Hallo lieve lezers van Bookstamel,

Vandaag is het mijn beurt in de blogtour van de Cockleberry Bay staycation. Een weekje geleden kon je op The book Dragon’s Nook alles lezen over hun staycation in Cockleberry Bay. Vandaag is het dus mijn beurt om jullie mee te nemen op mijn staycation in Cockleberry Bay. Alleen doe ik het net even iets anders. Ik heb namelijk voor het eerst in mijn leven een verhaal geschreven. Je kunt het een beetje zien als een fanfictie op de boeken van Nicola May.

Vandaag kunnen jullie dit verhaal dus gaan lezen op mijn blog. Hoewel ik dit verhaal post met knikkende knietjes omdat ik het enorm spannend vind om te gaan horen wat jullie er van vinden. Heb ik het wel met ontzettend veel liefde en plezier geschreven dus ik hoop dat jullie er enorm van gaan genieten.

Fee

Hoofdstuk 1

Fee heeft het niet bepaald makkelijk in haar leven.Een jaar geleden liep haar relatie op de klippen en haar ex liet haar achter met een enorme gokschuld. Natuurlijk wist Fee niks af van deze schuld, maar ze zat er mooi wel mee opgezadeld. Dus werkte ze super-hard in haar kleine winkel midden in de stad. In dit winkeltje verkoopt ze hippe kleding met een sprankje magie, zoals ze het zelf noemt. De laatste dagen zit Fee er echt doorheen. Ze heeft wel vaker ups en downs, maar momenteel lijkt ze maar niet uit de neerwaartse spiraal te kunnen klimmen. Stiekem hoopt ze op dat ene teken van boven, een klein sprankje hoop in de duisternis die haar beheerst. Fee leest ontzettend veel boeken. Want door middel van lezen kan ze nog even wegdromen bij het leven van een ander. Ze leest veel boeken over het vinden van de prins op het witte paard maar ook fantasyboeken leest ze erg graag. Momenteel is Fee helemaal weg van de Cockleberry Bay-serie van Nicola May. Ze droomt er stiekem van om net zo te kunnen schrijven als deze geweldige auteur. Daarnaast zou ze ontzettend graag wat meer van de wereld willen zien. Veel verder dan het boerengehucht waar ze woont is ze nog niet geweest. Maar ja, door die schuld waar haar ex haar mee heeft opgezadeld zal het voorlopig wel bij dromen blijven. Jammer maar helaas.

Gelukkig heeft Fee wel een super goed vriend. Zijn naam is Kay en ze zijn echt twee handen op één buik. Ze leerden elkaar kennen in het café aan de overkant van Fees winkeltje, waar ze graag komt om even te ontspannen na een harde dag werken. Mel, de eigenaresse van het café, en Fee hebben een goede deal gesloten. Mel voorziet haar zo nu en dan van een hapje en een drankje en Fee geeft Mel zo nu en dan een hippe outfit. Op een dag na het werk zat Fee in het café even bij te komen van een drukke werkdag. Ze had een super goede omzet gedraaid, want her was de dag voor kerst en het leek wel of iedereen nog even een nieuwe outfit wilde scoren. Dus hoewel Fee super moe was, was ze ook ontzettend vrolijk. Ze zat heerlijk met Mel te kletsen over de goede dag toen het belletje van de deur van het café ging. Ze draaide zich beiden om en daar stond Kay. Lang, donkere haren, brede kaaklijn en precies goed gespierd. Jezus, wat een lekker ding is dat, dacht Fee. Maar na de rampzalige relatie met haar ex zat ze niet echt op een nieuwe vriend te wachten. Kay bleek later echter een ontzettend aardige gozer te zijn. Ze raakte aan de praat toen Kay op zijn bestelling stond te wachten. Sinds die dag zijn de twee eigenlijk onafscheidelijk. Ze zijn echt de dikste vrienden geworden.

