Interview met: Arie van Driel

Hallo lieve lezers van Bookstamel,

jeetje die tijd die vliegt voorbij zeg. Zo was ik aan het genieten van de zomer en zo zitten we alweer in het najaar.  Mijn nieuwe blog is al weer een aantal maanden onderweg terwijl het voelt als de dag van gisteren dat ik alles aan het overzetten was. Boeken die heb ik dit jaar echt al mega veel gelezen. Zeker deze maand tijdens de revalidatie van mijn hand heb ik ontzettend veel gelezen. Een van de boeken die ik mocht lezen is Club Vlinder van Kim Bengsten aka Arie van Driel.

Kun je aan mijn lezers in het kort vertellen wie Arie van Driel is? Tja, waar moet je beginnen? Wie ik ben? Vader. Opa. Auteur. Dichter. Voormalig uitgever. Ik heb ruim dertig jaar bij het Algemeen Dagblad gewerkt, waarvan 22 jaar als sportjournalist. Ben ook nog een aantal jaren showbizzreporter geweest, om uiteindelijk weer bij de sport terug te keren. In 2013 ben ik vanwege gezondheidsperikelen honderd procent afgekeurd. Ben toen full-time gaan schrijven en dichten.

Ik vind het best spannend om jou te interviewen omdat jezelf vroeger heel wat bekende mensen hebt mogen interviewen. Wat is het leukste dat je ooit tijdens een interview heb meegemaakt? Voorop gesteld, bekende mensen hebben ook gewoon een vader en een moeder. Laten scheten, boeren en kunnen rete-humeurig zijn. Het leukste interview? Dat met Robby Williams in Manchester was bijzonder omdat hij eerst wilde blowen, pas daarna praten. Net als dat met Tina Turner. Die verdween achter een gordijn, kwam weer tevoorschijn om een priveconcert te geven. Maar gelukkig hadden we daarvoor al uitgebreid met elkaar gesproken. Eigenlijk zijn er zoveel gedenkwaardige ontmoetingen met sporters, artiesten en acteurs geweest. Kiezen is moeilijk. Maar die met Tina en Robby zijn in elk geval uniek te noemen.

Nadat je 34 als journalist hebt rondgereisd koos je voor het auteursvak. Waarom heb je deze switch gemaakt Net wat ik al eerder vertelde, fysiek, en dan met name het hart, ging het niet meer. De laatste hartoperatie liep gierend uit de klauw doordat de longaorta werd aangeprikt. Doordat het gaatje niet op tijd kon worden gedicht en de longen leeg waren, hebben mijn hersenen een zuurstoftekort gehad, waardoor ik in een rolstoel belandde en van vooraf aan moest beginnen. Tijdens de negen maanden durende revalidatie ben ik verhalen gaan schrijven. En uiteindelijk een boek, Mensenmens. Dat was meteen het begin van iets moois, een reeks van acht boeken plus korte verhalen in een behoorlijk aantal bundels.

Inmiddels heb je acht boeken geschreven en mag ik Club Vlinder gaan lezen voor een recensie. Club Vlinder draait om dragqueens. Hoe ben je bij deze wereld terecht gekomen? De dragqueens vormen een aparte verhaallijn in het boek, die uiteindelijk naadloos aansluit bij de andere verhaallijn, over oud geld en een omstreden testament. Beide verhalen komen samen in het plot. Ik was al voorzichtig begonnen aan het verhaal over oud geld en een omstreden testament, toen ik door een gemeente werd uitgenodigd om een boek samen te stellen over de plaatselijke homoambassadeurs. Nou kende ik, als hetero, de wereld van de LHTB+ alleen van de buitenkant. Dus bezocht ik bijeenkomsten om die wereld voor het boek beter te leren kennen. Op een keer was ik bij een Regenboogsalon. Een van de daar aanwezige dragqueens vertelde me over zijn jeugd. Dat was zo´n mensonterend verhaal, dat het in mijn hoofd bleef zitten. Uiteindelijk besloot ik het van me af te schrijven. Dat was het begin van de verhaallijn waarin dragqueens een hoofdrol spelen.

