Interview met: Dries Gilliaert

Hallo lieve lezers van Bookstamel,

Carnaval zit er weer op! Nu houdt ik zelf niet zo van carnaval maar ik vind het altijd wel leuk om even bij de optocht te gaan kijken. Maar goed het feest is weer voorbij dus tijd om weer aan het werk te gaan. Nou ja ik zie mijn blog niet echt als werk maar je begrijpt wat ik bedoel. Vandaag nemen we afscheid van Dries Gilliaert. Vandaag is het alweer tijd voor zijn laatste blog van eigen bodem. Dat betekend dat het tijd is voor een Interview met Dries Gilliaert.

Interview met Dries Gilliaert

De tragiek der schreeuw is een boek over autisme. Waarom zouden de lezers van Bookstamel dit boek moeten lezen? Je kruipt, tuimelt letterlijk in het hoofd van iemand met autisme. Je kan er ook veel uit leren, denk ik dan. Dit is niet echt een eenlijnig verhaal, in vergelijking met ‘Het kind van de storm’, maar het is een opeenstapeling van gebeurtenissen, situaties, gedachtes, en waarin toneel ook een grote rol speelt.

Je bent zelf opgegroeid met Asperger, wat vond je het moeilijkste aan opgroeien met Asperger? Ik denk voornamelijk ook het onbegrip waarmee ik te maken kreeg. Het botste ook regelmatig met mijn broers. Ik was ook een gemakkelijke prooi voor velen, omdat ik iets minder weerbaar in de schoenen stond. Het opgroeien zelf vond ik erg lastig, omdat ik zo vaak tegen dingen aanbotste die ontstonden door mijn autisme en waar ik misschien nog niet direct vat op had. Je botst tegen onbegrip, onwetendheid, nog steeds trouwens. Er waren veel driftbuien. Ik kreeg wel ook thuisbegeleiding. Het moeilijkste denk ik, was toch voornamelijk dat je jezelf nog niet echt goed kende, en dus ook nog geen vat kon hebben op de vele symptomen (lichamelijke klachten) door angst, stress,… Misschien dat er wel meer duidelijkheid heerste na de diagnose, dat er stilaan een verklaring was voor de moeilijke handelingen en situaties die zich toen voordeden. Het moeilijkste is eigenlijk voornamelijk dat ik alles heel goed besef(te), want de vroegere naam Asperger valt nu eigenlijk onder de verzamelnaam ASS. Ik heb autisme met normale begaafdheid. Meer en meer kan ik me (onbewust) camoufleren, iets wat vroeger moeilijker was, denk ik. Er ontstonden algauw ook conflicten met medeleerlingen. Men merkte algauw op dat ik wat trager was dan anderen. Spelen was op zich ook al iets dat ik moeilijk kon. Ik miste de instructies die ik nodig had, maar die aan niemand werd gegeven. En dan waren er ook nog de jongens die mij wat raar bekeken en (gelukkig niet al te zware) pesterijen uithaalden. Nu kan ik dingen iets beter plaatsen dan toen… Maar ik sloot me bijvoorbeeld ook op in de keukenberging wanneer er bij ons thuis iemand aanbelde, en mijn ouders die persoon binnenlieten.

Toen ik net hoorde dat ik autistisch was, zei ik tegen een werkbegeleider: “ik ben autist”. Deze verbeterde mij: “nee jij bent Melanie en je hebt autisme”, dat vond ik ontzettend mooi verwoord. Dus mijn vraag aan jou is eigenlijk: wie is Dries? Dries is volgens mij iemand die heel gesloten is wanneer hij in aanraking komt met het onbekende (plaatsen, mensen, gebeurtenissen), maar ook wel kan openbloeien naargelang hij zich meer en meer op zijn gemak voelt en het onbekende meer vertrouwd wordt. Ik vergelijk het steevast met een accordeon: openbloeien, maar ook razendsnel weer dichtklappen. Ik probeer mijn eigen weg af te leggen op mijn eigenste manier en ben ook wel een doorzetter in alles. Als ik ergens voor ga, dan ga ik er 200% voor, wat me ook wel de keerzijde bezorgt, dat ik dus heel snel de dieperik in tuimel. Het is een regelrechte rollercoaster waar ik me in bevind. Zelf raak ik ook heel rap overprikkeld, en ervaar ik heel veel angsten. Toch wil ik altijd ook mijn grenzen verleggen. Je ziet niet zo gemakkelijk aan de buitenkant dat ik autisme heb… Maar het is nu eenmaal iets wat vanbinnen zit, in het brein. Autisme is ook zo complex, bezit verscheidene vormen, en is veel meer dan gewoon eens iets mooi op een rij willen zetten of zo.

