Interview met: Susanne Koster

Hallo lieve lezers van bookstamel,

Helaas loopt de maand alweer op zijn einde en moeten we afscheid gaan nemen van de auteurs van deze maand van eigen bodem :(. Hoewel ik elke maand weer geniet van de interviews die ik met de auteurs mag doen. Vind ik het ook altijd weer jammer dat de blogs erop zitten. In sommige gevallen (Als ik meerdere boeken ga lezen voor een recensie) Hoef ik gelukkig niet gelijk afscheid te nemen. Na het lezen van Zwarte lieveling heb ik gelijk de 2 vervolg delen op mijn wensenlijstje gezet dus deze zullen je vast nog eens terug gaan vinden op mijn blog.

Maar voor nu is het tijd om lekker achter over te leunen en het interview met Susanne Koster te gaan lezen.

Foto is gemaakt door @ Kim Borghardt Fotografie

Wanneer begon je met schrijven? Toen mijn kinderen klein waren verzon ik altijd verhaaltjes voor ze. Het liefst verhaaltjes waar ze zelf in voorkwamen. Natuurlijk moesten het verhaaltjes zijn waarin enge, droevige of spannende dingen gebeurden en waarin zij als de heldinnen natuurlijk alle narigheid overwonnen. Een van de kleuterverhaaltjes die ik voor ze verzon is toentertijd door iemand van het Universiteitstheater Amsterdam bewerkt tot een toneelstuk. Dat gaf me een enorme kick en opeens durfde ik de stap te zetten om een echt boek te schrijven. Na zeven jaar(!) van research, schrijven, schrappen, opnieuw schrijven was het eindelijk af en stuurde ik het met kloppend hart naar drie uitgevers. Twee van hen stuurde een briefje met een drogreden terug, maar de derde (uitgeverij Sjaloom) stuurde me een leesrapport en gaf me goede tips. Dat vond ik zo aardig dat ik ze belde om te bedanken en toevallig kreeg ik de uitgever zelf aan de lijn. Hij vroeg me of ik al weer aan een ander verhaal begonnen was (ja) en of hij daar alvast iets van mocht lezen. Dat durfde/wilde ik niet want ik was er nog lang niet mee klaar. Hij vroeg me het toe te sturen wanneer ik eraan toe was. Dat was een half jaar later het geval. Ik stuurde hem Zwarte lieveling. Zes weken later tekende ik een contract met hem.

Lees je zelf ook veel? Zo ja, wie zijn jouw favoriete auteurs? Ja, ik lees heel veel. Ik ga zelden slapen voordat ik gelezen heb, het is mijn moment van ontspanning. Favoriete auteurs? Jeetje, ik heb er best veel, laat ik het bij YA/volwassenen houden: Floortje Zwigtman, Alex Boogers, Miriam Borgermans, Chinouk Thijssen, Mirjam Mous, Natasza Tardio, Hilda Spruit, Adam Silvera, Griet op de Beeck, John Green, Kevin Brooks, Suzanne Collins, en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Waar haal je vooral je inspiratie voor je boeken vandaan? Meestal wanneer ik dingen lees of programma’s zie die vragen bij me oproepen. Vroeger ook wel wanneer ik met mijn dochters meeging om ze aan te moedigen bij atletiek (gebruikt in Macho’s en mietjes), ook door het werken met jongeren werd ik vaak geïnspireerd (Trap naar de hemel), hetzelfde geldt voor televisieprogramma’s, kranten, tijdschriften, social media, alles kan inspiratie opleveren.

Stippel je een verhaal van te voren al uit in grote lijnen of ontstaat het verhaal echt al schrijvend? Meestal start ik met het frame van het verhaal. Grofweg het begin, het middenstuk en het einde. Pas als ik dat volledig heb uitgedacht, begin ik daadwerkelijk te schrijven.