Voor de lezers die het boek Club vlinder nog niet kennen, kun je kort in je eigen woorden vertellen waar het boek over gaat? Wanneer hoofdpersonage Tim Hekster op het sterfbed van Bernardus Schoutema een briefje vindt dat hem koppelt aan Nigel en diens alter ego Lattey da Costa, krijgt zijn leven een drastische wending. De opdracht die zijn grootvader hem naliet: als manager van het dragqueenclubje Club Vlinder een ogenschijnlijk onmogelijke missie uitvoeren. Onwetend van de belangen die er binnen de familie Schoutema spelen, begint hij aan een turbulent avontuur dat hem steeds dichter bij de waarheid brengt. Langzaam maar zeker wordt het hem duidelijk dat niet iedereen wil dat de missie slaagt. O ja, vergat ik bijna. Ik heb Club Vlinder onder het pseudoniem Kim Bengtsen geschreven. Die naam kwam ik tegen in een Netflix-thriller en was er meteen verliefd op. Omdat ik onder eigen naam mijn gedichten publiceer bij een andere uitgever dan die van Club Vlinder, besloten we voor een pseudoniem te kiezen. Zo houden we beide werelden en uitgevers van elkaar gescheiden, wat minder verwarrend voor de lezer is.

Waar haal je eigenlijk de inspiratie voor al je boeken vandaan? Het zijn meer ingevingen dan dat ik op zoek ga naar een onderwerp. Na de feelgood Vlinder moest Club Vlinder een spannend boek worden. En ineens daalde het neer. Het moest over oud geld en een omstreden testament gaan. Dat er later dragqueens bij kwamen, is eigenlijk toeval. Zonder de opdracht om een boek over homoambassadeurs samen te stellen, zou ik niet bij die bewuste Regenboogsalon zijn geweest. Ik ben er in elk geval blij mee. Humor. Ondeugd. Ruzie. Jaloezie. Traumatische levenservaringen. Enzovoort. Wat die meiden allemaal beleven, doen en roepen … Het verhaal op zich is er alleen maar sterker van geworden. Zo arrogant ben ik ook wel weer. Het boek is natuurlijk niet louter voor de LHTB+-doelgroep bedoeld. Voor hetero´s biedt Club Vlinder namelijk een indringende blik in een intrigerende wereld. Nooit geweten dat een dragqueen rollen duct-tape gebruikt. En dat hetero mannen en vrouwen dragqueens best wel heel spannend vinden …

Is er een onderwerp of Thema waar je heel erg graag over zou willen schrijven? Nee. Niet echt. Ik heb boeken met levensverhalen geschreven. Een feelgood roman en nu een spannend boek. Nogmaals, het zijn ingevingen. Soms zie ik iets, hoor ik wat of lees ik iets waarvan ik zeg: he … En dat schrijf ik dan op in het boekje dat ik altijd bij me heb.

Wat is het grootste verschil tussen een journalistiek stuk schrijven en een boek schrijven? Mijn redacteuren vonden dat sommige fragmenten uit Club Vlinder te journalistiek waren opgeschreven. Te gedetailleerd. Als journalist let je vooral op de details, daar bouw je je verhaal of wedstrijdverslag mee op. Een gedetailleerd fragment in een boek betekent dat de auteur de lezer nauwelijks of geen ruimte biedt om er zelf iets aan toe te voegen, vanuit zijn of haar beleving of fantasie. Je moet een verhaal niet dicht spijkeren met details.

Wat vond je het lastigste aan het schrijven van je boeken? Het vasthouden van de concentratie. Door dat zuurstoftekort in die kop van me, wil het met de concentratie niet altijd lukken. Dan kan ik beter stoppen. Doorgaan heeft geen zin. Dat is best vervelend, op het irritante af. Aan de andere kant, het is niet anders. Tijdens de presentatie van Club Vlinder moest ik plots terugdenken aan de worsteling om van het manuscript een serieus boek te maken, en schoot vol. Ik schaamde me daar absoluut niet voor.

Hoe ga je om met minder positieve maar goed onderbouwde recensies? Heb ik geen enkel probleem mee. Als het maar een eerlijke, objectieve en, net als wat je zegt, een goed onderbouwde recensie is. Mijn vorige boek, Vlinder, kreeg van een recensente een ster in mindering omdat ze de cover niet mooi vond. Zeg dan gewoon dat je geen ene reet aan het verhaal vond. Maakt niet uit. In de kroeg hebben we een goed glas op die mevrouw gedronken. En die ene ster in mindering heeft overigens geen invloed gehad op het succes van Vlinder.

