Interview met Kim ten Tusscher plus winactie

Hallo lieve lezers van Bookstamel. Dit keer vind je een interview met Kim ten Tusscher op mijn blog. Afgelopen maand mocht ik haar Lilith trilogie lezen waarvan je de eerste recensie hier kunt vinden. Dit boek kun je trouwens winnen onder aan dit interview met Kim. Naast deze trilogie las ik ook al eens het boek Bloed van Kim ten Tusscher en mocht ik haar voor de blogs van eigen bodem al eerder interviewen. Dat interview met Kim ten Tusscher kun je hier lezen. Maar inmiddels komt bijna het 10 de boek van Kim uit genaamd Blind. Tijd dus om haar nog eens het hemd van het lijf te vragen.

Bewaar voor later op pinterest.

Interview met Kim ten Tusscher

Maar voor we met dit interview beginnen is het misschien leuk als je jezelf nog even in het kort voorstelt aan de lezers. Zeker! Ik ben Kim ten Tusscher. Ik schrijf fantasy boeken en heb er inmiddels (bijna) 10 geschreven. Mijn bekendste personage is Lilith, een vrouw die in een Draak kan veranderen en altijd in de oorlog heeft gevochten. In mijn verhalen staat haar zoektocht naar een beter leven, en dan vooral één waarin ze vrij is en iets goeds kan betekenen, centraal.

Een ander kenmerk waar mijn verhalen bekend om staan, is dat er geen ultiem goed en verschrikkelijk kwaad is. Ik vind het veel interessanter om personages te creëren die zich in het schemergebied tussen die uitersten begeven. Onder de juiste omstandigheden, kan een vijand ook ineens iets goeds doen. En in vreselijke omstandigheden moet iemand die het allemaal goed bedoelt ook wel eens een beslissing nemen die gruwelijke gevolgen heeft. Wie en wat wij als goed of kwaad bestempelen, komt ook voort uit onze achtergrond. Het is heerlijk om daar mee te spelen.
Verder houd ik enorm van reizen, ik drink graag thee, ik heb kostuums gemaakt voor verschillende films en series en naast het schrijven lees ik ook erg graag. Vooral de boeken van Robin Hobb vind ik super.

Binnenkort komt Blind uit. Blind is het “vierde” deel in de vertellingen van de ondergang. Vuur bestond natuurlijk uit twee delen. Wat kunnen we in dit deel verwachten?Over de inhoud kan ik natuurlijk niet te veel vertellen, zonder spoilers te geven van wat er eerder allemaal is gebeurd. Maar wat ik wel kan zeggen: er gebeurt heel veel. Je merkt echt dat het einde van de wereld dreigt, iedereen komt in beweging en doet een laatste poging om zich staande te houden. Dat levert niet alleen veel actie op, maar ook veel emotie en twijfel.

Het is trouwens niet alleen Jakob die de mensheid bedreigt. Haat, wantrouwen, oude vetes… ze maken het erg moeilijk om samen te werken. En dat is nou juist nodig om nog een kans te maken. Gelukkig zijn er ook mensen die bruggen kunnen bouwen. Nighram blijkt zo iemand, maar zij is nog erg jong, dus of de anderen haar die taak toevertrouwen? En dan wordt er gefluisterd over een nieuwe Godin…

De titel Blind slaat op een aantal personages, die letterlijk blind zijn, of op zijn minst slechtziend. Maar ik houd ervan als de titel een dubbele betekenis heeft. Het verwijst dus vooral naar hoe blind mensen kunnen zijn in de figuurlijke zin. Zo vol van hun eigen waarheid, of vastklampend aan het laatste beetje hoop. Dit deel gaat dus ook over het openen van de ogen en anderen zien hoe ze werkelijk zijn. In goede en in kwade zin.

onlangs onthulde kim deze prachtige cover voor Blind.

