Interview met Kim ten Tusscher

Hallo lieve lezers van Bookstamel,

Kennen jullie auteur Kim ten Tusscher al? Ze schreef o.a het boek Bloed waarvan je mijn recensie hier kunt lezen. Vandaag is het tijd voor een interview met Kim ten Tusscher  zodat jullie deze auteur nog beter kunnen leren kennen. Kim geeft namelijk in dit interview antwoord op al je brandende vragen.

Interview met Kim ten Tusscher

Hoe ben je ooit bij het schrijven van boeken terecht gekomen? Dat had ik zelf ook niet verwacht. Ik was druk met werken en het maken van kostuums. En toen had ik vakantie. De meeste mensen worden na een drukke periode ziek, ik kreeg een idee voor een verhaal. En omdat ik even niets te doen had, ben ik het gaan opschrijven. Dat klinkt misschien makkelijk en dat was het eigenlijk ook. Want ik wilde het in eerste instantie puur voor mezelf schrijven en dacht nog helemaal niet aan uitgeven en lezers. Dus ik ben gaan zitten en heb het verhaal uitgewerkt. Later werd dat trouwens wel “Hydrhaga”, mijn debuut.

Waar is je passie voor het fantasy genre ontstaan? Ik had die passie altijd al wel. Als kind was ik gek op films als “The Neverending Story” en “Labyrinth”. Ook het schrijven van verhaaltjes zat er al jong in. Ik heb nog ergens een verhaal over een meisje dat via een buideltje in een andere wereld vol gekke wezens terecht kwam. Dat schreef ik in een van de eerste klassen van de basisschool. Maar mijn passie voor dit genre is pas echt weer opgelaaid met de verfilming van “The Lord of the Rings”. Eerst was dat de aanleiding om zelf ook kostuums te gaan maken. Maar toen ik ging schrijven, was het door die films ook meteen duidelijk dat het fantasy moest zijn. De elfen in “Hydrhaga” kun je beschouwen als een eerbetoon aan Tolkien, ook al zijn mijn elfen iets minder vriendelijk dan die in “In de ban van de ring”.

Wat vind je naast je eigen boeken goede fantasy boeken? Ik ben echt super fan van de boeken van Robin Hobb. Zo erg zelfs dat ik haar een jaar geleden met knikkende knieën een Engelse uitgave van “Gebonden in Duister” heb gegeven. Dat was als bedankje voor haar inspiratie en voor wat ik allemaal over verhalen componeren heb geleerd door het lezen van haar boeken. Ik vind haar wereld en haar personages zo gaaf. En hoe ze alles met elkaar verweeft tot een enorm omvangrijk verhaal. Haar verhalen komen erg langzaam op gang en hoewel ik dat zelf niet nastreef, heb ik wel veel bewondering voor haar opbouw en de manier waarop ze bladzijde na bladzijde mijn aandacht vast weet te houden. Een hele goede Nederlandse fantasy auteur vind ik Kelly van der Laan. In haar boeken gebeurt juist ontzettend veel, maar toch houdt Kelly oog voor haar personages. Die zijn echt levensecht.

Welke fantasy invloeden zou je graag in de hedendaagse wereld willen zien?Ik schrijf zelf best duistere verhalen en gebruik fantasy ook juist om de lezer een spiegel voor te houden van wat mij verwondert in de echte wereld. Die verwondering is dan doorgaans niet positief. 😉 Mijn verhalen gaan vaak over macht en de misbruik daarvan. Magie is een middel om nog veel machtiger te zijn dan de gewone mens. Ik vrees dat de meeste echte mensen zich niet zouden kunnen inhouden als ze al die macht zouden kunnen bezitten. Dus ik ben blij dat wij geen magie kunnen. Oh, wat klinkt dat pessimistisch. Misschien komt dat ook wel door het verhaal dat ik nu aan het schrijven ben, hoor.

