen. Ik las de vraag fout, waardoor mijn antwoorden ook per direct fout waren. Ik behaalde mijn mavo, het jaar erop haalde ik mijn havo diploma en nog een jaar later zelfs mijn vwo. Dit was een pittig traject, maar met de juiste begeleiding is zoveel mogelijk. En het knapste, toen ik in vijf havo zat mocht ik zelfs al mijn vwo Nederlands examen maken en deze haalde ik ook gewoon.

In de zomervakantie na ik geslaagd was voor mijn vwo bedacht ik het me om een blog op te zetten. Ik was in Oxford voor een tweeweekse talencursus. Mijn Nederlands was niet goed, maar mijn Engels was nog veel slechter, nieuwe talen leren was echt niet aan mij besteed. Om meer zelfvertrouwen te krijgen in het Engels spreken ging ik naar Oxford, hier bedacht ik ook om een blog te beginnen om mijn Engels te verbeteren. Ik durfde hier niemand wat over te vertellen, ik was zo bang voor reacties en dat mensen gemeen zouden doen over mijn Engels.

Uiteindelijk heb ik mensen wel verteld waarmee ik bezig was, veel vonden het juist super tof en deden helemaal niet lullig. Ik was bang geweest voor niks. Toch kreeg ik van onbekende wel vaak de terugkoppeling dat mijn Engels vreselijk was om te lezen, op dat moment verloor ik ook de interesse om te schrijven in het Engels. Op dat moment besloot ik om mijn blog om te gooien naar het Nederlands en dat is een goede keus geweest. Reacties van mensen die niet tegen mijn schrijffouten kunnen verwijder ik direct. Er is niemand die mijn werk controleert op spelfouten naast Word, ik doe echt mijn best om alles eruit te halen, maar soms is het gewoon niet anders. Kan je er niet tegen? Dan lees je mijn blog maar niet!

Mijn blog is overigens niet de eerste plek waar ik schreef. Toen mijn opa en oma gingen verhuizen vonden ze stapels handschreven mini verhalen van toen ik klein was. Op de website GoSuperModel schreef ik altijd verhalen in de magazines en op forums. Niks vond ik leuker dan dat. Later toen de website gesloten werd begon ik verhalen te schrijven op Wattpad, een van mijn boeken had zelfs 100.000 lezers. Zo trots dat ik daarop was, toch vond ik boeken schrijven lastig. De kleine verhalen zoals een blog lagen mij een stuk beter. Toch is de droom er stiekem nog wel om een daadwerkelijk boek te schrijven, dat lijkt mij nog altijd heel gaaf, daarbij zal wel iemand mijn Nederlands checken, haha. Voor een boek voelt dat anders dan voor een blog.

Ondertussen heb ik bijna mijn HBO bachelor op zak, ga ik beginnen aan een pre-master op de universiteit, heb ik mijn eigen bedrijf en inspireer ik ambitieuze meiden en vrouwelijke ondernemers met mijn blogposts op AmbitiEmma. Wat ik hoofdzakelijk geleerd heb van mijn dyslexie verleden en heden is dat alles mogelijk is, zeker met de juiste hulp. Laat je niet tegenhouden, dyslexie betekend niet dat je dom bent. Het is alleen iets waar je rekening mee moet houden en een handigheid voor zal moeten vinden. De kans is groot dat jij zelf meer beren op de weg ziet dan er daadwerkelijk zijn en anderen zien er waarschijnlijk nog minder. Laat dyslexie je niet beperken, want dat is nergens voor nodig. You can do this!

Dankjewel Emma dat je jou verhaal met ons wilde delen. Heel veel liefs, Melanie