Een dyslectische schrijver door Ian Laverman

Hallo lieve lezers van bookstamel, Vandaag heb ik voor het eerst een gastblogger op mijn blog. Ian Laverman schreef de column een dyslectische schrijver voor mijn blog. Ik wens jullie heel veel leesplezier.

Bewaar voor later op pinterest

Mijn naam is Ian Laverman en ik ben een schrijver met dyslexie. Door de jaren heen heb ik het voor elkaar gekregen om zeven boeken te publiceren die allemaal binnen de serie De kronieken van magie vallen. Dit is niet zonder slag of stoot gegaan en daarom is mij gevraagd om een blog te schrijven over hoe het is om een dyslectische schrijver te zijn. Om een tipje van de sluier te lichten kan ik zeggen dat het loodzwaar maar belonend is.

Had ik ooit durven dromen dat ik een schrijver zou worden? Nee zeker niet want het was ook iets dat ik nooit wilde doen. Als klein kind was schrijven en lezen voor mij een ware nachtmerrie. Keer op keer op de basisschool werd in geconfronteerd met iets dat ik gewoonweg niet goed kon doen. Het maakte niet uit hoe hard ik werkte, hoeveel bijles of hoe vaak ik bij de remedial teacher zat, er was mij geen succesmoment gegund. Wat je mij vooral moest laten doen was sporten, lekker voetballen en rondrennen. Daar was ik goed in en dat wilde ik doen. Geen boeken lezen waar ik maanden mee bezig was om doorheen te komen.

Er kwam een moment dat er een speciaal boek uitkwam, een wereldberoemd boek waardoor het voor mij allemaal klikte in mijn hoofd. Het eerste boek dat ik zelfstandig uit heb gelezen en dat was Harry Potter en de steen der wijze. Het duurde nog steeds een maand voordat ik het boek had uitgelezen maar dat maakte mij niet uit. Het was interessant en gewoonweg geweldig. Daarna veranderde er dingen voor mij. Ik ontwikkelde ezelsbruggetjes voor mijzelf zodat ik sneller en vooral beter kan werken. Mijn schoolwerk ging in kwaliteit omhoog ondanks dat het nog wel te merken was dat ik dyslexie had.

Na Harry Potter ben ik gelijk aan in de ban van de Ring gedoken. Ik had de films gezien en moest dit boek lezen. Het ging verrassend goed tot het einde in Minas Tirith… Pepijn krijgt een rondleiding en dat stuk duurde lang. Toen is mijn broer met mij gaan zitten met zijn eigen exemplaar om voor te lezen terwijl ik mee las. Het lukte mij om deze titaan onder de fantasy boeken uit te lezen. Het voelde voor mij alsof ik de wereld aan kon. Hierna wilde ik ook zelf mijn fantasieën op papier zetten en begon ik met Star Wars fanfiction (eigen karakter in de wereld van Star Wars).

Waarom ik begin met deze informatie is eigenlijk om wat achtergrond informatie te geven. Tijdens mijn jeugd ben ik altijd anders behandeld vanwege mijn dyslexie. Als ik dommer was dan andere, ik kon minder en zou minder bereiken. Fouten die ik maakte werden niet gestraft omdat ik er niets aan kon doen. Hierdoor werd ik zelf ook lui en zetten ik mijzelf minder hard in. Ik mocht toch fouten maken dus waarom zou ik dan harder mijn best doen. Dit veranderde nadat ik een doel voor ogen kreeg, iets om voor te werken. Weg was de luie leerling en ik ging stappen maken. Er werd gedacht dat ik nooit hoger zou zitten dan leerwegondersteunend maar uiteindelijk heb ik HBO bereikt en studeer ik volgend jaar af.

Voor mij is dit belangrijk om te vermelden omdat het eerste dat ik besloot toen ik hoorde dat mijn boek uitgegeven werd, was dat ik niet wilde dat mensen wisten dat ik dyslexie had. Mijn redactrice wist het wel maar daarbuiten hoefde niemand het te weten. Vooral de lezers niet. Ik weigerde om bekend te staan als de dyslectische schrijver. Ik wilde niet dat mensen hun kritieken op mijn boeken anders gingen verwoorden of juist achterwege laten omdat ik dyslexie heb. Ik wilde vanaf het begin eerlijk beoordeeld worden zoals dat bij iedereen was. Niet tijdens een recensie lezen van ‘Grammaticaal kan het beter maar hij heeft dyslexie dus is het begrijpelijk.’ Ik wilde geen voorkeursbehandeling.

Mijn mening hierover is in de loop der jaren veranderd. Ik heb geleerd mijn dyslexie weer te omarmen en zo aan te tonen dat dyslexie je niet hoeft tegen te houden.