Ik vind de wereld echt niet helemaal verdoemd en hoop speelt ook een belangrijke rol in mijn verhalen. Ik denk ook dat het nog niet te laat is om onze wereld te redden en dat we ooit wel een manier vinden om iets moois van onze planeet te maken. Maar dan wel op eigen kracht en niet door magie of vreemde wezens. Ik zou trouwens wel graag willen dat lezers door het lezen van mijn verhalen met een meer open blik naar de wereld gaan kijken en hun vooroordelen zien voor wat ze zijn: een vooroordeel en niet de definitieve waarheid. Gelukkig krijg ik die reacties ook op vooral mijn latere boeken. Kwaad is niet perse kwaad en goed niet perse goed. In mijn boeken word je gedwongen om zelf de keuze te maken. Wie strijdt volgens jou voor het juiste?

Je serie de vertellingen van de ondergang bestaat momenteel uit drie delen ik las ergens dat het in totaal uit 4 delen gaat bestaan. Wist je al toen je aan boek 1 bezig was dat het een hele serie zou worden?Klopt, “De Vertellingen van de Ondergang” wordt vier delen: “Bloed”, “Macht”, “Vuur” en “Storm”. Dat laatste deel ben ik nu aan het schrijven. Toen ik aan deze serie begon, dacht ik dat het een trilogie zou worden. Maar al tijdens het schrijven van “Bloed” besefte ik dat ik meer ruimte nodig had. Ruimtegebrek heb ik trouwens wel vaker. “Vuur” paste ook niet in één binding, dus die hebben we moeten splitsen in een tweeling. 😉 Wie weet wat er nog gebeurt met “Storm”, hihi.

Je hebt inmiddels al aardig wat boeken geschreven wat is je het meeste bijgebleven tijdens het schrijven van je boeken? Ieder verhaal is anders, dus echt één ding… Lastig. Ik kies telkens ook weer een nieuwe uitdaging. Eigenlijk is mijn belangrijkste les geweest dat ik moet blijven uitgaan van mezelf. Omdat ik al vrij snel een publiek kreeg, heb ik me op een gegeven moment heel erg proberen aan te passen aan wat ik dacht dat er van mij werd verwacht. Haha, ingewikkelde zin en die vat ook perfect het probleem samen. Want het is natuurlijk geen doen om je aan te passen aan verwachtingen die niet worden uitgesproken. Vooral ook omdat iedere lezer iets anders zoekt in een verhaal. Onbegonnen werk dus, en gelukkig ben ik daar na wat dieptepunten ook achter. Ik schrijf nu weer vanuit mijzelf, de verhalen die ik super gaaf vind. Dat plezier vind je ook terug in de boeken.

Voor de mensen die de vertellingen van de ondergang serie nog niet kennen kun je in het kort vertellen waar deze over gaat zonder al te veel te verklappen? “De Vertellingen van de Ondergang” is een vervolg serie op de “Lilith trilogie”. Tegen alle verwachtingen in heeft Lilith vrede naar het koninkrijk gebracht. Maar die vrede komt in gevaar als de erfgenaam van de troon terugkeert. Terwijl de strijd steeds heviger wordt, blijkt er veel meer op het spel te staan. De oorsprong van de oorlog gaat al terug naar het begin van de wereld en de oorlog van de mensen moet uiteindelijk op een heel ander niveau worden uitgevochten. Het leuke van de serie is dat je naast de strubbelingen van de hoofdpersonen ook veel meer leert over de geschiedenis van de wereld en de werking van magie. Het verhaal gaat over macht en menselijkheid. En de serie heet niet voor niets “De Vertellingen van de Ondergang”… Maar wie of wat ten onder gaat?