in Zwarte lieveling behandel je het thema kindermishandeling, vind je het niet ontzettend moeilijk om over zulke zware onderwerpen te schrijven? Ja, dat gaat je als auteur soms niet in je koude kleren zitten. Maar het onderwerp is zo belangrijk! Er zou áltijd aandacht voor moeten zijn. Kindermishandeling is helaas van alle tijden, dus ook van nu. Jammer genoeg wordt er vaak over gezwegen, zelfs wanneer men weet dat er een kind is dat mishandeld wordt. Daar kan ik met mijn pet niet bij. Zo’n kind hoopt altijd dat er iemand zal zijn die voor hem of haar opkomt, die het zal begrijpen. Maar als mensen hun mond houden kan dat kind lang wachten. Door dit soort onderwerpen in mijn boeken te behandelen kan ik het in ieder geval weer even onder de aandacht brengen. Natuurlijk zijn het zware onderwerpen die ik beschrijf, maar aan de fanmail die ik krijg en aan de gesprekken die ik voer met jongeren merk ik dat er duidelijk behoefte is aan boeken met dergelijke onderwerpen. Iedereen is altijd op zoek naar een stukje herkenning. Diezelfde herkenning gaat ook op voor ‘Lege kamers’, het boek dat ik schreef over een meisje met een psychose. In mijn omgeving ken ik een aantal jongeren met psychische problemen. Nadat ik me ging verdiepen in allerlei psychische aandoeningen kwam ik tot de schokkende ontdekking dat één op de twintig jongeren psychische problemen heeft en dat zelfs één op de vijf daarvan professionele hulp nodig heeft. De researchperiode voor ‘Lege kamers’ was lang en vaak zwaar, maar ik heb fantastische hulp gehad van onder andere twee medewerkers van de stichting Anoiksis, een vereniging voor en door mensen met een psychische aandoening. ‘Lege kamers’ staat inmiddels op hun aan te bevelen leeslijst.

En, ook niet onbelangrijk: in al mijn boeken is er ook ruimte voor hoop en liefde. Dat zie ik ook bij jongeren die ik spreek. Zelfs al hebben ze de meest nare ellende achter de rug, toch is er bij de meesten ruimte voor zachtheid, liefde en vertrouwen op betere tijden. Geloof in het goede, want er zijn wel meer mensen die nooit een rood fietsje hebben gehad en toch fietswedstrijden winnen.

Welk onderwerp zou je nog graag eens onder de aandacht brengen in een van je boeken? Elk onderwerp dat te maken heeft met de scheidslijn tussen ‘goed’ en ‘kwaad’.

Je werkt met jongeren en die hebben natuurlijk zo allemaal hun eigen problemen. Waarom heb je er voor gekozen om met jongeren te gaan werken? Ik werk inmiddels niet meer bij de Hogeschool van Amsterdam, ik ben fulltime schrijfster. Maar het mooie aan jongeren vind ik dat zij zichzelf niet mooier voor doen dan ze zijn. Als ze bijvoorbeeld een workshop of lezing van mij moeten bijwonen voor het vak Nederlands en ze hebben er absoluut geen zin in, dan laten ze dat duidelijk merken. Trouwens, andersom gelukkig ook. What you see is what you get. Daar houd ik van.

Hoe ben je eigenlijk bij Clavis Young Adult terecht gekomen? Nadat uitgeverij Sjaloom door ziekte en een brand in hun voorraadruimte failliet was gegaan, moest ik op zoek naar een nieuwe uitgever en waren de zes boeken die ik bij Sjaloom had uitgebracht, niet meer op de markt. Dat vond ik natuurlijk heel erg. Bij uitgeverij aQuazz heb ik ‘De trap naar de hemel’ opnieuw uitgebracht en schreef ik de thriller ‘Voor altijd’.

aQuazz is een superleuke uitgeverij, maar te klein voor bijvoorbeeld een actief beleid op het vlak van sales en marketing van de boeken. Toen ik ‘Lege kamers’ had geschreven ben ik dan ook op zoek gegaan naar een grotere uitgeverij en zo bij Clavis Young Adult terecht gekomen. Nog steeds ben ik daar ontzettend blij mee en voel ik me er thuis.

Clavis heeft een super tof grafisch team voor de covers maar nu ben jij natuurlijk graficus geweest hoe was het om dan het ontwerp van je covers uit handen te moeten geven? Helemaal niet erg. Het ontwerpteam van Clavis maakt de meest fantastische covers en als auteur heb je altijd inspraak.

Wat zou je graag als boodschap willen meegeven aan de lezers van je boeken? Geef nooit op! Wat er ook met je is gebeurt, je bent niet alleen. Laat je verleden je niet alsnog de baas worden door verbitterd en boos te blijven. Houd je hoofd rechtop, vertrouw op jezelf en smile. Grote kans dat morgen de zon weer schijnt en anders de dag erna.