Genoeg over mijn verleden met dyslexie, laten we het hebben over hoe het is om schrijver te zijn met dyslexie. Het is als eerste ontzettend vermoeiend, ik ben dagelijks bezig met een van mijn grootste onzekerheden en wordt op deze manier telkens geconfronteerd door mijn spellingsfouten. Hierdoor heb ik wel geleerd dat ik gewoon door moet schrijven. Niets teruglezen totdat alles af is want anders lever je nooit een afgerond verhaal af. Daarnaast is het in mijn geval ook frustrerend omdat ik geweldige dingen kan bedenken, ook taal technisch maar dit vertalen op papier lukt vaak niet. Er zit een soort storing op de lijn van mijn hoofd naar mijn vingers. Dat zijn voor mij wel de grootste nadelen aan dit vakgebied.

De voordelen zijn haast oneindig! Ik worstel iedere dag met mijn dyslexie maar weet keer op keer te winnen. Dat is een geweldig gevoel! Omdat ik schrijf en samenwerk met andere leer ik steeds meer nieuwe dingen en verbeter ik mijn grammaticale kunde ook dagelijks. Ik zet zo ontzettend veel stappen dat sommige mensen niet geloven dat ik dyslexie heb. Ik zelfs op het HBO feedback op opdrachten gekregen dat mijn gevoel voor taal ontzettend sterk is. Een compliment dat ik nooit gedacht had te krijgen. Daarnaast heeft het schrijven ook zijn voordelen dat ik nieuwe werelden kan bouwen, kan spelen met magie en alles dat ik bedenk gewoon op papier kan zetten. Een laatste voordeel is dat ik door mijn dyslexie niet de meest geweldige proza zal schrijven, het is goed maar niet Tolkienachtig. Door dit te weten ben ik er achter gekomen waar mijn specialiteiten liggen als schrijver. Dat zijn wereldbouwen en vooral een strak plot neerzetten.

Natuurlijk ben ik nadat ik een boek afrond en aanlever tegen problemen aangelopen. Mijn eerste ervaringen met redactie waren verrassend goed en daar heb ik zoveel van geleerd. De redactie van mijn vierde boek ging minder. Dit was voor mij een flinke klap in het gezicht. Ik dacht genoeg bijgeleerd te hebben maar dit was niet zo. Het boek had niet de kwaliteit die het moest hebben. Hierdoor liepen we zwaar uit (Er is wel iets geweldigs uit voort gekomen). Dit heeft mij op dat moment heel erg onzeker gemaakt. Ik heb toen alles in twijfel getrokken wat ik kon en mij afgevraagd of ik wel uit het juiste hout was gesneden om een schrijver te zijn. De complimenten die ik vervolgens kreeg over boek 5 en 6 van de reactie wist bepaalde twijfels weg te nemen maar alles kwam als een vloedgolf weer terug bij boek 7.

Ik zal eerste een stapje terug nemen om het proces van een boek schrijven uit te leggen. We springen dan wel even naar het moment dat je voor jouw gevoel af is. De laatste woorden zijn geschreven, je laat het een paar weken liggen, gaat er nog een keer doorheen en dan stuur je het op naar je proeflezers. Bij mijn zevende boek stuurde ik het ook naar proeflezers waarvan ik bij sommige terugkreeg dat het grammaticaal goed in elkaar zat. De fout vanaf mijn kant was dat ik hier op vertrouwde omdat ik vooral vraag aan mijn proeflezers om op dit gebied te letten. Ik stuurde dit manuscript vervolgens op voor de redactie en daar ging het volledig mis. Het was grammaticaal niet op orde… Een slijtage slag begon qua redactie en het was zo erg dat ik en mijn redactrice tussendoor pauzes moesten nemen om niet gek te worden. Al mijn onzekerheden over mijn dyslexie kwamen terug, al het oud zeer kwam naar boven en ik heb bijna gezegd dat ik er gewoon mee stop. Om mijn verhalen voor mijzelf te houden en geen boeken meer uit te brengen. De redactie ging door en het wonder geschiede, het manuscript werd toch iets. Het werd een uiteindelijk een prachtig boek maar ik heb daarna wel een pauze van een paar maanden ingelast.

Schrijven en dyslexie zijn gewoon twee dingen die met elkaar botsen. Het maakt alleen niet uit zolang je er zelf hard aan wil werken. Ik wil dat en heb zeven boeken om dat aan te tonen. Wat ik helemaal heb is het geluk dat ik bij Uitgeverij Zilverspoor zit die mij ontzettend steunt. Ze begrijpen waar ik tegen aanloop en begeleiden mij. Ik geloof dat ook dat iedereen, met of zonder dyslexie een boek kan schrijven. Alleen moet je met dyslexie net wat meer moeite doen, net dat stapje harder zetten om te komen waar je wilt. Dat is niet erg want de beloning zal het allemaal waard zijn.

Dus schrijven met dyslexie is voor mij een constante worsteling met mijn onzekerheden terwijl ik er ontzettend veel genoegdoening uit haal.