Terwijl Fee terugdacht aan deze dag, ziet ze vanuit de verte Kay richting haar winkeltje komen lopen.

‘Hé Kay, ‘roept ze als hij binnenkomt.

‘Hey Fee, ‘roept kay uitgelaten terug. ‘Ik moet je nou toch eens iets vertellen! Dit ga je echt te gek vinden. Je bent toch zo’n fan van Nicola May? ‘

‘Ja, ‘ zegt Fee.

‘Nou, het allergrootste nieuwsblad van Nederland heeft een schrijfwedstrijd bedacht. De winnaar van deze schrijfwedstrijd mag Nicola May ontmoeten tijdens een geheel verzorgde vakantie naar Cockleberry Bay.’

Wauw, denkt fee. Als ik dat toch eens zou winnen, dan zou mijn droom uitkomen. Tegenover Kay houdt ze zichzelf echter groot ‘Zeg Kay, je denkt toch niet serieus dat ik deze wedstrijd kan winnen, he? Ik heb nog nooit een verhaal geschreven.’

‘Tja, ‘ zegt Kay, ‘ wie niet waagt, die niet wint.’

Ja, daar heeft Kay natuurlijk wel een punt. ‘Oké, weet je wat? Ik zal erover nadenken.’

‘Dat is mooi, ‘ zegt Kay. ‘Nu moet ik er eigenlijk weer gauw vandoor, want Mel zal mijn lunch zo wel klaar hebben. ‘

De middag vliegt voorbij, Want ook vandaag is het weer erg druk in het kleine winkeltje van Fee. Eindelijk stapt de laatste klant de deur uit. Het is inmiddels al kwart over zes geweest als Fee de deur sluit. Nog even snel de kas tellen en dan kan ze boven in haar appartementje wat gaan eten. Het opmaken van de kas gaat echter niet zo snel, want Fee raakt nog als eens de tel kwijt. Haar gedachten dwalen steeds af naar de schrijfwedstrijd. Wat als ze deze wel zou winnen? Het zou zo ontzettend tof zijn om Nicola May in het echt te ontmoeten en dan heeft ze het nog niet eens over die vakantie naar Cockleberry Bay. Wat is ze daar aan toe zeg! Na lang twijfelen besluit Fee om haar kans te wagen. Als ze eenmaal boven in haar appartement is, start ze de laptop op terwijl ze ondertussen een kopje soep warm maakt. Al etend van haar soep begint Fee haar verhaal te typen. Het was voor haar al snel duidelijk waarover haar verhaal moest gaan. Het zou gaan over een prins op een wit paard. Maar het moest wel net een beetje anders dan anders zijn: deze prins moest rondrijden in de moderne wereld. Na nog geen uur heeft Fee het verhaal al op papier staan. Het heeft 5000 woorden en ze vind het een leuk verhaal geworden. In haar achterhoofd hoort Fee nog steeds dat stemmetje die zegt dat ze niet goed genoeg zal zijn. Maar voor dat ze naar dat stemmetje luistert, stuurt ze snel de e-mail  met haar verhaal daarbij naar de krant op.

Hoofdstuk 2

Het is inmiddels alweer vier weken later en fee is de wedstrijd helemaal vergeten. Ze is er niet zo mee bezig geweest, omdat ze er al van uitging dat ze geen kans zou maken. Sinds de relatie met haar gokverslaafde ex is ze ook haar zelfvertrouwen een beetje kwijtgeraakt. Maar ze werkt er hard aan om deze weer een beetje terug te vinden. Dat haar kleine winkeltje zo goed loopt is daar in elk geval erg goed voor. Tussen het helpen van de klanten door staat Fee een boterhammetje te eten achter in de winkel. De zaak verlaten kan ze niet, omdat ze maar alleen in de winkel staat. Het is een dinsdagmiddag en dan is het meestal niet druk genoeg om nog een medewerker in de zaak te hebben. Als het belletje van de winkel gaat baalt Fee een beetje, Ze heeft haar boterham nog niet op. Maar dan hoort ze de bekende stem van Kay.