Je schrijft fantasy boeken maar deze boeken geven je toch niet het gevoel alsof het een ver van je bed show is hoe krijg je dat voor elkaar? Mijn focus ligt altijd op de personages. En hoewel Lilith een vrouw is die in een Draak kan veranderen en meer personages gedaantewisselaars zijn, is iedereen wel heel menselijk. Je ziet de wereld door hun ogen, waardoor je wordt gedwongen om zelf een mening te vormen over de wereld en de soms kleine en soms grote dilemma’s die iemand tegenkomt. Het gaat ook om interacties, families, geliefden, het overwinnen van angsten en het boven jezelf uitstijgen. Dat herkennen we allemaal wel, toch?

In je boeken is het moeilijk om het onderscheidt tussen goed en kwaad te zien. Is dit een bewuste keuze geweest? Zeker. Want goed en kwaad bestaan niet. Wat jij goed vindt, vindt je tegenstander juist het kwade. En die magiër die de wereld lijkt te bedreigen, doet dat vast omdat hij ervan overtuigd is dat dat het juiste is. En zo is het ook in de echte wereld. Er zijn erg weinig mensen pure evil. Dat zijn mensen waar ik liever niet over schrijf, want die hebben geen diepgang.

Waar haal je eigenlijk de inspiratie voor je boeken vandaan? Het ontstaat bijna vanzelf. De “Lilith trilogie”, “Jager & Prooi” en “De Vertellingen van de Ondergang” spelen allemaal in dezelfde wereld. De verhalen die ik vertel ontstaan vanuit die wereld. Vanuit mijn nieuwsgierigheid om te ontdekken hoe het nu zit met bijvoorbeeld Meaghun, die van jongs af aan heeft geleerd dat gedaantewisselaars het kwade zijn dat moet worden uitgeroeid en er dan achterkomt dat hij zelf in een Wolf kan veranderen (“Jager & Prooi”). Of vanuit de nieuwsgierigheid van mijn lezers, die maar bleven aandringen hoe het verder zou gaan met Lilith, waardoor ik “De Vertellingen van de Ondergang” ben gaan schrijven. Of omdat ik wil weten wat er achter die bergketen ligt, of wat voor volk er in de woestijn woont. Of omdat ik wil weten of Eenhoorns echt witte paarden met een hoorn zijn? (Het antwoord is nee. Eenhoorns blijken een heel stuk robuuster te zijn en onder de grond te leven… Dat lees je in “Macht”.)

Wat is het moeilijkste dat je ooit hebt meegemaakt tijdens het proces van verhaal in je hoofd naar boek in de winkel? Ik schrijf chaotisch en zonder erg uitgebreid plan. Het moeilijkste is dus om te zorgen dat alles weer goed bij elkaar komt. Ik werk mezelf echt voortdurend in de nesten, ook om een verhaal onvoorspelbaar te houden. Maar deze manier van werken zorgt ook altijd weer voor de mooiste momenten tijdens het schrijven. Want als je dan die oplossing verzint, is dat een geweldig gevoel. Er liggen zoveel bruikbare details in mijn wereld verscholen en die ontdekken en hergebruiken, voelt alsof ik zelf op ontdekkingstocht ben in mijn eigen wereld. Bijvoorbeeld dat hengselkruisje dat Kasimirh in “Geboren in Licht” van een brug gooit en dat in “De Vertellingen” ervoor zorgt dat… Oh nee, dat mag ik niet vertellen.

Hoe ben je bij Zilverspoor als uitgeverij terecht gekomen? Ik zat al bij Zilverspoor voordat ze Zilverspoor werden, hihi. Toen ik “Hydrhaga” had afgerond ging ik op zoek naar een uitgever. Na een paar afwijzingen vertelde iemand me over een nieuwe uitgeverij. Ik stuurde mijn manuscript in en werd aangenomen. Toentertijd heette die uitgeverij nog Ardor House, maar later veranderde de naam naar Zilverspoor.