Enkele trefwoorden misschien: Dries: leergierig – creatief – boeken – Nederlandse taal – wolken – rollercoaster – grensverleggend – natuur – theater en musical – doorzetten.

Welke dingen helpen jou om met de Asperger om te gaan? Enerzijds het schrijven op zich. Dit is veruit de enige manier waarop ik mijn gevoelens/emoties/gedachten kan uiten. Me op tijd en stond afzonderen van alles en iedereen. Ik woon nu ook alleen/zelfstandig, in het huis naast mijn ouders, heb nu de ruimte om tijd te nemen. De natuur intrekken. Weg van de te grote hoeveelheid aan prikkels. Een goed boek kan daar ook bij helpen. Voornamelijk als mijn gedachtegang zuiver is en niet te veel werd blootgesteld aan de prikkels van alledag en het online medium.

Was het een uitdaging om een boek te schrijven over je autisme?Het was best wel een uitdaging… Maar mijn boeken/verhalen zijn eigenlijk altijd doorspekt met fantasie en realiteit. Want die fantasiewereld heb ik ook nodig om mij voort te kunnen bewegen in deze soms wel harde wereld, dus is dit enerzijds ook wel mijn werkelijkheid. Dit boek is eigenlijk een opeenstapeling van mijn gedachtegang, je ervaart ook hoe snel alles switcht in mijn brein.

Wat vond je het lastigste aan het schrijven van je boek? Schrijven op zich is niet echt lastig, het komt als vanzelf, ik speel graag met woorden. Het is vooral vanaf de tweede versie en tijdens het redactieproces dat het misschien iets lastiger wordt. En een boek promoten… Maar op zich is er niet echt iets lastig aan schrijven. Natuurlijk kan je ook wel even vastzitten, maar uiteindelijk komt het wel weer goed.

Waarom vind je het zo belangrijk om over autisme te schrijven? Omdat ik vind dat er nog steeds te veel onbegrip heerst en er alleen maar naar de stereotypen wordt gekeken. Het is nodig dat mensen meer te weten komen over autisme, want je ziet het uiterlijk niet. Het zit binnen in jou. En het is gewoon ook mijn eigen uitingsvorm.

Wil je ooit nog eens een boek schrijven over een ander onderwerp? Ik verwerk mijn autisme altijd in een fictief verhaal, een originele vertelling, waarin ook verschillende genres worden verweven. Ik ben nu begonnen met het schrijven van een verhaal over een zeventienjarige jongen en tien bijzondere meisjes die allemaal een psychische kwetsbaarheid bezitten. Dus ja, ik beweeg me wel voort op dit vlak, want (mijn) autisme is ook echt wel een psychische kwetsbaarheid. Ik zal altijd mijn eigen autisme in mijn boeken verwerken, maar daarnaast creëer ik ook personages met een ander soort beperking.

Wie heeft de cover van je boek ontworpen?Gaat dit over ‘De Tragiek der Schreeuw’, daar werd de cover ontworpen via een designbureau. Wat mijn nieuwste boek: ‘Het kind van de storm’ betreft, deze cover werd gemaakt door een Nederlandse illustratrice Judith Zijtregtop, die reeds binnen de uitgeverij gekend was.

Wat wilde je voor beroep uitoefenen als klein kind? Als kind zei ik altijd: acteur. Ja, het acteren en verkleden zat er al van kinds af aan in.

Je leest zelf ook veel. Wat vind jij het mooiste boek dat je ooit hebt gelezen en waarom? Oh, ik lees heel veel verschillende genres. Ook veel verschillende auteurs, zowel Vlaamse, Nederlandse als Spaanse en Italiaanse (weliswaar in de Nederlandse vertaling. 😉 ) Maar als ik één boek moet noemen, dan kies ik voor ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’ van Paolo Giordano. Omdat dit de eerste maal was dat ik me volledig herkende in het ene hoofdpersonage. Confronterend. De auteur zelf heeft ook zo’n kennis van de menselijke psyche. En juist op dat moment zat ik met iets verveeld, waarmee ik geen blijf wist, en wat ik zelf ook niet kon benoemen, hoewel ik ook schrijver ben en daar meestal geen moeite mee heb. Op dat moment las ik in het boek wat er zich toen precies afspeelde in mijn lijf. Wonderlijk.

Waarin zou je jezelf graag nog willen ontwikkelen als auteur? Ik leer maar al te graag bij. Tijdens de redactie van ‘Het kind van de storm’ heb ik ook veel bijgeleerd van een topredactrice. Ik wil vooral nog iets beter proberen een eerste ingang te creëren waardoor het iets gemakkelijker wordt voor mijn lezer om in mijn eigenste creatie, mijn verhaal te kruipen. Ook wil ik in de nabije toekomst proberen om voor jongeren te gaan schrijven…

Vind je het spannend dat anderen hun mening gaan geven over jouw boek? Toch wel, ja. Dit is altijd een zenuwslopend iets. Het kan je maken of het kan je kraken. Ik vind het ook soms moeilijk om om te gaan met feedback… Zowel negatief als positief. Dus ja. Het blijft jouw kindje, waar je zo lang aan hebt gewerkt, vanaf het basisidee dat zich ontsproot in je hoofd.