‘Fee! Feetje, waar ben je? ‘

‘Yahooo Kay, Ik ben achter. Ik kom eraan. ‘

Als Fee naar voren loopt ziet ze Kay al ongeduldig staan wachten bij de kassa.

‘Zeg Fee, moet je mij niet iets vertellen?’

‘Jou iets vertellen?’Fee heeft geen idee waar Kay het over heeft.

‘Heb je de krant van vanochtend dan niet gelezen?’

‘De krant? Nee, waarom zou ik die lezen?’denkt Fee hardop.

‘Tja, ‘ zegt kay , ‘misschien omdat vandaag de dag is dat het winnende verhaal van de wedstrijd in de krrant zou worden gepubliceerd en jij ook wel eens de winnaar zou kunnen zijn?’

‘Tjee, sorry hoor Kay. Daar heb ik helemaal niet meer aan gedacht. Het was de laatste weken zo druk in de winkel en winnen doe ik toch niet!’

‘Nou lieve Feetje, dan zou ik maar eens snel de krant openslaan op pagina 16.’

Fee rukt de krant uit de handen van Kay en slaat hem snel om naar pagina 16. Dan laat ze van schrik de krant uit haar handen vallen. Het staat er echt, dik gedrukt: De winnaar van de verhalenwedstrijd is Fee Brugmans, met haar verhaal De prins op het witte paard. De jury was het er unaniem over eens dat dit het winnende verhaal moest zijn. Sterker nog, Fee werd meerdere maken een echt schrijftalent genoemd.

Ze begint te springen en te dansen. ‘Kay, Kay, kijk dan! Het is echt, hé? Ik heb gewonnen, yahoo ik heb gewonnen.’

Nog diezelfde middag belt de krant haar op om haar te feliciteren en alles door te spreken voor de reis. De reis zal over twee weken plaatsvinden. Ze moet er op eigen vervoer naartoe, Maar verder word alles volledig verzorgd. Ze mag ook nog eens iemand meenemen. Dus belt Fee natuurlijk als eerste Kay op om te vragen of hij over twee weken met haar mee wil gaan. Kay die nogal avontuurlijk is aangelegd, zegt natuurlijk geen nee. Daarna belt ze haar moeder op om te vragen of zij een weekje op de winkel wil passen. Haar moeder is sinds een jaartje met pensioen en ze verveelt zich nogal eens. Dus haar moeder zei gelijk: ‘Maar natuurlijk, kind! Je hebt deze reis ontzettend verdiend, na al je harde werk van de afgelopen twee jaar.

Voor het eerst sinds jaren valt Fee met een tevreden en gelukzalig gevoel in slaap.

Hoofdstuk 3

‘Yahooo,’ roept Kay, wanneer hij het appartementje van Fee in dendert.

‘Hoi Kay. Ben je klaar voor de reis van je leven?’ zegt Fee met een glimlach op haar gezicht.

Kay bedenkt zich net dat hij Fee nog nooit met zo’n gemeende en oprechte lach heeft gezien, het lijkt alsof er een last van haar schouders is gevallen. ‘Zullen we maar gaan?’

Fee en Kay lopen naar beneden waar de felrode kleine oude auto van Kay op hen staat te wachten. Kay gooit de koffer van Fee op de achterbank en dan gaan ze op weg naar Cockleberry Bay. Ze moeten een paar uur rijden voor ze in Hoek van Holland zijn, waar ze vannacht de ferry naar Engeland nemen om vervolgens door te reizen naar Devon. Tijdens hun lange reis laat Kay de muziek van Racoon, de favoriete band van Fee, keihard uit de speakers knallen. Ze zingen mee op nummers als Oceaan en Brick By Brick. Voor ze het weten is de tijd omgevlogen en zijn ze aangekomen in Hoek van Holland. Fee kijkt haar ogen uit als ze de ferry ziet. Jeez, wat is dat ding groot, zeg! 

