Interview met Filip Bastien

Hallo lieve lezers van Bookstamel,

Het is helaas weer die tijd van de maand. Nou ja helaas het blijft een dubbel gevoel. Aan de ene kant baal ik dat ik afscheid moet nemen van de auteurs van eigen bodem van deze maand. Aan de andere kant betekend dat wel dat ik weer leuke interviews mag doen. Maar natuurlijk ook dat er weer nieuwe auteurs aan komen. Ik blog nu bijna 2 jaar over Nederlandstalige en Vlaamse auteurs en had toen ik begon nooit kunnen bedenken dat we zoveel toffe auteurs van eigen bodem hadden. Een vaan die super leuke auteurs is Filip Bastien en die gaan we vandaag in dit interview beter leren kennen.

Mijn recensie van het boek winteruren geschreven door Filip Bastien vind je hier en het boek kopen doe je hier.

Interview met Filip Bastien

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen. Winteruren is voor jou een heel bijzonder boek kun je aan de lezers uitleggen waarom dit boek zo veel voor jou betekent. Een debuutroman is voor elke schrijver iets speciaals. Het is misschien een cliché, maar de eerste roman is de verwezenlijking van een droom. Maar niet enkel daarom betekent deze roman veel voor me. Winteruren was ook een zoektocht naar een grootvader die ik nooit heb gekend. Door dit boek te schrijven heb ik hem weten te waarderen; heb ik hem in mij gesloten. Een oorlog produceert niet enkel helden. Een oorlog produceert ook slachtoffers – mensen die misschien held wilden zijn, maar die er niet in slaagden. Ook die mensen verdienen aandacht en waardering.

Zoals je het zelf omschrijft koste Winteruren je 7 jaar en bijna je huwelijk. Maar toen was daar dus Winteruren. Kun je in het kort vertellen wat er door je heen ging toen je voor het eerst je eigen boek in handen hield. Voor wat betreft mijn huwelijk: het is vrij standvastig gebleken, gelukkig maar  . Toch was het voor mijn vrouw even wennen toen manlief niet meer met haar voor de beeldbuis zat. De kinderen waren de deur uit en ik had een nieuw levensdoel nodig. Ondertussen heeft ook mijn vrouw de tv-sleur vaarwel gezegd: ze is afgestudeerd als restaurator. Momenteel restaureert ze olieverfschilderijen van oude meesters.

Toen ik het boek in mijn handen kreeg, had ik een gevoel van opluchting: de druk was mooi, alles was perfect. Enkel… zou ik een pallet van zevenhonderd exemplaren verkocht krijgen? Nu ken ik het antwoord, maar destijds verklaarden ze me voor gek: het gemiddelde van een zogenaamde selfpub auteur ligt onder de tweehonderd exemplaren.

Je harde werken is inmiddels beloond met een contract bij Hamley Books hoe ben je bij deze toffe uitgeverij terecht gekomen? Sandra heb ik leren kennen via schrijfster Patricia Craenbroek. Zij wist dat ik naar een uitgeverij zocht voor een heruitgave van Winteruren. Door een chat en een toevallige ontmoeting op een boekenmarkt was de zaak beklonken. Ze had mijn boek gelezen en was enthousiast.

En waarom besloten jullie om niet gelijk met een nieuw boek te komen maar eerst Winteruren opnieuw uit te geven? Als je op je eentje al zevenhonderd exemplaren aan de man krijgt en een prijs wint, zonder dat het boek klaarligt in de winkelrekken en zonder professionele lay-out, heb je het gevoel dat er meer in zit. Mijn uitgever gelooft erin. Wie ben ik dan om aan haar te twijfelen? Mijn nieuwe boek – De Laatste Zeppelin – is trouwens nog in de maak. Ik werk fulltime. Alles moet in mijn vrije tijd gebeuren.

Wat betekenen de rode klaprozen die in de cover zijn verwerkt? De rode klaprozen staan symbool voor de Eerste Wereldoorlog. In de eerste uitgave had Winteruren een tweede titel: “Ver achter de klaproze horizon.” Die horizon staat symbool voor de toekomst. Van klaproos had ik een adjectief gemaakt, een soort kleur – dichterlijke vrijheid. Ik wilde daarmee aangeven dat de Eerste Wereldoorlog nog steeds doorrimpelt in de huidige tijd.

Hoe voelde het trouwens om als eerste Vlaming een Indie Award te winnen? Ik sprong een gat in de lucht! Eigenlijk ben ik geen wedstrijdmens. Een onbekende heeft mijn boek ingediend voor de Indie Awards. Pas onlangs ben ik haar naam te weten gekomen. De Indie Awards zijn niet vergelijkbaar met de professionele literatuurprijzen, daar ben ik me van bewust, maar het is hoe dan ook een mooie stap naar erkenning.

Ik vind de cover trouwens echt te gek kun je iets meer vertellen over hoe deze tot stand is gekomen? De cover is gemaakt door Lauren Dawes van Sly Fox Cover Designs, een Australisch bedrijf. Sandra gaf de instructies dat het iets moest worden met klaprozen en met een uurwerk. Laurens eerste voorstel was onmiddellijk een schot in de roos. Het binnenwerk is door C.P. Smith ontworpen, uit de VS. Fantastisch hoe ze dat deed.

