Over Bookstamel: Een nieuwe diagnose

Hallo lieve lezers van Bookstamel,

Degene die hier al langer komen weten dat het met mij geestelijk en lichamelijk niet altijd gaat zoals ik wil. Ongeveer 1 jaar en 3 maanden geleden begon het avontuur met mijn handen. De operaties en gipsen volgde elkaar snel op. Inmiddels ben ik weer een week gips vrij maar de pijn is er helaas niet minder op geworden. Ik heb 23 april een afspraak staan met de dokter. Echter is de kans groot dat die niet door gaat want ons ziekenhuis is momenteel een corona ziekenhuis.

Maar vandaag was eigenlijk ook een hele spannende dag waarom dat vertel ik je hieronder.

Ongeveer een jaar geleden kwam ik via allerlei onderzoeken bij een psycholoog terecht. Deze vrouw wist mij enorm te raken en voor het eerst sinds jaren dacht ik yes! Iemand die mij snapt. We raakte aan de praat en al snel kwamen we op het gesprek of ik wel eens aan autisme had gedacht.

Jullie weten inmiddels allemaal dat ik deze diagnose ongeveer een half jaar geleden heb gekregen. Echter mocht het GGZ waar ik bij zat mij niet behandelen voor mijn autisme omdat ik buiten de regio viel. Dus gingen we samen opzoek naar een plek waar ze mij wat meer konden vertellen over autisme. Helaas was ook daar weer een wachtlijst.

Maar net voor de corona crisis kon ik daar terecht voor mijn intake gesprek. Op dat moment zat er een psychiater die zich na het horen van mijn levensverhaal afvroeg of ik misschien niet ook ADD had. Ik had nog nooit van ADD gehoord maar kon me wel echt vinden in alles wat hun zeiden. Dus de onderzoeken werden opgestart.

Helaas gingen deze onderzoeken telefonisch want door de corona mochten er geen face to face gesprekken plaatsvinden. Maar vandaag kreeg ik dan de uitslag ik had naast mijn autisme idd ook ADD. Ik weet eigenlijk nog niet zo goed hoe ik me voel met een labeltje extra d’r bij. Aan de ene kant denk ik shit ik wil geen labeltje aan de andere kant weet ik nu wel waarom bepaalde dingen erg lastig voor mij zijn. Misschien kan medicatie helpen en ik krijg nu gerichte begeleiding voor mijn autisme en ADD.

Door mijn hoge iq hebben ze deze diagnoses pas op mijn 37ste kunnen stellen. Ik wist me namelijk voor lange tijd ondanks deze beperkingen prima te redden. Echter merkte ik de laatste jaren dat ik steeds vaker vast liep op dingen. Ik wilde structuur en rust en een net opgeruimd huis. Maar ik werd elke keer weer afgeleid door de gedachten in mijn hoofd. Waardoor het altijd weer een choas werd.

Nu blijkt dat dit helemaal niet zo gek is om dat de autistische kant graag alles netjes en precies het zelfde heeft. Maar de ADD kant mij laat dromen en zorgt dat mijn hoofd nooit stil staat waardoor ik altijd moe ben en vaak dingen vergeet. Ik hoop dat ik het komend jaar veel ga leren over hoe mijn brein nu eigenlijk werkt en hoe ik het zo makkelijk mogelijk kan maken voor mezelf. Alles oplossen waar ik tegen aanloop kan ik niet maar misschien net dat ene kleine stukje zodat ik wat meer rust krijg in het leven.

Al met al doe ik het eigenlijk nog niet zo slecht ondanks mijn diagnoses en slechte gezondheid. Misschien ben ik nu ik deze dingen weet eigenlijk wel een beetje trots op mezelf dat ik het al die jaren eigenlijk best goed heb gedaan. Dat de meeste dingen waarvoor ik boos en teleurgesteld op mezelf werd dingen zijn waar ik weinig aan kon veranderen.

Nu hoop ik met de dingen die ze me kunnen leren wat meer rust te vinden, Misschien mijn angsten wat af te vlakken en niet meer te gaan eten uit emotie waardoor ik weer wat zou kunnen afvallen. Maar boven al wil ik weer beseffen dat ik van me eigen mag houden. Al groeit dit besef stiekem elke dag al wel een beetje!

Heel veel liefs, Melanie