Wat een super mooie boodschap. Ik heb zelf nogal wat op me bordje gehad en ben altijd door blijven gaan. Soms krijg ik nog wel eens een flashback maar al met al kan ik zeggen dat ik door alles er veel sterker ben uitgekomen. 

Je hebt het afgelopen jaar ‘De oneindigheidstrilogie’ afgerond, wat wordt het volgende project? Het was lastig om na die drie boeken aan een nieuw project te denken, laat staan eraan beginnen. Ik had zolang in een razendsnelle flow gewerkt en opeens was dat over. De drie boeken zijn op de markt en wat nu? Een nieuw verhaal, ja, daarmee ben ik begonnen, ik ben bijna op de helft. Meer ga ik er niet over zeggen, sorry!

Je hebt zowel thrillers geschreven als young adult romans. Vind je het niet lastig om in verschillende genres te schrijven? En heb je een voorkeur voor een genre?
Nee, ik vind het helemaal niet lastig. Het leuke is dat het verhaal me wel laat weten of het een roman of een thriller wordt. Ik houd van beide genres.

Je hebt inmiddels al aardig wat boeken geschreven, wat is het belangrijkste dat je hebt geleerd van je eerste boek tot nu? Dat je nooit moet opgeven. Ook niet als het schrijven even niet lekker of niet lekker genoeg gaat. Gewoon doorgaan. Als je niet verder kunt met je verhaal, schrijf dan even iets anders, maar blijf bezig met het schrijfproces. Daarnaast is het na het voltooien van je manuscript vaak beter je werk door een of meerdere strenge proefpersonen te laten lezen. Ik heb ontdekt dat ik bij elk boek een stopwoordje gebruik (hebben de meeste auteurs merk ik wanneer ik redactiewerk doe voor anderen), en bij elk boek is het een ander stopwoordje. Daarnaast lees je vaak over je eigen foutjes heen.

Stel dat je een personage moet bedenken dat gebaseerd is op jezelf, welke karaktereigenschappen moet dit personage dan hebben? Zorgzaamheid, doorzettingsvermogen, verantwoordelijkheidsgevoel en ze moet ook een beetje gek zijn.

Welk personage uit een van jouw boeken vind je het meest bijzonder? Venita, uit ‘Lege kamers’, want ze houdt van taal, ze is een vechter en wat er ook gebeurt, ze geeft niet op.

Heb je een speciale plek waar je graag aan je boeken schrijft? Sinds een half jaar heb ik op zolder mijn eigen superschrijfruimte. Een groot bureau om aan te werken en heel veel boeken om me heen.

Hoelang doe je eigenlijk over het schrijven van een boek? Dat is verschillend, maar gemiddeld heb ik na een maand of tien de eerste versie wel af. Deze keer gaat dat echter niet lukken.

Hoe voel je jezelf als je dan een verhaal helemaal hebt afgerond? Eerst blij en opgelucht, dan nerveus omdat het altijd weer spannend is wat de uitgever ervan zal vinden.

Oké, tot slot heb ik natuurlijk weer wat keuzevragen: welke kies jij en waarom?

Schrijven of Werken met jongeren? Schrijven, omdat ik me dan helemaal terug kan trekken en omdat ik door bijvoorbeeld lezingen en signeersessies altijd weer in contact kom met jongeren.

Zon vakantie of Sneeuw vakantie? Zon! Omdat ik dol ben op de zon en niet zo dol ben op kou.

Spontaan of gepland? Eh… meestal toch wel gepland. Omdat ik een controlfreak ben.

IJskoud drankje of Warme drank? Dat ligt aan het jaargetijde. In de winter liefst iets warms, maar ’s zomers natuurlijk liever een ijskoud drankje.

Bos of Strand? Strand! Daar ga ik heen als de zon schijnt, heerlijk! Dat wil echter niet zeggen dat ik niet van het bos houd, want dat doe ik wel, maar als ik moet kiezen dan kies ik het strand.

Stad of Dorp? Ik woon in een dorp, vlakbij de stad. Dus ik hoef lekker niet te kiezen, hahaha!

Nederland of Buitenland? Nederland, want daar wonen onze kinderen en kleinkinderen.

Donker of Licht? Licht! Ik haat donker.

super bedankt voor dit geweldige interview!

Heel veel liefs, Melanie