Over Bookstamel: Dyslexie

Hallo lieve lezers van Bookstamel,

Het is weer tijd voor een blog over Dyslexie. Degene die mij volgen op instagram en facebook hebben een tijd geleden mijn speech om het zo maar even te noemen over dyslexie al voorbij zien komen. Echter kon ik toen niet type dus het verhaal niet delen op mijn blog. Sindsdien heb ik een nieuwe spalk gekregen en geleerd om snel te type met twee vingers ;). Dus wil ik vandaag ook weer een blog besteden aan dyslexie.

Een tijdje geleden had ik een blog van eigen bodem geplaatst en deze deelde de auteur op haar tijdlijn. Al vrij snel daarna kwam er een comment op van iemand die vertelde dat Bookstamel wel in bedroevend slecht Nederlands was geschreven en of de schrijfster daar niet wat aan kon doen omdat zij nu ook op mijn blog stond. Nu heeft de schrijfster van deze comment natuurlijk in zekere zin wel gelijk want mijn Nederlands is dramatisch. Maar als ze goed had gekeken had ze geweten dat ik Dyslexie heb want ik ben daar altijd heel open over op me blog en tegen uitgevers en auteurs. 

Nu doet zo’n comment mij tegenwoordig niet meer zo veel. Maar deze reacties zijn precies de reden waarom ik Bookstamel ben begonnen na jaren lang twijfelen. Het is namelijk zo dat ik al me hele leven lang werd tegen gehouden door dit soort comments. Ik lees erg graag en veel maar dat kan toch niet als je dyslectie hebt. Je kunt niet foutloos schrijven dus moet je maar een beroep met je handen gaan doen etc. Het ene vooroordeel na het andere werd om me oren gesmeten en ik werd daar erg onzeker van. Jarenlang heb ik geen boek meer aangeraakt en ook mijn passie om mijn bevindingen over boeken te delen aan de kant gezet. Ik accepteerde dat mensen mij “dom”vonden omdat ik niet kon schrijven. Maar diep van binnen wist ik beter ik zat op het vmbo en talen waren een regelrechte hel hoe hard ik ook leerde het ging er niet in. Maar aan de andere kant haalde ik alle andere vakken met twee vingers in me neus. Later bleek ook dat dit niet zo raar was toen ik een iq test moest laten doen. Ik was super bang dat daar uit zou komen dat ik dom was want dat was me jaren lang verteld. Maar wat bleek ik was slimmer dan de gemiddelde Nederlandse vrouw van mijn leeftijd.

Op dat moment besefte ik dat ik me jarenlang heb laten tegenhouden door hoe andere mensen over mij dachten. Terwijl ik diep van binnen wist dat ik er ook mag zijn en dat ik me niet moest laten tegenhouden door andere om mijn dromen en passie achterna te gaan. Dus op mijn 35ste besloot ik dat het genoeg was geweest en dat ik gewoon ging bloggen over boeken. Mijn droom is dat ik daarmee jongeren met dyslexie kan inspireren om altijd je dromen te volgen en je nooit of te nimmer te laten tegen houden omdat je nou eenmaal niet kan spellen of niet weet waar een punt of comma moet staan. Blijkbaar is dit een goed idee geweest want inmiddels heb ik super leuke contacten opgebouwd met uitgevers en auteurs die door mijn dyslexie heen kunnen kijken en genieten van de open en eerlijke recensies die ik deel. 

Zo was er laatst ook een discussie op een bloggers forum waarbij mensen aangaven zich te storen aan taalfouten. Ik kan me dat voorstellen als je blogt om geld te verdienen. Maar daarin kwam dus ook een discussie over dyslexie naar voren. Eigenlijk kwam daaruit dat mensen de fouten niet erg vinden als mensen dyslectie hebben maar het vaak voor de buitenwereld niet te zien is of een blogger dyslectie heeft. Toen vroeg iemand of er geen button gemaakt kon worden met een dyslexie icoontje net zoals een pinterest of facebook icoontje. Ik moet zeggen dat ik dit eigenlijk een super goed idee vind! Want dan zouden mensen die voor de eerste keer bijv mijn blog bezoeken en de berichten over dyslexie niet gezien hebben gelijk weten dat ik dyslexie heb. 

Maar goed eigenlijk is de conclusie van mijn relaas dat je altijd in je zelf moet blijven geloven en dat je nooit of te nimmer je eigen moet tegen laten houden omdat je nou toevallig niet foutloos Nederlands kan schrijven. Dat maakt jou namelijk niet minder dan een ander. Je bent goed zoals je bent want we zijn allemaal mensen die gelukkig verschillen van elkaar want anders werd de wereld maar saai!

Nou dat was het wel weer voor vandaag 🙂 binnenkort zal ik een blog met jullie delen over het boek Dyslexie als kans.

Heel veel liefs, Melanie