Wanneer kunnen we Blind precies verwachten?
Als het goed is gaat Elfia Arcen door en daar wil ik natuurlijk ook staan met dit nieuwe boek. Elfia is 18 tot en met 20 september. Dan moet het boek dus zeker klaar zijn.
Dat gaat, als er niet nog een keer iets heftigs gebeurd (het is wel een jaar, zeg), ook lukken. We zijn op dit moment heel druk met de redactie.

Wie is je favoriete personage uit de vertellingen van de ondergang?Oh, wat een leuke vraag!

Dat is Rayender, wat voor veel mensen misschien een verrassing is. Wat een rotjoch is dat in Bloed! Hij is de tienjarige koning van Merzia en de aanstichter van de oorlog die alles in een stroomversnelling brengt. Aan het einde van deel 1 stopte ik (of eigenlijk Tokala) hem in een tombe, die vervolgens in brand werd gestoken. Ik wist niet zeker of ik hem nog nodig had in de rest van het verhaal. Als dat niet zo was, kon ik hem daar laten sterven, maar anders kon ik hem daar nog weer uithalen.

Het was Kiril die hem uit die tombe haalde, uitgerekend één van Rayenders sterkste tegenstanders. Natuurlijk is Rayender zwaar gewond, hij heeft het maar net overleefd. Maar vanaf dat moment is zijn verhaal zo interessant geworden. Hij is echt mijn favoriet om de magie die hij kan, maar ook om de sleutelrol die hij speelt in de afwikkeling in het verhaal. Maar eigenlijk vooral om de ontwikkeling die hij doormaakt, van ongelooflijke irritant kereltje naar… dat moet je zelf maar gaan lezen. Zijn verhaal gaat over wraak en vergeving, over vertrouwen en over doorzettingsvermogen. Hij heeft nog een paar gave verrassingen in petto voor de lezers.

Eigenlijk in zo’n beetje al jou boeken komen goden voor. Heb je over deze goden ook onderzoek gedaan of zijn ze meer verzonnen? Ik vind religie van kinds af aan al interessant, dus ik heb niet specifiek onderzoek gedaan, maar wel de kennis die ik heb gebruikt om eigen Goden te creëren. Ik ben katholiek gedoopt en ik heb de communie gedaan, maar verder ben ik niet gegaan, omdat dat geloof niet bij me past. Ik heb me verdiept in natuurgoden, niet zozeer vanuit een zoektocht naar een geloof, maar vanuit interesse. Ik heb ook een beetje basiskennis van andere grote religies.

Wat me vooral boeit is het houvast dat een geloof biedt. Hoe je aan de hand van Goden de wereld kunt uitleggen. Maar ook de beperkingen van een religie en de strijd die eruit voortkomt, boeit me. Ik vind het interessant dat, wanneer je met een bepaald geloof opgroeit, daar ook een zekere kijk op de wereld uit voortkomt. Soms zelfs zo erg dat je vijanden bent van elkaar, zonder dat je iemand echt goed kent. Het rotsvaste vertrouwen in de voorgangers, waardoor je je leven op een bepaalde manier inricht, vind ik beangstigend en fascinerend tegelijk.

Blind vertrouwen, zeg maar. 😉
Nou speelt in mijn boeken een oorlog ook altijd een grote rol en het lijkt misschien of ik vind dat religie alleen maar tot oorlog leidt, maar zo zwart-wit zie ik het niet. Ik denk dat religie heel veel moois te bieden heeft, maar ook het donkere in mensen naar boven kan halen. Het zijn de keuzes die mensen maken die bepalen naar welke kant de balans doorslaat, dat komt niet door de religie zelf. We kunnen allemaal, samen, kiezen hoe we verder willen gaan.
Daar gaat Blind en zeker Storm (het afsluitende deel van de serie) ook over: het verleden achterlaten en samen bouwen aan iets nieuws.