Tijdens de overvaart van Hoek van Holland naar Engeland geniet Fee met volle tuigen. Nadat ze hun koffers in de hut hadden gezet, besloten ze om eerst een hapje te gaan eten. Aan boord was een groot buffet met de lekkerste gerechten, van garnalen tot biefstuk; ze hadden er echt alles. Na het eten was er nog een grote show. Vandaag trad er een harpiste op die geen klassieke muziek maar moderne nummers op haar harp speelde. Na de show lopen Fee en Kay moe maar voldaan naar de hut. De hut heeft maar één bed voor  twee personen, maar dat maakt ze niks uit. Ze hebben wel vaker samen in een bed geslapen. Kay kruipt tegen Fee aan en slaat een arm om haar heen. Hmmm, denkt hij, zo zou ik elke avond wel willen liggen. Maar hoe kan ik Fee in hemelsnaam duidelijk maken dat ik haar prins op het witte paard ben en niet alleen haar beste vriend? Soms baalt Kay echt enorm dat hij in de friendzone is gezet. 

De volgende ochtend komen ze na het ontbijt aan in Engeland. Fee word steeds zenuwachtiger. Nog maar een paar uurtjes in de auto en dan komen ze aan in Cockleberry Bay! Fee verheugt zich er enorm op om de zee te zien, ze is al in geen jaren meer op het strand geweest. Stom eigenlijk bedenkt ze zich, want ze houdt enorm van de uitgerekte stranden en het ruizen van de zee. Vroeger kwam ze vaak op het strand, vooral als het waaide en de zee lekker wild was. Ze kon dan echt uren naar het stukslaan van de golven op het strand kijken terwijl de wind door haar haren waaide. 

Hoofdstuk 4

‘Fee, wakker worden! We zijn in Cockleberry Bay.’ 

Van al dat dromen was Fee spontaan in slaap gevallen. Kay had haar lekker laten liggen, want ze had de afgelopen twee jaar zo hard gewerkt dat ze wel even wat rust verdiende. Fee deed langzaam haar ogen open en wist niet wat ze zag. Voor haar neus lag een kilometerslang strand met een prachtige blauwe zee. ‘Ooooh wauw, wat is het hier mooi! Zullen we een stukje over het strand lopen voor we ons gaan inchecken?’

‘Dat lijkt me een goed idee,’ zegt Kay, en samen lopen ze hand in hand over het strand. Fee beseft zich dat ze zich in jaren niet zo goed heeft gevoeld. 

Als ze van het strand afkomen nemen ze ook nog een kijkje bij de Cornerschop van Rosa uit het boek van Nicola May. Rosa verkoopt van alles in haar winkeltje en Fee weet niet waar ze beginnen moet. Uiteindelijk besluit ze om een klein armbandje gemaakt van schelpen te kopen als aandenken aan deze reis. Maar daarna is het echt tijd geworden om in te checken bij de Lobster Pot, waar ze deze week zullen overnachten.Die avond dineren ze heerlijk in het restaurant van het hotel. Een van de eigenaren is een erg goede kok. Na het eten besluiten ze al snel naar hun kamer toe te gaan om te gaan slapen. Het was een lange en vermoeiende reis geweest.

Net zoals alles in Cockleberry Bay vond Fee ook de Lobster Pot iets magisch hebben. Ze was dan ook superblij dat dit hun logeeradres was voor deze week. Hoewel de bedden hier ontzettend lekker lagen, kon Fee toch niet zo goed slapen. Ze was stikzenuwachtig voor morgen, want dan zou ze auteur Nicola May gaan ontmoeten. Haar uitgever komt ook mee, want die was erg benieuwd geworden naar Fee na het lezen van haar verhaal. Fee bleef maar woelen en woelen, tot ze om zes uur ’s ochtends besloot om er dan maar vast uit te gaan. Ze kleedde zich aan en liep naar beneden toe, in de hoop daar een warme kop koffie te vinden. Jacob, een van de eigenaren, zat al aan de bar en in no time stond er een dampende kop koffie voor haar neus. ‘Zo meisje, ben je klaar voor de grote ontmoeting vandaag?’

