Beste Simon
Hallo lieve lezers van Bookstamel,
Tja daar gaan we maar weer eens met een persoonlijke blog. Dit keer eigenlijk meer een brief naar Simon. Afgelopen week verscheen er in de flair namelijk een column van Simon Keizer over fans en mensen die taalfouten maken. Daarbij gaf Simon aan dat ook dyslecten zich niet achter hun dyslexie konden schuilen. Want tja er was toch google of je kon je bericht laten nakijken door iemand. Ik vroeg me gelijk af of hij wel eens een woord heeft gegoogled wat hij totaal verkeerd schreef? Geloof me google is mijn beste vriend zeker sinds ik blog maar soms heb ik uren gefrustreerd doorgebracht zoekend op google. Op zo’n moment krijg ik dan een rood streepje onder mijn woord, wat natuurlijk betekent dat ik het fout heb geschreven. Dan ga ik google omdat ik het fout heb geschreven maar google herkent niet eens het woord dat ik heb willen schrijven. Dus probeer ik het anders te schrijven weer geen succes en ga zo maar door.
Nu ben ik niet de moeilijkste en snap ik de frustratie van Simon over sommige taalfouten best. Maar ik vond het wel jammer dat hij zijn column van de linda gebruikte om dit te uiten. Daar heb ik ook zo mijn redenen voor. Want juist door mensen zoals Simon heb ik jarenlang niet durven schrijven. Mijn leraren vertelde mij dat ik maar met mijn handen moest gaan werken want een baan waarbij ik moest schrijven zou ik toch nooit krijgen. Er waren leraren bij die mij dom vonden. Nou dat meisje moet wel een laag iq hebben dat ze nog steeds niet weer of iets met au of ou word geschreven. Zo zijn er tal van voorbeelden geweest, mensen die onder een reactie op facebook mijn spelling afkraakte, banen waarvoor ik niet in aanmerking kwam en ga zo maar even door. Toen ik jong was konden ze ook nog niet zoveel met dyslexie op school het was er maar ze deden er weinig aan. Gelukkig is dat tegenwoordig heel anders en is mijn zoon met zijn dyslexie ondanks voor de havo afgestudeerd.
Maar goed ik dwaal een beetje af. Door mensen zoals Simon werd ik dus erg onzeker en durfde ik niet goed meer te schrijven of te reageren. Later kreeg ik een keer een iq test voor een onderzoek en bleek dat ik bovengemiddeld slim was. Maar dat dit er dus niet uit kwam alleen omdat ik niet kon schrijven. Uiteindelijk weten jullie allemaal dat ik besloten heb te gaan bloggen om een voorbeeld te zijn voor andere mensen met dyslexie en om het Nederlandstalige boek te promoten.
Maar goed aangezien ik gemiddeld een blog per dag schrijf worden deze dus niet allemaal nagekeken want dat is gewoon onbetaalbaar. Ik verdien namelijk niks met mijn blog het is geen baan maar een hobby. Maar goed dan komen we bij een punt waarin ik Simon dan wel gelijk moet gaan geven. Hij had een column laten nakijken bij iemand en kwam er zo achter dat je omenabij als om en nabij hoort te schrijven. Zo heb ik sinds ik blog ook al een aantal dingen geleerd doordat mensen mij vertelde hoe ik iets moet schrijven. Deze mensen deden dat subtiel in een privé berichtje waar ze mij eerst vroegen of ik het niet erg vond. Voor deze mensen heb ik super veel respect zij willen mij namelijk niet afkraken op mijn schrijven maar mij juist helpen. Zo leerde ik dat je zowiezo niet met een z schrijft maar met een s sowieso. Zo leerde ik dat misschien met dubbel s was en kan ik nog wel even doorgaan. Allemaal woorden waar dus sinds ik ben gaan bloggen geen rood streepje meer onder verschijnt, of woorden waarvan ik weet hoe ik ze moet veranderen als ik een rood streepje krijg.
Je kan dus eigenlijk ook wel concluderen dat ik door het bloggen steeds minder spelfouten ben gaan maken. Het is de kracht van herhalen ik moest woorden zo vaak opzoeken omdat er rode strepen onder kwamen dat ik op een gegeven moment ging onthouden hoe ik bepaalde dingen moest schrijven. Nog steeds maak ik spelfouten. Nog steeds plaats ik punten en komma’s totaal verkeerd. Maar ik doe wel iets waar ik super veel van hou en waar ik trots op ben.
Tja als iemand dan niet door die taalfoutjes heen kan kijken dan lezen ze mijn blog maar niet. Want als ik een ding heb geleerd dan is het dat ik goed ben zoals ik ben.
Liefs, Melanie
Groot gelijk. Goed gezegd. Niemand is perfect en iedereen maakt wel eens een spelfoutje of een typfoutje. Het is vast lief bedoeld wanneer je iemand daarop wil wijzen, maar denk goed na over hoe je dat doet. Ze zeggen niet voor niks dat de pen machtiger is dan het zwaard. Jouw woorden, hoe goed bedoeld ook, kunnen iemand de grond in boren of juist motiveren. Kies ze zorgvuldig.
Goed gezegd!
Gelukkig wordt er tegenwoordig anders aangekeken tegen dyslexie, maar nog steeds wordt er teveel nadruk gelegd op wat mensen die het hebben niet kunnen en wordt nauwelijks aandacht besteed aan datgene waar jullie juist beter in zijn.
Trouwens, elke schrijver, ook die zonder dyslexie, maakt fouten en google of word herkennen die heus niet altijd. Pak maar elke willekeurige eerste editie van een boek en je zal zien dat er nog foutjes in staan, ondanks zorgvuldige redactie. Het hoort er gewoon bij!
Mooi geschreven en nog gefeliciteerd met het slagen van je zoon!
Sja, het is altijd makkelijk roepen van de zijlijn denk ik dan maar. Mooi geschreven. Tom Cruise, Richard Branson, Steve Jobs, Roald Dahl én John Lennon waren/zijn dyslectisch. Ik bedoel maar…
Leuk zo juist hè dat je er eigenlijk ook van leert. al doende leert men ?
Lizzie onlangs geplaatst…East Nomads; glamping in de Achterhoek!
Sterk geschreven! Wat ik van dyslexie heb begrepen, is dat regeltjes toepassen moet lukken, maar dat het schrijven zelf een uitdaging blijft. Ook ik heb soms woorden die niet door Word worden opgepakt, maar dan druk ik op negeren of zoek de juiste versie ;p haha
Mitchel Kleuver onlangs geplaatst…De geschiedenis van Tiel in Gelre (deel 5)
Goed geschreven! Ik moet zeggen dat ik jouw blogs regelmatig lees en niet echt veel fouten tegenkom.
Groot gelijk heb je! Ik vind het super stoer van je dat je jezelf niet hebt laten tegen houden en toch gewoon bent gaan bloggen.
Girlpower, goed dat je je niet hebt laten tegenhouden en gewoon bent door gegaan!
Gabrielle onlangs geplaatst…Cafe Clock in Fez – ultiem dineren in Marokko
Ik was op school ook geen uitblinker in Nederlands. Altijd zesjes. Maar sinds ik blog en destijds op mijn ‘fouten’ werd gewezen leerde ik zoveel meer. Ik blijf tot op de dag moeite hebben met die/dat/wie/wat. Maar wie maalt daar om? Zolang ik Simon geen brief ga schrijven is het wel prima denk ik.
Manon onlangs geplaatst…De Ikea Vittsjö Salontafel Hack