Geloof je zelf dat er zoiets als een god bestaat?
Ik geloof wel in iets, maar ik kan eigenlijk niet goed benoemen waar ik in geloof. Het is iets sturends waar ik op vertrouw, niet een soort van menselijk wezen dat alle touwtjes in handen heeft en die een duivelse tegenhanger heeft.
Dat iets is overal. Een stroming is misschien het goede woord. Als je je mee laat drijven, kun je veel bereiken. Maar als je er zonder het te weten tegenin zwemt… Klinkt makkelijk, je mee laten drijven, maar dat is het in de praktijk niet echt.
Nu ik dit zo opschrijf, denk ik: dat klinkt zoals ik de makhma in de Vertellingen van de Ondergang beschrijf.

Inmiddels ben je ook druk aan het schrijven voor het vijfde en laatste deel Storm. Deze hoop je in 2021 uit te gaan brengen. Vind je het lastig om een einde te maken aan deze serie?
Een laatste deel is altijd lastig. Alles moet kloppen, alle eindjes moeten afgerond worden. Het meest beangstigend vind ik altijd dat je daarna niets meer kunt veranderen aan het verhaal. Zolang het einde niet is geschreven, kan ik het verhaal in een andere richting duwen en nog dingen verduidelijken uit de eerdere boeken. Maar die laatste punt is ook echt een definitieve punt.

In het geval van Storm kijk ik er echter ook enorm naar uit. Het einde wordt zo ontzettend gaaf en ik heb zoveel zin om er met de lezers over te praten en om te horen of jullie net zo enthousiast zijn als ik. Oh, wat ik voor jullie bedacht heb…

Lilith speelt een grote rol in je boeken. Komt Lilith ook weer terug als je aan een nieuwe serie gaat schrijven? Of komen die boeken juist helemaal los te staan van dit verhaal? Arme Lilith… Ze krijgt altijd zoveel ellende over haar heen gestort in mijn verhalen. Voor haar is het veel beter als ze niet meer terugkomt.

Ik heb een idee voor een nieuw verhaal. Dat speelt honderden jaren voor Liliths geboorte en gaat over de Inuuk (mijn poolvolk) en de servi. De servi zijn een soort visachtige mensen. Ooit waren zij wisselaars die van mens konden veranderen in een onderwater-soort, net zoals Lilith in een Draak kan veranderen. Maar inmiddels kunnen de servi niet meer transformeren en zijn ze dus altijd die tussenvorm. Dat intrigeert me. Waarom kunnen ze niet meer veranderen? Wat is er gebeurd?

Zo’n vraag is vaak een startpunt voor een nieuwe verhaal. Maar in dit geval is er meer waarom ik dit verhaal wil schrijven. Want in mijn wereld is niemand echt goed of slecht. Ieder volk heeft beide kanten. Behalve de Inuuk. Zij zijn altijd de behulpzame mensen, daar vlucht Lilith naar toe en daar vindt ze steeds weer rust. Dat is fijn in de verhalen die ik al heb geschreven, maar het klopt niet in de wereld die ik heb gecreëerd.
En er is meer. Ik heb ergens in de Lilith trilogie genoemd dat de Inuuk en de servi een oorlog hebben uitgevochten. Waarom? Hebben de Inuuk te maken met het feit dat de servi niet meer kunnen wisselen en wilden de servi daarom wraak?

En waarom lijkt de bouwstijl van de servi heel erg op die van de Inuuk? Er was blijkbaar een sterke connectie tussen die twee groepen, tot de oorlog uitbrak.
Al die vragen wil ik gaan beantwoorden. Ik denk niet dat ik in dat verhaal die oorlog ga beschrijven, maar veel meer het begin van hun vete. En daarmee duik ik in een nieuw stuk geschiedenis en reis ik naar een deel van de wereld dat nu nog niet helemaal ontdekt is. Heerlijk!

De wereld in jou boeken is ontzettend goed uitgedacht waar haalde je de inspiratie van deze werelden vandaan? Dat vind ik een ontzettend fijn compliment om te horen!
Ik had eigenlijk nooit verwacht dat mijn wereld zo omvangrijk zou worden. Het begon met het land waar Lilith vandaan komt en het land waar zij naartoe vlucht. En van daaruit ben ik haar wereld verder gaan ontdekken. Dat ging heel geleidelijk aan, tijdens het schrijven. Ik ben niet iemand die van tevoren alles uitdenkt.