Hoe ben je bij je uitgeverij terecht gekomen? Ik was op zoek naar een redacteur, en kwam uiteindelijk terecht bij Natasja de Vries – Van Limpt. Zij stuurde een aantal hoofdstukken van Club Vlinder naar Inanna van de Berg van Uitgeverij Ambilicious. Een week later was ik binnen, zal ik maar zeggen. Tijdens de presentatie van Club Vlinder brak de uitgever het contract open en verlengde onze overeenkomst met nog een titel. Aan dat boek moet ik overigens nog beginnen.

Nu je inmiddels acht boeken hebt geschreven, wat is het belangrijkste wat je hebt geleerd. Geduld. Zonder geduld lukt het niet. Maar dat geldt ook voor eerlijk zijn tegenover jezelf. Fragmenten die je doen twijfelen, onmiddelijk schrappen. Je moet jezelf niet in de maling nemen en het jammer vinden dat je een groot aantal woorden voor niets hebt geschreven. Schrappen is zelfkastijding, waar je even doorheen moet. Het moet goed voelen. Maar dat doet het pas na maanden, misschien wel een jaar, of zo. Inclusief de nodige redactieronden. En eigenlijk voelt het nooit goed …

Wat zou je de lezers van jou boeken graag willen meegeven Geniet ervan. En vind je het niks, gewoon wegleggen dat boek.

Welke auteur zou jij wel willen interviewen? De vrouwelijke auteur die ik wel zou willen interviewen, schrijft niet meer. Of ze schrijft nog wel, maar publiceert niet meer. En dat zou heel jammer zijn. Verloren talent. Maar goed …Voor haar heb ik een heleboel vragen. Maar of ze er antwoord op wil geven?

Tot slot ook voor jou een aantal keuze vragen 🙂 Het zou leuk zijn als je erbij schrijft waarom je voor het een of het ander kiest.

Zoet of Hartig?  Hartig. Ik houd van pittig gekruid eten en hartige hapjes. Soms een witte boterham met jam en hagelslag, om de smaak van zoet niet helemaal te verliezen.

Vroege ochtend of Lange Nacht? Lange nacht. Ik schrijf en dicht bij voorkeur ´s nachts. Gezien mijn concentratieproblemen misschien niet slim. Maar overdag word ik door het minste of geringste afgeleid. ´s Nachts ben ik alleen. Met mezelf en mijn manuscript.

Strand of Bos? Beiden. Zij het strand niet in het vakantieseizoen. Is mij dan te druk. Heb jarenlang een schrijfhuis in de bossen tussen Driebergen en Doorn gehad. De enige file: overstekende eekhoorns.

Relax vakantie of Dingen ondernemen op vakantie? Relax vakantie. Niks doen, op schrijven en lezen na.

Schrijven of Lezen? Beiden. Het een kan niet zonder het ander. Althans, zo zie ik het.

Papieren boek of e-boek? Makkelijke vraag: papieren boek.

Fantasy of werkelijkheid Werkelijkheid. Fantasy is niet zo mijn ding. Heb slechts een fantasyboek gelezen en de ruim 500 pagina´s ook helemaal uitgelezen. Drager van Sterrenvuur van Natasja Eijskoot. Boeiend verhaal, duidelijk opgeschreven. Was een totaal nieuw genre voor me. Dan vergeet je blijkbaar automatisch dat fantasy niet jouw voorkeur heeft. Maar daarna, nee …

Super bedankt voor het beantwoorden van mijn vragen Arie. Ik heb genoten van je antwoorden. Ik ben het met je eens dat bekende mensen ook maar mensen zijn. Ik heb een poosje voor festival tv bands, zangers en zangeressen mogen interviewen. Een van me leukste herinneringen is aan Spike van Direct het was een van me eerste interviews ik was stik zenuwachtig. Komt hij aan lopen steekt zijn hand uit en zegt hij ik ben Spike wie ben jij. Toen was het ijs gelijk gebroken.

Heel veel liefs, Melanie