‘Nou niet echt, maar het komt vast allemaal goed,’ antwoordt Fee. 

Na haar kop koffie en het geruststellende praatje met Jacob vond Fee het tijd worden om haar klaar te gaan maken voor de belangrijke afspraak.

‘Hé Fee!’ Kay is inmiddels ook wakker geworden. ‘Vind je het goed als ik vanmiddag wat tijd voor mezelf pak als jij bij de afspraak van de eeuw bent? Ik moet namelijk nog wat dingetjes regelen en daar heb ik dan mooi de tijd voor.’

‘Oké, prima hoor! Maar dan ga ik me nu klaarmaken,’ roept Fee terug vanuit de badkamer. Uren later – zo voelde het tenminste – had Fee zo’n beetje elke outfit uit haar koffer aan gehad. Maar nu was ze eindelijk tevreden. Kay lag op het bed en keek vol bewondering naar Fee. ‘Jeetje, meid. Wat zie jij er mooi uit vandaag. Als dit geen succes wordt, weet ik het ook niet meer.’ 

Hoofdstuk 5 

Fee zit vol spanning in de mooie strandtent die de uitgeverij had uitgekozen te wachten op Nicola May en de uitgever. Ze trappelt wat met haar voet op en neer, wat ze wel vaker doet als ze zenuwachtig is. Vanachter het raam ziet Fee Nicola May en haar uitgever aankomen lopen. Ze gaat snel wat rechter zitten en probeert het wiebelen van haar voet te stoppen. Als ze bij haar tafeltje zijn, krijgt Fee gelijk een dikke knuffel! Dit had ze niet verwacht, maar ze voelt de spanning gelijk uit haar lichaam wegstromen. 

‘Hoi Fee, wat superleuk om je nou eens in het echt te ontmoeten. Zowel ik als mijn uitgever hebben enorm genoten van jouw verhaal.’

Fee begint te glunderen. ‘Wauw, dankjewel!’

Ze bestellen allemaal een kopje thee en de tafel wordt volgezet met lekkere hapjes. Fee valt maar gelijk met de deur in huis en vraagt Nicola hoe ze auteur is geworden. Nicola vertelt dat ze net als Fee gewoon begon met schrijven en wel zag wat er van kwam. Wat bleek? Haar eerste boeken had ze in eigen beheer uitgegeven; een stap die Fee zelf nooit zou durven maken. Al snel komt het gesprek op haar verhaal. Zowel Nicola als Ilse van de uitgeverij prijzen haar om haar vlotte en snelle schrijfstijl. Daarnaast vonden ze het verhaal ook nog eens super romantisch en eigenlijk veel te kort. Ilse vraagt of Fee het ziet zitten om er een langer verhaal van te maken. Het wordt stil, want Fee weet even niet zo goed wat ze moet zeggen. ‘Jeetje, er een langer verhaal van maken? Ik weet niet of ik dat wel kan, hoor. Ik heb nog nooit een boek geschreven.’

Nou, daar willen we jou eigenlijk mee helpen. Nicola heeft aangeboden om jou komend jaar te begeleiden bij het schrijven van een compleet boek. Wij willen dit boek dan bij onze uitgeverij uitgeven en bieden je daar een leuk bedrag voor.’

‘Tjeez, natuurlijk wil ik dat!’ Fee stuitert op en neer op haar stoel. Nadat ze alle details hebben besproken, is het tijd om afscheid te nemen. ‘Tot snel!’