Dat mijn wereld zo goed uitgedacht en compleet voelt, komt vooral doordat ik me tijdens het schrijven constant vragen blijf stellen. Waar komt dit ritueel vandaan? Als dit land dit klimaat heeft, welke planten groeien er dan? Wat ligt er achter die bergen? Oh, er zijn tunnels… Wie heeft die gegraven? Niet alle antwoorden komen in mijn boeken terecht, maar het helpt enorm om een compleet beeld van mijn wereld te hebben.
En er komen nieuwe verhalen uit voort, zoals mijn volgende verhaal. En ook Jager en Prooi ontstond op die manier.

Ondertussen pluk ik overal inspiratie vandaan. Mijn reis naar het zuidwesten van de Verenigde Staten komt terug in een bijzondere locatie in Vuur. Mijn trip met sledehonden kon ik ook goed gebruiken.
Muziek komt soms ook terug. Hyperballad van Björk zit in iets andere vorm in Hydrhaga (mijn debuut), bijvoorbeeld.
Maar het zijn vooral de dingen die ik in de echte wereld niet begrijp die me inspireren. Nighram is in Bloed een vluchteling, die in de woestijn wordt achtergelaten door mensensmokkelaars en uiteindelijk na een helse reis voor een dichte stadspoort komt te staan. De mensen binnen zijn bang dat ze hun eigen welvaart moeten opgeven als ze hun medemensen helpen. Dat komt direct van de vluchtelingenkwestie van een paar jaar geleden. De foto van het jongetje dat dood aanspoelde op het strand staat nog in mijn geheugen gegrift. Ik snap niet waarom zoveel mensen de grenzen dicht wilden houden en om dat te onderzoeken, komt het terug in mijn verhaal. Ook wel een beetje, omdat ik hoop de lezer op die manier een spiegel voor te houden.
Hoe bedenk je de titel van een boek? Dat lijkt mij namelijk ontzettend moeilijk.
Voor de Vertellingen van de Ondergang was dat een bijzonder proces. Ik moet daarbij ook vermelden dat ik zelf de omslagen ontwerp voor deze serie. Dat bepaalde voor een groot deel de titels die de delen hebben gekregen.
Het begon eigenlijk met de titel voor de serie. Die had ik vrij snel, denk ik. Vertellingen van de Ondergang dekt zo goed de lading. Maar het is een lange titel. Daarbij is mijn naam ook lang. Op de omslag kwamen dus al twee regels met veel letters.
Daarom moest de titel van ieder deel uit één woord bestaan en niet te lang zijn. Maar wat dan de goede titel is? Dat is vaak nog een heel gezoek. Ik maak lijstjes met allemaal woorden van maximaal vijf letters, maar heel veel past net niet.

Toch komt dan vaak ineens de oplossing en die ligt dan zo voor de hand dat ik me afvraag waarom ik er niet eerder aan heb gedacht.
Zoals ik al eerder vertelde, hebben de titels een dubbele betekenis. Bloed is letterlijk bloed, maar gaat ook over bloedband (de erfgenaam van de koning). Macht gaat over de troon, maar ook over een nieuwe magie. Vuur is vlammen, maar ook passie en gedrevenheid. Blind heb ik al uitgelegd. En Storm is wind en regen, maar ook opstand.
Ook leuk om te vertellen: de kleuren van de titel passen bij het woord. Bloed is rood, macht is zwart (want de makhma wordt gezien als een duistere magie), Vuur gloeit een beetje, Blind is wit met rode adertjes, zoals van een oog en Storm wordt blauw met daarin een bliksemschicht.