Tot slot heb ik voor jou ook een aantal Dilemma’s. Welke kies jij en waarom?

Lezen of Schrijven? Oh, dit vind ik een heel moeilijke. Want uiteindelijk gaat schrijven niet zonder lezen. Ik denk dat je juist zelf veel moet lezen om jezelf te ontwikkelen als schrijver. Hoewel ik zelf eigenlijk aanvankelijk eerst ben beginnen schrijven, nog voordat ik echt boeken ben beginnen lezen. Om de situaties die zich voordeden rondom mijn autisme ergens vast te klemmen (op papier). Ik heb ook heel lang niet echt kunnen lezen, ik vond dit een heel moeilijk iets; het technische aspect van het lezen, begrijpend lezen. Maar uiteindelijk is het me dan toch nog mooi gelukt en is het Vlaams jeugdauteur Marc de Bel die me met zijn boeken/verhalen echt aan het lezen kreeg. En nu verslind ik gewoon boeken, kan ik ook niet zonder het lezen, want ik vind het een verademing om in die werelden/verhalen te kruipen. En wat het schrijven betreft, dit heb ik ook hard nodig om op die manier mijn gevoelens en dergelijke te uiten en hetgeen mij bezighoudt; om mijn overvolle brein telkens weer wat leeg te maken. Dus ja, best wel een moeilijk dilemma. 😉

Bos of Strand? Ik houd ontzettend van de natuur. Ik wandel gerust graag op het strand, maar dan veel liever in de winter, warm ingeduffeld en een heerlijke zeebries, wanneer het veel rustiger is; in de zomer is het te druk en wemelt het van de toeristen (hoewel ik mijn mannelijke ogen dan ook wel graag de kost geef, hihi). Maar toch kies ik hier ten volle voor het bos, dit spreekt mij toch meer aan. Bomen die elkaars adem voelen. De geuren, de kleuren, de verscheidene facetten, het wegdeemsteren… Dus om op jouw dilemma voort te gaan, kies ik hier voluit voor het bos.

Eten of slapen? Oei… Ja, om eerlijk te zijn, ik kan niet heel lang zonder eten. Want dan kan ik niet meer goed functioneren, of ben ik voornamelijk bang om flauw te vallen. En oververmoeidheid kan er algauw zijn door die overprikkeling, kan mij ook meteen de dieperik in meesleuren. Wederom een erg moeilijk dilemma, want het zijn allebei broodnodige ingrediënten om de dag goed door te komen. Zelf heb ik ook wel veel slaap nodig, en af en toe de nodige voedingen, omdat ik er anders heel rap slecht aan toe ben.

Papieren boek of e-book? Ah, eindelijk een gemakkelijk dilemma. 😉 Papieren boek, natuurlijk! Ik ruik graag aan boeken, besnuffel ze, betast ze… Ik vind het een verademing. Overal bij mij thuis liggen of staan boeken. Ik kan een hele tijd met een boek in mijn handen staan en over de cover/kaft wrijven en het omarmen en zo, vooraleer het daadwerkelijk wordt gelezen. Het leest ook veel prettiger, is ook minder belastend voor de ogen, het brein, en je hebt gewoon nog altijd een echt boek in handen. Ik vind een e-book geen boek, excuseer mij. Ik houd van iets tastbaars… Het kleurt mijn leven.

Zwembad of zee? Ik ga wel graag naar een subtropisch zwembad, en voornamelijk op dagen wanneer het wat rustiger is.

Wintersport of zomervakantie? Ik kan eerlijk beter tegen de koude dan tegen de warmte. Ik heb altijd veel te warm, heb vaak last van warme opstoten. Tegen de koude kan je je ook beter kleden. Maar langs de andere kant kan ik niet skiën of dergelijke… En ben ik vroeger jaren na elkaar met mijn ouders en broers op zomervakantie geweest naar de bergen, meer bepaald Oostenrijk, om voornamelijk te gaan wandelen en zowaar bergen te beklimmen. En ik geniet ook wel steevast van schrijven buiten, in de natuur, hoog in de bergen, dus ja… 😉

Dankjewel Dries dat je mee wilde werken aan de blogs van eigen bodem! 

Heel veel liefs, Melanie

Mijn recensie van Het kind van de storm kun je hier lezen. Het boek kopen doe je hier