Wat is het meest bijzondere wat een lezer ooit tegen je gezegd heeft? Het mooiste om te horen is dat mijn verhalen de lezer echt raken. In “Geboren in Licht” zit een scène waarin Lilith verlamd is. Als je dan een mail krijgt dat iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt, geraakt werd door die hoofdstukken, dan is dat zo ontzettend gaaf. Of dat mijn personages mensen door een moeilijke periode slepen, juist omdat mijn personages ook zoveel donkere dagen kennen, maar toch stand houden. Van dat soort berichtjes krijg ik kippenvel.

Wat is het leuke aan een evenement als CastleFest? Het ontmoeten van je lezers. Echt waar, dat is de brandstof om te blijven schrijven. Afgelopen Castlefest stormde iemand de stand binnen: “Hoe heb je dat nou kunnen doen? Maar wat gaaf! En nu moet ik verder, waar is het volgende deel?” Helaas voor hem ging dat over “Vuur” en is “Storm” dus nog niet klaar. Maar wat is zo’n reactie super!

Wat kunnen we in de toekomst allemaal nog van Kim gaan verwachten? De afsluiting van “De Vertellingen van de Ondergang” natuurlijk. En langzaam dringt een nieuw verhaal zich op. Het ziet ernaar uit dat de servi daar een grote rol in gaan spelen. Zij zijn tot nu toe meestal de tegenstander, dus een verhaal vanuit hen lijkt me erg leuk om te doen. Dat verhaal speelt dan dus weer in dezelfde wereld, maar nog veel eerder dan “Jager & Prooi” met hele nieuwe culturen en gebeurtenissen. En verder hoop ik meer bekendheid te krijgen in het buitenland. “Hydrhaga” en de “Lilith trilogie” zijn vertaald in het Engels. Daar wil ik veel meer bekendheid aan geven. Zodra dat lukt, wil ik de andere boeken ook laten vertalen.

Tot slot heb ik voor jou natuurlijk ook een aantal keuze vragen. Het zou leuk zijn als je verteld waarom je voor het een of het ander kiest?

Fantasy of werkelijkheid? Fantasy. Dat is onmisbaar in de wereld. Zonder fantasy zouden we niet zijn waar we nu zijn en komen we ook niet verder. We moeten een mooiere wereld fantaseren, voordat we een mooiere wereld kunnen creëren.

Lange dag of een donkere nacht? Een donkere nacht. Lange dagen associeer ik met midzomer en de zomer is niet mijn favoriete jaargetijde. Doe mij maar heldere nachten met overweldigende sterrenhemels of een volle maan. Of lekker binnenzitten met de kaarsen aan.

Schrijven of lezen? Schrijven. Het is heerlijk om een eigen wereld te verzinnen en om personages tot leven te wekken (of dood te laten gaan 😉 ). Lezen is ook fijn, maar door het schrijven soms minder ontspannend geworden dan ik zou willen, omdat ik toch met een andere blik naar verhalen ben gaan kijken.

Waarheid of Leugentje om best wil ? Er is niets mis met een leugentje om bestwil. Daarmee voorkom je soms een hoop verdriet. Maar als je me vraagt om de waarheid, dan krijg je ook de waarheid.

Fietsen of met de auto? Fietsen. Ik kan niet autorijden.

Eten koken of Eten halen? Oh, ik kook eigenlijk nooit. Ik heb een man die geweldig kan koken en dat met liefde doet. Eten halen is ook niet echt mijn ding. Uit eten gaan dan weer wel.

Snoep of een gezond stukje fruit? Fruit. Of nog liever cakes en koekjes.

Nooit meer schrijven of nooit meer een boek uitgeven? Dat is een lastige. Ik denk dat ik niet meer zou schrijven als ik nooit meer een boek zou uitgeven. Want als het alleen voor mezelf is, dan kan ik de verhalen ook in mijn hoofd aan mezelf vertellen. En schrijven kost veel tijd, dus als het dan niet voor een publiek is, zou ik die tijd liever aan iets anders besteden. Dan ga ik me weer storten op films, denk ik. Plus, dan moet ik weer op zoek naar een baan.

Liefs Melanie

Benieuwd geworden naar kim haar website vind je hier.