Inmiddels heb je al super veel boeken geschreven wat is het belangrijkste dat je hebt geleerd tijdens het schrijven van al deze boeken?
Ja, Blind wordt mijn tiende boek. Het was een enorme leerweg. Ik heb heel veel geleerd over het vertellen van verhalen en het creëren van personages. Ik laat mijn boeken vertalen naar het Engels en ik leer dus ook heel veel over de marketing en hoe alles in het buitenland werkt. Ik leer ook heel veel over mijzelf door mijn personages.
Maar het belangrijkste is dat ik heb geleerd dat ik bij mezelf moet blijven. Ik merkte dat ik op een gegeven moment teveel probeerde een bepaalde groep lezers te plezieren. Die groep was misschien niet eens mijn publiek, maar toch… Om een vreemde reden was hun mening belangrijk voor me.

Het lukte trouwens niet om voor hen te schrijven, hoor. Daarvoor is het proces voor mij te ongrijpbaar. Ik schrijf wat ik kan en het wordt het verhaal dat het moet worden. Maar die drang om mezelf te bewijzen en merken dat dat niet lukte, zorgde voor veel frustratie en onzekerheid.

Uiteindelijk belandde ik op een enorm dieptepunt, waarin ik wel schreef, maar niet echt trots was op wat ik deed. Het was niet goed genoeg.
Zoiets houd je niet lang vol. Het knaagde aan alles wat ik dacht dat ik wilde en kon. Ik ben zo iemand die dan gaat graven waar die onzekerheid vandaan komt. Ik besefte dat ik van mezelf was afgedwaald.

Sindsdien schrijf ik weer wat ík wil. Ik geniet van het proces, van de slimme oplossingen, van het puzzelen, van de avonturen en vooral van mijn personages. Ik geniet ervan dat ik schrijf wat ik schrijf en dat dat verdomde goed is. Er zullen altijd critici blijven, maar die moeten maar andere boeken gaan lezen.
En als ik nu die boeken die ik toen schreef, teruglees, heb ik dan spijt van hoe die zijn geworden?
Nee. Blijkbaar was mijn kracht als schrijver sterker dan mijn angst voor die ene groep. Ik zou er niets aan veranderen.

Is er nog iets dat je graag zou willen leren als auteur zijnde?
Waar ik in de boeken die ik lees ontzettend van kan genieten is de manier waarop andere schrijvers sfeer kunnen toevoegen. Ik ben soms kort door de bocht. Een boot ligt bij mij in het water, hij deint niet op de kabbelende golfjes. Terwijl dat tweede veel meer een beeld schept. Dit zou ik erg graag kunnen, zonder dat ik er constant alert op moet zijn.

Wie maakt de covers van jou boeken want die vind ik echt super tof?
De omslagen van de Vertellingen van de Ondergang ontwerp ik zelf. De afbeeldingen van Bloed, Macht en Vuur zijn aangekocht, maar niet voor de boeken gemaakt. De afbeeldingen van Blind en Storm zijn wel speciaal voor de boeken getekend. Pam Hage heeft deze gemaakt. Ze zijn zo super gaaf geworden!

Ook de afbeeldingen van de Lilith trilogie zijn speciaal voor het verhaal gemaakt. Jos Weijmer maakte deze. Hij was mijn uitgever en ook een geweldige illustrator. Helaas is Jos veel te vroeg overleden.

Fijn om te lezen dat je ook zo enthousiast bent over de omslagen!

Inmiddels weten we alweer veel meer over Kim en ik geloof dat dit ook zeker niet de laatste keer is dat jullie op mijn blog iets over Kim ten Tusscher gaan lezen want ik heb nog lang niet al haar boeken gelezen. Maar voor we dit leuke interview gaan afsluiten mag ik nog iets super leuks doen.

Ik mag namelijk een exemplaar van Gebonden in het duister in de speciale hardcover editie weggeven. Dit is het eerste deel in de Lilith trilogie! Om het helemaal af te maken wil Kim hem ook nog voor je signeren. Maar zonder handtekening mag natuurlijk ook als je dat liever hebt. 

Om kans te maken op dit prachtige boek moet je natuurlijk wel weer een vraag beantwoorden. Het antwoord kun je in het interview terug vinden. 

Het hoeveelste boek wordt Blind van Kim ten Tusscher? Meedoen kan tot 18 augustus op 19 augustus maak ik de winnaar bekend. 

Liefs, Melanie