In het voorstel blog hebben we kunnen lezen dat je inmiddels werkt aan een kinderboekenreeks en een thriller totaal andere genres. Waarom heb je besloten om ook in deze genre te gaan schrijven? Mooie vraag. Eerlijk gezegd heeft mijn uitgever dit al afgeraden. Romans liggen me, zegt ze. Waarom dan een ander genre proberen? Dat schept verwarring bij de lezers. Anderzijds wil ik graag dingen uitproberen om te zien of ze me liggen of niet. Het is niet zover en mijn eerstvolgende boek is toch weer een oorlogsroman. Wel nog een pak humoristischer dan Winteruren.

Hoe is je liefde voor het schrijven van boeken ontstaan. Iemand wees me erop dat ze mijn oude brieven nog had bewaard omdat ze ze zo mooi vond. Ze was verwonderd dat ik nooit iets met dat talent had gedaan. Mezelf was het ontgaan. Op zekere dag schreef ik een paar pagina’s over mijn grootvader en hupsakee… het boek was begonnen.

Wat is het mooiste compliment dat je ooit van een van je lezers hebt mogen ontvangen. Verschillende mensen hebben me qua schrijfstijl vergeleken met Simon Carmiggelt. Ik weet dat ik aan die man niet kan tippen, maar het flatteert me wel. Winteruren is ook al vergeleken met Wil, het meesterwerk van Jeroen Olyslaegers. Ook niet mis als compliment  En een leerkracht Nederlands-geschiedenis die rondbazuint dat dit boek verplichte lectuur moet worden op alle scholen. Zoiets doet mijn neus krullen, jawel.

Ben jezelf eigenlijk een romantische man? Zeker. Er stroomt geen bloed door mijn aderen, maar romantiek 🙂 Dat uit zich in veelvuldig knuffelen, graag wandelen, kunst en geschiedenis ontdekken, poezeminnekes naast de tulpen in huis.

Je boek bevat veel geschiedenis o.a over de koude oorlog. Wist je al veel over deze geschiedenis of heb je daar een hoop research voor moeten doen? Veel opzoekingswerk. Vooral over de Tweede Wereldoorlog en het concentratiekamp in Breendonk. Verschillende plekken heb ik bezocht, onder meer La Coupole en Das Blockhaus in Frankrijk en Fort Breendonk. Al te vaak zat ik op internet zaken op te zoeken. Veel scènes heb ik gehaald uit een verfrommeld boekje met getuigenissen van Breendonk. Door die getuigenissen te laten meemaken door de ogen van de ik-figuur, trek ik de lezer in het verhaal en laat ik die mensen opnieuw leven. Elke Breendonk-scène is afgeleid uit ene getuigenis. Zelfs de ondervraging. Zelfs de ontsnapping.

Kun je een karakterschets maken van jezelf maar dan als personage in een boek. Dus zeg maar als je een personage voor een boek zou moeten bedenken die gebaseerd is op jou? Een idealistisch personage, te open, te kwetsbaar. Iemand die niet graag neen zegt en daarom teveel hooi op zijn vork krijgt. En dan een beetje zaagt omdat het hem teveel wordt. Een gevoelsmens met aantal vrouwelijke trekjes. Geen tiks, wel een beetje mank en onzeker lopen.

Is er nog een thema waarover je heel erg graag een boek zou willen schrijven? Annie, mijn vrouw, is nu druk bezig met de tekeningen voor de kinderboekenreeks “Ronald De Reiger”, een verhaal over een ietwat luie reiger die jaloers is op de ooievaars.

Het tweede project is “De laatste zeppelin”, een humoristische, spannende oorlogsroman.

Het derde project heet “Zonevreemd”. Het gaat over de bouwproblematiek in België. Het verhaal begint met een minister die op het water drijft – zelfmoord of moord? Moord, zo blijkt. Het is een aanklacht tegen onrecht.

Er zijn nog ideeën. Zoals een historische roman die zich in de Middeleeuwen afspeelt en ik wil bijvoorbeeld met andere schrijvers een gemeenschappelijke thriller maken.

Tot slot heb ik nog een aantal Dillema’s voor je. Welke kies jij en waarom

Fietsen of lopen? Fietsen. Ik fiets elke dag. Mijn platvoeten laten me niet toe om lange afstanden te lopen. De voeten komen plat op de grond en daardoor verlies ik veel energie.

Tv kijken of een boek lezen? Tv kijken  Sorry. Af en toe moet ik eens chillen.

Museum of bibliotheek? Museum  Geschiedenis is mijn ding.

Nooit meer slapen of nooit meer eten? Zonder moe te zijn? Nooit meer slapen. Maar ik ben vaak moe. Een onrustige geest he?

Zoet of Pittig? Hmmm. Zoet. Pittig is lekker, maar mijn maag is zwak. En ik ben een zoetebek.

Hotel of Camping? Hotel. De tijd van de campings is helaas voorbij. Ik word een beetje ouder.

Zee of bos? Mag een rivierbedding ook? Bos. Minder druk, minder wind en koeler in de zomer.

Vis of Vlees? Vlees. Gewoon voor de smaak. Ik eet ook vaak zonder.

Bedankt Filip voor je super toffe en ontspannen antwoorden. Ik heb het interview met veel plezier gelezen. Ik hoop dat jij als lezer dit interview net zo leuk vond als ik!

Heel veel liefs. Melanie