Ondertussen heeft Kay ook niet bepaald stilgezeten. ‘Nou is het genoeg geweest, ik ga Fee voor eens en altijd duidelijk maken dat ik de man voor haar ben. Ik wil meer dan alleen haar beste vriend zijn.’ Kay wil elke avond tegen Fee aan kruipen zoals ze de afgelopen twee dagen hebben gedaan. Hij wil haar mooie zachte rode lippen kussen en door haar prachtige haren strelen terwijl ze slaapt. Tijd voor actie, dus. Eerst gaat hij naar het winkeltje van Rosa toe waar hij een prachtige ring voor Fee uitzoekt. Daarna koopt hij bij de bloemist een prachtig boeket vol gekleurde bloemen. Van rozen houdt Fee niet. Nee, zij houdt van vrolijke gekleurde bloemetjes! Vervolgens is Jacob van de Lobster Pot aan de beurt. Kay vraagt of hij hem kan helpen een tafeltje klaar te zetten bij het strand en of hun kok iets speciaals kan maken. Jacob houdt wel van een beetje romantiek, dus dit was zo geregeld.

Hoofdstuk 6

Fee komt uitzinnig van vreugde aan bij de Lobster Pop. ‘Kay, dit ga je echt nooit geloven. Ze hebben me gewoon een contract aangeboden om een boek te schrijven! Ik, dat simpele meisje uit een klein boerengehucht in Nederland, word een groots auteur hier in Engeland. Het bedrag dat ze voor mijn boek hebben geboden is genoeg om al mijn schulden in één klap af te betalen. Oooh Kay, ik kan gewoon opnieuw beginnen. Hoe tof is dat!’

‘Nou dat moet gevierd worden,’ zegt Kay trots. ‘Kom op naar het strand.’

Terwijl ze over het strand lopen, ziet Fee een klein bistro-tafeltje staan met een bos rode rozen erop. Kay loopt langzaam richting dat tafeltje.

‘Is dat voor mij?’ vraagt Fee voorzichtig.

‘Maar natuurlijk,’ zegt Kay. ‘Mijn prinsesje verdient het allerbeste.’

Fee begint te blozen, ze lijkt wel een jong schoolmeisje. Kay maakt de fles champagne open en kijk verliefd in de ogen van Fee. ‘Zeg Feetje, ik moet je eigenlijk iets vertellen, maar je mag me niet onderbreken. Lieve Fee, ik leerde je ongeveer twee jaar geleden kennen toen je in zak en as zat. Ik heb je zien knokken voor je toekomst en de laatste dagen heb ik je zien veranderen in die mooie zelfverzekerde vrouw waarvan ik altijd al wist dat ze in je zat. Stiekem ben ik al twee jaar lang helemaal hotteldebottel verliefd op je, maar dit durfde ik je niet te vertellen. Want op dat moment had je meer aan een goede vriend. Lieve Feetje, nu is de tijd gekomen dat ik jou wil laten weten dat je voor mij de mooiste, liefste en meest speciale persoon op de wereld bent. Zou jij mij een kans willen geven om met jou op date te gaan?’ 

Fee begint te schatterlachen. Kay kijkt een beetje gekwetst. ‘Oh nee, oh nee,’ roept ze vlug. ‘Lieve Kay, ik vind het zo schattig en speciaal dat je dit allemaal voor mij geregeld hebt. Stiekem moet ik zo hard lachen omdat ik de afgelopen dagen die wij hier samen in Cockleberry Bay hebben doorgebracht ben gaan beseffen dat je meer voor mij bent dan alleen een goede vriend. Ik besefte me toen ik gisteren in je mooie blauwe ogen keek dat ik ook helemaal stapelverliefd ben op jou!’

Zo begon het sprookje voor Fee en haar prins op het witte paard. Ze keken nog uren samen, in elkaars armen, naar de zee.

Hopelijk hebben jullie een beetje genoten van mijn verhaal.